Sous les Bombes (2007)

Ik zag deze film afgelopen weekend op Arte en was zwaar onder de indruk. Rauw gefilmd, in een documentaire-achtige stijl, waarbij mij niet altijd even duidelijk was in hoeverre de omgeving en de figuranten in scene gezet waren.

Sous les bombes geeft een beklemmende indruk wat voor impact de oorlog heeft op persoonlijk niveau, hoe elke bom direct en indirect levens verwoest. De twee hoofdrolspelers, met name Nada Abou Farhat, zijn fantastisch. Fraai ook om te zien hoe, in tegenstelling tot de het grote politieke toneel, op niveau van mens tot mens de religieuze verschillen wel overbrugd kunnen worden.

Indrukwekkend oorlogsdrama dat evengoed een documentaire had kunnen zijn, ware het niet van de mooie tekening van de toenadering van twee mensen, aanvankelijk totaal vreemd van elkaar.

Een goed oorlogsdrama dat inderdaad net een documentaire had kunnen zijn. De beelden spreken voor zich ! 7/10

Leuk om een keer een film te zien die in Libanon is opgenomen, Films die hier zijn opgenomen zijn helaas dungezaaid. En het verschil tussen Arabisch en Libanees...

En zo recent ook...

Regisseur Philippe Aractingi suggereert met Under the Bombs een authentiek reportage drama. Maar de film wringt op het gebied van ongevraagd exploitatie van persoonlijk leed en een opstapeling van cliché momenten. Voor degene die geïnteresseerd is hoe snel iemand omgepraat kan worden van vegetariër naar carnivoor dan is dit werkelijk waar een aanrader. Voor de rest snel vergeten want we hebben gelukkig al de instant klassieker Waltz with Bashir.

De film doet aan als een documentaire die de zoektocht van een Libanese vrouw naar haar zoon volgt. De beelden van een kapotgeschoten Libanon zijn indringend en confronterend. Vorig jaar ben ik er zelf nog geweest en het doet pijn te bedenken dat dit verhaal nog steeds niet tot het verleden behoort.