Polytechnique (2009)

Elephant 2: the Revenge of the Mammoth.

Ik lees wat 'negatieve' reviews over deze film op imdb. Echter, deze film is beschouwend gemaakt, niet verklarend.

Als je dat opzij zet, is het een mooi relaas geworden:

****

Verbijsterende, grotendeels fictieve reconstructie van de massamoord op de Technische Hogeschool van Montreal in 1989. Villeneuve laat opnieuw zien een prima regisseur te zijn. Hij toont de gebeurtenissen in sober zwart-wit vanuit het oogpunt van de schutter, een getuige en een overlevend slachtoffer.

Ontstellend.

Prachtige stijloefening van Villeneuve. De tegenstelling tussen het dromerig zweven door de gangen van de technische universiteit van Montréal en de gruwelijke moorden levert alleen al een boeiend schouwspel op. De vergelijking met Elephant is onontkoombaar en ook wel terecht, maar Villeneuve weet zich met zijn stijl en dramatiek genoeg van die film te onderscheiden. Polytechnique is een stuk sentimenteler, althans meer gericht op dramatische situaties en individuele beslommeringen. Daar ligt ook meteen de zwakte van de film, want er worden zaken met de haren bij gesleept om de dramatiek nog eens extra aan te dikken. Kritiek die ik ook al tegenkwam bij Incendies en in mindere mate bij Prisoners. Dat maakt het voor mij zeker geen slechte film, en van de kille registrerende films zijn er inmiddels ook wel genoeg, maar een tikkeltje minder gekunsteld zou wel mogen. Bij een breder getrokken film als Incendies gaat me dat waarschijnlijk nog meer tegenstaan. Verder blijft de film gelukkig wel redelijk minimaal in zijn opzet en audiovisueel is het genieten. De scènes buiten de universiteit zijn ook in fraai gestileerd zwart/wit geschoten en met name met spiegels worden mooie kunstjes uitgehaald.

Best aardig.

Een film die inderdaad duidelijk leentjebuur bij Elephant heeft gespeeld, nochtans is de film gelukkig anders genoeg om niet aan te voelen als een regelrechte kopie. Onder één van die elementen valt het mooie zwart-wit, wat mijns inziens zo'n beetje het grootste pluspunt van de film is. Mooi, rauw, maar toch ook elegant, dankzij het strakke en sierlijke camerawerk. Visueel staat de film dus wel z'n mannetje, en ook de soundtrack is niet verkeerd.

En toch ontbreekt er iets voor mij. Kan er mijn vinger niet precies op leggen, maar ik miste iets écht onderscheidends, iets aangrijpends. Zo heel erg differentieert de film zich niet van zijn soortgenoten vond ik, al kan het feit dat de film me niet echt schokte ook te maken hebben met de personages die me niet zo aanspraken. Een regie met simpelweg wat meer ballen had denk ik voor het verschil kunnen zorgen.

Verder dus wel een erg redelijke film, die gelukkig niet al te lang duurt, alleen waar een film als Elephant flink zijn kont tegen de krib gooide, is dit een wat braver filmpje. 3,0* sterretjes.

Ingrijpend verfilmd drama gebaseerd op een gruwelijke gebeurtenis. Wist al dat Villeneuve een goede regisseur is en dat laat hij hier ook zien.

Nadat ik de afgelopen week twee goede films van regisseur Denis Villeneuve had gezien, was ik benieuwd geraakt naar eerdere films van deze regisseur en toen kwam ik al snel uit op deze vrij onbekende film van hem, welke gebaseerd is op een ware gebeurtenis op een Technische Universiteit in het Canadese Montreal op 6 december 1989.

In dit verhaal draait het namelijk om de dodelijke schietpartij (met een semiautomatisch geweer) die in het "Ecole Polytechnique College" (oftewel de Technische Universiteit) heeft plaatsgevonden op 6 december 1989 en waarbij Marc Lepine (25 jaar oud) het heeft gemunt op vrouwen (hij heeft namelijk een hekel aan feministen) en waarbij 14 jonge vrouwen de dood vinden (tijdens de aftiteling komen ook hun namen voorbij) en 10 personen (ik weet niet of dat ook allemaal vrouwen waren, maar wel velen daarvan) gewond raken. Uiteindelijk schiet Marc Lepine dan zichzelf dood en dat was hij al van te voren plan (bij de opening van het verhaal houdt hij al het geweer tegen zijn hoofd), maar hij wilde eerst nog zoveel mogelijk vrouwen met zich meenemen

In dit volledig zwart/wit opgenomen verhaal (welke wel wat wegheeft van de film "Elephant" uit 2003) volgen we deze heftige gebeurtenis via die schutter/moordenaar Marc Lepine (best overtuigend gespeeld door Maxim Gaudette) en de twee studenten Valérie (goed gespeeld door Karine Vanasse die er ook best leuk uitzag) en Jean-François (goed gespeeld door Sébastien Huberdeau). Daarbij Valérie vooral vanuit een slachtofferrol en Jean-François vanuit een helpende/zorgzame rol (zeg maar een soort van dappere helden rol).

Het hele verhaal duurt maar circa 70 minuten maar zit goed in elkaar en is ook regelmatig heftig en schokkend. Het hele schietgebeuren werd ook indrukwekkend en realistisch in beeld gebracht en daarbij gaat het er hard aan toe. Deze film moet het vooral hebben van de beelden (ondanks dat het in zwart/wit is, werd alles visueel fraai in beeld gebracht), want echt veel wordt er niet ingepraat. Het is wel jammer dat regisseur Denis Villeneuve niet wat dieper is ingegaan in de achtergrond/verleden van de schutter/moordenaar Marc Lepine, want daardoor blijft de film een beetje vlak. Nu weet je eigenlijk alleen dat hij het op vrouwen gemunt heeft vanwege feminisme en waar hij een hekel aan heeft.

Al met al is dit wederom een indrukwekkende Drama film van regisseur Denis Villeneuve, die vanaf de eerste tot de laatste minuut weet te boeien en die ook een aantal aangrijpende scenes bevat.

Devastating.

Ik heb Polytechnique vanmorgen blind opgezet zonder enig idee te hebben waar het over zou gaan, nadat mijn herzieningen van Villeneuves Prisoners en Enemy zo goed waren bevallen. Hij maakte deze slechts 77 minuten durende film het jaar voordat hij echt doorbrak met Incendies (2010). Maar de man was toen al even bezig, en zijn vaardigheid is ook hier duidelijk te zien. Ik had niet eerder van het bloedbad aan de École Polytechnique in Montreal (waarbij een feminstenhater veertien jonge vrouwen doodschoot) gehoord, en er onvoorbereid invallen maakte grote indruk.

In tegenstelling tot bovenstaande meningen vond ik Polytechnique wel degelijk onderscheidend. Het sfeervolle zwart-wit, mooie camerawerk, de feministische/gender subtext, de balans tussen slachtofferperspectief en mate van humanisering van de dader, maar bovenal Villeneuves absolute meesterschap qua regie. De niet-chronologische narratief wordt niet door iedereen in gelijke mate gewaardeerd, maar naar mijn mening versterkte dit juist het gevoel van naderend onheil, en bij sommige scènes komen eerder getoonde segmenten opeens in een ander daglicht te staan.

Wanneer de camera op een peinzend gezicht rust, bekruipt je het gevoel dat Villeneuve precies weet wat er in die persoon omgaat, al moet je er natuurlijk zelf tot op zekere hoogte naar raden. Hier gebeurt voor mijn gevoel niets waarvan de regisseur niet duidelijk die bedoeling heeft, in dit zorgvuldig geconstrueerd verhaal. Ook de acteurs spelen uiterst vaardig hun rollen en Benoit Charests sfeervolle soundtrack onderstreept het verschrikkelijke drama op subtiele wijze, net zoals de vele fragmentaties/breuken je in de composities terugziet, door spiegels, schaduwen, of simpelweg de laten zien van afbrekende schaduwen. Wat dat betreft is ook het tonen van Picasso's Guernica veelzeggend.

Een mokerslag vond ik het, die wat mij betreft niet onderdoet voor qua onderwerp soortgelijke films als Gus van Sants Elephant of Lynne Ramsays We Need To Talk About Kevin. Maar tonaal en qua benaderingswijze deed Polytechnique mij eigenlijk misschien nog wel het meeste aan Greengrass' United 93 denken.

4,5*

Herzien. The 4.5 is here to stay.

Vergelijkbaar met Elephant ja, maar toch zo anders tegelijkertijd. Onterecht relatief onbekend.

Een bijzondere weg door allerlei emoties, vooral kleine details zijn herkenbaar in dit verhaal dat figuurlijk toch zo ver weg ligt. Gaudette speelt een heel overtuigende psycho, maar voor mij zijn Valerie en Jeff de uitblinkers. Dat deze acteur en actrice zo realistisch en naturel overkomen, is de sleutel tot het mogelijk maken van het inleven in vrijwel alle slachtoffers. Hun flashforwards zijn misschien wel het hoogtepunt.

De zwart-wit beelden, versterkt door een witte winterdag, de Franse taal en een mooie soundtrack, maken een sfeervol kunstwerk van Polytechnique.

Villeneuve

Volgens mij is deze film toch wel bijna 1 op 1 overgenomen van de ware gebeurtenissen.

Je kunt best gelijk hebben, tattoobob. Ik moet destijds ergens gelezen dat het een fictieve reconstructie betrof, maar ik weet niet meer waar en ik weet ook niet òf het waar is. Sorry.

Maar los daarvan, een film die sowieso beklijft.

Best goed, maar het kon me niet zozeer pakken als Elephant. Had het Frans (en de Engelse subtitels) er iets mee te maken. Zou kunnen, vond het met momenten lastig om me op de film te focussen bij de karakteruitdieping. Uiteindelijk moet je dan toch niet echt te lang op de honger blijven wachten. De film geeft een vrij realistisch beeld van wat er plaatsvond, en de overgangen vind ik hier machtig (net zoals Elephant). Ik vind het sterk om vanuit een ander perspectief hetzelfde te zien gebeuren. Al is op dat vlak wel erg veel afgekeken van Elephant. Ik heb het gevoel dat er iets meer emotie aanwezig is dan in Elephant. Het probleem echter is dat ik me totaal niet in de slachtoffers kan inleven, en dat is wat jammer.

Mijn derde film van Villeneuve trouwens na Prisoners en Sicario. Incendies volgt vandaag nog. En Enemy kijk ik ook in één van de volgende weken. Hij kan me nog altijd niet volledig overtuigen.

Best oké, maar mist dat beetje extra.

Ik ga even Onderhond mentionen. Ik denk dat dit wel een film voor hem is. Niet veel over lezen, en gewoon kijken!

Ik betwijfel het eigenlijk .

Pff, dat was een heftige zit. Als voorbereiding op Arrival, te kijken ergens in de nabije toekomst, was ik van plan om nog even wat achterstallige Villeneuves weg te werken: Sicario, en deze Polytechnique. Ik ging de film in met slechts de aanbeveling van John Milton, maar zonder echt een idee te hebben waar de film over ging. Al wordt het in een minuut of vijf met de beginscene en de dedicatie aan de slachtoffers al redelijk duidelijk waar dit heengaat. Een klein kritiekpuntje, de niet-chronologische volgorde werkte niet helemaal voor mij. Verder maakte Polytechnique vooral indruk. Prachtig geschoten, uitstekend geacteerd, en ook qua uitwerking van het verhaal waarbij ook de persoonlijke wanhoop en haat van de dader naar voren kwam, naast natuurlijk de ijzingwekkende geweldsontploffing zelf en de tragische gevolgen ruim na die tijd. Het is verder beter voor iedereen die de film nog wil zien dat ik nu mijn mond ga houden, dus bij deze. Polytechnique: indrukwekkend doch een behoorlijke klap voor m'n kanis, dank daarvoor John Milton, en ik denk dat ik toch maar voor wat luchtigers ga later vanavond in plaats van nog een Villeneuve.

Een ingrijpend drama over een emotioneel instabiele misogynist die op een highschool in Montreal het vuur opent op (voornamelijk vrouwelijke) studenten engineering. De beelden zijn hard en eerlijk, en komen daarmee keihard binnen. Ik heb een uur en een kwartier met een brok in m’n keel zitten kijken.

Dit is de laatste film van Denis Villeneuve voor hij met Incendies doorbrak. Wat mij betreft verdient echter juist Polytechnique meer aandacht en waardering. Ik weet niet of ik ooit een film heb gezien met zulke wonderschone zwart-wit cinematografie. Daarnaast is de verstillende score van grote kwaliteit, en verdient ook het camerawerk een eervolle vermelding. Villeneuve heeft er tenslotte op het narratieve vlak voor gekozen een niet-lineaire vertelstructuur te hanteren, en dat pakt goed uit.

Een film die me zwaar valt en tegelijk enorm overtuigt, mede ook dankzij het acteerwerk van Maxim Gaudette (de schutter). Hoewel hij nauwelijks dialoog heeft in deze film, draagt hij moeiteloos emoties over. Dit komt vooral door zijn ijzersterke mimiek. Zijn gezichtsuitdrukkingen door de film heen spreken boekdelen, al blijft het een onhaalbare taak je met zo’n persoon te identificeren.

Een klein meesterwerk.

4.5*

Interessante film over een waargebeurde schietpartij op een Canadese school, in dit geval was het een mannelijke student die uit vrouwenhaat diverse studentes wou doodschieten. De film heeft een fraaie zwartwitstijl, en inhoudelijk komt ook het verhaal voldoende naar voren, al had ik wel graag wat meer verhaal gezien. Wat dit type films betreft ('high school shootings') gaat mijn voorkeur uit naar 2:37 (2006). Ruim 3*

Bijna!

Cinematografisch tovert Villeneuve hier in understated zwartwit. Qua stijl heeft Villeneuve zichzelf niet meer kunnen overtreffen. Zou het iets met het beperkte budget vandoen hebben? Maar ondanks de vrij korte speelduur neemt Polytechnique verhalend teveel hooi op z'n vork. Vooral Valérie wordt duidelijk ingezet als antidote tegen de strenge standpunten van de dader. De aftiteling geeft de reden hiervoor: Het is een in memoriam voor de slachtoffers. Had graag gezien dat een paar monologen en uitstapjes in het verhaal achterwegen waren gelaten. Maar alsnog is dit sowieso een stijloefeningen om je vingers bij af te likken.

Erg lange zit voor 77 minuten. Sterke opening met een intrigerende brief. Daarna zwakte de film snel af met als dieptepunt een soundtrack die niet om aan te horen is, sentimentele bagger. Valerie als tegenrol te gebruiken om te zeggen dat de jongen ongelijk heeft, wat denkt die regisseur wel niet? Villeneuve heeft geen respect voor zijn publiek.

Zo, nu heb ik alle Villeneuve-films gezien. Geweldige regisseur met een inmiddels imposant oeuvre, waar deze grotendeels fictieve reconstructie van de massamoord op de Technische Hogeschool van Montreal in 1989 naadloos tussen past. Geschoten in stemmig zwart/ wit en grotendeels afstandelijk qua benadering, maar hier en daar behoorlijk emotioneel beladen. Niet heel subtiel, wel effectief.

Polytechnique

Deze film maakt echt diepe indruk. Villeneuve laat hier nogmaals zien wat voor fantastisch regisseur hij is. Polytechnique is losjes gebaseerd op de schietpartij op een Technische Universiteit in Montreal in 1989. Een jonge man heeft een hekel aan feministen en besluit om zoveel mogelijk vrouwelijke slachtoffers te maken op een school voor ingenieurs.

Het is soms ziekmakend wat je te zien krijgt en Villeneuve weet met zijn kenmerkende indringende aanpak veel indruk te maken. Het is allemaal gefilmd in zwart-wit en de camera zit dicht op de huid van de acteurs. Compliment ook voor de schitterende soundtrack die samen met de zwart-wit beelden voor een sfeervol geheel zorgt. Gaudette, Vanasse en Huberdeau zijn ijzersterk als respectievelijk de schutter, een overlevende en een getuige. Je komt echt wat te weten over de personages waardoor de emotionele impact groot is. En de nasleep wordt getoond wat ik ook een pluspunt vind. Subtiel is dat laatste gedeelte zeker niet, maar de boodschap die Villeneuve wil uitdragen is mooi en betekenisvol (nieuw leven vs. de gruwelijke moorden). Met de eindcredits met de namen van de echte slachtoffers als indrukwekkend eerbetoon.

Best een brute openingsscène. Het geweld komt altijd wel als een schok in de film. De paniek is ook heel geloofwaardig volgens mij, en de wat observerende stijl van Villeneuve valt ook wel op. Hij doet aardige dingen met de locatie. Soms spookachtig lege ruimtes, andere weer druk en levendig, vol mensen die geen idee hebben wat voor tragedie zich op dat moment elders in het gebouw afspeelt.

Vond de film ook vaak wel heel verkillend, vooral als er in het begin nog ongemakkelijk lang de dader wordt gevolgd. Komt vooral door dat gure weer in combinatie met het zwart-wit denk ik. Dat is ook een smaakvolle manier om het bloed en de gebeurtenissen er iets minder luguber uit te laten zien, artistiek zelfs. Het camerawerk is ongetwijfeld het sterkste punt van de film. Het einde is wel wat minder. Vond het niet helemaal passen bij de film. Om dat impact te laten hebben had er meer tijd met Valerie gespendeerd moeten worden. 3.0*.

Sterk.

De tweede Villeneuve die me weer echt weet te overtuigen. Voor een lange tijd afgeschreven als regisseur, kwam nooit echt verder dan een 3,0*. Op een dag kwam Arrival voorbij en sindsdien bekeek ik Villeneuve weer door een ander microscoop. Deze film draagt daar alleen maar aan bij, want ook Polytechnique is erg sterk.

In vergelijking met de grotere films van Villeneuve is dit meer ingetogen, en ook wel anders dan zijn overige films. Deze film is wat dromeriger en meer artsy. Dat is echter niet slecht, want Villeneuve haalt op audiovisueel niveau geweldig uit. De beelden en sound editing werken erg goed, en er wordt steeds een trucje gevonden om deze film bijzonder te maken. Elk shot is eigenlijk raak.

Verder weet Villeneuve een uitstekende balans te vinden tussen schokkende beelden van geweld en zweverige arthousecinema. Pas na ruim een uur begint de balans te wankelen omdat de film wel echt naar zweverig gaat kantelen, maar weet uiteindelijk alsnog bevredigend te eindigen. Wie dan ook een heftige film over een schoolschietpartij verwacht komt bedrogen uit, want deze film gaat wat dieper dan dat.

Cinematografie is erg sterk. Zwart-wit ondersteunt de film geweldig, en het camerawerk steunt daaraan ook geweldig bij. Zoals ik al eerder aangaf wordt er met elke scene wat unieks gedaan. Constant bijzonder opgenomen of in beeld gebracht, en het werkt ook steeds. De dialogen zelf zijn alleen wat zwakker, maar vormen een klein hellinkje in een sterk eindresultaat.

Acteerwerk is verder niet van het meest indrukwekkende kader, maar ook niet storend. De regie zelf staat dan ook eigenlijk centraal in deze film. Erg goed uitgevoerd, en waarschijnlijk ook niet met te veel zakcentjes. Dit zijn dan toch ook wel de films die echt bewijzen dat een regisseur over talent beschikt. Unieke en stijlvolle film, erg onder de indruk van geraakt. Aanradertje voor de liefhebber.

Uiterst stijlvolle vertelling van Villeneuve die hiermee duidelijk laat zien het medium film tot in de puntjes te beheersen. Soms is het heel spannend, soms iets te afstandelijk. Twijfel tussen een 3,5 en 4*. Ga toch voor dat laatste van wegen de sterke fotografie.

Uitstekende film over een dodelijke schietpartij op een school in Montreal. Gebaseerd op een waargebeurd verhaal. Uiteraard kan een vergelijking met Elephant niet uitblijven en dan wint die laatste toch net. Redelijk indringend hier en daar en bovenal sfeervol in beeld gebracht met mooi zwart/wit camerawerk. Een nipte 4.0 sterren.

De vergelijking met Elephant (Film, 2003) is niet ver weg. Ik wist eigenlijk aanvankelijk niet welke film dit was. Dan kom je wel nogal bruut in de film. Ik schrok me een ongeluk. Het was een flash forward om dan meteen chronologisch van start te gaan.

Erg rauwe film over een jonge student die met zijn geweer dood en verderf zaait op een campus in Montreal. Het is een doolhof van gangen en speelt zich volledig binnen af. Ik vond het sterk gebracht en je voelt dat Villeneuve veel in zijn mars had.

Ik vond het opvallend hoe de schietpartij evolueerde. De school bestaat uit vele hokjes en lange stereotiepe gangen. Velen hadden niet eens door dat er al geweerschoten en slachtoffers gevallen waren. De film krijgt een extra vies kantje omdat de dader niet random slachtoffers viseerde, maar het specifiek gemunt had op vrouwen die hij steevast feministen noemde.

Halfje eraf na herziening. Deze kleine film behoort weliswaar tot de betere projecten van regisseur Denis Villeneuve, maar ondanks de korte speelduur was het een ietwat taai weerzien. De eerste helft van Polytechnique is duidelijk de betere helft, waarin de stijloefeningen van Villeneuve indrukwekkend worden neergezet. Doeltreffende filters, goed acteerwerk en een gecontroleerde sfeerzetting drukken een goede stempel op het eindresultaat, maar de tweede helft kent daarentegen iets te weinig rechtvaardiging. Polytechnique hanteert namelijk een nogal afstandelijke benadering waardoor de personages zelf niet heel boeiend naar voren komen. De stevigere focus op diens ontwikkeling slaat daarom niet al te sterk aan, maar dat neemt niet weg dat er nog altijd genoeg talent, passie en vooral visie aanwezig was om het project op stabiele poten te laten landen.