Desiderio (1946)

Nog geen stemmen voor deze klassieker van RR, grondlegger van de Italiaanse auteurscinema...? Toch minstens even invloedrijk en geniaal als RCA,GAZ, of Paisà imho...en zeker genialer dan het ernstig overschatte burgermansfilmpje VIA...let ook op de revolutionaire montage...misschien komt het omdat Pagliero deze film afmaakte, een nobody, en is het een kwestie van naamsfetishisme...anders zou gogard wel hebben gezegd dat we allemaal vol Desiderio zitten...misschien heeft ie dat ook wel gezegd...

De moeizame onstaansgeschiedenis van de film is gekend: RR wilde eigenlijk een film maken die speelde in het grootstadsmilieu van spoorwegarbeiders waar cinema verité en erotisch melodrama mekaar zouden ontmoeten in een soort Ossessione RR style, maar in de grootstad kon vanwege de bombardementen vanaf 43 niet meer fatsoenlijk gefilmd worden, vandaar dat na hervatting van de opnamen werd besloten de setting te veplaatsen naar de Abruzzen, waar Pagliero in 45 dan de boel overnam.
Van de synopsis klopt werkelijk geen reet: Parvo heeft het prima naar haar zin als hoertje in Rome, ook al ziet ze hoe een haar volslagen onbekende jongedame van 3 hoog naar beneden springt. Zonder gewetensbezwaren palmt ze de brave bloemist Ninchi in die zij wil huwen, ze wil echter wel toestemming vragen bij haar ouders in een dorpje in de Abruzzen, terwijl haar geliefde naar zijn ouders in Florence reist.
Eenmaal in het dorp aangekomen leren we dat de immorele heldin ter plaatse al bekend stond als een monster van goddeloosheid en ontucht, iets waarvan haar schoonbroer Girotti poogt te profiteren, evenals een booswicht die dreigt haar CV te openbaren, tenzij hij- desnoods in natura- wordt betaald.
Wie bekend is met de veristische traditie weet na een paar minuten al hoe het afloopt, de autoriteiten spraken schande van deze nihilistische vuiligheid en nog meer van de vele erotisch geladen scènes waar Parvo zelfs even geheel naakt te zien is. Tot overmaat van ramp worden de enige stichtelijke woorden dan ook nog eens uitgesproken door de bad guy, meteen ook de laatste woorden uit de film.
Dit is dus het soort human interest drama's waarvan intellectuelen beweren dat Antonioni en gogard ze zouden hebben gemaakt...maar die ze nooit hebben gemaakt...