The Scoundrel (1935)

In 1936 wonnen Ben Hecht en Charles MacArthur voor het scenario van deze film een Oscar (Best Writing, Original Story).

De originele Amerikaanse poster staat er nu ook op.

The Scoundrel is de tweede film van die werd geschreven, geregisseerd en geproduced door het duo Ben Hecht en Charles MacArthur, beiden in eerste plaats gerenommeerd als scriptschrijver in Hollywood. Na het bekijken van hun debuut Crime Without Passion lagen mijn verwachtingen erg laag, maar ze hebben deze méér dan overtroffen.

The Scoundrel is een krachtige parabel over een nihilistische en narcistische uitgever die na zijn dood terugkeert naar de aarde op zoek naar een mens die voor hem tranen wil laten, in zijn zoektocht naar eeuwige rust. Ik noem het bewust een parabel omdat deze film en dit verhaal een morele en welhaast religieuze inhoud heeft die me naar het einde toe niet onberoerd heeft gelaten. In de eerste helft van de film had ik weliswaar nog het idee dat de karaktertekening van de personages al te grotesk was, maar naar het einde toe, binnen de parabel, viel alles in zijn plooi. Schitterende hoofdrol van Noel Coward als de gif spuiende uitgever. Ook de rest van de cast mag er zijn.

Het is duidelijk dat Ben Hecht en Charles MacArthur hun fantasie de vrije loop hebben gelaten, en deze keer met een mooi eindresultaat. Terecht heeft deze film een Academy Award voor Best Original Story mogen ontvangen.
De fotografie werd voor deze film opnieuw verzorgd door Lee Garmes. Het is maar de vraag in hoeverre Garmes ook voor deze film credits moet krijgen voor de (eerder doorsnee) regie.

The Scoundrel is een aparte film, al kan ik me voorstellen dat het niet ieder z’n meug zal zijn.

In de beste traditie van Oscar Wilde en George Bernard Shaw besprenkelen welbespraakte personages elkaar met perfect gesmede beledigingen, alles gebracht door een cast die daar wel weg mee weet, aangevoerd door een voor deze rol geknipte Noel Coward en een mooie en aandoenlijke Julie Haydon (van wie ik nog nooit gehoord had en die verder ook geen carrière van groot belang had). Natuurlijk is het gedeelte waarin de hoofdpersoon nog een immorele schobbejak is veel smakelijker dan het laatste kwartier waarin hij de brave Hendrik moet uithangen, net zoals bijvoorbeeld Bill Murray in Groundhog Day veel leuker is als zwartgallige cynicus dan als empatische wereldverbeteraar, maar het eerste uur vol onsentimentaliteiten is al leuk genoeg.