Frou-Frou (1955)

Louis de Funès en het bloemenmeisje

Ik moet toegeven dat ik bitter weinig verwachtingen had van Frou-Frou. Een tijd geleden smeten ze met de films van Louis de Funès naar je kop, maar het was me al eerder opgevallen dat er af en toe films tussen zaten waar de kolerieke Fransman amper in voorkwam. Dat hoeven dan niet meteen slechte films te zijn, maar bij Frou-Frou was er op het eerste zicht niets dat me aansprak. Aangezien ik de DVDs kijk in de volgorde dat ze in de boxset zitten, kon ik hier natuurlijk niet onderuit.

En op zich vind ik het als liefhebber van de Funès ook wel leuk om zijn kleinere rollen te zien, maar hier is hij wel maar erg beperkt aanwezig. Hij speelt één van de vier mannen die het jonge bloemenmeisje omvormen tot een zangeres, maar verdwijnt nadien geruisloos uit het verhaal om nooit meer terug te komen. Een verhaal dat op zich nogal raar is te noemen, want Augusto Genina probeert een mix van kostuumdrama met een vleugje musical en wat kritiek op de aristocratie op poten te zetten. Let vooral op het woord probeert, want dit lukt bijlange na niet overal. Het resultaat is een vreemde film die nooit echt een richting uitgaat en naar het einde toe nogal voortkabbelt. Er wordt te lang stil gestaan bij de relatie tussen Frou-Frou en de prins terwijl het stuk met Artus, de schilder, nogal wordt afgehaspeld. De film eindigt nogal abrupt met zijn dood en de manier waarop Frou-Frou haar dochter uiteindelijk weet op te voeden wordt gewoon niet getoond. Om de één of andere reden wordt er dan terug overgeschakeld naar de dochter van Frou-Frou op het vliegveld (wat ik op zich een nogal nutteloze toevoeging vind, Genina had het verhaal niet als flashback moeten vertellen) en krijgen we nog een nutteloze 5 minuten van afscheid nemen.

Kleine bijrol dus van de Funès en daar is jammer genoeg het meeste dan ook wel mee gezegd. De mannelijke hoofdrol is weggelegd voor Gino Cervi, die vooral bekend werd als de communistische burgemeester uit de Don Camillo reeks met Fernandel, en daar wordt je hier niet warm of koud van. Hetzelfde geldt voor Dany Robin, die Frou-Frou speelt. Een mooie verschijning, maar ook zij lijkt precies niet al te veel zin in de film te hebben. Dan zorgde Philippe Lemaire nog voor een opflakkering. Hij deelt nog een beetje chemie met Robin, maar weet vooral te overtuigen in de scènes op de boot. Dat is echter maar een kwartiertje ofzo, dus je moet je afvragen of je dat het waard zult vinden om een film van een kleine 2 uur te doorspitten.

Er zijn amper mensen die op Frou-Frou gestemd hebben en volgens mij is de aanwezigheid van Louis de Funès ook de enige reden waarom de film hier 2 stemmen en op IMDB 39 stemmen krijgt. Augusto Genina maakte met Frou-Frou zijn laatste film, maar dat hij vandaag de dag compleet vergeten is blijkt wel uit zijn oeuvre hier op MovieMeter. Het is maar een tiende van zijn films dat op de site staan.. Afgaande op deze film niet helemaal onterecht dus.

2*

Het destijds populaire liedje, trouwens veel ouder dan deze film, en een paar luchtige revue-scènes zullen wel de aantrekkingskracht van deze "Frou-Frou" uitgemaakt hebben, maar erg begeesterend is de film niet en de werkelijk boeiende momenten zijn schaars.

Dany Robin en de acteurs die de aristocratie begin 20ste eeuw uitbeelden zitten wel keurig in hun rol en de decors zijn best goed.

Louis de Funès was toen nog geen kasacteur, want lang voor zijn echte populariteit, en eerder nog in bijrollen ("Ah I Les belles Bacchantes", is er ander voorbeeld van).