I Tre Volti (1965)

Wat zie ik, nog maar 1 stem voor een komedie van Antonioni Ik dacht dat deze brave vakman hier onder de pundits een reputatie had als een soort filmische en zelfs existentiele goeroe op wie geen kritiek wordt getolereerd.

Hoe dan ook, door De Laurentiis geproduceerde film die prinsesje Soraya moest lanceren richting sterrenstatus. Dit liep uit op een terecht fiasco, want dat mens kon er geen hol van.

Het laatste deel van Indovina met Sordi als impotente en incompetente latin lover is slechts opmerkelijk omdat het resulteerde in een huwelijk tussen ster en regisseur. Ster Soraya bedoel ik, niet Sordi.

Het tweede deel van Bolognini neemt Soraya te grazen door een zouteloze voorstelling te geven van haar geliefde jet set leven en waarin we haar zien jetskien, cruisen, dineren, op het strand liggen, gala s bijwonen en vooral ruziemaken met niemand minder dan Richard Harris, waarbij deze stoere kerel een intellectueel en befaamd romancier moet voorstellen.

Het eerste deel van Antonioni duurt een minuut of 35 en is uiteraard meta. Het gaat over Soraya, een prinsesje dat in Rome is gearriveerd om een De Laurentiis film te maken die haar gaat lanceren richting sterrenstatus.

Eerst zien wij hoe de paperazzi in het holst van de nacht hun hypermoderne kantoorpand in the middele of nowhere verlaten om de eerste foto´s van de heldin te snappen, wat bitter weinig succes oplevert.

Daarna zien wij een soort prelude op blow up waar Soraya in alle standen wordt gefotografeerd en zich vervolgens naar de make up afdeling begeeft, alwaar zij in tig verschillende talen allerhaande triviale praatjes debiteert ( dat staat voor de vervreemding en de afwezigheid van communicatie van de moderne mens in een geglobalisserde postindustriele samenleving, snap je) en telefonisch wordt lastig gevallen door een stuk journaille dat ronddoolt in een labyrinth van het soort dat ook wordt gebruikt voor proefdieren in laboratoria ( dat is een hele subtiele metafoor voor de rat race waar de witte boorden proletarier in een neokapitalistiese maatschappij in gevangen zit, begrijp je) .

Maar een komedie is dit wel degelijk en itt tot de andere 2 delen valt er hier wel iets te lachen.

En wel in de scene waar Soraya aan de opnames begint en we zien hoe haar coiffure, waarvan we eerder minutenlang hebben aanschouwd hoe deze zorgvuldig is geconstrueerd, door een luchtkanon volkomen wordt gedeconstrueerd . Ja, dat was grappig.