American Honey (2016)

Ook binnen de jeugd heb je onderlinge stromingen. Hip-hop en rap is hier populair, maar lijkt me populairder / bekender in de V.S., vooral omdat dit misschien het enige genre is waar Nederlandstalige muziek het echt goed doet. En zo een film als Patser speelt daar handig op in. Ten gevolge verdwijnt wat Amerikaanse hip hop een beetje op de achtergrond (heb ik het idee). In de EDM-cultuur zijn de Belgen en de Nederlanders wereldtop en vooruitstrevend. Mensen van over heel de wereld komen naar hier om te feesten op onze festivals bij vaak Nederlandse, Belgische, Franse en Engelse DJ's. Door het gebrek aan betekenisvolle tekst, is dergelijke muziek vaak ook wel universeel. En dan heb je de pop zoals de ultratop lijstjes of wat men op MNM dikwijls draait. Dua Lipa, Halsey, The Weekend, Ariana Grande, Justin Bieber, One Direction en dat soort muziek. En bij dertigjarigen zal dat dan eerder Bazart en Lost Frequencies zijn.

Maar in het algemeen vind ik het een beetje zielig en laf om de muzieksmaak van een hele generatie als slecht te zien. Ja, de aandachtspanne van de huidige populaire muziek is een stuk kleiner, maar ik denk dat je gewoon moet aanvaarden dat de wereld en dus ook de muziek evolueert. En het blijft niet eens bij de muzieksmaak maar je haalt tegelijkertijd gewoon uit naar onze generatie die leeg en deprimerend is, net zoals de film die ik zelf ook nog moet zien. Misschien leg ik hem nu eens op?

Ik ben ook niet bepaald fan van de muziek die het nu altijd erg goed doet, maar eerlijk gezegd ben ik dat ook niet altijd van de muziek die het in jouw tijd goed doet, en kan ik minder mijn geding vinden in de muziek gemaakt tijdens jouw tijdperk dan in de muziek gemaakt tijdens mijn tijdperk. Cocteau Twins is misschien de oudste band dat ik frequent beluister? Ik durf ook wel eens ontspannend naar Tangerine te luisteren (band uit de jaren '70). En de muziek die men afspeelt tijdens Christiane F. of Almost Famous vind ik doorgaans ook wel mooi. Maar meestal als ik naar muziek van de jaren '60 of '70 luister is dat meestal omdat ik eens iets wil horen van die band die ik meestal niet ken. En niet omdat ik uit mezelf daarnaar zal luisteren. Tangerine is misschien de oudste band waar ik dat misschien wel bij doe (op misschien een enkele klassieke of jazz song na dan).

Onze verschillen zullen we altijd hebben... maar om een hele generatie als inhoudsloos en leeg te bestempelen. Tja... Dat gaat voor mij veel te ver. Ik vind het zelfs een vorm van nationalisme, en blijkbaar bestaat er een term voor: Generationism - Wikipedia - en.wikipedia.org. En wat ik niet begrijp, als deze film een lege en deprimerende jeugdcultuur vertoont, waarom werk je dat dan uit op de film zelf? De film kan er juist in slagen om op een mooie manier de lege en deprimerende jeugdcultuur te tonen via een zelfde soort werkwijze als bij Spring Breakers? Maar het idee dat ik er bij heb is dat jij jouw vooroordeel over deze generatie bevestigt, en verder ook nog eens uitwerkt op de film. Ik heb niet het idee dat je het ooit een kans gegeven hebt, of dat je ooit jouw eigen jeugd achter je hebt gelaten.

De rebellie en vrijheidscultuur zijn niet dood. Jongeren zijn meer anti-establishment dan ooit, maar zijn over het algemeen misschien wel iets te apathisch juist omdat ze niet geloven in de huidige werking van de maatschappij of in de politiek. Dit zie je quasi overal terug. De steun voor de traditionele partijen is in onze leeftijdscategorie het laagst. Men is vaak lang niet zeker op welke partij men wilt stemmen. De interesse in politiek is laag, de turnout is dat bijgevolg ook. En onze groep voelt zich quasi nooit politiek vertegenwoordigd. Al ga ik er wel meteen mee akkoord dat we er dan ook iets aan zullen moeten doen, en dat er effectief wel wat meer actie moet ondernomen worden. Vaak is het zo dat er actie zal ondernomen worden wanneer er velen het voortouw nemen, en dag in, dag uit op straat komen en protesteren. Ik mis bij onze jeugd wel een beetje participatie. Niet alleen bij allochtonen zoals veel babyboomers zich laten ontvallen, maar ook bij ons. En ouderen ergeren zich dan ook vaak aan de jeugd omdat men iets te veel afzijdig blijft. Maar de rebellie, de idgaf en de idc-cultuur is zeker meer dan ooit aanwezig. En volgens mij zijn er bijvoorbeeld meer jongeren dan ooit tolerant voor drugs. Maar men moet de onvrede meer laten klinken in de maatschappij, dat zeker. En met de March For Our Lives zetten de Amerikaanse jongeren al een stap in de juiste richting.

Je moet mijn kritiek niet al te serieus nemen, hoor! Mij spreekt de hedendaagse pop en deze film gewoon niet aan en ik vond het leuk om dat in te kleden als zo'n typische 'vroeger was alles beter'-retoriek. Voor de goede orde: ik meen wel dat de jongerencultuur in het Westen in de 20ste eeuw - vooral ontstaan in de VS - uniek was in zijn rebellie en opwindende popmuziek: sinds de jaren '80 zijn we weer teruggekeerd naar de normale situatie zou je kunnen zeggen. Die rebelse muziek is overigens niet de muziek van mijn eigen jeugd: ik ben opgegroeid in de jaren '80 maar walgde van de brave muziek die toen werd gemaakt (ik luister nog liever naar het gekras van nagels op een schoolbord dan naar het klinische geluid van een synthesizer) en ik vluchtte toen al naar de muziek van vóór mijn tijd toen pop/rock nog echt belangrijk was voor de jeugd en rock 'n' roll nog niet dood was.

Nu, de punk en post-punk cultuur is wellicht wel een cultuur die het dichtst bij mijn smaken aansluit. Dat wel. Veel van de muziek die ik nu beluister heeft daar deels zijn oorsprong in gevonden, en heeft qua tempo en ritme wel gelijkenissen met punk. Van oudere muziekgenres of qua genres die hun oorsprong veel vroeger hebben luister ik het liefst naar acid house, acid / psychedelic rock, new wave, cold wave, ethereal wave, (post-)punk, surf (rock), grunge, krautrock, synth pop en dream pop en lo-fi muziek. En dat vertaalt zich dan in drum & bass, dub, deep house, witch house. En jazz, reggae, rap, folk en klassiek hoor ik ook wel graag. En metal soms ook. Maar het hangt er ook wel van allemaal van af. Soms zijn dat "verdwaalde" liedjes in een bepaald genre dat ik mooi vind, maar luister ik er doorgaans verder niet actief naar. Maar ik vind rock een vage term, en de meeste groepen die daarmee geassocieerd worden doen me niets. En ik heb ook vaak het idee dat banden juist heel erg leunen op één of enkele succesvolle liedjes die goed klinken, maar het verder niet veel soeps is. Ik heb zelf (vrij) snelle tempo's en hoge stemmen, en een vreemd maar toch vrij repetitief / bijna hypnotiserend verloop van een liedje. En ik heb liever dat men de zang als instrument gebruikt in plaats van boodschap.

Eindelijk de tijd voor kunnen vinden. En zoals verwacht een top film!

Uiteraard in de eerste plaats een sfeerfilm met lekkere muziek en spontaan aanvoelende scènes. Ik vind het leuk om niet alles zo rigide te moeten zijn, maar dat alles een beetje door elkaar gebeurt. Dat houdt de film naturel, realistisch en vloeiend. En zorgt er meteen voor dat het perspectief van Star duidelijker in de verf gezet wordt. De camerabeelden zijn ook geweldig, en gaandeweg zien we ook een beeld van het Amerika dat verscheurd is, en waar de verschillen tussen rijk en arm duidelijk te zien zijn, soms op een erg schokkende manier gebracht. Maar gaandeweg is er ook plaats voor jeugdige onnozelheden. Ik vind zeker dat de regisseuse erin geslaagd is om onze jeugd goed naar het witte doek te vertalen. De muziek vond ik verder geweldig. Ik ben niet echt zo voor hip hop, maar het stoort me echt totaal niet. Ik vind het een filmpje waar je soms even weg bij kunt dromen, net zoals de personages in deze film ook allemaal hun eigen droom hebben. Het doet deugd om voor het eerst sinds zo lang nog eens een film over de gewone mens en de dagelijkse gang der zaken te zien. Eigenlijk best frappant. Misschien ontvluchten we ons eigen zielig leventje allemaal maar via multimedia dat films over de 99% (ons dus) uiteindelijk maar 1% van het witte doek zal innemen. Want verder willen we ons alleen maar optrekken aan de mensen die het "gemaakt" hebben in het leven, en waar iedereen naar opkijkt. En die het meest vreemde levensloop van de hele wereld hebben en dus zogezegd iets te vertellen te hebben. Truth is, we hebben allemaal een verhaal. En dat hoeft daarom niet spectaculair te zijn. Dat hoeft daarom zogezegd geen "plot" te hebben. Als deze film geen plot heeft, dan hebben wij geen bestaansreden. Het leven is een oneindige zoektocht, en deze film is daar een zoveelste hoofdstuk in. Er is geen begin en einde. Er is alleen het leven. We kleuren per definitie buiten de lijntjes.

Raury - God's Whisper

Silvia Denis

Vond dit het beste liedje in de film trouwens. Natuurlijk is het sfeermuziek, en komt dat net zoals rockmuziek beter tot zijn recht in een film. De muziek van Almost Famous vind ik ook echt mooi, maar thuis ga ik daar niet bepaald naar luisteren, snap je. En dat geldt voor veel films, zoals bvb. ook de films van Danny Boyle die ook echt een goede muzieksmaak heeft.

Deze vond ik ook erg goed

E-40 - Choices

Vond deze ook goed

Carnage feat. I LOVE MAKONNEN - I Like Tuh (Cover Art)

Was trouwens niet al hip-hop wat we hoorden, maar het draagt gewoon bij aan de sfeer, en de muziek wordt op de juiste momenten afgespeeld. Zo hoorden we ook Rihanna met We Found Love tot twee keer toe, maar de timing en de context waar we het te horen krijgen, is weer uitstekend gekozen. En zo een film is volgens mij toch wel erg afhankelijk van die muziek. Spring Breakers, The Beach, Trance, Almost Famous, Lola Rennt, Easy Rider en Christiane F. zijn allemaal films die erg leunen op de muziek, en dan moet die muziek in orde zijn, en gelukkig is dat hier het geval.

Ik heb lang moeten zoeken en wachten op deze film maar mijn geduld is ruim beloond.

Ik had hoge verwachtingen van deze roadmovie en die zijn zeker uitgekomen.

"American Honey" zou wat mij betreft nog langer mogen duren dan de dikke twee en halve uur die hij al duurt en zou ook als tv serie niet misstaan.

De film weet soberheid, kilheid te combineren met humor en is op sommige momenten zelfs opzwepend.

Dit dankzij de jonge cast en een bijpassende soundtrack.

Enige nadeel is het abrupte einde die een grote leegte achter laat en het gevoel geeft dat de film zomaar stopt zonder afgelopen te zijn.

4*

Lang geleden dat ik zoveel ongenuanceerde kletspraat over muziek heb gelezen als hier, maar mijn interesse in deze film is wel gewekt wat dat betreft.

Vierde voltreffer op rij voor Arnold, vermoedelijk zelfs haar beste tot dusver.

Heerlijk ook die singalongs. In Red Road zat ook al zo’n gewéldige scène op Morning Glory van Oasis.

Het begin was even wennen, de slechte camera standen en belichting, ik zag zelfs een paar keer de microfoon ( stang) en cameraman in de schaduw op de grond en op de auto.

Later went dit camerawerk wel en word je meegesleurd in de roadmovie / film.
Ik moet zeggen dat de cast enorm goed is ( al vond ik het soms wel wat onrealistisch hoe die groep was samengesteld en omging , maar dat zal wel typisch Amerikaans zijn.

Mooie speelduur, alles neemt de tijd.
echt spannend word het niet, een paar keer denk je dat de naïeve Star met de verkeerde man meegaat maar alles blijft ( wonderbaarlijk) goed gaan.

Goede muziek, Mooie beelden, mooie closeups , al is het een vlieg, bij of schildpad of het bijtje wat gered werd.
Ik was op een gegeven moment wel op de klok aan het kijken, want omdat er ook niet heel veel schokkends in gebeurt vond ik het op een gegeven moment wel genoeg.
Het begon anders op een aflevering Utopia te kijken.

maar een dikke voldoende.

Pas na het zien van een reeks films als Good Times, The Bling Ring, Spring Breakers ben ik uiteindelijk achter het bestaan van A24 gekomen. Inderdaad, de veelal zonnige contrasten en de dromerige sferen die worden gebruikt in de films. Dit jaar heb ik dat weer intens mogen ervaren met The Florida Project. American Honey had ik vorige week voor het eerst gezien, en ook hier lijkt de sfeer voorop te staan. I love A24.

En ja, ik was eigenlijk ook wel weer even toe aan een Roadmovie. Welnu een Roadmovie waarbij je de adem van Trump al in je nek voelt hijgen. Van Andrea Arnold heb ik Fish Tank nog gezien en ook deze maakte een overstap naar Amerika, om deze schitterende prent neer te pennen. Ondanks de zomerse sfeer valt het begin van de film al koud op je dak: Incest, verwaarlozing en dan het feit dat de zekere Star haar broertje en zusje dumpt om te gaan vluchten, zo even na een paar mooie momentjes samen waarbij je juist zou denken dat ze er heel hecht aan was. Dit alles omdat ze geïnteresseerd is geraakt in een groepje jongelui die rondtoeren door Amerika. Nadat ze de knoop door heeft gehakt neemt ze deel aan het gezelschap om geld te maken door middel van tijdschriften te verkopen.

En de film blijft gewoon één grote adem vol prachtige wendingen en weet je bijna op alle raakvlakken te stimuleren. De mooie maar soms ook pijnlijke scene´s tussen Star en en de onvoorspelbare Jake (pas later achtergekomen dat het Shia LaBeouf was.), de klanten waar Star haar vingers aan brand (met name die rijke cowboys en die mijnwerker), de verschillende achtergronden van de deelgenoten, met Pagan als buitenbeentje die geheel in haar eigen wereldje leeft, die exhibitonistische gast... Echter wil het niet altijd koek en ei zijn want het team staat onder leiding van de uberbitch Krystal en de sektarische mentaliteit is vaak haast niet weg te denken... ook al lijkt de film te willen dat je dat gedeelte vergeet en je blijft focussen op de mooie dingen. Het rauwe (en ook medogenloze) kantje ontbreekt er niet aan.

En dan ook de spot die de regisseur drijft met de hedendaagse (c)rapmuziek. Slim ook om die te ondertitelen en dan voel je gewoon de leegte en de inhoudloosheid.

En zoals je kan verwachten; het visitekaartje van deze film zijn de talloze prachtige shots van de Amerikaanse streken in verschillende weersomstandigheden. Haast een avontuur die je als kijker zelf mag meemaken. De 162 minuten lijken voorbij te vliegen terwijl de film op de slow burn blijft voort pruttelen.

Ja, dit was weer eens een magistraal product van A24.

5,0*

Meen je dit nu serieus?

Ik vond hem te langdradig, bij vlagen zelfs irritant en een belabberd einde. 2,5*

Raar dat deze film vooralsnog geen VOD-release heeft gekregen in Nederland.

Niet eens bij de pay-per-view kanalen...

Film1 zou leuk zijn, of evt. iTunes.

EDIT: blijkt toch wel op iTunes te staan!

Veel te lang, en heb me eindeloos verveeld...

Niks voor mij deze prent...

Een moderne versie van Oliver Twist? Behalve dat de rijke weldoener nu een slechte blowjob krijgt en Starr niet geadopteerd wordt. Shia Laboeuf is de Artful Dodger en Krystal is de vrouwelijke versie van Fagin, fantastisch gespeeld door Riley Keough.
De scene bij de villa met het zwembad was wel wat over de top en ik vroeg me af wat er nou met die gestolen auto was gebeurd, maar dat soort praktische vragen kun je beter niet stellen bij deze film.
Uiteindelijk een zeer beklijvende film die terloops en soms ludiek maatschappelijke problematiek aan de kaak stelt. En die muziekkeuze is natuurlijk perfect. Je hoeft niet van hiphop te houden om te snappen dat deze muziek bij de karakters past.

‘We kopen niet aan de deur’: The Movie

American Honey is geen makkelijk verteerbare brok cinema. Andrea Arnold schetst een vrij rauw portret van enkele probleemjongeren die zich ontpoppen tot louche deur-aan-deur-verkopers. Een kleine drie uur lang zit je opgescheept met een bonte mix van white trash en hipster-jugend. Dat ze met hun verkooptechnieken voortdurend brave burgers in de maling nemen, wekt natuurlijk weinig sympathie op, en het wordt al helemaal tenenkrommend als ze na een dagje oplichten ook “spontaan” in dansen uitbarsten.

Maar hey, het siert Arnold dat ze geen doordeweekse crowd-pleaser serveert. Ze kiest voor jonge, veelal onbekende acteurs die er niet uitzien als neppe Hollywood-prins(es)jes. Het acteerwerk is - surprise, surprise - een pak authentieker dan in de meeste blockbusters, al vond ik sommige jongens en meisjes net iets té enthousiast.

Ook opmerkelijk is de keuze om de film in 4:3 op te nemen. Je zou denken dat de indrukwekkende Amerikaanse landschappen beter tot hun recht komen in een breder formaat. Maar Arnold weet er hoe dan ook een erg sfeervolle trip van te maken. De film is mooi en kleurrijk, met een ruw randje. Het houdt de boel scherp.

De soundtrack bestaat grotendeels uit hip-hopsongs. Hoewel dit niet helemaal mijn ding is, past het wel perfect bij de vibe van de film. Als afwisseling haalden de makers ook nog even Fade Into You van Mazzy Star van onder het 90s-stof, iets wat ik alleen maar kan toejuichen. Prachtige song.

American Honey is geen allemansvriend (ik val in herhaling), maar wel een bijzonder frisse film. 3.5*

Stemmingmakende film over losgeslagen jeugd die onder leiding van een krengerige geldwolf probeert zoveel mogelijk abonnementen te verkopen van bladen. Als wederdiens: vrijheid (=vervoerd worden in een busje door de ugliest states of america). Wordt gepresenteerd als een roadmovie-americana maar dat komt niet erg goed uit de verf. Ik had tijdens de rit niet het idee dat ik veel van usa te zien kreeg. Toegeven dat usa niet zoveel meer te bieden heeft dan groezelige motels en fast food drive-ins. American Honey is de American Dream, drang naar vrijheid en de plicht om zoveel mogelijk geld te verdienen. En dat concept wordt hier zo 'lelijk mogelijk' ingevuld. Wat een heel puik idee is. Ook al wordt er naar mijn smaak teveel geexperimenteerd met dames-esthetiek.

Er wordt een camera in het busje geplaatst, vervolgens wat debiele dialogen die geschreven kunnen zijn door Korine. En heel wat akelige on-geëngageerd Hip Hop over scoren van geld als de manier om tot persoonlijk succes/geluk. Misschien toch wel geengageerd want de jeugd geloofde er heilig in, de rappers schijnbaar ook. In deze film is de muziek gebruikt als propaganda door de boven genoemde geldwolf. Alle lyrics zijn keurig ondertiteld, wat ik echt een meerwaarde vond.

Verder nog wat merkwaardige interacties tussen ouwe Amerikaanse mannen en de jonge Star. Sommige daarvan zijn okay, anderen niet zo. Van die mooi jong meisje vs lelijke ouwe knarren-scenes. (je kent ze wel, toch?) Voegt niet zo heel veel toe. Ook kreeg het kind nog een vader-moment gepresenteerd a la de Straight Story met Bruce Springsteen in de hoofdrol. Niet functioneel waren schokkende beelden van een diepvries kip in een container en een gebruikte tampon.

Maar het idee van de film scoort goed.

Toch maar omhoog naar de volle mep na weer een kijkbeurt. Blijft sfeervol, geweldige cameravoering en kleuren, fijn geacteerd, muziek goed gedoseerd. Alles heel natuurlijk. En er valt me weer meer beeldtaal, symboliek en ontwikkeling op. Sterk spul.

Nee, van deze film kon ik niet echt in vervoering raken. Met moeite uitgekeken.

Shia La Beouf speelt eenzelfde soort wazig ongericht projectiel als in The necessary death of Charlie Countryman en daar kon hij me ook al niet bekoren.

Meeste acteurs lopen verder als 'n kip zonder kop rond en doen maar wat. Zal wel de bedoeling zijn geweest om een spontaan en ongepolijst sfeertje te scheppen etcetera, maar mij kwam het allemaal nogal rommelig en stuurloos over.

Als ik dit soort chaos wil beleven ga ik hier wel het centrum van de stad in op zaterdagnacht rond half 3.

Sasha Lane doet het niet slecht, maar of ze echt kan acteren zal de toekomst uitwijzen.

Enkele sterke momenten en fraaie shots kunnen de film tenslotte niet redden. De muziekkeuze en het hoge meezinggehalte helpen ook niet echt mee, het lijkt af en toe wel 'n slechte musical.

Eindscene dan weer wel fraai geschoten met mooie soundtrack. Over de hele linie matig.

Fraai, maar genoeg minpunten.

Het moois: er schuilt een broeierig soort van vrijheid doorheen de film. Het road-tripgehalte, de vrijgevochten positie die Star zichzelf heeft aangemeten, de muzikale ondersteuning en de benauwende hitte en glimmende gezichten van de club; het geeft de film best een unieke smoel. De dwarsdoorsnede van modern Amerika doet bedompt aan en de afzijdige registratie werkt het navelstaarderige sfeertje van de bubbel waar de groep zich in begeeft aardig in de hand. Dat bedoel ik positief, zeker met het gevoel van vrijheid dat de film oproept. Lichtelijk amoreel en doelloos maar op momenten ook alive en ontdekkend zoals je dat van hedonistische tieners mag verwachten. Weinig statement in deze film, het toont wel een treffende reflectie van de zelfkant van de Verenigde Staten.

Dat gezegd hebbende: het was niet altijd even boeiend om naar te kijken. En ik moest even nadenken waarom dan niet. Vond ik de wispelturigheid van de naïef-eigengereide hoofdpersoon irritant? Kon ik me niet inleven in de destructieve aantrekkingskracht tussen haar en Jake? Duurde het simpelweg te lang? Wat dat laatste betreft: ik vind tweeëneenhalf uur voor een roadmovie eigenlijk perfect. Misschien vind ik dat de gebeurtenissen wat weinig volume hebben. Er gebeurt van alles, maar alles blijft een beetje aan de veilige kant van impact.

Die drie cowboys, die christelijke vrouw, die olieboorder, het gezinnetje met de verslaafde moeder: voor een film die een land doorkruist en constant wisselt van setting, zetten de personages en gebeurtenissen maar bar weinig in werking. Het is niet zozeer het gebrek aan narratief, als wel een gebrek aan lading. Je merkt het ook een beetje aan de hoofdpersonen, die nauwelijks symptomen van karakterontwikkeling of nieuw verworven inzichten vertonen en een beetje in cirkeltjes blijven hangen. Laat het eens flink uit de bocht schieten, denk ik dan, het zou de film zo veel meer gewicht geven.

De inhoud legt nergens echt aan en drijft net zo oeverloos en random voort als de camera die het allemaal wat observerend vastlegt. Handheld voor de immersieve beleving, sure. Maar dan heb ik liever een camera die gericht op zoek gaat (naar schoonheid of beslommering) dan eentje die er bij toeval tegenaan lijkt te lopen als een verveelde reisgenoot. Niet dat er geen mooie shots in zitten, hoor. Maar ook die abrupte cuts in scenes versterken het lukrake karakter van de film. Naast de muziek, wordt ook een personage meer dan eens mid-sentence de mond gesnoerd.

TJa, en de muziek zelf. De montage en het meezinggehalte maken het vooral de muziek van de personages, en veel minder voor de kijker (of als soundtrack van een film). Ik vond het dan ook vaak wat botsen met de visuele look en feel van de film, maar dat ik bijna alle nummers afschuwelijk vond draagt daar natuurlijk ook aan bij. Geef mij maar iets wat de sfeer van het geheel onderstreept, niet iets wat op de autoradio hard afgespeeld wordt.

Alles bij elkaar vind ik het een beetje ontbreken aan lef. Er wordt genoeg moois gevangen, maar het is te weinig, te klein én het voelt niet altijd even opzettelijk. Gezien het onderwerp, de titel en de speelduur verwacht ik dan gewoon meer dan wat ik gezien heb. 2,5*

Bij een ander MM-lid stond deze film in top10, en film stond toevallig op Videoland zag ik. Dus gaan kijken, zonder verwachtingen omdat ik niet veel heb met roadmovies. Waarom zijn roadmovies een apart genre trouwens?!

Ik was bijzonder onder de indruk en dan opeens BOEM aftiteling... Thats it! Dat vond ik dan wel een minpunt. ]

Party in the USA

Na het zien van deze Drama/Roadmovie heb ik flink zitten twijfelen tussen een 3 en 3,5 sterren beoordeling. Na een nachtje van bezinking kies ik toch voor de hogere beoordeling, wat met name komt omdat American Honey een heel sterke sfeer neerzet die mij nu ook echt bij lijkt te blijven. De camera zit de acteurs, letterlijk dicht op de huid wat een broeierige sfeer met zich meebrengt en je als kijker ook echt het gevoel geeft dat je naast de jongeren in het busje zit terwijl zij Amerika door toeren.

Ik vond de deur tot deur verkoop van tijdschriften ook wel aardig geloofwaardig overkomen, en het bracht bij mij ook wel persoonlijke herinneringen terug van meerdere bijbaantjes waarbij ik mensen ook moest overtuigen om een dienst te kopen of ergens aan mee te doen. Het wereldje is enorm hard en je moet sterk in je schoenen kunnen blijven staan om het onderscheid te kunnen blijven maken tussen de klanten die resoluut nee tegen je zeggen en de nee die je nog om kunt buigen. Voeg hier de omstandigheden aan toe waar de buitenbeentjes in verkeren, wat nog een extra dimensie toevoegt aan het leven van de straatverkopers.

Niet dat deze omstandigheden altijd zo negatief waren overigens. Woorden als vrijheid, verbondenheid, liefde en zelfontwikkeling waren sterk aanwezig, en hoe kan dat als iets negatiefs gezien worden? Bovenstaande woorden waren voor mij de kern van dit verhaal en bleven altijd de boventoon voeren, ook tijdens de heftigere momenten van de film.

Waarom dan toch mijn aanvankelijke twijfel tussen een 3 en 3,5 of zelfs een beoordeling die nog hoger uitvalt? Dit komt toch omdat het verhaal uiteindelijk steeds meer stil begint te vallen en steeds meer in herhaling begint te vallen. Op een gegeven moment had ik het wel gezien. Ook het einde was vrij abrupt en in mijn ogen ook behoorlijk gemakzuchtig, alsof de regisseur geen betere manier kon bedenken om het verhaal op een sterkere manier af te ronden. Ook had ik graag meer inzage gehad in de personages buiten Star en bijvoorbeeld meer te weten willen komen over het leven van bijvoorbeeld Jake en Krystal voordat ze de weg opgingen. Ik begrijp dat je als regisseur bepaalde keuzes dient te maken, en met de hoeveelheid personages had je hier gemakkelijk een serie format van kunnen maken, maar toch was het prettig geweest als de uitdieping niet alleen bij Star had gelegen.

Om toch weer positief te eindigen: het feit dat de focus op Star, en haar relatie met Jake gelegd wordt, brengt wel met zich mee dat de film niet "te vol" zit waardoor er in ieder geval meer dan voldoende ruimte overblijft om jezelf mee te laten voeren op deze dromerige roadtrip door Amerika.

3,5*

Een magische, mysterieuze tour door de US. Lang geleden dat ik zoiets moois heb gezien!

Ik heb hem niet voor niets op 2

Mooi geschoten 'docu' drama/roadmovie die het echte Amerika laat zien. De gehele film voelde erg natuurlijk aan, maar toch voelde ik er helemaal niets bij. Ook al zit de camera continu boven op de karakters vond ik het erg afstandelijk op de een of andere manier. Daardoor klikt de film niet helemaal.

Wel een voldoende voor de prachtige beelden en toffe soundtrack. Zelfs genoten van Rihanna.

Vreselijk. Ik kan hier echt niks van maken. Pure tijdverspilling. Waar heb ik in godsnaam naar zitten kijken?

Hij begon goed, dat wel. En dat bleef even zo: was goed geacteerd, lekkere muziek en je werd echt meegenomen in hun "avontuur".

Maar daarmee was alles gezegd. Op een gegeven moment bleef ik naar hetzelfde kijken en dacht ik: ja nu weten we het wel. Het was té langdradig. 2,5 uur en er gebeurde helemaal NIKS.

Ik vond het ook behoorlijk onrealistisch allemaal: ze gaat met zoveel mannen mee, maar TOEVALLIG hebben ze allemaal goede intenties hahaha nou in het echte leven was ze allang 10x verkracht en vermoord hoor, maar goed. En dan ook met die beer, grommen en weer verder lopen, really?!!

En dan ook die onnozele, knullige, overbodige, lange seksscènes, waar je helemaal NIKS mee kan ? Je luistert minutenlang naar wat gehijg, fuckin ongemakkelijk. Films waarin er juist wordt uitgezoomd en we zelf kunnen invullen hoe 2 mensen seks hebben, dát kan ik waarderen, maar dit... Nee. Niet mijn ding.

Tot slot het eind... Lekker afgeraffeld. Haha kom je net tot de conclusie dat je naar helemaal NIKS hebt zitten kijken en dan alweer BAM aftiteling.

Ik begrijp niet dat deze film zo hoog scoort. Ik zou hem nog niet eens in m'n top 100 zetten. Saaie bedoeling.

Heel goed NRC

Eindelijk American Honey gezien en die viel zeker niet tegen. De valsheid en smerigheid van het idee van een zogenaamde American Dream wordt fijn in beelden en een verhaal gevat en toont wederom dat vrijheid relatief is. Wie moet wie beoordelen / veroordelen? Voor de één is dit een treurig clubje 'langharig werkschuw tuig', waar een ander juist vrijgevochten zielen ziet die ongebonden door het leven trekken. De tragiek is dat iedereen gelijk heeft en tevens niemand.

Hoewel het idee en de bedoeling van de film uitstekend is, blijkt American Honey uiteindelijk bijzonder repetitief te zijn en trekt het geheel zich ontzettend lang. De lange speelduur is niet te verdedigen en veel opvulling wordt op ons afgevuurd. Nu scheelt het dat die opvulling best prettig is om naar te kijken en de acteerprestaties uitstekend zijn. Na het zien van Fish Tank had ik gehoopt dat mijn tweede Arnold film minstens net zo'n indruk zou weten te maken, maar daarvoor is het toch allemaal net wat te magertjes en verloopt de film volgens een standaard en behoorlijk voorspelbaar patroon wat dan weer haaks staat op de achterliggende gedachte van het verhaal; zonde.

Al met al zeker een ruime voldoende, maar de film kent teveel mankementen om echt indruk te maken.

3,5*

Deze film spookt al enkele weken in m'n hoofd en ik heb hem daarom ook op 5* gezet.

Wat ik zo mooi vind aan de film is de groep jongeren die balanceert op het randje tussen volledige vrijheid (the american dream) en totale uitzichtloosheid. Op het ene moment heeft de ene emotie de overhand en op het andere moment de andere. Vaak is het glas halfvol, maar soms ook half leeg. Vooral de scenes in de bus zijn hier mooie voorbeelden van. Het is er vaak een feestje en er heerst een mooie saamhorigheid, maar op andere momenten neemt de realiteit de overhand. Vooral de scene met de titel track ontroerde me enorm. Ze proberen de enorme wanhoop van zich af te zingen, maar in de ogen zie je vooral verdriet en uitzichtloosheid.

Prachtige film, die van mij nog een paar uur langer had mogen duren.