Remember the Night (1940)

De beproefde formule over de onwaarschijnlijke relatie tussen een aan lager wal geraakte jonge vrouw en een succesvolle carrièremaker, beide gevolgen van hun jeugd, levert in dit geval een heel aangename romcom op. Tegen het einde wat aan de sentimentele kant wellicht, maar prima te doen (zeker rond de kerstdagen) dankzij de goede vertolkingen van Stanwyck en MacMurray in de eerste van vier films, die ze samen gemaakt hebben.

Met een gemiddelde van 7.8 op IMDB en een film die meermaals voor kwam in filmlijstjes was ik hier toch wel benieuwd naar geworden.
Helaas viel deze film mij tegen, het is een standaard verhaaltje en heeft voor mij weinig verrassends.
De beste scenes zijn in het huis van Johns moeder, helaas is dit niet een groot gedeelte van de film en vond ik het liefdes verhaaltje maar geforceerd overkomen.

Deze film heeft verschillende scenes die de moeite waard zijn maar is als een geheel voor mij persoonlijk niet indrukwekkend. Helaas!
2,5*

Een echte sentimentele kerstkomedie met een, hoewel niet bijzonder geloofwaardig, mooi, teder, simpel en onderhoudend liefdesverhaal, dat enkele grappige momenten had. De regisseur wist de gebruikelijke clichés aardig te omzeilen. Barbara Stanwyck zat beter in haar rol dan haar tegenspeler Fred MacMurray.

Sentimenteel, standaard en voorspelbaar verhaal. Maar zo ontzettend goed uitgevoerd. Let eens op de timing, zeer fraai. Er blijft in ieder geval voor het publiek nog wat ruimte over om te asocieren. Niet echt iets wat je in een moderen romcom ziet. Daar is alles vlak geplamuurd en zwart / wit.

Uitstekende film waarin een openbaar aanklager de borgtocht betaald van de vrouw die hij probeert te veroordelen. Een prima gegeven voor een romcom dat hier ook goed uitgewerkt is (evenals de personages). Er zit genoeg voortgang in het verhaal en er gebeurd genoeg. Soms wat zoetsappig, maar mede door de cast komen ze hier mee weg. Een nipte 4.0 sterren. Ik vraag me af waarom hier nog geen remake van is.

Een script van Preston Sturges vol met vindingrijke dialogen en twee sterren op de top van hun kunnen in een komedie zonder pretentie. Fred MacMurray speelt openbare aanklager John Sargent die op de vooravond van Kerst moet proberen winkeldievegge Lee Leander [Barbara Stanwyck] te veroordelen. Wanneer Lees advocaat O'Leary [een onvergetelijke Willard Robertson] in een zeer gepassioneerd pleidooi beweert dat Lee is gehypnotiseerd, ziet John zijn kans schoon om de zaak te schorsen zodat hij zijn eigen 'expert' kan aandragen. Zo kan iedereen vroeg naar huis, maar voor Lee betekent dit dat ze tijdens de Kerst vast blijft zitten. Dat zit John niet helemaal lekker, dus wanneer hij ontdekt dat Lees moeder dichtbij zijn familie woont, biedt hij aan haar borgtocht te betalen en haar af te zetten. Uiteraard bloeit er tijdens de autorit iets tussen die twee en MacMurray en Stanwyck weten de perfecte balans tussen komedie en sentiment te vinden. Er is een hilarische bijrol voor een koe en Stanwyck toont in de pianoscène waarom zij tot één van de grootste filmsterren van haar generatie wordt gerekend. De chemie tussen beide hoofdrolspelers en de prima ondersteunende cast doen de rest.

Ik vond er niet veel aan, heel voorspelbaar.

Maar waarom is het einde nou weer zo ruk.

Ik had graag willen weten hoe dit af zou lopen.

Wordt in december uitgebracht op blu ray door Indicator.

Stanwyck en MacMurray zijn erg goed in deze aardige komedie.

De rol van Stanwycks moeder werd oorspronkelijk gespeeld door de actrice Marjorie Main; de regisseur was echter ontevreden met haar vertolking en liet de scène opnieuw filmen met de actrice Georgia Caine.

Die kreeg wel de goedkeuring.

De leden van de jury op het begin en einde van de film werden grotendeels gespeeld door acteurs en actrices die sterren waren geweest tijdens de stomme-film periode.

Als romcom en kerstfilm prima geslaagd , al is het kerstgedeelte ietswat beperkt , verder dankzij het prima spel van Stanwyck en Macmurray een heerlijke zit , sentimenteel is het natuurlijk wel maar goed .

Barbara Stanwyck zou je hart kunnen breken met slechts een blik in haar ogen. Als ik een heteroseksuele man was in de jaren '40 was ik ten dode opgeschreven.

Hoe heb ik nu pas de powerhouse ontdekt die Stanwyck is. Het is echt zij die deze film maakt. Ze weet zo goed hoe ze een tragisch personage moet spelen en het werkte voor mij. De film is zeker een kerstfilm, maar zonder het gebruikelijke sappige en vrolijke karakter. Het is een menselijk verhaal met heel wat uit te pakken. Het tempo is niet overal even gelijk, maar dat verdomde einde liet me gebroken achter en raakte me diep.

In de kleine momenten voelde ik een diepe verbondenheid met deze mensen. Fred MacMurray die voor zijn familie zingt terwijl zij hevig verliefd wordt, deed mijn hart opzwellen van warmte.

Gelukkig heb ik Christmas In Connecticut om te zien tijdens mijn kerstfilm binge dus ik zal binnenkort meer van haar te zien krijgen.

Meteen na de feestdagen duik ik diep in de hele Friday the 13th-franchise, maar ik kan niet wachten om te zien hoe haar mooie ogen me daarna weer verwelkomen.

4*

Remembet the Night is een opgewekte film en een kerstfilm. De film bevat de typische clichés die je in zo’n film zou verwachten maar doet dat niet heel excessief en dat is prettig. De start is wat krampachtig. Er is een onaannemelijke aanleiding voor een liefdesgeschiedenis die voor de rest wel aannemelijk verloopt. Uiteraard wel overgoten met weeïge kerstsentimenten die nu eenmaal bij een dergelijke romantische kerstfilm horen.

De hoofdrollen zijn voor Barbara Stanwyck en Fred MacMurray. Zij is de verdachte van een licht vergrijp in een rechtszaak die vanwege de aanvang van de kerstdagen wordt uitgesteld. Uiteraard gaat het om een licht vergrijp waarvoor zij in de loop van de film, geheel passend bij het vergevingsgezinde kerstgevoel, berouw mag tonen. MacMurray is de sympathieke officier van justitie die haar aanklaagt en haar bevangen door gevoelens van medelijden meeneemt om de kerstdagen bij zijn familie door te brengen opdat zij de kerstdagen niet in de cel hoeft door te brengen in afwachting van het vervolg van de rechtszaak.

Uiteraard bevat de verhaallijn een paar hobbels en hebben de personages aan het einde van de film een wijze les geleerd en zijn een ervaring rijker. Zoals dat gaat in een film met kerstsentimenten. Het kerstfeest zelf speelt geen heuse prominente rol, maar als het geen kerst was geweest dan hadden de gebeurtenissen in dit blijmoedige verhaal niet kunnen plaatsvinden.

Remember the Night is een wat zoete, brave en oubollige film. Misschien komt ie in kerstsferen beter tot zijn recht. Ik was er niet kapot van en merkte ook dat ik Fred MacMurray beter kon verteren dan Barbara Stanwyck. Geen prettige actrice.

Oef. Ik vind Stanwyck zelfs waarschijnlijk de allerbeste Hollywoodactrice van de jaren '40 en '50. Geweldig en echt enorm veelzijdig. Nou zie ik McMurray ook behoorlijk graag. En samen zijn ze niet mis. De bekendste van hun films samen is waarschijnlijk de beroemdste film noir ooit. Double Idemnity. En samen zaten ze ook in mijn favoriete Sirk: There's Always Tomorrow en dat is een van mijn favoriete Hollywoodfilms uit de jaren '50. Verder deze film en ook nog de western The Moonlighter, die ik niet ken. En dat zijn de vier films die ze samen maakten.

Remember the Night is de laatste film die Preston Sturges schreef en nog door een ander geregisseerd werd. Deze film ging begin 1940 draaien en later in het jaar kwamen de eerste twee films die Sturges regisseerde. De film is niet alleen iets wat zich afspeelt met kerstmis. Het is in de basis ook naast een romantische komedie een lievige ode aan kleinsteeds gezinsleven. McMurray is de openbaar aanklager. Een ongetrouwde rokkenjager. En in een economisch verteld begin zit hij ineens opgescheept met de vrouw die hij aanklagen moet. Met de kerstdagen, terwijl hij naar zijn moeder moet. Het einde is natuurlijk keurig volgens de Hays-code. Wat de film aantrekkelijk maakt is dat het enerzijds een heel erg lichte film is.; Maar er worden vrij donkere thema's aangesneden waardoor er veel meer reliëf komt. Ook fijn is hoeveel er tussen de regels van de dialogen zit. In het begin al met de vermoedens die gesuggereerd worden over het doel van Mcmurray. Ook veel leuke dialogen en veel dwarse nadrukken. En McMurray en Stanwyck hebben beiden een zeer sterke komische timing maar kunnen ook dramatisch body geven aan hun rollen. Leisen kende ik nog niet als regisseur, maar hij weet hier prima wat hij aan het doen is.

En zo kom ik door mijn eigen stukje een halfje hoger uit. Omdat ik de conclusie trek dat er toch wel heel veel goed was aan deze film die ik vooral opzette vanwege het kerstthema.

Grappig die verschillende smaken.

Voor mij is Stanwyck ook een (zeer) favoriete actrice, en MacMurray kan ik helemaal niet uitstaan.

Hun samenwerking kan ik dan weer wel waarderen

Ik onderschrijf haar veelzijdigheid. Ik betwist evenmin dat ze geen goede actrice is. Ik vind haar verschijning gewoon niet prettig. Een sterke rol van Stanwyck is die van Jessica Drummond in Forty Guns (1957). Ze speelt in die film een keiharde zakenvrouw en is geen prettig personage. Ik vond haar heel geloofwaardig .

Ik ben niet zo van de romcom, dus ik verwachte hier niet veel van. Maar in tegenstelling tot Collins werd ik er hier weer aan herinnerd hoe graag ik Stanwyck zie spelen. Een prettige verschijning en ze speelt uitstekend. Bepaald niet verveeld met deze titel, ook al is hij wat sentimenteel.

Ik zag pas 11 van haar films, dus nog genoeg te ontdekken!

3,7*