Crossing the Line (2006)

"I will give you the truth; I’ve never told anyone before," zegt Dresnok aan het begin van de documentaire.

En wat een verhaal van de 130 kilo wegende en bijna twee meter lange Amerikaan die al 44 jaar in het communistische Noord-Korea woont.

Als arm kind van gescheiden ouders had hij het slecht, dus is hij op z'n 17e jaar het leger in gegaan. Een aantal jaar later bij terugkomst van een tweejarige dienst in Duitsland krijgt hij dan ook nog te horen dat z'n vrouw een ander heeft en wil scheiden.

Dresnok heeft het zwaar met de scheiding en gaat nu met het Amerikaanse leger naar Zuid-Korea waar hij al z'n geld uitgeeft aan hoeren en drank. Dan na een akkefietje met z'n commandant gaat hij door het mijnenveld naar Noord-Korea voor een nieuw begin.

Wat volgt is een zeer interessant verhaal over zijn leven in Noord-Korea, maar daar zal ik niet teveel over verklappen.

Wat mij wel opviel is dat hij gewoon een fles Jack Daniels aan het drinken was, terwijl de rest van Noord-Korea sterft van de honger. Misschien een cadeautje van de documentairemakers...

Uiteindelijk waren er in de periode dat hij overliep nog wat meer Amerikanen overgelopen naar Noord-Korea en die komen ook aan bod in deze docu.

Zo zien we Charles Robert Jenkins, die Koreaanse kinderen heeft met een Japanse vrouw die ooit in Japan was ontvoerd door Noord Koreanen. Momenteel wonen ze niet meer in Noord-Korea en heeft hij een boek geschreven die ook al heet: To Tell The Truth.

Hij vertelt in het boek onder andere dat Noord-Korea enkele buitenlanders kidnapt om zo gemixte Koreaanse kinderen te krijgen, die ze makkelijk in het buitenland als spionnen in kunnen zetten. Een theorie waar ik me wel in kan vinden(zeker als je de bonte verzameling aan rassen ziet in deze film, terwijl Noord-Korea verder een van de meest homogene landen ter wereld is), alleen Dresok ontkracht dat alles weer. Ik ben zeer benieuwd naar het boek van Jenkins, dat volgens amazon.com in maart 2008 in het Engels uitkomt.

Deze docu is best een aanrader en zeker voor de mensen die geïnteresseerd zijn in Geschiedenis/Oorlog/Noord Korea

Een interessant verhaal, dat zeker, al zal de echte waarheid waarschijnlijk ergens in het midden liggen. Alle partijen hebben er immers belang bij (voor wat dat waard is, maar dit terzijde) om het verhaal hun eigen kant op te kleuren.

Toch had het wat mij betreft nog wel wat persoonlijker en minder afstandelijk gefilmd mogen worden om er een echt levensverhaal van Dresnok van te maken.

Vandaag dus Jenkins' boek uitgelezen.

Best interessant, al had ik er stiekem iets meer van verwacht. Het tijdsbeeld in het boek vind ik slecht aangegeven. Hij heeft in totaal 40 jaar in Noord-Korea gezeten, maar in het boek gaat het allemaal nogal snel. Toch laat het verhaal over het bizarre land wel een indruk achter. Ikzelf zou er graag eens voor een paar dagen willen verblijven om te zien hoe het echt is, al kom je dan als 'toerist' nog niet achter het 'echte leven' van de Koreanen, omdat je constant onder begeleiding staat en alleen op plekken mag komen die hun laten zien.

Eerst ga ik volgende week maar naar Zuid-Korea en ik zal proberen niet de fout te maken die Jenkis maakte

Je kon toch wel duidelijk merken dat meneer Dresnok , tijdens de intervieuws in de gaten werd gehouden door de koreanen , dat hij geen slechte dingen zou zeggen.

Verder vind ik het een beetje erg positief hoe het land werd weergegeven in de docu, bijvoorbeeld met het bowlen etc , duidelijke propoganda .

hoopte met deze docu ook een beetje een objectief beeld van het land te krijgen , maar dat zat er niet in

Woensdag 30/3 op Canvas om 23u55.

Het valt op dat hij alleen maar positieve dingen met betrekking tot Noord-Korea zegt. Je krijgt het vermoeden dat elk shot met hem erin eerst goedgekeurd is door de regering van Noord-Korea. Helemaal op het einde zie je ook erg duidelijk dat men de zaken in Noord-Korea rooskleuriger probeert over te brengen. Hij is op een gegeven moment aan het vissen met vrolijke Noord-Koreanen, die wel erg geforceerd staan te poseren met flessen drank. Alsof ze daar neergezet zijn en de boodschap moeten overbrengen: Hier in Noord-Korea is het zo slecht nog niet, want we hebben lol en we kunnen het ons veroorloven om sterke drank te drinken.

Vind het wat rare commentaren hier hoor...

Inderdaad, het meest opvallende aan deze docu is niet eens zozeer het opmerkelijke verhaal van Dresnok maar hoe Noord-Korea overkomt. Maar zoals men hier zegt, onder meer meneer hierboven, dat het duidelijk is dat de Koreaanse overheid er bij staat en ze overdreven met whiskey staan te doen... .

Dat gevoel had ik dus helemaal niet.

Ik verbaasde mij wel erg over het contrast tussen hoe wij over N-Korea denken en hoe je het hier ziet. Maar waar zit dat probleem precies? in deze film of in de gebruikelijke Westerse media?

Ik zie hier opeens vriendelijke mensen, de zon die schijnt, mooie natuur etc.. Niet die grauwe donkere beelden van Noord-Korea die we normaal te zien krijgen.

En het kwam eigenlijk allemaal erg natuurlijk over en helemaal niet opgezet of zo. Had ook absoluut niet het idee dat Dresnok een van tevoren opgelegd verhaaltje aan het vertellen was, maar toch duidelijk zijn eigen mening gaf.

Nog een docu over Noord-Korea. Blijft interessant

www.dumpert.nl - Armoede in Noord-Korea

geeft wel een iets vertekend beeld aan t.o.v de docu

In een nachtelijke bevlieging heb ik '3 op Reis' in Noord-Korea gekeken en werd ik ook op het spoor van deze documentaire gezet. Grappig dat de geschoten beelden op exact dezelfde plaatsen zijn als waar Floortje Dessing haar Koreaanse avontuur had.

Denk dat je toch in je achterhoofd moet blijven houden dat het regime een flink aandeel heeft in wat je te zien krijgt en waarom je dat te zien krijgt. Een documentairemaker in dat land is beperkt in zijn bewegingsvrijheid. De enige manier om daar enigszins doorheen te prikken is door de eigen positie als reporter te blijven accentueren en daarmee te laten zien hoe het regime van invloed is op jouw berichtgeving. Hier gebeurt dat vrijwel niet en wordt er een misplaatst beeld van authenticiteit geschetst.

Maar je moet altijd in je achterhoofd blijven houden dat een westerse journalist al per definitie een voor opgelegd pad aflegt en geen daadwerkelijke bewegingsvrijheid heeft. Je kunt niet eens op eigen initiatief het hotel uitgaan. Wat je te zien krijgt is dus altijd maar een fractie en het is altijd gekoppeld aan wat het regime wil dat je ziet.

Mensen zijn gewoon mensen hoor, dus het is niet per definitie allemaal geënsceneerd. Zoveel invloed kan geen enkel regime uitoefenen op zijn bevolking. Toch is iedereen ervan doordrongen dat wanneer hij of zij iets verkeerds zegt dat het een enkeltje richting een concentratiekamp gaat worden. Mensen zullen zich dus ook automatisch anders opstellen in een situatie waarin een westerse journalist langskomt.