My Winnipeg (2007)

Laten we hopen dat Snares ook even langskomt, zelf erg groot fan van zijn geboortestad. Ook Fanny kan zijn liefde moeilijk verbergen.

Winnipeg, het paradijs op aarde. Alleen, hoe populair/bekend is VS in zijn eigen land/stad? Enig idee, Onderhond?

Nopes. Ben ook niet VS' grootste fan, maar vermoed dat hij verre van bekend is. Enkel bij muziekliefhebbers waarschijnlijk. Je ziet bij de meeste mensen die nu nog wel eens Aphex Twin draaien dat ze Snares ook altijd kennen, maar een erg grote groep is dat ook niet.

Net zo'n grote groep als de groep die Guy Maddin kent waarschijnlijk.

Ik heb genoten van deze film, maar had wel moeite om na verloop van tijd mijn aandacht er bij te houden, omdat ik daarvoor al 2 andere films had gezien. Het is namelijk behoorlijk artistiek en alternatief. Brand upon the Brain had ik al op dvd, maar nog nooit gezien. Deze film was dus een aardige verrassing.

Let op de moeder in deze film; dat is Ann Savage uit Detour!

Ik heb het werk van Guy Madden altijd een beetje genegeerd, omdat ik vermoedde dat het arty-farty bedachte flauwekul zou zijn. Welnu, dat klopt ook wel. Tevens is My Winnipeg met gemak één van de wonderbaarlijkste kijkervaringen van het jaar en zal ik in 2009 de rest van zijn oeuvre trouw gaan bekijken. Dit is een tour de force, een eerbetoon aan een stad, die bestaat uit nostalgische mijmeringen, anekdotiek, re-enactments van jeugdige herinneringen en meditatieve overpeinzingen samengebald in een sfeervolle subjectivistische quasi-documentaire. Grotendeels in zwart-wit geschoten, en sterk beïnvloed door de stille film, wordt Winnipeg beschreven als een plaats waarvan je welhaast wilde dat je er geboren was. Ook al is het er altijd winter. Zo gauw er naar kleur wordt geschakeld, weet je dat er wat loos is en wordt de wereld opeens koud. Verbondenheid is slechts uit te drukken door romantiek, zoiets. Ik geloof dat dit echt iets is waar je in mee moet gaan, maar ik vond dit fantastisch.

Laat ik lichtelijk bevooroordeeld (of gebrainwashed?) zijn, maar krijg hier langzaam een Etre en Avoir gevoel bij. Overigens de laatste plaats op aarde waar je wil geboren worden.

Zet dan vooral nog een blinkende Aziatische underground-horror op. (Weinig mis met Etre et avoir overigens, al lijkt het in de verste verte niet op My Winnipeg).

Compleet andere film; ik denk dat My Winnipeg jou zelfs misschien wel zou bevallen, OH.

Inmiddels 4 films gezien van Guy Maddin (deze, Brand Upon the Brain, Cowards Bend the Knee, Saddest Music in the World, en ook nog het schitterde faux-Eisenstein kortfilmpje Heart of the World), en hij is prompt tot een van mijn favoriete hedendaagse filmmakers geworden.

ja, eh. Apart filmpje.

De visuele stijl beviel me wel. Sowieso is dat wel het voornaamste punt, dat ik de film een goede score geef.

Zwart wit in combinatie met sneeuw, kan goed werken. Ook hier doet het dat goed. Aparte is, dat de sneeuw op de film lijkt te liggen, in plaats dat het in de film sneeuwt. Raar effect.

In de montage zit veel dynamiek.Soms erg langzaam en soms zo snel, dat je sommige beelden bijna mist. De afwisseling/omschakeling wordt erg speels gedaan. Ritmisch, zou ik bijna zeggen.

Ook leuk is de tussenvoeging van (simpele) animatie. Het geeft het geheel extra spot mee.

Het verhaal, zou zonder die beeldenritmiek minder interessant zijn, voor mij. Toch word het apart verteld. Een mix van nostalgie, trots, spot en verbitterdheid houd het interessant.

De voice-over kent dezelfde speelsheid als de beelden. Soms werkt het zeer hypnotiserend, waar het een andere keer zeer verbitterd en bijna agressief klinkt.

Toch wel een klein tripje, waar de beelden belangrijker zijn, dan het verhaal/de woorden. Lastig te beoordelen. Zit tussen de 3.5 en de 4*

Een zeer positieve verrassing, daar ik er in eerste instantie veel minder van had verwacht.

Het leuke aan deze film is dat hij gemaakt is met érg veel liefde, en dat zie je er vanaf. Maddin spreekt met veel gevoel en - zoals Inland Rabbit ook al zei - speelsheid, en dit komt inderdaad niet alleen terug in de voice-over, maar in alle elementen van de film: overal zie je een zeer vrije speelsheid, zowel in de surrealistische, vaak op een (behoorlijk) hoog tempo gemonteerde beelden, als in de toepasselijke muziek - ook al had ik persoonlijk liever elektronische muziek gehoord - die vaak goed bij de scène in kwestie aansluit. De hele vorm is aangepast om Maddin's zeer subjectieve visie op zijn geboortestad te schetsen, en dat bevalt me goed.

Tevens was het leuk dat sommige van Maddin's woorden herhaald werden met een korte flits van een wit woord op een zwarte achtergrond, wat een hoop energie meegaf aan zijn woorden. Niet echt origineel, maar wel effectief.

Uiteindelijk had er nog wel wat meer contrast in het zwart-wit gemogen, hadden veel beelden wat beter gekadreerd kunnen worden en had de muziek een stuk indrukwekkender gekund, maar de film is toch zeker een dikke 3.5* waard. Een leuk experiment.

Deze docu-fantasie - is absoluut geen drama - die ik gisteren op de filmbeurs in Den Bosch heb bekeken heeft mij enorm verrast. De beelden in zwart-wit in documentairestijl oogden ontzettend mooi, het deed mij af en toe denken aan de zwijgende films van de jaren twintig. De film had een sterk hypnotiserende werking op mij, vooral de Z/W beelden van Winnipeg in de sneeuw. De nostalgie droop er van af. Zeer bijzonder vond ik ook de overgang van animatie in kleur naar archiefbeelden in zwart-wit. Ook interessant is dat kleur (nieuwe gebouwen) op archiefbeelden stond voor lelijk en zwart-wit (oude inmiddels gesloopte gebouwen) voor mooi.

Mooiste scène;

Wij krijgen een animatie te zien van een manege die in brand staat, wij zien de paarden er uit rennen en in de rivier springen waar ijsschotsen in drijven en vervolgens gaan de beelden over in archiefbeelden waar wij de paarden vastgevroren in de rivier zagen, de kop boven het ijs uitstekend.

Dit soort scènes zoals hierboven heb ik nog nooit eerder in een film gezien. Wat dat betreft kwam deze docu-fantasie bij mij zeer origineel over.

Rest mij alleen nog om te zeggen hoe moeilijk het is in welk genre je deze film moet indelen. Guy Madden zelf noemt het een docu-fantasie. Ik heb die term zelf ook maar aangehouden.

4,5*

Geen makkelijke film, viel me gister ook weer op. Toch wel heel indrukwekkend, al helemaal op groot scherm.

Wat me de eerst keer niet zo opviel, is dat de film toch wel heel veel humor bevat. Hoe heb ik dat kunnen missen zou je denken, want het lag er toch wel dik bovenop. Mja, de humor is (soms) nogal vreemd verwoven met de rest van de film.

Nog een extra aplausje voor...............CITIZEN GIRL!

Eehmm, redelijk bizar, dit stukje cinema . De titel verklapt het al: de regisseur (Guy Maddin) heeft een film gemaakt over de stad waar ie opgegroeid is: Winnipeg. Maar wel bizar dus, het is een mengeling van een documentaire met een film an sich geworden. De film lang heeft Maddin het woord over allerlei anekdotes over zijn Winnipeg. De geschiedenis van de ijshockeyclub komt langs, een re-enactment van een nazi-inval en het ijskoude klimaat wordt behandeld. Ook een stukje van zijn eigen familiegeschiedenis is d'rin verwerkt om het toch persoonlijk te maken

Hoe dan ook, Maddin ratelt maar door (viel dr bijna van in slaap), maar doet dit wel enthousiast. Dit alles wordt ondersteund met nog een staaltje onvervalste Russische montage erdoorheen. De hele film krijg je ook korte flitsen van tussentitels te zien, dit alles met opzwepende beelden met muziek. Al met al vind ik het toch wel een redelijk geslaagde film geworden. Apart, maar wel leuk om te zien .

Visueel essay is deels autobiografisch, deels verzonnen en het doet er eigenlijk niet zo toe waar die grens ligt. Feit is dat regisseur Guy Maddin zelf werd geboren in het Canadese Winnipeg en dat hij gemengde gevoelens heeft over zijn geboortestad. In deze visueel overweldigende pseudo-documentaire combineert hij archiefbeelden met geacteerde scènes, maar ook die zijn vaak moeilijk uit elkaar te houden. Maddin vertelt 'zijn verhaal' met humor en de beeldmontage maakt dit tot een enerverende, maar uitputtende ervaring. De 86-jarige Ann Savage, beroemd uit de neo-noir Detour (1945), speelt de rol van Maddins moeder.

Zeer aangename verrassing. Aan de hand van half verzonnen en historische gebeurtenissen schetst Maddin een boeiend stadsportret. Het verdwijnen van al dan niet historische gebouwen, plekken die omgeven zijn door herinneringen en lokale legendes, is natuurlijk universeel- als ik in mijn geboortestad rondloop zoek ik tevergeefs naar mijn oude kleuterschool, de kroegen waar ik mijn eerste biertjes dronk zijn weg of heten anders, het voetbalstadion waar ik heenging bestaat niet meer - vergelijkbaar met het gevoel van ontheemdheid die Maddin beschrijft. Dus op nostalgie scoort hij vast punten.

Maar nog mooier zijn de soms dromerige scenes over een stad in de sneeuw, en de beschrijving van allerlei bizarre (en waarschijnlijk onware) gebruiken en verhalen, over de slaapwandelaars met hun sleutelbossen of de bejaarde Black Tuesdays. De scène met de paarden lijkt over te zijn genomen uit het oorlogsrelaas Kaputt van Malaparte, een bizar, gruwelijk maar ook schitterend beeld dat me altijd is bijgebleven.

Origineel, grappig (de scenes met de moeder), melancholisch en intens, een heerlijke trip down memory lane, en dat op een plek die ik vandaag pas heb leren kennen.

Eerste Maddin. Een aparte, passievolle, maar wel wat onevenwichtige film wat mij betreft. Wanneer Maddin de sfeer laat spreken is My Winnipeg op z'n best. Gruizige zwart-wit beelden, mijmerende voice-overs en vooral veel, heel veel sneeuw. Bij momenten best fijn om, net zoals de hoofdpersoon, lekker weg te dromen en de stream of consciousness rustig over je heen te laten komen.

Jammer genoeg worden de fijnere momenten meer dan eens opgevolgd door saaiere scenes waarin er veel te veel over de historie uitgeweid wordt. Zo'n halve bloemlezing over één of ander ijshockeystadion wist bijvoorbeeld maar matig te boeien. Ik snap dat het onderdeel is van de door Maddin verbeelde passie voor de stad, maar het was mij iets te uitleggerig/verhalend. En zo zijn nog wel een paar van dat soort uitglijders die de 'flow' van de film een beetje ondermijnen. Wél geslaagd vond ik de gereconstrueerde jeugdfragmenten, daar had ik nog best wat meer van willen zien eigenlijk.

Wisselend succes dus, maar zeker de moeite waard om een keer gezien te hebben. 3*.

Fijne Maddin weer en de derde die ik 4* mag geven na The Forbidden Room (2015) en Dracula: Pages from a Virgin's Diary (2002).

Ik kan met mijn opmerking tenminste kort zijn; voor mij is dit de minst leuke Guy Maddin-film tot nu toe; en dit is nu mijn zesde film die heb gezien (waarvan The Forbidden Room (2015) en Archangel (1990) beide 4* kregen) Echter dit voelde gewoon teveel als een documentairefilm met soms oubollige beatpoëzie erover. Erg eentonig. Sommige beelden waren zeker mooi of geslaagd maar het oeverloze gelul via die voice-over-vertelling...pfft. kan niet veel met die anekdotes over de familie van regisseur? Of deze nu fictie of werkelijkheid waren, mijmerende herinneringen...neuh niet echt interessant. En eerlijk gezegd de stad Winnipeg (of welke andere stad) laat me eigenlijk ook gewoon (hoe toepasselijk) koud!