Playtime (1967)

Echt-onecht. Werkelijkheid-reflexie. Oud-modern. Ik vond alles prachtig in deze film. 4 1/2 ster.

Wat een observatievermogen heeft die Tati en wat een fijn soort humor.

Tati bedrijft een wonderlijk soort slapstick. Waar veel komedies draaien rond een komediant die de enige rare persoon is in een (enigszins) normale wereld, is hier iedereen een komediant, iedereen bedrijft slapstick.

Ik denk dat dit zo'n film is die je tien keer kunt bekijken en waarin je steeds weer nieuwe dingen ontdekt.

Ik zag Playtime trouwens op groot scherm! Het was de openluchtvoorstelling van het filmmuseum. Veel georganiseer voor hun want het was 70 mm en de vraag was de hele dag of het droog zou blijven. Wel, het bleef droog. Precies bij de aftiteling begon het te regenen.

Onconventioneel en prachtig gefilmd, werkelijk briljant in beeld gebracht. 4,5* met potentie tot meer bij herziening.

Mooie decors en sfeerbeelden, die op een tv-schermpje helaas niet tot hun recht komen. Maar verder een slaapverwekkende film zonder verhaal of noemenswaardige humor. Meer iets voor op de achtergrond, bijvoorbeeld tijdens een feest, om af en toe een blik op te werpen. Vind ik.

**

Het derde exemplaar uit de Mr. Hulot reeks geeft opnieuw dezelfde tweezijdige kijkervaring. Enerzijds sta je versteld van Tati's apart gevoel voor humor (waaronder opnieuw geweldige maatschappijspot van de partij is), creativiteitszin en eigenzinnige aanpak, anderzijds mis je een verhaallijn, iets fijnere karakteruitwerking (in bijzonder van Mr. Hulot zelf) en wat variëteit.

De scenes intrigeren en zijn soms fantastisch, maar blijven erg afstandelijk en op eenzelfde principe teren. Sommige momenten verveelt het gewoon een beetje teveel, omdat ze soms erg lang blijven aanslepen. De zelfgebouwde stad ziet er spectaculair goed uit, en oogt nu nog steeds prachtig modern. Toch had Tati beter zijn tijd gestoken in het verfijnen van zijn oeuvre, in plaats van een zoveelste verzameling sketches te maken. 2*

Het nieuwe is er intussen wel wat af, maar ik blijf hem ongelooflijk leuk vinden. En elke keer opnieuw sta ik versteld van de genialiteit van het scenario, de opbouw, de beelden en vooral het sublieme soundwerk. De karakters worden inderdaad niet expliciet uitgewerkt, maar als je een beetje oplet zijn er een twintigtal personages die continu terugkeren (zowel onmerkbaar op de achtergrond als ergens in de menigte of expliciet vooraan) en waar je je zonder problemen een heel beeld van kunt vormen. Het is tegenwoordig in theater terug erg hip, dat soort figuren: je neemt ze in je op zoals je mensen op straat beoordeelt die je toevallig tegenkomt. Dat je geen verhaaltjes te zien krijgt waarin ze meespelen maakt het enkel nog realistischer: deze film heeft geen kapstok nodig om zijn ding duidelijk te maken.

uniek lachfestijn waarin zoveel schuil gaat: 4,5*

Redelijk anonieme film die het vooral moet hebben van de groep buitenlandse toeristen die van allerlei dingen beleven in een vreemde stad. De ontwikkelingen rondom Monsieur Hulot vond ik eerder storend dan grappig.

Ik ergerde me niet aan de sprakeloosheid bij de vele personages maar wel aan hun anonieme verschijningen, uitgezonderd de vrouw die zich wat meer afscheidde van de grote groep. Naarmate de film vorderde werd hij wel interessanter, maar verder dan een krappe voldoende kom ik voorlopig niet. 3*

Wat een fantastische kijkervaring!

Ik had al eens een trailer van Playtime gezien, maar die kon mijn interesse voor de film nou niet persé vergroten. Vooral enkele getoonde scènes van het feestgedruis uit het laatste deel van de film, komen in de trailer nogal abrupt en daardoor druk over.
In de film zelf wordt echter langzaam naar die scènes toegewerkt en zijn ze juist heerlijk om naar te kijken.

Tegen het einde van de film, wanneer er voor de zoveelste keer iemand van zijn kruk dondert (die ze dan maar in een omgekeerde kruk zetten, zodat ie niet meer kan omvallen), kreeg ik zowaar de slappe lach.

Fotografisch is deze film prachtig (al die perspectieven!), gewoon een genot om naar te kijken. Vooralsnog 4 dikke sterren, met mogelijk te zijner tijd een verhoging.

Eerlijk gezegd viel het me behoorlijk tegen. Te hoge verwachtingen dus. Ik heb genoeg maatschappijkritische films gezien, deze brengt het met humor, maar wel erg naief, onrealistisch, of erg gedateerd. De grote traagheid kon me niet boeien, op 2-voudige snelheid afspelen levert een aardig vlot beeld op.

Ik kreeg er een beetje hetzelfde gevoel bij als bij veel Laurel en Hardy films. Je ziet het meters van te voren aankomen en het wordt erg uitgekauwd en herhaald.

Leuk om een keer te zien, maar door de traagheid is het moeilijk voor herhaling vatbaar.

Eerlijk gezegd vind ik dat er betere maatschappij kritische stukken zijn zoals Koyanisqatsi en vervolg, een totaal andere aanpak en genre, of sommige films van the Marx Brothers, of natuurlijk Charlie Chaplin of het Monty Pyton team (m.n. The Holy Grail). Ik vind de andere films van Tati en stuk beter verteerbaar.

Ik zal hem nog wel eens een keer bekijken hopelijk blijf ik dan wat helderder.

Waar ik bij Mon Oncle al wat moeite had de zichtbare kwaliteit van de film ook daadwerkelijk te beleven, is Playtime een regelrechte ramp. Dit is zonder twijfel een van de saaiste films die ik ooit heb gezien. Funest is het ontbreken van een verhaal en van personages. Playtime is een stroperige beeldenreeks die geen moment de aandacht weet vast te houden (of zelfs maar te richten). Alsof je naar een aquarium zit te kijken. Twee-enhalf uur is dan echt dodelijk. Ook de unieke en grappige vondsten die Mon Oncle nog tot een hele leuke film maken ontbreken vrijwel volledig. Wat overblijft is slechts een sterk idee en enkele aardige decors (Tativille). Daaraan zie je de kwaliteit: Playtime is een uniek aquarium. Helaas ben ik geen liefhebber van vissen. Het laatste kwartier komt de film nog enigszins tot leven en drijft daarmee naar de 1,5*.

Jammer dat je de genialiteit van Tati niet herkent in deze unieke film.

Het is inderdaad jammer dat ik Playtime niet kan waarderen. Wat ik echter met mijn bericht probeerde te zeggen is dat ik de genialiteit wel zie maar het desalniettemin een draak van een film vind. Kort en goed:

Zeker een onconventionele film maar eentje die achter de 'saaiheid' ontzettend veel te bieden heeft. In het begin moest ik erg wennen aan deze filmstijl van Tati maar eenmaal bij de restaurantscene heb ik volop genoten. Hilarisch sommige scenes. Kritiek op de amerikanisering van deze samenleving is duidelijk. Soms TE duidelijk helaas. Lag er op momenten erg dik op en kwam iets te vaak terug. Neemt niet weg dat ik heb genoten van het verbazingwekkende oog voor detail van Jacques Tati. In bijna elke scene moet je oplettend zijn om niets te missen van de beeldgrappen. Ik begrijp dat Tati hier drie jaar aan heeft gewerkt en hem bankroet heeft gemaakt. Moet een ontzettend dure en lange grap geweest zijn het bouwen en filmen in Tativille.

Bijzondere film.

4*

Geniaal en origineel, maar toch niet altijd even boeiend en soms wat 'slordig', waarmee ik bedoel dat de regie te losjes is waardoor bepaalde (minder boeiende) situaties erg onbewust overkomen. Dit zal ongetwijfeld de bedoeling zijn geweest, maar een strakkere regie met de focus meer gericht op interessante gebeurtenissen had de film naar mijn idee boeiender gemaakt. Nu valt er bijvoorbeeld vier keer een man van de barkruk, niet echt interessant of leuk ofzo

Wel ongelooflijk dat Tati een hele stad heeft laten bouwen. Het ziet er dan ook allemaal erg kunstmatig en futuristisch uit, dit bedoel ik positief, aangezien dit ongetwijfeld Tati's bedoeling is geweest. En de 'decors' zijn gewoon erg fraai afgewerkt, alhoewel je het kunstmatige er wel aan af ziet

Ik beschouw deze film als een geslaagd kunststukje, maar als amusement vind ik de film minder geslaagd. Ik moet daarbij zeggen dat ik een lastige humor heb, je maakt mij niet snel aan het lachen. The Big Lebowski en Mopnty Python lukt dat ook bijna niet, iemand als Charly Chaplin dan weer wel

3 sterren

Je zegt het zelf al, dat is het hele concept van de film, dat hij niet geregisseerd overkomt. Uiteraard doet hij dat wel, maar ik vind Tati's poging zeer verdienstelijk. Het idee is dat je gewoon zit te kijken en dingen ziet gebeuren, en de lijn moet je er dan zelf maar in zien, of negeren. Net als de humor .

Neemt niet weg dat je er een probleem mee kunt hebben, maar ik vind het in ieder geval een origineel en vernieuwend idee, en ik hou er persoonlijk erg van.

Het is inderdaad compleet origineel en vernieuwend, toch wel een must om te kijken. Wel jammer vind ik dat het begin wat saaiig is, wat lastig door te komen, met een erg lage grappigheidsdichtheid

Zoals meer gebruikers kan ik me voorstellen dat velen dit een briljante film vinden, maar mij deed het niet heel veel. Ik ben benieuwd hoe ik de film een volgende keer zou beleven.

3*

Ik val hier duidelijk in herhaling wanneer ik zeg dat ik de film erg origineel uitgevoerd vond, en dat er enkele geniale beelden inzaten (met voor mij als hoogtepunt de carrousel op het rond punt). Ook fantastisch als je bedenkt wat Tati allemaal heeft gedaan om deze film te kunnen maken, op dat punt verdient hij al respect.

Het begin van de film was niet zo zeer aan mij besteed: iets te traag en niet zoveel goede grappen (ik verdenk er sommigen van met de kolder van Tati te lachen omdat het nu éénmaal Tati is, maar dan bv. wel neerkijken op gelijkaardige humor van 'Fc de Kampioenen'; iets voor de Vlamingen, deze commentaar).

Vanaf de restaurantscène is het echter wel volop genieten, met een hoog tempo aan goede (en minder goede) grappen. Er gebeurt ontzettend veel, al meen ik wel het beste gezien te hebben.

Een vreemde film met afwisselend leuk bedachte grappen (meestal niet om in een deuk te liggen, maar wel om appreciërend bij te glimlachen) en flauwe kolder. Net zoals bij 'Jour de Fête' een Tatifilm met zijn ups (de sfeer die de film uitstraalt) en downs (rommelige regie die niet echt aan mij besteed is en enkele flauwe grappen).

3* (kan nog 3,5* worden)

Voor de zekerheid heb ik deze film voor een tweede keer bekeken, maar wederom bleef ik met een leeg gevoel achter. Het is duidelijk dat dit Tati zijn meesterwerk is in zijn ogen, maar helaas heb ik de gedachte dat deze film achterblijft bij zijn reputatie. Tati schetst in deze film een komisch maar realistisch toekomstbeeld. Maar het gebrek aan verhaal en de steeds terugkerende grapjes breken de film halverwege op.

Toch is deze film een goede poging, en bevat de film voldoende goede en klassieke momenten. Daardoor kom ik toch op een voldoende uit:

3*

De genialiteit en originaliteit van Playtime zie ik er absoluut in, zeker wanneer ik nog nooit eerder zo'n "film" had gezien. Maar het ontbreken van een verhaal of ook maar enige karakteruitdiepingen zorgt voor een klap in het gezicht en is daardoor de film op momenten nogal moeilijk door te komen. En dan snap ik mensen wel die de film vreselijk irritant of afschuwelijk saai vinden. Ik zelf bleef tot het einde geboeid kijken !

Het thema, mensen die in de moderne materialitische samenleving steeds meer vervreemden van elkaar, wordt hier waanzinnig goed uitgewerkt. Tati is een perfectionist en dat zie je : van de kille architectuur tot de handelingen van de figuranten, van de audiovisuele grappen tot de vloeiende camerabewegingen... in één scene zit zoveel om op te letten dat je de tijd ervoor niet krijgt, want Tati houdt het tempo zeer hoog, dat tegelijk het tempo van het dagelijkse leven weerspiegelt. Er is zo'n fenomenaal samenspel, dat er haast een rytme ontstaat !

Monsieur Hulot is zelf een zielige tragikomische figuur die wel constant voor een glimlach zorgt en die eigenlijk totaal niet in het supermodern en hypertechnologisch plaatje past, wat hem juist zo echt maakt en al blijft de film oppervlakkig over hem, voelt hij toch niet als een bordkartonnen figuur aan, en dàt vind ik erg knap gedaan !

Het gedeelte VOOR het restaurant was het minst grappig, ook al bevatte dat deel geweldige jokes, maar het focust zich dan ook meer op het onderwerp en de thema's van de film. ik kan nu niet direct voorbeelden aanhalen, maar in elke scene zit er wel een dubbele bodem en wanneer je de audiocommentaar (zeker doen ! is erg interessant!) aanzet, ontdek je weer een nieuwe interpretatie die je weer de goesting laten krijgen om de film nog een keer te zien !!

Mede dankzij het karakter van de film, mede dankzij het thema, zal deze film niet snel verouderen, zeker in deze tijden waar het communicatieprobleem alsmaar groter wordt, maar toch een lekkere sixtiessfeer heeft die vooral goed te zien is in de scenes in het restaurant.

Perfecte regie, nonstop humor, die vaak subtiel is en die daarom juist zo leuk is, en een eindescene dat het geheel prachtig afsluit maken van deze tijdloze klassieker echt top 100 materiaal ! Schandalig dat hij zo laag staat !

4*

(wat laag als je al mijn lofuitigen leest, maar -wat vaak bij een film gebeurt die totaal nieuw is- de film heeft me zo compleet verrast dat het moeilijk is om het allemaal te geloven en die je een beetje van je stokje laat vallen wat de beeordeling extra moeilijk maakt. Maar in iedere geval betreur ik het al dat ik Playtime al opgestuurd heb, want ik krijg meteen weer zin om dit briljant stukje cinema terug te zien.

Erg leuk om een keer zoiets te zien. Vooral in het begin moest ik erg aan dit gebeuren wennen en dacht een paar keer aan afzetten. Ik heb hem toch helemaal uitgekeken en dat was geen straf.

Prachtige decors, mooie beelden in bijvoorbeeld de huiskamerscène en die van de eeuwige rotonde. Vanaf het restaurant werd allemaal nog mooier. Er gebeurde zoveel tegelijk in iedere scène dat het constant bleef boeien. Grappige momenten en vondsten zoals die ober die steeds meer kleding afstaat aan collega's; de portier met zijn 'glazen' deur... tja, ik kan alles wel opnoemen, maar dan wordt het eindeloos verhaal.

Grappig, maar hilarisch vond ik hem nergens. Zoals ik al zei; vooral leuk om een keer zoiets gezien te hebben.

Ik kan me volledig schikken in wat eRCee zegt. Bovendien was Monsieur Hulot, die ik sowieso al een irritant typetje vind, eerder een storende factor dan een aangenaam ankerpunt in deze, verder nogal richtingloze, film. De geordende chaos uit het eerste uur is nog net te verdragen, maar aan de drukte uit het tweede deel (in het restaurant) hield ik alleen maar hoofdpijn over, en natuurlijk ook het verlangen dat de televisie het plots zou begeven…

Ook bij het uitgangspunt van de film heb ik zo mijn twijfels. Men schrijft: “Doordat er over het hele scherm voortdurend 3 à 4 dingen op hetzelfde moment gebeuren, kijkt iedereen naar een verschillend element en is ‘Play Time’ iedere keer weer een tikkeltje anders.” Ik vraag me echter af of je niet noodgedwongen de meest centrale actie in het oog houdt, en wat daarbuiten gebeurd hoe dan ook als minder significant gaat beschouwen (en dus niet meteen je volle aandacht krijgt)? Tati laat het daarenboven allemaal tergend traag evolueren, waardoor je wel degelijk de kans krijgt om (in een shot van 2 minuten – met vaste camera) alle hoekjes van het scherm even te bekijken…

Helaas, maar voorlopig houdt ik het voor bekeken met Tati. De man kan me simpelweg niet boeien, om zelfs niet te zeggen dat hij me mateloos irriteert.

1,5*

Laat ik beginnen met een stelling die gewaagd klinkt, maar waar ik wel helemaal in geloof: niemand zal ooit nog films maken zoals Tati dat deed. Zijn visie is zo uniek en verschilt zo van alle andere filmmakers dat het ondenkbaar is dat iemand hem na kan doen. Natuurlijk, Rowan Atkinson noemde Tati's Hulot als grote inspiratiebron voor Mr. Bean, maar heeft werkelijk iemand het gevoel dat de films van Tati aan Mr. Bean doen denken? Ik denk het niet.

Een tijdje terug maakte ik al kennis met Tati in Les Vacances de Monsieur Hulot en dat was zonder twijfel de meest verrassende film die ik in maanden zag en sowieso een van de meest unieke dingen die ik ken. Het klinkt onmogelijk, maar Play Time is nog verrassender, unieker en ook leuker dan Les Vacances de Monsieur Hulot.

Ik vind Play Time een gigantisch moeilijke film om onder woorden te brengen. Laat ik zeggen dat ik me maar al te goed kan voorstellen dat veel mensen hier niks aan vinden. Niet zozeer omdat Play Time een ingewikkelde film is. Ik zou hem zelfs niet echt traag willen noemen. Nee, Play Time is minder toegankelijk omdat hij een vreemde eis stelt aan de kijker. De kijker moet als het ware een knopje omzetten en voor heel even leren op een totaal andere manier naar film (en eigenlijk ook het leven) en het leven te kijken.

In tegenstelling tot de meeste mensen hier zag ik Play Time niet als een film die nou ergens echt kritiek op wilde leveren. Natuurlijk zet Tati wel wat vraagtekens bij bepaalde normen en waarden van het moderne leven, maar hij levert nooit gemene steken of hevige kritiek. Het blijft bij sympathieke grapjes. De film gaf mij meer het gevoel dat Tati ons gewoon eens op een andere manier naar ons leven wilde laten kijken. Hij leek ons wel het leven te willen laten herontdekken. Dit klinkt allemaal heel zwaar en pretentieus, maar vrees niet, het is allemaal niet zo heel ernstig. Play Time laat je voelen als een klein kind die de eigenaardigheden van de wereld nog moet ontdekken. Tati doet dit door een wereld te maken die erg veel op de onze lijkt, maar telkens net iets anders is dan gewoonlijk. Iedere scène... Nee, ieder shot zit vol met veel details om verwondert naar te kijken. Je kijkt naar dingen die ergens vertrouwd lijken, maar tegelijkertijd toch verbazen. Zoals gezegd: een nieuwe manier om naar dingen te kijken. Wellicht vond Tati zelf de wereld een vreemde plek en kon hij daarom deze film maken.

Extra vervreemding wordt opgeroepen door het compleet ontbreken van een verhaal, dialogen van enige waarde en zelfs duidelijke hoofdpersonen met een doel. Natuurlijk hebben we Tati's eigen Hulot, een vermakelijk personage dat ons in de eerste helft van de film nog bij de hand neemt en ons door de vreemde wereld begeleidt. Maar naarmate de film vordert begeeft ook Hulot zich steegs meer op de achtergrond. Hij komt heel lang niet in beeld of we zien hem alleen maar ver weg tussen de grote massa. De eerste keer dat Hulot verschijnt is trouwens ook zeer onopvallend en je kunt hem makkelijk missen. Tati speelt met dit gegeven door een aantal 'dubbelgangers' van Hulot te creeëren. We zien af en toe figuren rondlopen die ongeveer op dezelfde manier gekleed zijn als Hulot en in een geval zelfs op dezelfde manier lopen. We denken dan dat dit figuur Hulot is, maar zodra we beter kijken blijkt het iemand anders te zijn. Dat dit een bewuste keuze blijkt uit een fragment op het begin, wanneer een vrouw zo'n dubbelganger aanspreekt als Hulot en deze man zich omdraait en zegt dat hij niet Hulot is.

Zoals Freud al aangeeft zitten er veel herkenbare gezichten in (al zijn het er zeker meer dan twintig; ik durf zelfs te wedden dat het er vijftig zijn). Deze figuren lopen scènes in en uit, zijn soms van belang voor een scène en soms zijn het figuranten. Het belangrijke is dat ze er zijn en dat je ze herkent. Het doet wel wat aan het echte leven denken. Niemand is echt de hoofdrolspeler, maar iedereen is er en lijkt een eigen doel te hebben. Het blijft lastig onder woorden te brengen hoe Tati dit in beeld brengt, maar dat het een prestatie is, moge duidelijk zijn.

De manier waarop Tati filmt is het belangrijkste punt waarop hij zich onderscheidt van andere filmmakers. Zijn camerawerk zou ik niet zozeer mooi willen noemen, alswel bijzonder. Volgens mij zitten er geen close-ups in de film, maar alleen wijde schots. Met name in de restaurantscènes is er zoveel te zien dat je ogen niet weten waar ze het best naar kunnen kijken. Het is dan ook niet zozeer dat de meest opvallende gebeurtenis op het beeld ook meteen de leukste of belangrijkste is. Als er al sprake is van een 'belangrijke gebeurtenis' natuurlijk. Na het kijken van de film bekeek ik op de extra's van de dvd een aantal scènes die toegelicht werden door twee Franse figuren. Die wezen op geweldige details die ik zelf waarschijnlijk nooit gezien had en leverde interpretaties waar ik nooit opgekomen zou zijn. Dit geeft nog maar weer eens aan hoe rijk Play Time is. Intussen heb ik al het een en ander over de film opgezocht op het internet en iedereen lijkt het er overeens te zijn dat je de film vaker dan een keer moet zien om hem ten volle te kunnen waarderen. Iets wat ik zeker geloof en ik heb alweer zin om hem nog eens te kijken.

Verder nog een applaus voor het gebruik van het geluid. Was er ooit een man die zo'n geluidskunstenaar was als Tati. Dan heb ik het niet over het gebruik van de muziek (want die is er eigenlijk niet), maar over geluidseffecten. Tati wil dat je alles hoort wat er te horen valt en dat levert, net als in Les Vacances de Monsieur Hulot overigens, een totaal bijzondere ervaring op. Soms vervormt Tati bepaalde geluiden op zo'n manier dat iets totaal anders aanvoelt. Het meest komische onderdeel in de film vond ik dan ook de deuren die geen lawaai maakte als je ze hard dichtslaat. Het klinkt zo onwennig dat het op de lachspieren werkt. Horen is geloven.

Ik geef de film 4 sterren. Erg weinig na de lofzang die ik hiervoor gehouden heb, maar ik heb zo mijn redenen. Ten eerste moet ik toegeven dat niet ieder moment mij even veel wist te boeien. Van sommige stukken snapte ik het doel niet, maar wellicht keek of luisterde ik niet goed genoeg. Met name de restaurantscènes vond ik niet allemaal even geslaagd. Daarbij heb ik gewoon het gevoel dat ik nog niet alles uit de film gehaald heb.

Play Time is dus geen film die iedereen zal aanspreken. En toch raad ik iedereen aan de film eens te proberen. Want of de film je nou bevalt of niet, het is ongetwijfeld een film die je nooit zult vergeten en er zal niemand kunnen zijn die beweert dat het niet uniek is wat hij zag.

Amen

Amen, inderdaad!

Mooi stuk!

Het is inderdaad een heel bijzondere film (en een bijzonder stuk van TOR)

Na het zien van deze eigenaardige prent schoten er nog vaak beelden door mijn hoofd. Zo simpel en zo ongelofelijk uniek...

Geen noemenswaardige soundtrack, dialogen, verhaal en toch kon ik mijn ogen er niet vanaf houden.

Ik moet hem nog maar eens bekijken. En snel.

Ik zou het zelfs sterker zeggen: er is geen soundtrack, er zijn geen dialogen van betekenis en er is geen verhaal.

Ik weet het maar niet...sommige scenes vind ik grappig (de lawaaiige kunststof stoelen in de wachtruimte), maar juist de diepere en meer pretentieuze laag staat me tegen. Het lijkt erop dat ondanks het perfectionisme en het hoge budget Tati niet is gelukt om duidelijk te maken wat hij nou wilde vertellen. Monsieur Hulot lijkt verdwaald in de 'moderne wereld' en ik vind het een opluchting als hij uberhaupt in een scene opdraaft.

Ik doe er nog een schepje bovenop; die is er wel.

playtime is een geweldige en lichtvoetige film over de techniek. Prachtige decors en de muziek, daar wordt ik nou echt vrolijk van! chapeau.