Playtime (1967)

Deze Hulot ken ik eigenlijk een stuk minder als de anderen. Ik heb me ook nooit zo goed gerealiseerd dat er zo'n vervolg in de films zit. Maar als je ze zo achter elkaar ziet valt dat toch wel op. In Mon oncle eindigde de film dat Hulot met het vliegtuig vertrok. Deze film begint op een soort van vliegveld. Er zit wel duidelijk minder verhaal in deze film. Het is nu echt één grote observatie geworden van een Hulot die door een modern stuk Parijs zwerft. Wel maakt hij uiteraard weer het nodige mee. En in z'n onschuld verstoort hij ook in deze film weer heel wat vaste patronen. Verder viel me ook op dat deze film weer een heel duidelijke voorloper is van "Traffic", en die film ken ik weer een stuk beter.

@ Robi >

Misschien is het een goed idee om, met de review van gebruikster Anne J in gedachten, de film nog een paar keer te bekijken.

Ik had dezelfde ervaring.

Hoe vaker ik de film zag, hoe meer ik hem ging waarderen..

In één kijkbeurt mis je nog een hoop.

De film op groot doek zien is wel een voordeel.

Bedankt Brix. Er is inderdaad een hoop te gelijk te zien in deze film. Je komt wat dat betreft ogen tekort. En het klopt dat ik ook nu weer dingen gezien heb die ik me niet eerder kon herinneren.

En een volgende keer, en die komt er zeker wel hoor t.z.t. , zal ik ongetwijfeld weer andere dingen zien in deze film. Maar dat geldt eigenlijk wel voor alle Tati's denk ik. Les Vacances in de gerestaureerde versie was ook weer een openbaring. En die film heb ik echt al heel vaak gezien.

Welke release van les Vacances heb jij Robi? (als ik vragen mag?)

Ja, die Tati, hij wist wel hoe hij zijn films blijvend interessant moest maken.

Een grote gave.

De box heet "Jacques Tati collectie" en is van Eye-film 2011. Drie films : Les Vacances, Mon oncle en Play time. Met Nederlandse ondertiteling.

Aha, dank voor de info Robi

En die is te koop bij free record shop, voor 15 euro als ik het goed heb. Want ik heb hem enkele weken geleden ook gekocht toen ik hem zag liggen

Nee toch?

Dat is een weggeefprijs voor die films.

Mon Oncle en Playtime heb ik al van Het Filmmuseum/Eye.

Die waren nogal prijzig .

Les Vacances heb ik niet in de release van Eye.

Eens zien of die ook zo te koop is, en de prijs naar verhouding niet te hoog.

Anders toch die box nog maar kopen

Dank v.d. tip Anne (en Robi)

Edit

Ik heb toch die box besteld, dat blijkt véél voordeliger te zijn..

Ahum, ik had er ook 15.00 euro voor betaald bij Cos mox (zonder verzendkosten en met acceptgiro) Dat had ik er dus kennelijk bij moeten zetten.

Ik ben benieuwd wat je van de gerestaureerde versie vindt.

Daar heb ik 'm gisteren zelf toevallig ook besteld Robi

Ik ga natuurlijk meteen vergelijken met de versie die ik al heb, wanneer de DVD's er zijn

Leuke film. Soms wat traag maar dat hoort gewoon in deze film.

Mooi strak gefilmd

Jacques Tati en Tativille

Mijn kennis van Franse komieken is vrijwel nihil te noemen. Ik ben aan een inhaalslag bezig betreffende films met Louis de Funès en van Bourvil heb ik ook nog zo'n drietal films liggen maar daar stopt het bij. Ik heb altijd meer interesse in de Franse vrouwen gehad maar bon, het werd dus tijd om daar eens iets aan te gaan doen. Ik had helemaal geen idee waaruit het oeuvre van Tati bestaat (en of ze makkelijk te vinden zijn) dus toen ik deze Playtime voor weinig geld op de kop kon tikken, besloot ik hem maar ineens mee te pakken. Zondagnamiddag is altijd zo'n heerlijk moment om wat te luieren met een film dus ging ik mijn Tati doop maar eens ondergaan.

Maar het is eigenlijk wat tegengevallen. Kan misschien ook wel grotendeels liggen aan het feit dat de DVD van cinéart qua ondertiteling gewoonweg erbarmelijk is. Playtime kent eigenlijk 3 talen: het Frans, het Engels en een beetje Duits. Voor het Engels heb ik geen ondertiteling nodig, dat beheers ik goed genoeg maar mijn Duits en mijn Frans is niet degelijk genoeg om dit soort conversaties te kunnen volgen. Naast het Engels wordt het Duits gewoonweg niet ondertiteld en het Frans wordt zo eens af en toe ondertiteld. Daar komt dan ook nog eens bij dat de ondertiteling regelmatig bleef hangen waardoor je ze dus elke keer moest uitzetten, terug aanzetten en dan hopen dat het een tijdje goed bleef gaan. Dit zorgde in ieder geval wel voor wat frustratie ten huize Metalfist dus als je kunt zou ik de DVD van cinéart opzij laten liggen en voor een andere uitgave gaan. Maar nu even terug naar de film want qua decors is dit trouwens wel enorm indrukwekkend. Tati heeft hier enorm veel geld ingepompt (iets te veel blijkbaar want het tegenvallende succes zorgde ervoor dat hij 10 jaar lang zijn schuld heeft moeten aflossen) en het is dan ook onbegrijpelijk dat dit uiteindelijk gesloopt is. Het zorgt misschien wel tegelijkertijd voor één van de meest schrijnende maar iconische beelden waarin Tati het script van de film onder het uiteenvallende gebouw smijt.

Ik ben dus compleet niet bekend met het werk van Tati maar ik had eerlijk gezegd iets anders verwacht. De regisseur kwam me terug onder de aandacht toen Michel Follet (presentator van het programma Cinema op ATV) lag te foeteren op één of ander Brits onderzoek dat The Hangover als één van de beste humoristische films beschouwde terwijl onder andere Tati compleet werd vergeten. Ik verwachtte dan ook meer een mainstream verhaal en dan kom je hier bedrogen uit maar toch heeft Playtime wel zijn charme. Vooral de maatschappijkritiek komt mooi tot zijn recht maar blijkbaar heb ik een heleboel onderliggende metaforen gemist en daarvoor zijn de extra documentaires wel de moeite waard. De scène in het café was sowieso al het hoogtepunt van de film maar de uitleg erachter (hoe Tati de film laat evolueren van mensen die in lijnen lopen tot mensen die in wervingen lopen) zorgt in ieder geval voor een hogere waardering. Hiermee krijg je ook meer inzicht in wat Tati wou bereiken met de film en valt alles net iets meer op zijn plaats.

Ik kan me het gevoel niet kwijt schudden dat ik de film oneer aandoe. Via de documentaires blijkt dat Tati geniaal van geest is geweest maar de film op zich is erg moeilijk om uit te zitten. Dat kan natuurlijk liggen aan een aantal redenen zoals de brakke ondertiteling en verkeerde verwachtingen dus ik ben benieuwd wat een herziening zou brengen maar voor nu is het toch een lagere score dan ik had verwacht.

3*

Tip: Kijk eerst de films die Tati hiervoor maakte in chronologische volgorde en dan deze nog eens. Tati gaat gedurende die tijd van charmante, tikje oubollige dorpshumor (in Jour de Fete) stap voor stap naar deze ongrijpbare, totaal unieke film.

Ik kwam er ook maar pas daarstraks achter dat dit blijkbaar een derde deel in een trilogie is. Ik zal proberen om je tip eer aan te doen maar het zal er wat van af hangen in welke volgorde ik de films vind natuurlijk.

De films zijn eigenlijk allevier (ik tel Jour de Fete mee, al is dat niet echt een Hulot-film) vrij makkelijk te vinden.

Ik neem aan dat je alle situaties, puur door naar de beelden te kijken, wel begreep zonder de dialogen te kunnen volgen? Lijkt mij storend als de ondertiteling blijft hangen, maar verder zou ik niet zoveel waarde hechten aan het willen begrijpen van de dialogen.

Play Time gebruikt de dialogen op een esthetische manier en zijn veelal opzettelijk onverstaanbaar. Voor zover Hulot al iets zegt is het vooral bedoeld als gemompel. Je hebt misschien ook wel gemerkt dat de dialogen vaak samen met andere geluiden en een soort van ambience creeert. Door deze 'onderdrukking' gaat er ook veel meer aandacht uit naar beelden/de omgeving waar deze mensen in rondlopen.

Een boxset zonder Playtime bestaat blijkbaar niet? Lastige is dat ze apart nogal duur uitvallen (toch naargelang wat ik gemiddeld uitgeef aan een DVD en ik wil nu ook niet teveel geld spenderen aan een gok) en dat ik Playtime al wel heb natuurlijk dus een boxset wordt ook moeilijk. Wordt sowieso nog vervolgd!

@neo: volgens mij heb ik inderdaad alles wel begrepen maar juist omdat dit een film is die steunt op het visuele vond ik het erg vervelend dat ik elke keer lag te sukkelen met de ondertiteling. En in eerste instantie had ik ook nog niet door wat voor een film Playtime juist was dus hechtte ik eigenlijk nog vrij veel belang aan die ondertiteling want ik dacht dat er narratief meer aan de film was. Over x aantal tijd ga ik hem nog eens opzetten nu ik weet wat ik kan verwachten, misschien dat het me dan beter bevalt.

Playtime wordt echt alleen maar beter naarmate je hem vaker ziet - zoals alle werk van Tati trouwens. Het is een bombardement van grappen en details waarbij je zelfs de derde of vierde keer nog ogen tekort komt - ja, mijn lof voor deze film is eindeloos.

Wat de Duitstalige scène betreft: ik hoop dat die ook in de originele Franse versie niet ondertiteld is. Het Duitse gefoeter en vervolgens de verontschuldigingen zijn voor Hulot immers ook totaal onbegrijpelijk.

"Les vacances" vond ik een fijnzinnige en geestige film. "Mon Oncle" en "Play time" vond ik beduidend minder; de grap is hier gewoon een beetje uitgewerkt en ik vond het een opgave om ze uit te kijken.

Voor de lange speelduur is er toch te weinig inhoud om te blijven boeien.

Sterren enkel voor de stijl/vormgeving die hier inderdaad erg sterk is, maar voor het overige blijft deze film té veel hangen in maniertjes die in "les vacances" effectief waren, maar hier, net als in "les vacances" de 2 uur écht niet kunnen vullen.

Wist trouwens niet dat er toen zó veel Simca gereden werd.

.

Eerste uur was nog wel te doen, want die Tati weet wel hoe je strakke en gave plaatjes kunt schieten. Echter na een tijdje heb je het wel gehad met die aanklacht tegen de modernisering, de boddschap is dan wel genoeg bekend. Een speelduur van 2 uur is ook gewoonweg te lang voor zoiets als dit. Ook vind ik het personage monsieur Hulot te weinig in de picture te staan. Daar had veel meer lolligheid uitgehaald kunnen worden.

Voor mij een absoluut hoogtepunt in het genre van de lichte film. Een spel met de kijker op het hoogste niveau; een les in het menselijk gedrag en interactie. Verplichte kost voor wie wil leren flimkijken.

Fantastisch zeg. Wat een plezier spat er van deze film en wat gebeurt en veel, ik heb waarschijnlijk nog de helft gemist. Indrukwekkend zijn ook de decors, die er toendertijd waarschijnlijk bizar futuristisch moeten hebben uitgezien maar nou een hele toffe retro uitstraling hebben die je ook in bijvoorbeeld in Mad Men terugziet. Er wordt ook optimaal gebruik van gemaakt: de piepende fauteuils, wankele krukjes bedriegelijk schone ruiten etc. Ik vond de speeltijd iets te lang voor een film zonder noemenswaardig verhaal of dialoog, maar ik zou hem toch graag nog een keer herzien om meer details eruit te kunnen halen.

Playtime is nochtans geen lichte film. Het is sterker zelfs één van de duurste films in de geschiedenis van cinema.

Het is nochtans ook niet zo gek dat deze film, in een vervelende tijd van crisis, een grote flop werd.

Binnenkort draait deze in het eye op 70mm print

Qua verhaal niet heel bijzonder, leuke grappen en veel detail, maar qua camera en art echt een bijzondere film, ben blij dat ik deze op groot doek heb gezien.

Trailer van de gerestaureerde versie (Youtube 480p)

Een heel bijzondere film.

Eigenlijk de culminatie van Tati's werk, zowel in dat in deze films alle eerdere werk bij elkaar komt, maar ook in dat deze film duidelijk ver boven de andere uit steekt. Maar ook zijn noodlot, want deze film heeft hem ten gronde gericht, en wat hij daarna nog produceerde kwam niet in de buurt van zijn vroegere genialiteit. Ietwat weemoedig stemmend daardoor, maar daartegenover ook weer erg bevredigend dat hij zijn visie in deze film in ieder geval volledig vrije baan heeft kunnen - en willen - geven. Gewaagd en apart, en compromisloos uitgevoerd.

En wat een meesterwerk laat hij hier zien. Een ongebreideld grote visie, zowel in het onderwerp van de film - de mens in de moderne tijd - als in de cinematografie, als in zijn unieke eigen stijl van filmmaken. Een crossover tussen de geluidsfilm en de stomme film, en daarin eigenlijk een heel eigen kunstvorm. Prachtig in de details, elke keer dat ik weer kijk zie ik weer nieuwe dingen. Charmant in de onmiskenbare sympathie van Tati voor de gewone mens, wijs in zijn beschouwing van de moderne tijd en de zucht naar vernieuwing.

Even geniaal is het samenspel tussen beeld en geluid, wat de mime-achtige benadering die Tati zo kenmerkt aanvult, de beeldgrappen versterkt met geluidgrappen, maar ook de details in de beelden voorziet van een extra laag details in het geluid. Met een waanzinnige aandacht voor timing en effect tot in perfectie in elkaar gezet.

Waarschijnlijk de meest bijzondere film ooit. En onmiskenbaar een meesterwerk. Zeker een film die je meer dan eens moet zien om te begrijpen waar je naar kijkt, en ook eigenlijk noodzakelijk om te weten hoe hij gemaakt is. Leesvoer op de wikipedia, om mee beginnen.

Toch minder dan Mon Oncle. Het grootste gemis dat ik ervaar is het gebrek aan structuur. Het komt op mij toch teveel over alsof er domweg gefilmd wordt op een locatie en dat men alles maar gewoon laat gebeuren. Het is me wel duidelijk dat dat niet het geval is, maar op het moment dat de humor slecht aanslaat, zoals ook bij mij het geval is, het toch nogal willekeurig aanvoelt. Bij Mon Oncle was dat ook wel het geval, maar voor mijn gevoel was daar toch iets meer vertelstructuur. Het was in ieder geval goed dat ik de twee uur-versie te pakken had in plaats van die van tweeëneenhalf uur.

Toch is de muziek wel erg aangenaam, en is er één werkelijk geniale scène, pas tegen het einde: die van de rotonde als draaimolen. Prachtig om al die auto's precies in hetzelfde tempo te zien rijden, waarbij de boel pas op gang gaat als er geld in een parkeermeter gegooid wordt, en waarbij de kermismuziek de kermissfeer completeert. Als de hele film vol had gezeten met dit soort scènes, was mijn waardering echt stukken hoger uitgevallen. Nu blijft hij steken op 1,5*.

Playtime is een streling voor het oog, een kermis voor het oor en werkt op de lachspieren. De humor in de Franse cinema staat vooral bekend door drukdoenerij van Louis De Funes of de flauwe moppen van Bourvil. Jacques Tati maakt van zijn films een speelveld en laat beeld en geluid spreken. Ik sta versteld bij sommige beelden. Het komt nog weinig voor dat humor op deze manier haar tijd neemt om te werken en dan als een treintje blijft doorlopen. Meestal bestaat het genre uit gags. Al dan niet geslaagd. Hier en daar is het wat zoeken, maar over het algemeen werkt dit ook nog in de 21e eeuw. Franse cinema op haar best.

Het markante aan de films van Tati is toch wel dat ge het volledige scherm goed moet in het oog hebben, want vaak gebeuren de typerende en dikwijls grappigste zaken ergens in een hoek, aan een zijde of zelfs ver op de achtergrond van het beeld.

Dit is zeker van toepassing voor deze "Playtime", m.i. niet bepaald Tati's beste. Daarvoor vind ik toch teveel scènes van dezelfde aard en te langdradig. Bovendien is onze Jacques niet altijd te bespeuren (wel wellicht gewild gelijkaardige personages).

Zie er een satire in op massatoerisme, grootstaddrukte, technische inmenging in de samenleving, enz.