Chandu the Magician (1932)

De special effects zijn heel aardig, maar dit valt anno 2017 nauwelijks nog serieus te nemen. Gebaseerd op een hoorspel voor kinderen, wat de infantiele humor - vooral ten koste van de op drank verzotte domoor Albert Miggles [Herbert Mundin] - in ieder geval ten dele verklaart. De schrijvers vonden blijkbaar dat ze ook wel weg konden komen met een episodisch, slap verhaaltje over de waanzinnige Roxor [Bela Lugosi, genadeloos over-the-top als altijd] die een machine heeft ontwikkeld waarmee hij de wereld aan zijn voeten kan leggen. Hypnose in film is zelden geloofwaardig en is hier een simpel middel om Chandu The Magician [een kleurloze Edmund Lowe] probleemloos aan de grootste gevaren te laten ontsnappen. Dit is echt strikt voor kinderen, maar ik betwijfel ten zeerste of de huidige generatie kinderen hier nog de lol van in kan zien.

Och ja, ik voel me normaliter wel aangesproken door dit soort films vol nevel en mist, continu doordreinende Oosterse muziek (of althans wat volgens Hollywood voor mysterieus-Oosters doorging), hypnotiserende ogen in close-up achter spannende luikjes, en natuurlijk die spookachtige muziek (een theremin?) wanneer Chandu zich magisch voelt. Bovendien zijn de fraaie en sfeervolle "Egyptische" sets van het schip, de onderaardse gangen en Roxors laboratorium nog altijd een lust voor het oog; misschien zijn ze de verantwoordelijkheid van "art director" Max Parker, maar ik kan me voorstellen dat hij daarbij een handje werd geholpen door co-regisseur William Cameron Menzies, één van de beroemdste set-ontwerpers die Hollywood ooit gehad heeft.

        Helaas kenmerkt de film zich daarnaast ook door een zeldzaam oncharismatische held met een fatterige snor, een uiterst ongrappige komische sidekick, een zeer theatrale schurk ("Cities of the world shall perish!") die wordt gespeeld door Bela Lugosi als, wel, gewoon als Dracula, en als kers op de taart heb ik toch maar zelden zo'n niet-Oosterse Oosterling gezien als Weldon Heyburn in de rol van Roxors rechterhand Abdulah. Kortom, de exotische en toch al enigszins onnozele plot wordt vakkundig de das omgedaan door de bepaald inferieure cast, en daar kunnen de meestentijds nog steeds redelijke FX weinig aan veranderen.

        Een opmerkelijke scène is overigens die waarin June Lang (June Vlasek bij de credits) als de dochter van de gekidnapte wetenschapper op een slavenmarkt verkocht gaat worden aan de hoogste bieder. Ze wordt daarbij voor de ogen van de likkebaardende kooplui tentoongesteld in een witte jurk die zó licht is dat het eerder een onderjurk lijkt, zonder beha, op een verhoging zodat niet alleen de potentiële kopers maar ook de kijker zich aan haar angstige maar ook uitgesproken wulpse verschijning kan verlustigen – een merkwaardige scène, niet alleen omdat hij een jaar later (vanaf de invoering van de Hays Code, de zelfcensuur van Hollywood) absoluut niet meer door de beugel zou kunnen, maar ook omdat hij zelfs anno 2019 nog enigszins onaangenaam aandoet, alsof de kijker tegen wil en dank tot voyeur wordt gebombardeerd.

        Voor wie door de berichten van mijn voorganger en mijzelf nog niet is afgeschrikt : de versie die momenteel (zonder ondertiteling) op YouTube staat ziet er prachtig uit.