Playtime (1967)

Ik denk dat ik kan zeggen dat ik nog nooit iets als dit gezien heb. De film lijkt mij anders een film te laten kijken dan normaal gesproken. Het lijkt ook de enige logische stap na Les Vacances de Monsieur Hulot en Mon Oncle. In de eerste film zijn we in de onze jeugd. Niet alleen het thema van de film, ook de humor en hoe deze wordt gepresenteerd. In Mon Oncle zijn we iets verder gegroeid. We leren de wereld om ons heen meer te observeren, en zo zien we alle curiositeiten die ons normaal gesproken ontgaan. Hulot neemt ons bij de hand, en door hem zien we deze grapjes, of worden ze duidelijk onderstreept. En in Play Time zijn we volwassen. We worden uitgenodigd voor een dagje Parijs. De wereld die we kenden uit Mon Oncle is niet meer. De ouderwetse wereld die we kenden is bijna volledig opgeslokt door het Moderne. Monsieur Hulot laat onze hand los. We zijn alleen, en moeten ons zelf maar zien te redden. We zien hem af en toe nog wel, maar over het algemeen cijfert hij zichzelf weg, zodat we op eigen benen kunnen staan. Hij is er voornamelijk als herkenbaarheid, een klein beetje houvast. En zo kunnen genieten we van volledige vrijheid.

Waar de toon van de satire in Mon Oncle nog luchtig is, is dat in Play Time naar mijn mening niet meer het geval. De wereld heeft zijn charme verloren, en we lijken meer in een nachtmerrie terecht gekomen te zijn. Herhaling, strakke patronen, zwart, wit, grijs, donker blauw. Niemand ontsnapt eraan en het is terug te zien in alles. Zelfs hoe de mensen bewegen is hoekig. Het is aan ons om aan deze ellende te ontsnappen. Gelukkig zijn we de lessen uit de vorige films niet vergeten, en weten we dat we moeten observeren. We zien dat bepaalde dingen niet werken. En daaruit ontstaan visuele grappen, dat zien we, maar ondertussen kijken we (als het goed is) verder. We speuren het hele scherm af, op zoek naar een beetje hoop tussen al deze narigheid. En kunnen we dat vinden? Jazeker. En zo kunnen we langzaam deze situatie ombuigen. De patronen veranderen. De strakheid wordt vernietigd, mensen nemen bochten, dansen, en krijgen een identiteit. En dus komt langzaam maar zeker die mooie, romantische wereld van vroeger een klein beetje terug. En zo kunnen we met een voldaan gevoel terug naar huis.

Play Time is dus een unieke rit. Een film ervaring als deze zal je nooit meer meemaken. Je moet er natuurlijk wel een beetje je best voor doen. En een beetje avontuurlijk aangelegd zijn. Want als je na iedere grap een minuut lang naar hetzelfde punt of, erger nog, het plafond gaat staren, dan kan je dit ook wel eens 1 van de saaiste films ooit gaan vinden. Ik kan je dan ook alleen maar adviseren om eerst Vacances en Mon Oncle te kijken voordat je aan dit speelkwartier begint.

De grote komieken van de stomme film (Keaton en Chaplin) lijken Tati niet alleen geïnspireerd te hebben maar zelfs te achtervolgen....het is moeilijk van hen los te komen. Het vinden van eigen stijl in het 'stomme genre' is lastig. Zeker omdat het genre na Chaplin uitgestorven leek. Tati brengt met Play Time het genre weer bijna perfect tot leven.

Het bijzondere aan Play Time is dat Tati gekozen heeft voor een documentaire-achtige stijl. Zo krijgen we 24 uur te zien van een paar moderne stadse locaties en we volgen een paar/groep mensen....de verbindende schakel is de zwervende Hulot, die als romanticus (hij doet me denken aan Godfried Bomans) in deze wondere wereld gevangen zit. Hij is stuurloos....de doelen die hij schijnt te hebben blijken niet echt van belang. Zo wordt hij ook behandeld. In het restaurant/club lijkt hij een zielsverwante tegen te komen....ook zij lijkt een zwerver.....ze valt voortdurend buiten de groep.

Maar dit liefdes tafereeltje wordt overschaduwt door het moderne (uitgaans)leven....Hulot is, net als vele anderen, verloren in de massa. Het geniale van Tati is dat hij een somber thema tot iets droogkomisch weet om te werken. Geluiden en het ontbreken van dialogen (gemurmmel of hier en daar een woord...zoals je mensen die je niet kent op een afstand beleeft) is hierbij cruciaal. De mens tot zijn absurde proporties teruggebracht.

Vooral de dikdoenerij wordt fijntejes op de hak genomen. Waar Mon Oncle vervalt in oubollige flauwitietien is Play Time ingehouden en strak. De humor is subtiel. Ouderwetse Hulot heeft zijn typische-maniertjes niet meer nodig: zijn zoekende aanwezigheid in een modern decor geeft al genoeg aanleiding tot misverstanden. En eigenlijk is Hulot een held: hij wordt niet (snel) agressief: verdraagzaam, met veel geduld, gaat hij tastend zijn weg.

Modern Times van Chaplin is overduidelijk het grote voorbeeld voor Tati.....vooral in de eerste helft is Tati Chaplins gelijke....het is net zo vindingrijk....zo niet rijker....alleen het restaurant gedeelte (hoe leuk ook) duurde te lang. Het was eerder een korte film op zichzelf. Misschien had een wisseling met een andere locatie de film evenwichtger gemaakt, het bijna perfecte ritme van de eerste helft viel in tweede helft weg.....

Maar vergeleken 'Mon Oncle' is dit absoluut een tijdloos meesterwerk!

Vette 4,5*

Mooi stuk narcissusbladspiegel!

Ik miste wel dat schitterend hilarisch 'hakloopje' van die secretaresse in Mon Oncle: ze had op het eind wel even mogen terugkeren in Play Time....die lange gang leende zich daar perfect voor....als nieuw begin van de werkdag.... met 'geklik' in de verte verdwijnend.....

Ik kan de reacties van mensen die zeggen dat ze zien dat het geweldig gemaakt is, maar er niets aan vonden wel volgen, met als enige verschil dat ik de film leuk genoeg vond om een hoge beoordeling kwijt te kunnen. Viel een beetje tegen dus, na het geniale Mon Oncle.

Playtime ziet er inderdaad nog steeds schitterend uit, maar is ten opzichten van Mon Oncle niet zozeer innovatiever of mooier. Vreemd eigenlijk dat tati niet echt progressie heeft geboekt in bijna 10 jaar. Ook had ik het idee dat er niet altijd even optimaal gebruikt gemaakt werd van de gigantische sets, waar deze film (tativille) mede om bekend is. Het compleet ontbreken van enig plot zorgde ervoor dat er nogal wat gecompenseerd moest worden met visuele pracht. Dat gebeurde wel, maar het was net aan. De befaamde restaurantscène was erg sterk, maar duurde te lang. Nam de halve film in beslag, terwijl ik op een gegeven moment gewoon meer van Tativille wilde zien.

Hoe meer ik schrijf over deze film, hoe meer ik twijfel of ik hier wel 4 sterren aan kwijt wil. Omdat Playtime een duidelijk heel bijzondere film is en ik ‘em daarom niet in mijn dvd colelctie zou willen missen, ga ik het toch doen, maar misschien is het niet helemaal terecht.

Ik vond bij Mon Oncle de plot zwak....en de humor (maniertje van Hulot begonnen mij te vervelen) in herhaling vallen. Playtim bevat geen plot maar is meer

24 uur uit het leven (en zijn omgeving) van Hulot.......die vorm vond ik een verbetering. Vooral de eerste helft bevat schitterende commentaar op het moderne leven.....Mon Oncle bevat dat ook maar Playtime is subtieler.....

Vond Mon Oncle een warmere en mooiere film. De plot is bij beide films ondergeschikt, maar vond bij Mon Oncle de samenhang tussen de sketches (mag ik het zo noemen?) beter. Playtime is vooral het moment in het restaurant en het glazen kantoorgebouw. Ik vond Mon Oncle een stuk rijker en veelzijdiger.

Play Time vond ik subtieler en voor mij uiteindelijk doeltreffender in zijn kritiek op het moderne stadse leven.....De vele 'toeters en bellen' bij Mon Oncle liepen bij mij dood.....Tatie zocht naar een verhaal maar vond hem niet echt. Play Time had geen verhaal nodig. Maar misschien ben ik minder streng als ik Mon oncle nog eens ga kijken......misschen.

Ben ik met je eens. Wat ik trouwens ook wel een nadeel vond van Mon Oncle was de tijdsduur van de film, het kwam het verhaal/onderwerp eigenlijk niet ten goede.

Niettemin vind ik Mon Oncle ook een goede film. Daar niet van.

Playtime is ook complexer dan je op het eerste zicht zou denken, zo willekeurig is het allemaal niet wat je ziet (ik heb daar al eerder voorbeelden van gegeven hier, ga die niet nog eens herhalen )

Tja, ik zie heus wel wat hier bedoeld werd en de film is erg knap, alleen het duurt allemaal wat lang. De scene in de keuken uit Mon Oncle, maakt het punt dat deze film probeerde te maken net zo goed duidelijk. En die scene duurt 5 minuten.

En zo is het. Woorden om Play Time en/of de denkwereld van Tati te omschrijven zijn onvindbaar, omdat de beste man een uniek genie is. Tati begrijpt alleen Tati, en soms gniffelen of schuddebuiken we mee.

En wat een geniale vooruitziende gave dat hij anno 1967 de moderne tijd op deze manier kon schetsen. Hulde, of je er nu bij in slaap valt, het niet snapt of slechts een beetje.

Mooi geschreven berghti

Wat een kijkavontuur! Ik heb deze film nu voor de tigste keer bekeken en echt waar: weer een grap ontdekt. Play Time boeit van begin tot eind en hoe vaak je de film ook ziet. Dat is het genie van Tati. Verhaalmatig gebeurt er weinig maar filmisch des te meer. Net als in Les Vacances de msr. Hulot, Mon Oncle en toch ook Trafic, laat Hulot zich in Play Time meeslepen door de gebeurtenissen en hij sleept mij als kijker mee. Hij verdwaalt en ik weet niet waar ik kijken moet. Hij heeft geen invloed op wat hem overkomt, maakt het alleen vaak van kwaad tot erger en daar vermaak ik mij dan weer mee, omdat ik me voor kan stellen dat ik in de zelfde situatie net zo'n stuntelaar zou zijn. Hulot is, in ieder geval in Mon Oncle en Play Time, een mens die worstelt met de moderniteit (het uitvergroten van de geluidjes - deuren, stoelen, voetstappen - waardoor het leven de klank van techniek krijgt, is een briljante vondst), maar Hulot is van alle tijden: al in de oudheid zou hij in grote problemen zijn gekomen door nieuwerwetse snufjes als het vuur, de trap of het wiel...

Bizar, hilarisch, absurd, geniaal, chaotisch. Eigenlijk weet ik niet precies wat ik er van moet vinden. Het is inderdaad geen slapstick, maar wel humor waar af en toe je mond van open valt van bewondering. Play Time is prachtig gefilmd met zeer veel oog voor detail. Enkele voorbeelden hiervan zijn het zicht van de Eiffeltoren in een openstaande deur, of de rotonde-carrousel (als ik het zo mag noemen).

Lastig om te beoordelen, maar toen ik de 4 sterren net aanvinkte deed ik Play Time en meneer Tati voor mijn gevoel absoluut te kort .

Er is in feite totaal geen verhaal aanwezig, maar op het scherm gebeurt er zoveel tegelijkertijd, dat je ogen over heel het scherm gaan in een poging niets te missen. Een ander groot pluspunt is het geluid en muziek. Heel divers en overal aanwezig.

In het begin oogt het iets te afstandelijk, emotieloos en valt de vertolking van de personages tegen; soms iets te amateuristisch (maar 't waren dan ook geen acteurs). Maar de apartheid en originaliteit is toch super en het geheel is erg erg leuk als je er eenmaal inzit.

Met dank aan The One Ring die ruim 1/2 jaar geleden deze regisseur voor het eerst onder mijn aandacht bracht in het topic 'Maak van een regisseur jouw toplijst'.

it's not for our desires but our designs that we all fall apart

Een verrukkelijke satire op uniformiteit, decadentie en globalisme in dit verreweg beste deel van de Hulot serie. Met name het eerste uur is om je vingers bij af te likken, zoveel visuele grappen in een almaar troostelozer wordende omgeving; Play Time is hilarisch en intriest tegelijk. Het meest schrijnende was allicht de tv-kijk scene.

Hulot zelf is soms hele periodes niet te zien, hij is letterlijk verloren tussen het glas, het lawaai, de dikdoenerij en de immer durende mallemolen van het (stadse) leven. Het enige echte nadeel aan Play Time is wel dat het tweede uur wat aan de langdradige kant is, al is het eind met de carrousel niks minder dan briljant.

Dikke 4*.

Tati in chronologische volgorde kijken is een aanrader. Dan zie je de ontwikkeling van de regisseur heel duidelijk. Van de vriendelijke, ouderwetse dorpshumor in Jour de Fête wordt Tati steeds abstracter. Steeds minder directe humor en steeds minder plot.

Waar Mon Oncle nog een milde afwijzing van moderne techniek bevatte, daar is Play Time eigenlijk anders. In deze film is Monsieur Hulot verdwaald in de moderne wereld. Zijn wereld is er niet meer en hij moet zich redden met wat er nog wel over is. Hulot is in deze film een voorbijganger, een figurant en een waarnemer. Vaak op de achtergrond, vaak buiten beeld en maar af en toe de hoofdpersoon. De film heeft een opmerkelijk mild einde eigenlijk. Het stadsleven is dan wel een rare, grijze mallemolen, de spelende mens vind uiteindelijk toch wel een weg

Play Time is ook een zeer verzorgde film. Vooral als aan alle kanten in beeld iets gebeurd en je niet weet waar je moet kijken. Echt heel knap en ik keek vaak mijn ogen uit.

Zonder meer mijn favoriet vanTati.

4.0*

Een dwaaltocht door een hypermodern (anno 1967) Parijs en waar typische Parijs-attributen als de Eifeltoren, Arc de Triomphe en de Taj Mahal slechts nog te zien zijn in de weerspiegelingen van grote glazen kantoren, flats en dergelijke.
Bijna een "stomme" film: echte dialogen zitten er niet in.
En de film is druk...vreselijk druk.
Gek wordt je van de mensenmassa's, straatgeluiden en van alle moderne apparaten die ons het makkelijker moesten gaan maken.
Een ongelooflijke absurde en surrealistische film.
Zelfs enigszins avant-gardistisch.
Bijna niet meer komisch.
Tamelijk uniek.
Vreemd.

Deze film verdient minimaal een plekje in de tip huppeldepup. Ik vond zelf dat het een geweldige mix van tragedie en komedie bevatte, allicht de komedie de enige manier om de tragedie over te komen. De geweldige restaurant scene maar let ook op de weerspiegelingen van de bekende parijse gebouwen, deze lijken niet in de film voor te komen alleen in een afbeelding, we zijn hier aldus van verwijdert. Tot slot nog de opening waarin het thema van de film al uiteengezet wordt: mooie wolken en dan plots rechtlijnig, eenzijdig verstoort ons beeld. Het geluid versterkt volgensmij ook de hele tijd een soort leegheid. Een zeer positieve verrassing.

Ik vond het 1e uur maar matig. Zou tot dan 3 * voor de film hebben gegeven, totdat de fabuleuze restaurantscene kwam. Wat heb ik daar van genoten! Er gebeurde werkelijk van alles, hilarisch! Dus komt er uiteindelijk door die scene nog een heel punt bij. 4 * voor een heel bijzondere film!

De derde film die is zag tot nu toe van Tati en tot nu toe ook de beste.

Want Play Time kijkt behoorlijk lekker weg moet ik zeggen. Het is leuk om Monsieur Hulot weer eens te zien, maar naarmate de film vordert, lijkt Hulot ook steeds meer naar de achtergrond te verdwijnen. Er waren echt momenten dat ik me letterlijk afvroeg waar hij gebleven was. Los van Hulot gebeurt er echter genoeg in de film. De film speelt zich af in de drukke stad en dat is goed te merken, want Tati zorgt ervoor dat er constant op ieder gedeelte van het scherm wel wat gebeurt.

Ik vond de film bijzonder goed in balans. Je ziet Hulot als het ware letterlijk naar de achtergrond verdwijnen, naarmate de film vordert, maar ook met een Hulot wat minder vol in beeld, blijft de film vermakelijk. Visueel heeft de film namelijk ook meer dan genoeg te bieden. Daarnaast bevat de film leuke humor. Zo vond ik het in het begin van de film bijvoorbeeld wel leuk hoe Hulot in een gebouw een bepaalde man probeert aan te spreken, maar doordat die man druk is en Hulot ook niet altijd oplet, duurt het haast een eeuwigheid voordat hij die man eindelijk gevonden heeft. Die tijd die daar tussen zit wordt dan door Tati op een bijzonder inventieve en vermakelijke manier opgevuld. Ook leuk vond ik de scène waarbij iemand een of andere geluidloze lade demonstreert, maar ondertussen rommelt het enorm op de achtergrond. Simpel, maar effectief.

Ja ik kan wel zeggen dat de gehele film met een grote glimlach heb zitten kijken, de twee uur waren eigenlijk om, voordat ik er überhaupt erg in had. Dat zijn vaak de fijnste films. Ja best een unieke film, die voor zover ik weet eigenlijk niet met een andere film te vergelijken is.

4,0*

Met vrijwel geen dialogen, vrijwel geen muziek, bijna uitsluitend wide shots en vrijwel geen close-ups, maar wel veel lange shots vol mensenmassa's die allemaal hun eigen ding doen, is PlayTime een meesterwerk van choreografie en minutieus uitgepland filmmaken.

Met PlayTime toont Jacques Tati een bewust afstandelijke kijk op een futuristische samenleving waarin de oude wereld volledig plaats heeft moeten maken voor grijze eenheidsworst. Met een licht satirische toon wisselen tragikomische taferelen elkaar gedurende 2 uur af, zonder dat hier enig verhaal verteld wordt. Ga hier dan ook niet naar zoeken, maar laat de beelden aan je voorbij trekken, is het advies.

Het ene moment zorgt deze afstandelijke blik voor prachtige momenten (bijvoorbeeld wanneer de camera op straat staat en we in hetzelfde shot bij 4 identieke appartementen naar binnen kijken), het andere moment zorgt het er ook voor dat je als kijker weinig betrokken wordt bij het hele gebeuren. Daarnaast wordt het nergens echt grappig, waardoor je alleen maar licht geamuseerd, maar altijd in bewondering, de film aan je voorbij kunt laten trekken.

Wel zit PlayTime vol met sterke vondsten, die lang niet allemaal grappig (bedoeld) zijn, maar wel een sterke boodschap uitdragen van een maatschappij die alleen maar verward of gefrustreerd raakt door de 'vooruitgang'. Doordat deze vondsten lang niet altijd centraal staan in het beeld, wordt de kijker geacht er zelf naar te zoeken. Het levert een mooi en uniek zoekplaatje op, die helaas (nog) niet het verwachte verpletterende effect heeft. Misschien nog even verder zoeken...

Gisteren weer eens bekeken, ook om de nare nasmaak kwijt te raken die ik had overgehouden aan Parade, Tati's laatste film.

En hoe vaker ik Play Time zie, hoe rijker de film lijkt te worden. Alleen al het restaurantgedeelte: het lijkt chaos troef, maar wat is alles nauwkeurig gechoreografeerd!

Dit is zo'n film waar ik af en toe heftig naar kan verlangen. Nu maar op 1 in mijn Top Tien gezet. Met dikke vette stip.

Iets beters had je m.i. na het zien van 'Parade' ook niet kunnen doen

goh, het lijkt wel alsof ik een andere film heb gezien als iedereen hier. Ik kan me echt moeizaam inleven in andere post. Ik vond de film lelijk, niet grappig en bovenal heel erg saai. Ik ben dan ook niet echt thuis in oude komedies; ik ken eigenlijk alleen the General, die ik dan wel weer geweldig vond, en wat losse chaplin scenes (waarvan ik moet zeggen dat ze vast beter in een hele film werken dan als losse scene). Dit is echt niet aan mij besteed. Enige pluspunt is dat ik bij deze kan zeggen dat ik wat van Tati gezien heb, hij stond namelijk al lang op mijn nog-te-kijken-lijst.

Dit is vrij onvergelijkbaar met andere oude komedies en een unieke film. Er zijn nauwelijks films die hier op lijken zelfs. Ik zou dit nog eens op een zo groot mogelijk doek moeten zien.

Inderdaad, ook één van de eerste films die de narratie volledig loslaat. En enkel een opbouw kent van gestileerd/mechanisch via chaotisch en ritmisch, naar harmonieus.

Het feit dat het hoofdpersonage vaak niet eens centraal staat in een hoop scenes is al revolutionair.

Hele toffe film. De halve bioscoop lag vanochtend om me heen te slapen, maar de andere helft kon de film wel waarderen gelukkig.

Wat ik vooral ook leuk vind is het idee dat de persoon naast mij misschien een andere film heeft gezien dan ik. Aangezien erg veel shots long shots waren met deep focus waarin echt van alles en nog wat in beeld gebeurde en zichtbaar was, ongeacht voorgrond of achtergrond. Ik keek misschien naar die mevrouw links in beeld die dit en dat deed, terwijl de persoon naast mij misschien naar die meneer in het midden keek die zus en zo deed. Ik merkte halverwege de film wel dat dit aspect van de film een best grote aanslag op mijn ogen was. Ik kwam ook ogen tekort voor mijn gevoel. Maar ik heb dan ook weinig films gezien waarin zoiets heel duidelijk naar voren kwam en ik ben het waarschijnlijk gewoon niet gewend. Maar daarom is het ook zeker een film om nogmaals te bekijken over een tijdje. Erg tof.

Ik miste het narratief niet, want er zat toch een soort thema of lijn in de film. En hier wordt gewoon ontzettend goed/interessant mee gespeeld op visueel vlak en met het geluid. Wat een enorme set trouwens, wauw.

Ik kan eigenlijk verder niet echt goed de woorden vinden voor deze film. Het is in ieder geval erg bijzonder. Een cadeau dat ik dit op het grote doek heb mogen zien

Herziening waard, zeker.

4*

Goede review, Anne