Er Più: Storia d'Amore e di Coltello (1971)

Ze bestonden gelukkig amper nog : non- musical films met Celentano...dit was geloof ik zijn tweede, nadat hij Serafino van Germi eigenhandig de nek om had gedraaid. Na deze auteur moest Celentano een stapje terug doen en draafde hij op in deze Django Corbucci film, zij het eentje met een redelijk budget zo te zien. Corbucci had net zijn zgn. serieuze spaghettiperiode afgesloten en besloot alvast op zijn 45e op pensioen te gaan, maakte vanaf toen eigenlijk alleen nog komedies, zij het in alle mogelijke genres.

De casting van Celentano hier is tamelijk bizar omdat de goede man zoals gekend een Milanees is, en hij hier geacht wordt een oerromien te zijn met dito accent. Nog even los van het feit dat hij niet echt kan acteren, net als eega Mori trouwens die hier zijn lief vertolkt ( n.b. : even later vertolkte Celentano in L5G van Argento dat in Milaan speelt, een Romein ! ) en we kunnen dan ook zeggen dat dit primair een Celentano/ Mori vehikel is.

Corbucci beperkt zich tot het hoognodige, slaagt er wel in de protagonist enigszins onder controle te houden en de andere personages ook een beetje uit de verf te laten komen, met name Arena als er piu's doodsvijand, Davoli als zijn buddy en schoonbroer ( meta grapje: je bent toch geen homo ? vraagt Celentano hem...) , Caprioli weer eens als weerzinwekkend sujet meer bepaald verklikker, en Valli ( die jullie ook kennen uit giu la testa... ) als maresciallo met belachelijke rode kleurspoeling.

Niet teveel muziek hier voor Celentano, 1 diëgetisch optredentje en hij mag de titlesong verzorgen. De score van Rustichelli was trouwens erg goed, met dat pianolariedeltje.

Zo nu en dan kun je zien dat Corbucci er aardig wat spaghetti's op had zitten, men denke aan de vele duels- zeker het laatste- zij het hier uitgevochten met katapulten, vuisten en messen, of de kroegscène met de "passatella ". Ook de nodige aandacht voor de enscenering van Rome anno 1900, heb uiteraard geen flauw idee of ie ook waarheidsgetrouw is.

Hierboven staat de genreaanduiding komedie/ drama, in feite is het een pure komedie op het slot na, dat hierboven trouwens al vermeld staat : Caprioli schiet de vernederingen beu de held dood. Toch wel verrassend.

Enfin, niet echt slecht of vervelend allemaal maar veel meer dan argeloos amusement is het niet, niet meteen voer voor de spaghetti- Corbucci buffs.