More Than a Game (2008)

Lijkt me een pracht documentaire

Hou er zeker van om naar een potje basketbal te kijken

dit gaat NICE worden!!

Vrij Amerikaans geproduceerd, maar desalniettemin erg mooi om te volgen

Mooie documentaire. Hierin wordt de carriere van Lebron getoond voordat hij de NBA in ging.

Idd een prima docu met een mooi verhaal. Eigenlijk een 'echte' waargebeurde versie van veel van die typisch Amerikaanse sportfilms.

Ook ik ben een groot liefhebber van LeBron, maar had verder totaal geen weet van dit hele verhaal.

Bij toeval gestuit op deze prachtige docu waarin LeBron James en zijn drie (later vier) beste school- en basketbalvrienden worden gevolgd vanaf hun jonge tienerjaren tot aan het einde van hun schoolcarriére. De offers die ze moeten brengen en de plotselinge roem waarmee vooral de inmiddels tweevoudig beste speler uit de NBA LeBron James te maken krijgt komen aan de orde, maar het zijn vooral de beelden van de jonge basketballende vrienden die bijblijven. More Than a Game is dan ook een indrukwekkend portret van vier vrienden en hun coach die samen Amerika veroverden als basketbalers. Daar kan zelfs het feit dat de documentaire wel heel erg kritiekloos en erg Amerikaans is weinig aan veranderen.

4*

Boeiende documentaire die me wat aan het gelijkaardige Hoop Dreams deed denken. More Than A Game gaat evenwel een andere richting uit, ook al omdat het fenomeen LeBron James deel uitmaakt van het vriendengroepje dat door de camera wordt gevolgd.

Zelfs zonder de aanwezigheid van King James was dit verhaal best interessant geweest, maar hij geeft er toch een extra dimensie aan. Het is echt uniek om de jonge jaren mee te kunnen volgen van een speler van dat niveau. Bij de beelden uit de oude doos zie je hem voordat ie een NBA-ster werd, maar z'n spel is dan al diep indrukwekkend.

Zoals timbo_ hierboven zegt net iets te "Amerikaans" om me als film compleet omver te blazen, maar met volle teugen van genoten. 3,5*

Enorm interessante documentaire. Ik kan Amerikaanse sporten wel erg waarderen door de manier waarop alles is opgeblazen, maar de sterren het tegelijkertijd wel vaak waarmaken. In Amerika weet men doorgaans ook wat beter om te gaan met zijn sporthelden dan hier, en grote moeilijkheden met hooligans heb je daar volgens mij niet. Het draftingsysteem is een stuk eerlijker dan het systeem waarbij het puur om geld draait in de voetballerij.

Maar goed, ik dwaal af. Terug naar More Than a Game. Het is uniek om een speler die toen al als supertalent bekend stond en inmiddels op nog altijd jonge leeftijd al een heel grote is in de NBA zo van dichtbij te volgen met zijn vrienden, in hun poging de top te halen. Iets wat, zoals de titel van de documentaire al aangeeft, meer is dan alleen maar sportieve ambities, geld en roem. Het is voor kinderen uit niet al te wel bedeelde gezinnen een kans om de armoede en de middelmaat te ontstijgen. Die jongens leren vaak ook echt te knokken en alles te geven. In Nederland is het praktisch allemaal welvaart en luxe, en heb je dat soort sporters al wat minder. In veel teamsporten en voetbal in het bijzonder althans.

Typerend hiervoor is misschien die kleine speler. Hij is voor een basketballer enorm klein, ook al als kind, en moest er dus enorm voor knokken en zijn zwakke punt zien te compenseren. Hij heeft daardoor een ongelofelijke winnaarsmentaliteit ontwikkeld en zich gespecialiseerd in driepunters. Een van de absolute hoogtepunten is als hij in een finale in mag vallen en ik geloof in iets van 7 minuten 7 van die driepunters erin schiet en zo de wedstrijd naar zijn team toe trekt. Als dat je niks doet ben je van steen.

En het aparte aan de docu is dat deze vol zit met dit soort grootste hoogtepunten en finales. Het is allemaal zo mooi dat je bijna argwanend wordt: Dan al grote ster LeBron die een buzzershot van ver op de ring schiet, waarna met 2 punten verschil wordt verloren, de wedstrijd die zonder LeBron met 2 punten verschil wordt gewonnen, de finale tegen een oude grote rivaal waarbij na een erg moeizame eerste helft een glorieuze comeback volgt, enzovoort. Opvallend vond ik ook hoe er bij zoveel dingen een camera aanwezig was, zelfs tijdens kleedkamerspeeches van de coach.

De documentaire is natuurlijk wel erg gladjes wat betreft de manier hoe alles in beeld wordt gebracht en verteld, met ook nog eens duidelijk een heroïsch en sentimenteel sausje er overheen en de soms vrij misselijkmakende muziek op de zielige momentjes (de soundtrack voor de stoere momentjes is dan weer zeer geslaagd) maar het leidt niet eens af door de zeer interessante beelden. Je ziet ook maar eens goed de sportcultuur van Amerika, met gigantische jeugdtoernooien bijvoorbeeld.

Dat vriendenteam was ook al zo gigantisch goed. En dat soort dingen zijn niet eens volkomen uniek daar. Je gelooft je ogen niet. En dat is al helemaal het geval als er later ook de aandacht is voor de totale hype, ook in de media. Een middelbare schoolteam met allerlei groupies die zich opdringen etc en pubers die al duizenden mensen naar hun wedstrijden trekken, waar de fans soms ook grof geld voor betalen. 3.5* ruim.

Thomas83 verwoordt het goed. Heb af en toe met mond open en vol respect gekeken naar de basketballers. Je krijgt door dit soort docu's toch veel meer respect voor die kerels. Voor mij blijft er wel weer een typisch Amerikaans moraal hangen; in Amerika kan het allemaal. Desondanks blijft dit erg inspireren. Prima!

Toch een tegenvaller vergeleken met 'Hoop Dreams'. Het innerlijk leven van ieder van de 'Fab Five' wordt maar vluchtig aan de oppervlakte aangeraakt. Je krijgt de gebruikelijke sobb stories maar ook niet veel meer dan dat. Zoals velen ging ik deze docu kijken om wat meer te weten te komen over Bron-Bron maar vond hem nog het meest hermetisch van allen en veel nieuws kom je niet aan de weet als je het basketbal al een tijdje volgt. Ook voelde ik in tegenstelling tot bij 'Hoop Dreams' nooit echt spanning tijdens de wedstrijden die men op de kijker losliet, dit heeft te maken met enerzijds het feit dat het 'maar' om high school basketball ging en LeBron eigenlijk steeds 1 tegen 1 kon spelen om zijn man uit te schakelen zonder vergevorderde plays te lopen die men in de NBA of zelfs de NCAA kan ontwaren en anderzijds het feit dat de carrière van James, een meervoudig MVP-winnaar, toch wel algemeen bekend is. Ook werken dit soort sportverhalen nog altijd beter vanuit het perspectief van de underdog, het was zo klaar als een klontje dat James al de beste van zijn generatiegenoten was op zo'n jonge leeftijd en zeer bescheiden kan je iemand die zichzelf tot 'King James' kroont toch moeilijk noemen. De soms overdreven droevige deuntjes en het opwerpen van hindernissen die men als team moet overwinnen, overgoten met een hoop lege symboliek, was er voor mij teveel aan.

Wie wil weten waarom LeBron James de beste basketballer van zijn generatie werd, kan niet om deze documentaire heen. James werkt ook als uitvoerend producent mee, maar wie denkt dat dit één grote lofzang is op zijn enorme talent heeft het mis. Hoewel het niemand zal verbazen dat LeBron James het grootste talent was in het basketbalteam van The Fighting Irish, toont deze film juist hoe belangrijk zijn coach, zijn ouders, maar vooral zijn teamleden waren in zijn sportieve en persoonlijke ontwikkeling. De spil van deze documentaire is Dru Joyce II, die eigenlijk bij toeval de kans kreeg om het basketbalteam van zijn zoon Dru Joyce III te coachen. Andere spelers in dat team zijn Sian Cotton, Willie McGee, Lebron James en Romeo Travis, allemaal jongens uit gebroken gezinnen die zo vaak zijn verhuisd dat ze nooit echte vrienden hebben gehad. Basketbal is hun vlucht uit de dagelijkse realiteit, Dru Joyce II de vaderfiguur in hun leven de het team de familie die ze nooit hebben gehad. Wanneer hun team uit het niets tot één van de beste in het land uitgroeit, worden de vijf omgedoopt tot 'The Fab Five' en de aandacht voor LeBron James maakt ze tot beroemdheden.

Kristopher Belman kiest er wijselijk voor om de aandacht gelijkelijk te verdelen over alle betrokkenen. Uiteraard zijn er spectaculaire beelden waarin het team schitterend basketbal te zien krijgt, al is mijn favoriet de sequentie waarin de piepkleine Dru Joyce II (door tegenstanders schertsend 'de mascotte' genoemd) het vijandige publiek de mond snoert met een ongeëvenaarde serie driepunters. Een goed gemaakte, inspirerende documentaire die aantoont hoe sport, in combinatie met de steun van ouders en de juiste coach, het leven van kansarme jongeren kan transformeren.