La Maison (2007)

Deze film vanavond gezien in de sneak. De LUX medewerker die deze film aankondigde zei tegen de bezoekers in de zaal dat men wel voorbereid moest zijn op een lange zit. Deze film zou maar liefst 190 minuten gaan duren. Ik dacht bij mijzelf; nou, dat moet dan maar. Bevalt hij mij niet, dan verlaat ik gewoon na een uur de zaal.

Nou het verhaal gaat over scheiding, over gedwongen verkoop van een huis, over verdriet en eenzaamheid ...etc etc. Iedereen kent dit soort problemen wel.

Film was niet slecht, ook niet bijzonder, er werd o.a. goed geacteerd en af en toe was het ook grappig, o.a. de veiling van het huis.

Maar de grootste verrassing van de film kwam aan het eind toen na exact 95 minuten de aftiteling begon. Iedereen in de zaal stomverbaasd, behalve ik, want ik had onmiddellijk door dat de aangekondigde lengte van 190 minuten een 1 aprilgrap was. De film duurde gewoon niet langer dan 95 minuten.

Niettemijn vond ik de 1 aprilgrap zeer geslaagd en ik ging ook met een tevreden gevoel naar huis.

Verschrikkelijk vervelende, trage ongeinspireerde film. Kennelijk zwerft er echt te veel subsidiegeld rond in de Franse filmindustrie. Dit gedrocht had men echt niet hoeven uit te brengen. Tijdverspilling, niet kijken.

0,5 (die geef ik niet snel maar dit is echt te slecht voor woorden en niet slecht als in "Badfilm slecht", gewoon echt een prul)

De film is wel aardig, maar erg somber.

Het einde vond ik ronduit slecht.

ik vond hem mooi. het genre moet je idd liggen, maar houd er wel van,

van die mistroostige, depri verhalen.

ik bleef ondanks de traagheid tot het eind kijken.

de veiling is erg spannend.

een 4 om de stem van zzzozzzo op te krikken.

Als dit soort kansarme scripts aangekocht kan blijven worden, zou je je dit terecht kunnen gaan afvragen inderdaad.

De verfilming was hoewel conventioneel, nog niet eens onaardig. De toegevoegde waarde van het eindproduct nul komma nul. Zonde van mijn bioscoopbezoek.

Dit is een hele mooie film met veel melancholie. Als een film te zwaar en mistroostig wordt ga ik hem persoonlijk al snel saai en vervelend vinden maar dat is bij deze film niet het geval.

De eenzaamheid van deze man droop van het scherm en vond ik erg mooi weergegeven. De momenten dat hij alleen in zijn appartement zit en de muziek die hij aanzet erbij zijn hele mooie tussenscene's en beelden zijn eenzaamheid goed uit.

Waar ik bij elke franse film in het begin even aan moet wennen is dat de fransen af en toe erg kort van stof zijn. In deze film was dat ook het geval. Dat maakt dat de film af en toe wat saai dreigt te worden. Gelukkig bleef de film mij toch zeker wel boeien.

Tja ... eigenlijk kan ik er niet eens zo'n goede uitleg aan geven. Ik vond de film gewoon een schitterende, intieme sfeer hebben en ik vond hem gewoon mooi !

Op zich best een mooie film maar ik heb betere gezien van Franse bodem. Het begint allemaal wat traag en de personages willen niet echt interessant worden. De nietszeggende vertolking van Lopez helpt natuurlijk ook niet echt.

Maar het plot en de verwikkelingen zijn dan toch weer heel aardig waardoor ik wel geboeid heb zitten kijken. En daarbij kwam ook dat ik Bérénice Bejo erg mooi vond.

La Maison heeft een paar hele mooie melancholische scénes maar alles bijelkaar overtuigt de film toch niet genoeg voor een hoge beoordeling en dat vind ik best jammer.

Mooie, rustige Franse film. Het genre moet je liggen, maar ik houd er wel van. De eenzaamheid van het hoofdpersonage (Sergi Lopez) werd erg knap weergegeven. De momenten dat hij alleen in zijn appartement zit met die triestige muziek was zeer herkenbaar.

Het einde vond ik ook slecht, anders had ik de film 3,5 gegeven.

Dat lijkt me toch een beetje kort door de bocht. Ik kan me best wel voorstellen dat dit niet ieder z'n ding is; maar hoeveel films zouden er op MoMe staan die van niemand 0,5* krijgen ? Wat dan zou betekenen dat er gewoon helemaal geen films meer moeten gesubsidieerd/gemaakt worden ?!?

Zelf vond ik dit dus wel een heel aangename zit; het bewijs dat een traag verloop toch heel meeslepend kan zijn. Een situatieschets, die in belangrijke mate afhankelijk is van enerzijds de sfeer en anderzijds de acteurs.

López brengt op sterke wijze droefheid in beeld. En de twee dames gaan in en tegen elkaar op alsof het echte zussen zijn.

Ik had daar geen probleem, in die zin dat ook hier dat droevige (deel van het) leven centraal stond.

Sadness comes from a quiet place.

Na "Le Sang des Fraises" opnieuw een knappe film van Manuel Poirier die, net als "Le Sang..." iets mist om werkelijk zeer goed te zijn.

Nostalgie rond de jeugdjaren en de pijn van een echtscheiding vormen het thema van deze film.

Het duurt een tijdje voor ge aan het acteren van Sergi Lopez gewoon geraakt en de film neemt beslist een duik met de plots ontstane liefdesrelatie, maar daarnaast is er de goede sfeerschepping van eenzaamheid en spijt en enkele goede scènes als het dispuut tussen de twee zussen, de aanbesteding, enz...