Canyon Passage (1946)

Het technicolor debuut van Jacques Tourneur, en ook deze film is weer een feest voor het oog. Het is een uitstekende western, met alle typische western ingrediënten. Het verschil met veel andere films is dat alle karakters in deze film vrij interessant zijn en dat ze bijzonder volwassen behandeld worden. Er worden zelfs wat cruciale dingen aan de kijker overgelaten, dat mag toch een klein wonder heten. Een aanrader voor de western liefhebbers onder ons.

Wat mij betreft een fijne western met regelmatig schilderij-achtige taferelen. De omgeving levert echt mooie plaatjes op.

Prima acteerwerk van de cast en Brian Donlevy heeft precies de kop voor het onbetrouwbare en onberekenbare personage dat hij speelt.

Een mooi, vlot lopend verhaal met een redelijk aantal bekende gezichten buiten de hoofdrollen om.

Zeker een film die nog eens uit de kast gehaald gaat worden en dan wellicht er een halve ster bijkrijgt.

Pluspunten: de overrompelende natuuropnamen, en een aantal goede acteurs en actrices, Donlevy, Hayward, Roc en Bond.

En JacquesTourneur is een van mijn favoriete regisseurs.

Dik minpunt (voor mij tenminste): Dana Andrews in de hoofdrol.

Ik zeg niet dat de man een slecht acteur was.

Maar hij is mij overal en altijd zo onsympathiek dat ik zowat allergisch voor hem ben geworden op den duur.

Dat maakt vrijwel iedere film waarin hij een grote rol speelt ongenietbaar.

Deze film één keer zien is dus voldoende voor mij.

Prachtige beelden en goed uitgewerkte karakters, mooi begin ook in de stromende regen. Af en toe wat langgerekte scenes waardoor het tempo wat omlaag gaat maar ik ga hem zeker nog een keer bekijken en mischien dan wel een halfje erbij.

Vannacht op TV te zien: ZDF 2:00 uur

Mooi stukje over deze film

Vandaag weer eens bekeken en verhoogd naar vier sterren, een erg sterke film met zeer interessante karakters.

Levendige met veel figuranten plus een hele lijst aan acteurs en actrices in deze fel gekleurde western.

Gefilmd op een prachtige locatie ,mooie settings en de dames in outfits van die tijd,voor die tijd super professioneel inclusief een goed verhaal ,western van allure

Een van de grootste kenmerken van de film zijn de prachtige landschappen van Oregon.

Waar deze film in Technicolor is opgenomen .

Het modderige stadje , waar je letterlijk en figuurlijk tot aan je knieën in weg zakt is een lust voor het oog. En geeft een goed beeld hoe het er toen de tijd uit zou hebben kunnen zien na een hevige regenbui .

Tot hier toe heb ik mij goed vermaakt maar gaande weg de film werd het voor mij steeds saaier .

Ook al gebeurde er genoeg in de film zoals een driehoeksverhouding , een bankier met een gokprobleem en een zwervende mandolinespeler die hier en daar gluurt .

Het gevecht in de saloon tussen Logan Stuart [Dana Andrews ] en de bruut Honing Bragg [Ward Bond ] . Ziet er dan weer wel sensationeel uit .

Over het algemeen gezien is deze western niet zo mijn ding .

Komt 14 mei op blu-ray uit bij Koch met Engelse audio.

de verhaallijn van deze wat merkwaardige kleurrijke, melodramatische en romantische actiewestern, die speelde rond 1850, was grillig en had een psychologische ondertoon. Grootse dramatische scènes werden afgewisseld met meer clichématige momenten. De cast speelde uitstekend en het liedje "Ole Buttermilk Sky" werd destijds een hit.

Qua verhaal steekt deze film uit boven de gemiddelde western uit de jaren veertig/vijftig. Of dat aan het originele verhaal van schrijver Ernest Haycox ligt zou ik niet kunnen zeggen (Verhaal nooit gelezen). Maar het zal mij niets verbazen Haycox was per slot van rekening, samen met Max Brand, Zane Grey en Louis L’amour behoort tot de vier grootste chroniqueurs van het wilde westen. De film heeft een leuke bijrol van singer/songwriter Hoagy Carmichael in de rol van Hi Linnet.

Na een Duitse blu-ray komt er nu ook een U.K release op blu-ray.

Panamint

Een vervallen bioscoopzaal in het 19de arrondissement van Parijs. Vandaag op de affiche: Canyon Passage van Jacques Tourneur. De drie (hoogbejaarde) aanwezigen hebben om de afstand te bewaren elk een plastieken zak op het zitje naast hen gelegd, maar voelen niettemin een gezamelijke ontroering wanneer de acht emblematische letters van hun idool in Technicolor op het scherm verschijnen en denken weemoedig terug aan de tijd toen de ‘meester der terughoudendheid’ – zoals zij hem noemen – nog hele zalen vulde.

Dat de heren tijdens het eerste halfuur aan de plot geen touw kunnen vastknopen, ligt niet aan hun nakende dementie, maar aan de druppelsgewijze vertelstijl van Tourneur. Met een onnavolgbare klasse negeert hij de drie vragen die de sigaarkauwende studiobaas tijdens de openingsscène van elke western beantwoord wil zien: 1) wie is de held? 2) wat is zijn doel? 3) hoe heet zijn meisje? Tourneur lijkt op een gegeven moment welwillend de derde vraag te beantwoorden, maar zet ons op een dwaalspoor: niemand met gezond verstand zou immers geloven dat superstud Dana Andrews ooit zou vallen voor Susan Hayward, met d’r Poverty Row smoel. Misschien voelt onze held wel meer voor de rozige appelwangetjes van Patricia Loc, die zo mooi gloeien wanneer hij haar allerlei onbetamelijkheden toefluistert tijdens het dorpsfeest.

Meanderend volgt de film het ritme van het geïmproviseerd dorpje, en net zoals de haast anekdotische opvolging van scènes samensmelt tot één organisch geheel, zal ook de frontiergemeenschap in al haar idiosyncrasieën een zekere cohesie moeten vormen. Maar wat doen we met de écht tegendraadse elementen? Een rollende steen die zich nergens thuis voelt, een bankier die andermans fondsen aanwendt voor zijn pokerverslaving, een dorpsbard wiens pacifistische liederen overstemd worden door onheilspellend gemurmel. “Maar wacht, misschien is Canyon Passage wel een soort allegorie voor het McCarthyisme?” oppert een Anglo-Saksische criticus na afloop. Klopt, en ik zal jullie nog wat zeggen: Ward Bond, de potige woesteling in deze film, was in het echte leven een fervent voorstander van de House Un-American Activities Committee. Naar verluidt greep hij Joseph Losey ooit bij zijn nekvel en smeet hij hem in één ruk over de Atlantische Oceaan, waar laatstgenoemde onderdak vond in.. diezelfde vervallen bioscoopzaal. “Kleine wereld" mompelt Tourneur, terwijl hij al tokkelend op zijn mandoline de wederopbouw van het afgebrand dorpje gadeslaat.

Dvdbeaver. Blu-ray vergelijking met de dvd.

Wat een schoonheden in deze pracht van een jaren 40-western! En dan heb ik het niet alleen over het vrouwelijk schoon maar ook vooral over de wonderschone setting waarin het geheel zich afspeelt. De prachtig geschoten beelden zijn bijzonder mooi ingekleurd en zorgen er haast voor dat de verhalende kant van de film op de tweede plaats komt. Desalniettemin steekt ook dat laatstgenoemde aspect erg goed in elkaar want er komen misschien de nodige cliché's voorbij maar deze zijn op zeer aangename en op volkomen ongeforceerde wijze in het verhaal verweven. Daar komt nog eens bij dat er een aantal behoorlijk sterke acteurs en actrices bij elkaar getrommeld is om de interessante personages tot leven te brengen. Gewoon genieten dus.

Wat een stiekeme film, het lijkt een kabbelend beekje met scene naar scene gewoon een verhaal. Maar ondertussen is de film tegendraads en dwars, want de drie standaard- western ingrediënten held,doel en meisje zijn er niet. Logan Stuart (Dana Andrews) is geen revolverheld, heeft net zoveel geluk als pech. Ook in de liefde heeft hij pech want hij brengt Lucy (Susan Hayward) naar haar aanstaande. Of heeft hij toch geluk met Caroline? (Patricia Roc) Gelijk in het begin zie je al een prachtig beeld van een dorpje. Modder, regen, een vastzittende wagen, een plank om over te lopen, een heerlijk tafereel. En zo is de hele film. En dan is er nog de gokverslaafde George Camrose, niet fout maar gewoon een man met een probleem. Plus de aanwezige zanger die bijna als een soort geweten door het dorp rijdt met zijn ezeltje. Puur genieten, niet veel acties want ook daar is het meer noodzaak. Ook grappig is dat in deze film Susan Hayward middenin haar carriere was en dat ik recent haar op één na laatste (The Revengers (1972) zag.

Naar mijn gevoel een eerder doordeweekse western met een sterker laatste halfuur. Wel fraaie landschappen en mooi gefotografeerd. Echte liefhebbers van westerns zullen die film wellicht wel hoger waarderen. Ik zie persoonlijk toch liever Dana Andrews in horror of film-noir.

Sterke cast in een western uit een periode waarin het genre zichzelf langzaam maar zeker serieus ging nemen. Deze film valt een beetje tussen het wal en het schip, onder anderen door indianen nog steeds te portretteren als oorlogszuchtige wilden. Er zijn wel scherpere karakteriseringen en de kleurenfotografie is prachtig, maar dat is alleen voor de ware westernliefhebber genoeg om werkelijk van deze bovengemiddelde western te kunnen genieten.

Inmiddels verkrijgbaar op Blu-ray: link.

Blu-ray comparison: link 2.

Schitterende film. Ensemble film maw veel personages die allen naar hun noodlot afstevenen behalve het happy end voor Andrews en Hayward. Misschien zijn er wel te veel verhaallijnen want sommige moorden zijn off screen, zelfs zijdelings verteld. Tourneur zorgt voor grijs in het verhaal en Technicolor in beeld. Prachtige combi want iedereen heeft wel een zwakke kant, iedereen heeft een donker moment. Mooie portrettering van een gemeenschap (samen een huis bouwen bv) maar ook die sociale druk dat een gemeenschap oplegt (Andrews moet vechten tegen Bond om het dorp te plezieren, zelfs de vrouwen juichen mee. De film is verbazend kritisch tegen over de cowboys want de indianen zijn in hun recht (het is hun land en het is door de moord op één van hun vrouwen dat ze in actie schieten). Opening met die plenzende regen doet een dramatiek vermoeden (met een zeer aardig detail door in de modder de straat over te steken) maar het duurt wel een tijd. Eerst komen de gevoelens boven van verraad, afgunst, jaloezie, lust, (het is een melodrama met revolvers als attributen). Inhoudelijk dus niet de klassieke western, niet de zwart wit voorstelling van personages en situaties (Op mijn DVD noemt de Franse cineast Bertrand Tavernier dit de eerste moderne western) maar een verhaal over menselijke zwakte.

Inderdaad prachtig, Een dwarse western van iemand die Scorcese een smokkelaar zou noemen. Dwars begin waarin Tourneur vaak de regels van de western overtreed, En hij heeft er de stillistische finesse voor. Zoals in het fraaie camerawerk.. Maar ook het verhaal zelf gaat zoals veel goede westerns over recht en onrecht. Is nooit simpel qua moraal en drijfveren. Een portrettering van geweld die zijn tijd ver vooruit is. De voorstelling van de indianen is dat niet. Maar dat is een film uit 1946 wel te vergeven. Opmerkelijk omdat een film in kleur wel enige ambitie )(van de studio) en budget verraad, maar toch kwam Tourneur weg met het overtreden van veel regels.