Les Vacances de Monsieur Hulot (1953)

Nauwelijks iets van regisseur Jacques Tati gezien. Enkel Mon Oncle en deze. Deze film vond ik best knap gemaakt met name door de visuele grappen . Ik vind dat er leuke technieken in deze film zat. Tati is hier duidelijk knap bezig geweest met deze film. Ik kon sowieso wel lachen met de sketches. Ook dat leuke strandje met die mensen met die o zo moderne broekjes aan. Ik vond het zeker een leuke film. De humor is wat simpel met als voorbeeld dat stuk met dat paard, die de achterklep van een auto dicht gooit terwijl er nog iemand in zit. Maar het is toch erg plezant . 3,5.

Meer dan aardige komedie. Monsieur Hulot is een apart figuur met zijn manier van lopen, zijn hoedje en de tabakspijp. De humor is vrij simpel en bij sommige scènes zou je een vergelijking met Mr. Bean gerust aanhalen maar doeltreffend is het meestal wel en dat is het belangrijkst. Er wordt niet uren lang opgebouwd naar een grap, in plaats daarvan volgen er vele stuntelige situaties die best leuk zijn gevonden en die ondersteund worden door een heerlijk niets-aan-de-hand melodietje. Niet altijd even hilarisch, maar wel stuk voor stuk aparte dingen die ik nog nergens anders tegen ben gekomen.

Leuke film. Ben het helemaal eens met the One Ring. Het is nergens echt hilarisch, maar het is allemaal lichtkomisch en vermakelijk. Het zijn de kleine subtiliteiten in sociale interacties van Monsieur Hulot met de andere vakantiegangers en zijn onaangepaste gedrag dat erg amusant is om naar te kijken. Dit in combinatie met de slapstick humor (dus niet erg subtiel) en de look van de film, zorgt ervoor dat de film erg de moeite waard is. De film straalt een soort warme gezelligheid uit, wat goed past bij het vakantietripje. Tati begint langzaam een favoriet te worden, al heb ik nu wel al zijn films gezien die me de moeite waard lijken. Misschien Trafic nog. 4 sterren in elk geval.

Ik heb de film inmiddels al heel wat keren gezien, maar ik blijf er nog steeds met heel veel plezier naar kijken. Iedere keer weer. Een aaneenschakeling van erg leuke en ook erg creatieve (visuele) grappen. Onlangs de dvd gekocht met de gerestaureerde versie, en het is verbazingwekkend hoe goed ze die oude film hebben weten op te poetsen. De film moet het sowieso al hebben van de visuele details, en die komen nu allemaal nog beter naar voren. Met name in de gezichtsuitdrukkingen valt het heel erg op. Dingen die ik eerder nooit zo goed had gezien. Echt de moeite waard. Bovendien heeft de dvd ook nog leuke extra's met analyses van de film en de verschillen tussen de drie versies die er bestaan. In 1978 heeft Tati zelfs nog een scene toegevoegd aan deze film !!!

De Franse komiek maakte met Les Vacances de Moniseur Hulot een voorloper van Mr. Bean. Veel slapstick met weinig woorden. Helaas vond ik dit in vergelijking met Mr. Bean een stuk tammer en lauwer. Af en toe een geinig vondstje her en der, maar het had zo veel netter en beter uitgewerkt kunnen worden. Van de humor hoeft deze film het dus niet te hebben, wel van het heerlijke zomervakantiesfeertje. Dat wordt dan weer wel treffend neergezet.

Een aantal dagen geleden een heerlijke herziening gehad van deze film. Alles wat ik in mijn eerdere recensie schreef geldt nog steeds, maar ik wil er aan toevoegen dat ik me totaal niet meer gestoord heb aan zogenaamde dode momenten. Die momenten waarop er niet echt iets gebeurt (en ze zijn er heel weinig) geven het alleen maar meer een relaxte sfeer, wat prima bij het vakantiegevoel past. Misschien wel de beste niets-aan-de-hand-film ooit. Ik verhoog naar 4,5*.

Play Time laatst ook voor de helft gezien (de dvd liep vast en heb ik moeten vervangen) en die stevent af op 5 sterren nu. Het zijn echte herkijkfilms die Tati's, mede door hun vele minuscule details. Hopelijk geldt dat ook voor Mon Oncle.

Reken maar.

Erg leuke comedy waar de nostalgie vanaf druipt.Het zomervakantiesfeertje is erg goed getroffen en zowel de regie als het acteerwerk van Tati is van hoog nivo.

Les Vacances de Monsieur Holot
alternatieve titel: Monsieur Hulot's Holiday, Meneer Hulot met Vakantie

Hulot

Een magisch, Frans pareltje van een meesterwerk met een geweldige insteek van humor.

Nog lang niet alles gezien van Jacques Tati, maar moet zeggen dat van alles wat ik tot nu toe van hem heb mogen aanschouwen was briljant maar deze Les Vacances de Monsieur Hulot is overduidelijk wat meer straight to the point. Het is kleinschalig en weet wat het is. Maar omdat alles zo klein en simpel gedaan is er zoveel plek voor de humor en de grappen. Tati focust met name op de details en de achtergrond, hij strekt de grappen uit en weet daaruit zoveel komedie te halen. De scènes met die platenspeler, met dat vuurwerk (eerder wat Tati's personage doet terwijl dit alles gebeurd, briljant!) of met die ezel! Je moet maar de hersenen hebben om zoiets simpels, maar geweldigs te bedenken.

Maar laten we wel wezen: Jacques Tati himself speelt zijn icoontje, Monsieur Hulot, ook helemaal geweldig. Ik heb bij Mon Oncle al eerder de vergelijkingen met Charlie Chaplin getrokken, en die vergelijking is snel gemaakt. Tati was een briljante filmmaker, maar een stand-up comedian had hij makkelijk ook kunnen worden. Die chic, nette kledingstijl, dat krom loopje van hem en dat standje met zijn handen in zijn zij. Zonder twijfel Tati's meest sterkste creatie in karakters. Geweldig dan ook om te zien dat zijn personage, op uitzondering van die masked-ball dans scène, vrijwel niks om zijn mede-hotelgasten lijkt te geven. Een licht autistisch trekje. Tati speelt dit personage geweldig en heeft hem in zijn element. Hier is Tati ook volgens mij nooit meer los van komen te staan.

Les Vacances de Monsieur Hulot is een uitstekende komedie met een geweldige timing aan menselijk absurde humor.
*5,0

Voordat hij in de filmwereld terecht kwam werkte Tati als komische mimespeler in variété theaters.

Daar deed hij de ervaring en de inspiratie op die hem later van pas kwamen als filmacteur en filmmaker.

Het grote verschil met Chaplin is dat geluid juist heel erg belangrijk is in de films van Tati.

Dat kan ik me best wel voorstellen. Ik heb overigens door de korte biografie van Jacques Tati zitten bladeren die in een booklet zat die meekwam met de film. Hij is inderdaad mimespeler geweest in verschillende theaters. Hij wordt ook, buiten filmmaker, vaak verwezen als komiek. Las dit overigens op wikipedia.

Zijn komische, op diverse sporten gebaseerde acts, waren een succes in het theater, en in de film Oscar, Champion du Tennis (1931) probeerde hij zijn act naar het witte doek te vertalen; de film werd echter nooit voltooid. Wel kreeg hij in de jaren dertig de kans om zijn variétékunsten in films van anderen te vertonen. De eerste korte film die hij zelf regisseerde was Retour à la terre uit 1938.

Maar werden zijn komische acts ook deels niet nagespeeld in zijn volgende films?

Ja, daar maakte hij inderdaad gebruik van.

Zelfs in zijn allerlaatste (helaas zwakke) film, Parade, speelde hij een aantal van die sport-acts na uit zijn mime-periode.

Ben zeer benieuwd, moet nog een paar films van hem zien...

* Playtime

* Trafic

* Parade

@JvB Lucas:

Heb je zijn korte films al gezien?

o.a. Soigne ton Gauche, en L'école des Facteurs ?

Twee heel vermakelijke filmpjes, en vooral de tweede staat heel dicht bij Jour de Fête

Nee, ook nog niet gezien. Ook iets om naar uit te kijken.

Tati schetst de sfeer in een Frans badplaatsje met allerlei vakantietypetjes, zowel uit het familiepension als uit de mooiere villa, voor de betere klasse.

De humor die "Monsieur Hulot" met zich meebracht was destijds beslist vernieuwend voor de Franse cinema. Het is in feite een slapstickgedoe waarbij de humor, op een heel bijzondere wijze (let bijvoorbeeld op de nagenoeg onverstaanbaar gemaakte teksten) van uit alle hoeken van het beeld op je wordt losgelaten of als een rode draad door de film loopt ( het bejaard, overbeleefd wandelend paar)

Zeker verrassend genietbaar en uiteindelijk zeer goed in beeld gebracht.

Puur visuele humor is anno jaren '50 niet zo evident. Na het verval van de stomme film hadden de screwball-films zelfs enorm veel dialoog. Met weliswaar hun charme. Tati gebruikt een minimum aan dialoog en werkt vooral visueel. Hij laat hier z'n bekende stijl zien, waarbij beelden ritmisch in elkaar vloeien, figuren geobserveerd worden en de humor vooral uitblinkt in suggestie en niet in evidente slapstick. In Amerikaanse films zie je mensen met een plank draaien en zie je zo aankomen dat die iemand zal raken. Tati zal je de humor van dat 'plank zwaaien' zien, zonder dat er iemand uiteindelijk op de bek moet gaan. Veel subtieler en zelfs veel effectiever.

Les Vacances de Monsieur Hulot is een herkenbare film, met figuren die velen wel zullen kennen. Subtiele humor die werkt. Tati is soms nog wat zoekende, iets wat in Playtime nog beter is uitgewerkt. Maar dit is evengoed een sublieme film.

Oei. Dat bekwam me een stuk slechter dan ik had verwacht. Misschien lag het aan mijn bui (dat hoop ik), want ik kon er eerlijk gezegd niet zo heel verschrikkelijk veel mee. Ik ben een fan van zowel Chaplin als Keaton, en had derhalve toch verwacht dat ook Tati me wel zou kunnen smaken... Ik werd een beetje knetter van de geluiden, waar je normaal muziek gewend bent.

Ik ga wél de andere Tati films ook kijken, en mochten die beter bevallen dan krijgt deze eerste Hulot wel een herziening.

Dan maak je borst maar nat

Haha, thanx

Probeer dan vooral Playtime. Als die je niet bevalt denk ik niet dat Hulot iets voor jou is.

Dat lijkt me ook het beste daar mee te beginnen. Die andere zijn allemaal hetzelfde Hulot/Chaplin-type en met herhalingen.

(De Blu-ray box is trouwens goedkoop te krijgen, bij Bol.com, Wehkamp. Ik heb er wel over getwijfeld of ik hem zou aanschaffen).

Ik had hem ook bijna gekocht

Playtime it might be!

Ik heb 'm dubbel gekocht, voor geval de eerste set versleten raken zou.

Playtime moet je beslist zien - zou iedereen eens moeten zien...

Persoonlijk adviseer ik toch eerst Mon Oncle te doen. Hulot maakt een ontwikkeling door. In Playtime bereikt dat zijn climax.

Dat lijkt me ook de ideale volgorde.

Vond deze ook eerder de minste van al.

(Los van de films na Playtime)

Ik weet niet meer hoe het bij Playtime was, want die vond ik het verleden al de minste maar bij Mon oncle heb je ook veel geluiden (het is een belangrijk onderdeel van films van Tati).

Deze is visueel sterker en Mon Oncle nog meer.

Ook in Playtime zijn de uitvergrote geluiden - of, in één scène, het totaal ontbreken van geluid - van groot belang.

Overigens vind ik Playtime ook visueel veruit de climax van de drie grote Hulotfilms.

Ik heb Tati chronologisch gezien en dat is me uitstekend bevallen. Dan zie je wat voor enorme ontwikkeling de beste man doormaakte. (Ik moet me alleen nog wagen aan de films na Playtime en Playtime herzien, want die film staat volgens mij te laag bij me).

In Playtime zitten zoveel sterke grappen verborgen in de totaalbeelden, dat je bij elke kijkbeurt nieuwe ontdekt. Die film heeft me al zo vaak verrast!

Trafic vond ik wat minder, al bevat ook die echte Tati-juweeltjes die tot een kijkbeurt verplichten. De scène met de aanrijding is zelfs klassiek en nog eens nagedaan in lego: Jacques Tati - Trafic (Lego) Accident Scene - YouTube.