Días de Otoño (1963)

Er bestaan er veel van : verfilmingen van B. Traven ...de gekendste is natuurlijk the treasure of the Sierra Madre, de gekendste Mexicaanse is ongetwijfeld Macario. Ook dat een film van Gavaldon en met Lopez Tarso, zoals u weet. Het verhaal van Traven waarop deze film gebaseerd is heette schijnbaar "frustration " en geeft de inhoud/ strekking wellicht directer weer dan de poëtische titel van de verfilming, waarvan de directe betekenis aan de kijkers ter interpretatie wordt overgelaten. Al worden die herfstbladeren wel expliciet vermeld door de heldin.

Een heldin vertolkt door Pellicer als Luisa, simpel provincietrutje dat met niet meer dan een aanbevelingsbrief van een dooie tante aanklopt bij Lopez Tarso in Meggiko stad, een banketbakker en weduwnaar. Hij geeft haar een job, mede omdat hij de heldin fysiek wel ziet zitten.

Dit lijkt het begin te zijn van een soort sociaal- realistische vertelling Mexican style, maar het verhaal krijgt een wending richting het fantastische en bizarre, wordt POV Luisa, en die Luisa is duidelijk niet goed bij haar hoofd. Zo ontdekken wij langzaam maar zeker als blijkt dat haar Grote Liefde niet bestaat- of althans niet in die hoedanigheid- en we begrijpen dat Luisa leeft in een droomwereldje gevuld met leugens, waarin ze zelf het meest gelooft. Leugens die steeds grotesker worden met bijbehorende steeds pathetischer uitvluchten.

Dit had gemakkelijk- we zijn in Mexico- kunnen ontaarden tot een hysterische soap, doet het verrassend genoeg niet mede ook dankzij het sterke spel van Pellicer en LT. Het wordt al evenmin een schizohorror van het repulsion type, al zijn alle voorwaarden daartoe aanwezig. Misschien zou je het nog een soort magisch- realisme kunnen noemen, al gebeurt er dan strikt gesproken niets fantastisch. Maar net als bij e.g. GM is dit ook een allegorische vertelling die zich handelt over een feodale maatschappij vol machismo, waarin een jongedame in haar pogingen om "als iedereen " en comme il faut te zijn , juist daardoor gek wordt. Trouwens, de oorspronkelijke titel van het verhaal zegt al genoeg over hoe we dit POV psychodrama moeten duiden, denk ik.

Het slot doet dan weer sterk denken aan een gekende Felliniklassieker, waar deze film wel raakvlakken mee heeft, ook een op en top POV chick in droomwerelddrama trouwens. Niet toevallig.

Production values op peil, wat wil je met Figueroa als fotograaf in dromerig z-w, en ook een uitstekende score van Lavista.

And yet...had ik liever gewild dat dit een allout psychohorror alla Repulsion was geworden

Kan uiteraard worden gedownload met fansubs.