Touki Bouki (1973)

De eerste 'experimentele' (sub-Sahara) Afrikaanse film. Mambety is duidelijk veel meer dan bijvoorbeeld Sembene geinteresseerd in esthetiek; dit leidt tot een onconventionele montage en enkele dromerige passages die niet onder doen voor the likes of Cocteau of Maya Deren.

De West-Afrikaanse Au Bout de Souffle. Dan wel meer experimenteel en met een ietsjes meer symboliek. Visueel erg sterk, scenes gefilmd vanuit prachtige hoeken en een niet te vergeten goede soundtrack.

Toch vond ik het geheel (net als Au Bout de Souffle overigens) net te mat en te ver van mij als toeschouwer afstaan. Mooi maar niet meer.

Werd trouwens aangenaam verrast door de aanwezigheid van het 'Le Boxeur' luciferdoosje uit mijn avatar

Een sfeervolle Senegalese roadmovie, die op een aangenaam rustig tempo voorbij kabbelt.

Een paar mensen zijn de armoede zat en besluiten richting Parijs te trekken, in de hoop daar een beter leven te vinden. Die reis heeft een behoorlijk surrealistisch tintje. Er worden namelijk ook flashbacks en dromen getoond, maar dat draagt wel bij aan het sterke sfeertje van Touki Bouki. Ondanks dat ze de armoede van hun land willen ontvluchten zijn ze wel trots op hun afkomst. De prachtige zelfgebouwde motor met de stierenkop op de voorkant symboliseert dat gegeven. Die motor speelt sowieso een erg grote rol in het verhaal en is tevens bijna hun enige waardevolle bezit.

Gedurende de gehele film is er een fijne aangenaam klinkende soundtrack aanwezig. Een soundtrack, die over Parijs gaat en vaak herhaald wordt. Ook stelt de regisseur een aantal keer de vraag of de toekomst in Parijs straks wel echt beter zal zijn, iets wat de hoofdrolspelers zich ook een aantal keer afvragen.

Touki Bouki is ondanks het gebrek aan echte top scènes een fijne wegkijker, die maar vrij weinig fout doet, en behoort wat mij betreft ook duidelijk tot de betere Afrikaanse films, die ik tot nu toe zag.

3,5*

Wat een film, eigenlijk met een hoofdletter... Echte cinema: goed gebruik van beeld, ritme om zowel een sfeer neer te zetten als een verhaal te vertellen. Door elkaar heen, dan weer narratief, dan weer haast documentair. Grootse dromen, groots verteld en dan helpen fijne muziek en overtuigende rollen van Magaye Niang (als Mory) en Mareme Niang (als Anta) ook nog eens mee. Zonder enige twijfel één van de beste Afrikaanse films die ik zag. Ik denk dat ik alleen Yeelen (1987) hoger aansla. Op naar nog een Mambety binnenkort.

Staat op plek 66 in de Sight & Sound-lijst 2022 van beste films aller tijden.

Ik ben verder niet zo bekend met de Afrikaanse cinema, zover die buiten Egypte, Zuid-Afrika en Nollywood (Nigeria) überhaupt bestaat. Maar deze film uit Senegal leek nog wel enigszins iets te kunnen zijn. Vooraf niet zulke hele hooggespannen verwachtingen, de film is ook niet perfect, maar toch best wel interessant/intrigerend/anders. De Senegalese "Au Bout de Souffle" zit wat in. In ieder geval niet het gevreesde sociaal realisme, klein beetje magisch realisme. Godard 10 jaar later in Dakar. Toch wel aangenaam verrast hier.