Playtime (1967)

Zo, filmjaar 2016 is ingezet, met als goede voornemens eens terug wat meer reviews te schrijven en essentiële klassiekers te kijken. Dat is ook één van de voornaamste redens ik vandaag voor Playtime gekozen heb. De volgens vele tijdloze en belangrijke klassieker van Tati ligt al een hele tijd tussen mijn dvd collectie.

Steeds als ik weer nieuwe klassiekers kijk ontdek ik dat het mij niet altijd wil liggen. Het grijpt mij maar bij enkele momenten. Maar toch kan ik de status begrijpen. Ik ben bij deze film vooral onder indruk van de regieaanpak van Tati. Deze manier van vertellen is absoluut uniek en het werkt ook. Maar bij mij bleef het niet altijd werken en dat kwam vooral door de chaotische sfeer. Het eerste uur vloog goed voorbij, met een paar zeer aanstekelijke momenten. Maar het 2de deel ging er dan weer net wat over, net te veel drukte. Het werd daarom voor mij even een vermoeiende zit. Ik kreeg het idee dat er in elk hoekje in het beeld wel iets anders gebeurde. Maar chapeau voor Tati om dit geregisseerd te krijgen. In het 2de deel ook wel aangenaam kunnen lachen, zelfs meer dan in het eerste.

Ik kan spreken over een interessante filmervaring. Maar denk dat ik deze ooit nog eens moet herzien om nog meer in de chaos te ontdekken. Maar voor nu hou ik het op 3.5*.

Verreweg mijn favoriete Tati en vooralsnog de enige waarvan ik snap waar de poehaa nu over gaat. Ebert legt het heel behoorlijk uit. En ook hij geeft het aan, misterwhite:

Wederom een fabuleuze Tati, maar dit zijn meesterwerk noemen gaat me te ver, ten eerste omdat dat het trio voorgangers tekort zou doen (en die zijn me alle drie dierbaarder), ten tweede omdat... moeilijk onder woorden te brengen... Playtime op mij meer overkomt als een film die vanuit het hoofd dan vanuit het hart is gemaakt. De scènes op de zes settings (het vliegveld, het kantoorgebouw, de huishoudbeurs, Schneiders appartement, het restaurant en de drugstore) zijn stuk voor stuk superbe gemaakt, de grappen zijn af en toe wederom hilarisch (de geluidjes van meneer Lacs terwijl Hulot hem observeert, de portier die een glazen deur simuleert door de deurknop in de hoogte te houden en daar later ook nog een fooi in ontvangt, de ober die de bloemhoedjes water lijkt te geven), maar soms komen de vondsten op mij meer ingenieus bedacht en clever dan werkelijk warmbloedig over, zoals de mensen in en naast Schneiders appartement die niet naar de televisie maar naar elkaar / de buren lijken te kijken. Nogmaals, een fantastische film, en Tati's citaat "Ik zou willen dat de film begint wanneer de kijker de zaal uitloopt” geeft aan hoe hoog hij hiermee inzette, maar ik prefereer toch de kleinschaligheid, de vriendelijkheid en de ontroering van Jour de fête, Les vacances de M. Hulot en Mon oncle, alle drie voor mij *****-films.

Een geweldig tijdsbeeld! Gekocht als onderdeel van de Jacques Tati collectie inclusief alle langspeel en korte films. Voor maar 31,95 gekocht op Blu-Ray.

In een ultramodern Parijs, dat Tati liet nabouwen omdat filmen op locatie teveel problemen op zou leveren, heeft Monsieur Hulot een afspraak met een Amerikaanse official. Maar door een combinatie van technologie en de zakelijke, symmetrische architectuur waardoor alles op elkaar lijkt, raakt hij de weg kwijt en/of raakt hij verstrikt in allerlei technische problemen waardoor zijn afspraak op niets uit lijkt te lopen. In de hoop zijn weg terug te kunnen vinden, sluit hij zich aan bij een groep Amerikaanse toeristen die hem echter niet dichter bij zijn doel lijken te brengen.

“Playtime” is meer dan een komische kijk op het moderne leven, zoals bijvoorbeeld blijkt uit de scène waarin Hulot per ongeluk in een lift belandt of bij de demonstratie van een aantal nieuwe gadgets met als slogans ‘Thro-out Greek Style’ en ‘Slam Your Doors in Golden Silence’. Tati toont ook hoe die technologie mensen van elkaar vervreemdt en isoleert. Onvergetelijk en herkenbaar is een shot waarin de bewoners van vier flats [twee op de 1e verdieping en twee daar recht boven op de 2e verdieping] één voor één hun televisie aanzetten om hetzelfde programma te kijken. Door middel van een combinatie van uitgekiende cameraposities en uitgekiend acteerwerk, wekt Tati de indruk dat de buren niet op het TV-scherm maar op elkaar reageren, alsof hij daarmee wil zeggen dat de TV voor een groot deel van ons leven de plaats heeft ingenomen van menselijk contact.

Er valt ook veel te genieten van details Let eens op hoe veel figuranten aan het begin van de film lange tijd op standbeelden lijken om dan opeens in beweging te komen! Het is bekend dat Tati in de loop van de productie gebruik maakte van kartonnen figuranten, maar probeer ze maar eens op te sporen! Fantastisch is het shot van de rotonde, waarin tientallen auto’s hun rondje draaien: Tati gebruikt kermismuziek op de soundtrack om de vergelijking te trekken met een draaimolen waar je alleen uit kunt komen als je uitstapt! Tati werkte elk idee tot in het kleinste detail uit, eiste perfectie – waarmee hij soms medewerkers tot wanhoop dreef – maar het resultaat is wel een unieke, grotendeels zwijgende satire die na 50 jaar nog niets van zijn zeggingskracht is verloren.

De films van Jacques Tati roepen bij mij steevast tegenstrijdige gevoelens op. De brille van de maker valt niet te ontkennen, maar de karakters in de film (Tati's zelf gespeelde karakters voorop) roepen ook enorme irritatie op. Het in 1967 verschenen 'Playtime' (dat een financiele ramp voor Tati betekende) schiet daarin het minste (of het meeste?) door. Het is een rechtlijnige film ; dat wil zeggen dat er nauwelijks ronde vormen in voorkomen. Gebouwen zijn kaarsrecht en symmetrisch, dat ramen zo vierkant zijn is nog nooit eerder gedemonstreerd en als er al iets rond is (zoals een rotonde) dan kun je er nooit meer van ontsnappen.

Daarnaast is de film dan wel in kleur maar die kleuren zijn een variant op zwart-wit, in de zin dat elke scene gedomineerd lijkt door één overheersende kleur.

'Playtime' is inmiddels vijftig jaar oud, maar het is best deprimerend (met een glimlach gelukkig) om te ontdekken dat veel van de dwaasheid in kantoren, huizen, restaurants en op vliegvelden er niet veel minder op is geworden.

Wat een gedoe.

Ik had nog niks van Tati gezien, dit is denk ik toch wel z'n meest bekende werk. Ik heb de ingekorte versie gekeken, maar dat lijkt tegenwoordig ook de standaard te zijn. Ergens ben ik er niet rouwig om, want na dik twee uur was het echt wel meer dan genoeg.

Je kan niet zeggen dat Tati een meelopertje is. Playtime is een film die een zekere eigenheid uitstraalt. Niet zozeer qua thematiek misschien, maar wel op de manier waarop het neergezet wordt. Het is zo'n film waarbij je vooral love it/hate it reacties verwacht.

De soundtrack is misschien nog wel het opvallendst. Zenuwachtige muziek en veel gespeel met omgevingsgeluid. Stemmen worden vaak gedempt en herleid tot gemompel, terwijl kleinere geluiden net uitvergroot worden. Het is dan ook twee uur lang een erg lawaaierige bedoening. Iets wat aansluit bij het acteerwerk en de thematiek.

Die is echter van het genre van dik hout zaagt men planken. Uitgekauwde toekomstvisie met het bekende geleuter over mensen die druk doen en regeltjes die alles moeilijker maken ipv zaken te stroomlijnen. Chaplin wist er al niks mee te doen, Kubrick struikelde erover en ook Tati weet niks aan te vangen met z'n toekomstbeeld.

Vond de humor verder ook niet bepaald grappig. Er mag misschien wel érg veel bewegen in beeld, er valt eigenlijk betrekkelijk weinig te zien. Grapjes zijn meestal flauw, personages nogal lomp. Er zitten een paar redelijke running gags in (zoals de ober buiten die er steeds verfromfraaider gaat uitzien), maar die zijn eerder uitzondering dan regel.

Het is dat de film een zekere eigenheid heeft, maar verder vond ik het vooral vervelend. Qua humor, qua lawaaierigheid en qua thematiek. Geen beste kennismaking met Tati.

1.5*

Soms zou je willen dat je ook op MM bij updates andere gebruikers niet meer in beeld hoeft te kunnen krijgen - zit er ergens een knop die ik nog niet ontdekt heb - alsjeblieft?

Ach, Onderhond.

Dat hij alle, maar dan ook echt alle films die ik hoog heb zitten onderwaardeert, daar ben ik intussen aan gewend. Heel af en toe is die geposeerde tegendraadsheid nog wel vermakelijk ook.

Maar nou-ie aan Tati komt...

Discussie ga ik niet aan - over de vraag of Tati überhaupt iets met het toekomstbeeld wilde of dat het enkel een schets van een verdwalende romanticus is. Of over de volheid van beelden en grappen waardoor één kijkbeurt echt niet voldoende is. Of over het feit dat Play Time werkelijk de slechtste keuze is om kennis te maken met Tati.

De ervaring leert dat discussie met Onderhond geen zin heeft.

En als hij bij een eerdere film, het liefst Jour de Fête, was begonnen had hij vast en zeker Play Time nooit gehaald. Blij toe dus: het is toch een film die je gezien moet hebben.

Sorry Onderhond, kon het niet laten…

"Het is dat hij een zekere eigenheid heeft, maar verder vind ik hem vooral vervelend. Qua humor, qua lawaaierigheid en qua thematiek. Geen beste kennismaking met Onderhond."

… Bon… en nu even nuanceren. Hij strijkt graag tegen de haren in en lijkt daarvan te genieten. Vaak belerend en betuttelend, maar nooit beledigend of persoonlijk. En raar, maar waar, we zijn het niet over àlle films oneens. Hij brengt tenminste wat leven in deze brouwerij.

Nee hoor, ik zeg gewoon graag ongecensureerd wat ik van iets vind. Ik begrijp dat sommigen het net iets geruststellender vinden om dat te kaderen als tegendraadsheid, maar daar heeft het werkelijk niks mee van doen.

Nu in EYE op 70 mm. Timing is ongelegen helaas, anders was ik 'em zeker gaan zien.

Ik zou de andere Tati’s dan voor nu even laten liggen, nathaniel177. Dit is wat mij betreft een van zijn betere, dus de kans dat zijn andere films je wel erg kunnen bekoren, lijkt me momenteel klein.

Ja, dat lijkt mij ook het beste. Het eerste gedeelte in het kantoorgebouw was nog wel doorheen te komen maar eenmaal in het restaurant aangekomen was ik mijn aandacht compleet verloren en werd het stukken skippen. Ook niet mijn humor, kon eigenlijk nergens om lachen helaas. Mijn moeder vond het al helemaal niks maar die is wel wat strenger met beoordelingen dan ik.

Lang geleden las ik in de VPRO-gids dat een briefschrijver de 5 sterrenwaardering in het blad

elitaire gewichtigdoenerij noemde of iets dergelijks. Ik vind de film geweldig, voor mij de beste

Tati. Waarin monsieur Hulot ditmaal, met zijn bekende, merkwaardige, komische motoriek,

bij uiteenlopende settings in allerhande situaties wordt geduwd. Clowneske avonturen van

een verdwaalde eenling in de wondere wereld van modernisering, waarschijnlijk een aanklacht

van de regisseur tegen de technologische ontwikkelingen (De film wekt daaromtrent nl. niet

bepaald een positieve indruk). Visueel valt in deze film meer te genieten dan in Tati's andere

films die puur cinematografisch beperkter zijn, terwijl volgens mij de grapdichtheid hier ook

hoger is, met name op 't laatst in het restaurant, bij een voortreffelijk geregisseerde chaos en je

soms ogen te kort schiet.

Het unieke werk van Tati valt ook met geen andere regisseur te vergelijken, de enige die mij te

binnen schiet die een beetje in de buurt komt, is tijd-en landgenoot Pierre Etaix, evenals Tati met

een gering aantal films achter zijn naam. Helaas zou ik zeggen, want er mogen wat mij betreft

talloos meerdere van dit soort films worden gemaakt.

Tijd voor een herziening en ik blijf toch gefascineerd door deze film. Het is een traag tempo en ik heb zelf ook alleen maar de ingekorte versie gezien. Dat trage tempo zal niet iedereen smaken vrees ik.

De film is het einde van het drieluik rond Monsieur Hulot met Les Vacances de Monsieur Hulot, Mon Oncle en Playtime. Hulot doet denken aan Chaplin en Keaton, maar weet er gelukkig iets anders mee te doen. En gelukkig ook veel subtieler dan Mr. Bean dat zijn inspiratie bij Hulot haalde. Tati haalt de visuele humor terug boven, waar dialogen eerder bijzaak zijn of dienen als klanken. Het kleurenpalet in de film is heerlijk om te zien. En de humor zit in de details. Dat valt zeker op bij een nieuwe kijkbeurt.

De film heeft als grote lijn het beeld van de grote stad, als één grote speelplaats. Het absurde soms van technologische vooruitgang (die misschien wel af en toe te ver ging), de bureaucratie en het toerisme. Met als hoogtepunt het restaurant vol feestende gasten waar veel misgaat omdat het personeel en architect eerder bezig zijn met technische kanten, zonder het geheel te zien of aan de mensen te denken. Alle logica lijkt soms ver te zoeken.

Ik moest regelmatig lachen om kleine dingen. En verwonderde mij om bepaalde grappen of situaties die ik toch niet meteen in andere films zie. Prachtig hoe Tati speelt met ritme, met geluiden, met observatie, met het absurde van bepaalde dingen zonder zelf een parodie te worden. Het blijft een heerlijke film.

Vorige week deze 's nachts eens zitten kijken. Was sinds halverwege de jaren '80 dat ik deze nog had gezien.

Tati in zijn creatie van Hulot, die zich weer verbaast over en zich een weg baant door de moderne architectuur en uitvindingen van de mens. Ging het bij de vorige film, Mon Oncle, nog om slecht één modern huis, nu gaat het om een hele stad, vol moderne gebouwen, kantoren, woningen en restaurants, waarin Hulot verloren rond loopt en hier en daar een spoor van (onbedoelde) vernielingen achter zich laat.

Ook nu krijgen we alles weer op zijn typische Tatiaans voorgeschoteld: vele lange scene's vol met beeldgrappen, lange takes en prachtige shots, maar ook heel vaak dat je als kijker je afvraagt waar dit allemaal heen gaat en of er nog iets van een verhaal in dit alles zit verborgen.

Ook het regelmatig compleet afwezig zijn van het hoofdkarakter werkt niet echt mee aan een vlotte verhaalloop, zo krijgen we bijna een half uur belevenissen in het restaurant voorgeschoteld, zonder ook maar een glimp van Hulot te ontwaren en je geen idee hebt wat dit met al het voorgaande vandoen heeft.

Film duurt verder ook eigenlijk -zonder enige vorm van spanningsboog- iets te lang (en dan was dit nog maar de twee uur durende versie).

Hoewel kundig en innovatief, inmiddels toch ietwat ouderwets en vermoeiend vermaak.

Een zeventje, ofwel 3,5 ster.

Vreselijke film, wat een flauw gedoe.

Moeilijk te beoordelen film voor me. Qua plot vond ik er niet zo heel veel aan. Was er eigenlijk wel een plot en waartoe leidde dit? Gesprekken werden veelal herleid tot een geroezemoes en creëerden hetzelfde gevoel als je zelfs als passant ergens passeert, maar je geen bal wil en kunt begrijpen van de talrijke conversaties om je heen. In de plaats krijg je wat nerveuze muziek die alles wat in een luchtig kader moet brengen.

Visueel wél een pareltje. Grotendeels genoten van de vele strakke kaders, soms kil en afstandelijk, maar vaak ook erg toepasselijk en een streling voor het oog. Ook moderniteit en technologische vernieuwingen stonden wat centraal en welk voor het hoofdpersonage niet altijd vooruitgang was. Tegelijk ook veel drukte en chaos, de wereld in het bedrijf is namelijk niet hetzelfde als buiten of in een restaurant. Appreciatie voor de film, misschien moet ik hem later nog eens herkijken om extra elementen te ontdekken.

Saai.

Playtime bestaat uit twee langgerekte sketches. Het eerste deel, overdag, valt nog enigszins mee. Vooral op visueel vlak springt de film meteen in het oog, met een mix van sixties-architectuur en futuristische gimmicks. Sommige decors zijn ware oogsnoepjes. Het lijzige tempo en de flauwe humor zie ik dan graag door de vingers.

Maar eens de nacht aanbreekt, zakt Playtime als een soufflé in elkaar. De absurd bedoelde feestscènes voelen vooral schreeuwerig aan. Echt irritant. De slapstick wordt met de minuut slapper, met als dieptepunt de deurknop-grap die tot treurens toe herhaald wordt. Voor de “scherpe” maatschappijkritiek hoef je deze film ook niet te kijken; ik vrees dat Tati toch een iets te zachtgekookt ei is.

2*

Uit de plot: "Monsieur Hulot moet in Parijs een Amerikaan ontmoeten, maar hij raakt verdwaald tussen de moderne architectuur." Als hij (Hulot) nou even op z'n kont had kunnen blijven zitten wachten, dan was die afspraak makkelijk gehaald. Ik weet ook niet of je 'tussen' de architectuur kan verdwalen, maar soit. Tot zover mijn flauwe gemuggenzift, want ik heb eigenlijk geen moeite met zo'n 'fout'.

Ik vind dit de minste van Tati die ik tot nu toe zag. 'Les Vacances...' (4,0*) moet ik wel nodig weer eens zien, maar nog een keer 'Jour...' (3,5*) zie ik niet zo erg naar uit. De sets hier zijn an sich prachtig, maar ik verlangde al snel naar dat knusse kleine badplaatsje van 'Les Vacances...' - iets puur persoonlijks denk ik. Ik denk ook dat een tweede kijkbeurt meer zou prijsgeven van alle (audio/)visuele grapjes die de maker hierin gepropt heeft (zo had ik bijna de 'halo' van de dominee bijna gemist), maar om 'm daarvoor nu snel weer op te zetten (er kwam nogal wat flauws voorbij in het resto)... nee. Maar toch fijn dat CANVAS dit soort classics uitzendt, nu de NPO nog...

Toch wil ik hier ook geen onvoldoende aan uitdelen, daarvoor was er onder de streep voldoende te genieten. Dus hou ik het op een nette zes.

Een paar weken geleden was ik een weekje of wat in het zuiden van Frankrijk, en ik had onderdak in zo'n soort flat als uit de tijd van Tati - goedkope na-oorlogse bouw, en zo'n stel dezelfde flats in een groepje bij elkaar.

Ik was daar voor werk, maar ik had een paar ochtenden en middagen vrij. Dan zit je daar op een balkonnetje met je koffie en je ziet hoe de mensen in de andere flats hun ding doen - de mevrouw met de hond, het meisje met haar nieuwe vriendje, de oude dame met de kat die te hard miauwt en die ze daar elke keer voor terecht wijst. De man die langskomt op de fiets, iets naar boven roept, en vervolgens hoor je een kwartier lang een hartverscheurend gehuil van 'papa, papa' tussen de plingetjes van een mobieltje dat een verse app ontvangt. En ondanks dat de hele bende zo gehorig is als, zeg het maar - tussen tien en zeven hoor je geen zucht. Want iedereen houdt rekening met elkaar, iedereen heeft begrip voor elkaar. De mevrouw van twee hoog laat haar krukje op de overloop staan, want dan weet je dat je er bijna bent - en als het nodig is kan je nog even uitrusten.

Daarom hou ik van dat land. En van Tati, die dat zo perfect heeft gezien, zodat je je gaat afvragen of hij de aard van de Fransen zo geniaal heeft vastgelegd, of dat de Fransen zich naar zijn visie hebben gevormd.

Vanavond weer eens zeer van genoten via Canvas TV , alhoewel ik de film natuurlijk al heel lang in huis heb.

Fijn dat men in België zulke films wel nog op het scherm brengt.

Ik verbaas mij er steeds weer over hoeveel ik bij iedere kijkbeurt weer ontdek dat ik de vorige keren gemist heb.

Wat een gigantische regieklus is dit toch geweest.

De filmsets blijven mij ook steeds weer met stomheid slaan.

Op naar de volgende kijkbeurt dan maar weer.

Ik had alle moeite van de wereld om deze uit te kijken. Veel humor vond ik niet, tenzij de kijk op het uniforme van de massa.

Deze was op tv en me er eens aan gewaagd. Hm, toch wel een opmerkelijke film. Het is wel een film die je ofwel goed vind of je vind er niks aan. Het was toch ook minder m'n ding. Qua verhaal viel deze toch wel tegen. De film duurt ruim 2 uren en het gaat eigenlijk over niks. Niks is misschien wat cru, maar grote verhaallijnen zijn er niet.

Qua humor was dit ook minder m'n ding. Er zaten wel wat leuke vondsten in, maar vond het toch niet echt waw.

Visueel sprong de film er wel uit.

Ik heb het eens gezien, maar hoef deze niet meer terug te zien.

Ik heb deze film toch altijd wel een mindere film uit de Jacques Tati / Monsieur Hulot serie gevonden. En ik snap dat ook wel. Deze film heeft het minst duidelijk een verhaal. Eerst is Mr. Hulot in een modern gebouw waar hij constant een vage afspraak misloopt en daarna speelt de film zich voornamelijk af in een net nieuw geopend restaurant. Maar de samenhang en de context ontbreekt toch voor een groot deel. Ook is er wel erg veel te zien en in tegenstelling tot de andere films is niet vaak duidelijk in beeld gebracht waar je naar moet kijken. Soms gebeuren er ergens op de achtergrond subtiele grappige voorvallen terwijl je juist op iets op de voorgrond gefocust bent. En dan mis je die grap heel makkelijk. Daarmee is het wel een film die je nog heel wat keren kan zien en waar je iedere keer weer wat nieuws zal zien. De film deed me in die zin dus ook wel wat denken aan een Jan van Haasteren puzzel.

Visueel is het eerste gedeelte nog wel leuk/mooi gemaakt maar gaat daarna vervelen en inhoudelijk deed het me helemaal niks. Ongetwijfeld zal Tati er wel iets mee willen zeggen, ironie, massatoerisme??, toenemende verkeersdrukte ?? maar zelfs als ik vooraf informatie had zou ik er bij het zien nog mijn schouders opgehaald hebben. Geen moment dat ik had, wat grappig, alles is binnen de lijntjes en uitgestippeld (en typisch Tati, doorlopend herhaling).

(De hoeveelheid stemmen voor zo'n oude film verbaast me wel bij deze film, daar ik meer het idee had, het zal wel voor een select (filmhuis) publiek zijn). Peperdure film, waaraan lang (2 jaar ! voor dit ?) is gewerkt maar financieel geen succes (dat verbaast me niks) en Tati raakte in financiële schulden, aldus Wiki. 2.0

Ik heb die film nog gezien op 70mm kopie tijdens filmfestival Gent (moet 2003 geweest zijn denk ik) en dat was een prachtige belevenis. Tati heeft zijn film zo opgebouwd dat in een kader (een beeld) wel 3 of 4 dingen te gelijk gebeuren. Je kan dus niet alles volgen (vb is de opening op luchthaven waarin voorgrond en achtergrond van de hal telkens mensen in-en uit lopen) In elke hoek gebeurd er iets, het zijn mini situaties die een zelfstandig leven leiden. Op kleine scherm is het effect minder maar dankzij visie en opbouw toch schitterend. Het is uniek hoe Tati een sketch afspeelt, de langzame opbouw, de vele details en het maar blijven doorgaan bv de resto sequentie is geniaal daarin, met de score als personage dat chaos en destructie aanstuurt met dan (wat een durf) opnieuw een rust inbouwen op het einde maar niet stilvallen, langzaam uitdoven.

Inhoudelijk is dit een commentaar over de moderne wereld : mensen lopen verdwaald, zijn – soms letterlijk – gevangen door de muren, wonen en werken in hokjes, bedienden zijn robots (cf acteerstijl), een groep Amerikaanse toeristen komt Parijs bezoeken maar enkel zien ze de moderne flatgebouwen (de historische gebouwen zien we enkel in een reflectie van de vele glazen deuren), een foto nemen van een zeldzame traditioneel Parijse bloemenverkoopster lukt zelfs niet. We worden beheerst door moderne apparatuur, gedomineerd zelfs (bv de airco valt uit in het resto) maar de mensen kunnen die apparatuur niet te baas (behalve Mr Hulot die zich verbaast over alles – cf de zetels in de winkel) maar de anderen zoals op de beurs begrijpen er niks van (cf de vele onderhoudswerkers in resto en drugstore, er zijn veel mankementen, alles verloopt chaotisch). Het einde met terug naar de luchthaven waarin het verkeer als een kermis rondjes draait, sluit de film magistraal af.

PlayTime is nog steeds actueel met de onthaasting als thema in de jaren 2000, met hoog technologische vernieuwing (bv AI) die als verontrustend wordt gezien, de slaafse massa, vervagen van tradities, enz. Tati kijkt spottend naar de maatschappij en zijn bewoners en wij als kijker worden vervuld door leedvermaak. Maar uiteindelijk gaat het ook over ons en dat maakt het zuur. Desalniettemin sublieme cinema.

Bijna jammer dat ik deze niet eerder heb gezien, ook al stond hij al een tijdje op mijn lijst. Want wat is dit fascinerend. Spreekt mij erg aan, op meerdere niveaus.

Echt een film om nog een (paar) keer terug te zien, het liefst in de bioscoop.

En aangezien dit de eerste Tati is die ik zie, ben ik uiteraard ook erg benieuwd naar zijn eerdere films.

Interessant concept, gewaagd ook wel. Niettemin een film die vooral de ratio prikkelt, en dat zijn meestal niet de films die ik heel hoog waardeer. Zo ook Playtime. Aan het begin vreesde ik een lange zit maar er gebeurt ruim voldoende om te blijven boeien. Bij uitstek een film die je over je heen moet laten komen.