Un Garibaldino al Convento (1942)

Tijd voor wat luchtiger kost: een escapistische komedie van De Sica uit oorlogstijd, eigenlijk een soort chick/teenie flick bedoeld voor de vrouwelijke thuisblijvers, en een soort mix tussen komedie en romance. De neo-realist De Sica leek nog ver weg in zijn vierde film, al werd het scenario hier ook al door Zavattini geschreven.

Film heeft een flashbackstructuur: de ouwe Caterinetta haalt voor haar 2 kleindochters herinneringen op aan haar kostschooltijd, ze zijn zelf gearriveerd bij het ouwe schooltje dat nu een gemeentehuis is en waar C. en M. elkaar als het goed is weer zullen onmoeten. Angezien de flashback ong. anno 1860 speelt, moet de raamvertelling dus anno 1920 ongeveer spelen.

De jonge heldinnetjes worden gespeeld door mevr. De Sica-Mercader als de markiezin M. en een piepjonge Del Poggio- met haar kop nog onder de puisten !- als de burgerlijke C..

Zoals gezegd komt een gewonde Cortese binnenvallen en begint dan de romance, die bizar genoeg eindigt als een rip-off van het slot van BOAN van Griffith ! De Sica heeft zelf een bescheiden rolletje als de Garibaldist Brixio. De boodschap voor zover aanwezig is regimeconform: Garibaldi good, Bourbons bad. De titel klopt trouwens niet geheel, want er zat in het pensionaat al een Garibaldijn: de concierge die zijn parkieten het fratelli d'Italia heeft leren zingen !

Neo-realisme liefhebbers mogen dit verder wel charmante en amusante werkje zonder gewetensbezwaren overslaan.

Score van Renzo Rossellini.

Charme-regisseur De Sica zet hier een plezierig filmpje neer dat wat aan echte charme verliest door het slotgedeelte in avontuurlijke far-west-stijl.

Onderhuids voel je de lichte spot van de Sica op instellingen en morele waarden uit die tijd.

De verteltrant is keurig, maakt het wat boeiender en de rollen zijn goed vertolkt.

Alles is al gezegd in de uitstekende recensie van pippo il buffone. Is een lichte en aangenaam wegkijkende film die door middel van een flashback terugblikt op de woelige tijd van 1860, kort voor de éénmaking van Italië. De tegenstelling tussen de progressief denkende volgelingen van Garibaldi (o.a. belichaamd door Mariella en Caterinetta) versus de conservatieve oude orde (de nonnen en de markiezin en haar saaie aanbidder) is een belangrijk motief doorheen dit verhaal, zonder de romantiek en humor te verwaarlozen. Het einde -- terug 60 jaar vooruit in de tijd -- vond ik heel geslaagd. Laatste film van De Sica voor hij overstapte naar de gekende neo-realistische drama's, waar ik meer voor te vinden ben.