The Unseen (1945)

Deze mystery thriller was de opvolger van Lewis Allens' succesfilm The Uninvited. The Unseen kan wederom rekenen op een cast in goede doen, met een erg raadselachtige Joel McCrea als blikvanger en de 'pretty' Geil Russell die opnieuw de vrouwelijke hoofdrol speelt na haar debuut in The Uninvited. Herbert Marshall doet zijn duit in het zakje als dokter en vriend aan huis. Zeker ook spelen de kinderen hun rollen op natuurlijke wijze. Vertederend vind ik - in verband met hun aanwezigheid - de verwijzingen in de film naar de populaire (en nog recente) beeldcultuur van toen; Pop Eye, Dumbo en Sneeuwwitje komen langs.

Het script werd geschreven door Hager Wilde en niemand minder dan hard boiled Raymond Chandler. Vraag me af hoe die samenwerking verlopen moet zijn tussen de twee. Het is zeker zaak om je hoofd erbij het houden als kijker in deze eerder whatshappening dan whodunit.

De regie in handen van Lewis Allen vind ik voortreffelijk, daarin bijgestaan door topcinematograaf John F. Seitz die voor mooie plaatjes zorgt.

Ik vind het een entertainende film, niet van het niveau van voorganger The Uninvited, maar zeker een kijkbeurt waard. De spanning/suspense in deze film wordt, zoals gebruikelijk in die tijd, opgedreven met een minimum aan middelen. En daar hou ik van.

Een B-film zoals hij moet zijn : een intrigerend plot met een lekker mysterie, vlot verteld, goede noir-fotografie, sfeervolle muziek en een sterke supporting-cast. Heerlijk, al die gotische elementen à la Rebecca en Sherlock Holmes, met scènes vol mist, lange trappen, duistere kelders en kamers vol schaduwen. Voor het afgeraffelde einde gaat er wel een vol punt vanaf. (Als ik de naam van John F. Seitz lees, moet ik altijd denken aan wat Billy Wilder tegen hem zei tijdens de opnames van Sunset Boulevard : "Johnny, keep it out of focus. I want to win the foreign picture award.")

        Wat die samenwerking tussen Wilde en Chandler betreft, Bobbejaantje, in zijn boek Raymond Chandler and film schrijft William Luhr dat het grootste gedeelte van het script werd geschreven door Wilde, maar die werd ziek vóórdat er een goed einde kon worden verzonnen. Producer John Houseman huurde toen Chandler in "to polish the script", maar hij herinnerde zich later dat het "was not a good idea, and except for a friendship that lasted until [Chandlers] death fifteen years later, little came of Ray's three weeks' work." En in Frank MacShane's biografie The life of Raymond Chandler heet het zelfs dat Chandler enkel werd ingehuurd "to polish the dialogue ". Zijn bemoeienis met de uiteindelijke film was dus vermoedelijk kleiner dan je zou kunnen denken op basis van zijn beroemde naam bij de credits.

Roger Thornhill het verhaal achter de film is soms even interessant als de film zelf … dank voor de info!

En fijn trouwens om hier op het forum een echte Chandler fan te spotten Die biografieën waarover je het hebt, neem ik mee als leestip.

Graag gedaan, Bobbejaantje! Dat boek van Luhr gaat dus alleen over Chandlers bemoeienissen met de scripts die hij schreef en over de verfilmingen van zijn boeken waar hij verder niet bij betrokken was, maar dat boek van MacShane geldt als dé biografie en gaat ook serieus in op de thematiek van zijn werk. Aanrader. (Leuk trouwens, het lijstje van jouw recent geziene en beoordeelde films. Zo te zien ben je net zo'n liefhebber van klassieke cinema als ik.)

Goeie tip Roger Thornhill. Even gecheckt en gezien dat die MacShane ook editor is van de Raymond Chandler box met verzameld werk die wordt uitgegeven bij Library of America, en zelfs expliciet vermeld wordt op de cover ervan. Echt dé autoriteit dus zoals je al aangeeft.

Bingewatchen van klassieke cinema … één van de leukere afwijkingen