Il Tetto (1956)

Wat zie ik, nog geen stemmen voor deze neo-realistische klassieker van De Sica Misschien omdat de neo-realistische periode van De Sica volgens de meeste handboekjes werd afgesloten met de Umberto D. polemiek, maar niets blijkt minder waar te zijn.

Sluit volkomen aan bij zijn gekendere klassieken, niet vreemd als je bedenkt dat Zavattini hier wederom de scenarist was. De film is ook een soort verduidelijking van de wrange klucht MAM, die aangezien zou kunnen worden voor een escapistische fantasy. In concreto wordt dus nogmaals het woningnood vraagstuk aangesneden, met als toppunt van ironie het gegeven dat de dakloze held hier zelf als bouwvakker een bijdrage levert aan de wederopbouw.

De gristelijke referenties zijn duidelijk: het pasgetrouwde koppeltje en het net verwekte kind- verwekt op straat nog wel, zo wordt gesuggereerd- doet in zijn zwerftocht door Rome duidelijk denken aan de omzwervingen van een gekend Palestijns koppeltje 2000 jaar terug...let ook op de nadrukkelijk aanwezige pompeuze Sint-Pieter achter de troosteloze huurkazernes. Het gesjouw van de held met dat karretje acter zich werd gecopieerd door Pasolini in Accatone en verwijst natuurlijk naar de Via Dolorosa.

In neo-realistische stijl worden de helden hier gespeeld door aandoenljjke amateurs die het zeker niet slecht doen, en is hun karakter te goed om waar te zijn.

Muzikale omlijsting werd verzorgd door de gebruikelijke sentimentele strijkerklanken van Cicognini.

p.s.: deze film is itt wat op IMDB wordt gesuggereerd al in 2005 op DVD uitgebracht.

Staat als extra op de recente (re-)release van Miracolo a Milano op het Arrow-label (Dual),

Mooi neorealistisch drama doet niet zo gek veel onder voor De Sica's veelgeprezen bekendere werk. Het verhaal is heel eenvoudig en mede daardoor juist zo krachtig. Bovendien is het - absurd genoeg- nog steeds een thema in zo'n beetje de hele wereld: zorgen voor betaalbare woningen lijkt lastiger te realiseren dan een ruimtevlucht naar de Maan (of Mars, om het actueel te houden). Veel mensen maken in Il Tetto noodgedwongen gebruik van een maas in de wet: als je een illegaal huis hebt gebouwd met een deur en een dak dan mag het niet meer worden ontruimd. Iets dat nog steeds in een aantal arme landen geldt, of in elk geval wordt gedoogd. Het is mooi te zien hoe de arme bevolking, vaak onbekenden van elkaar, elkaar helpt in alle tegenspoed, tot het even uitlenen van een baby aan toe. Het eind was perfect- geen overdreven happy end maar een klein menselijk gebaar van een diender. En een mooi eindshot, de hut met op de achtergrond de nieuwbouwflats waaraan Natale heeft meegebouwd.

Hoewel het thema overeenkomt met Miracolo a Milano doet Il Tetto meer denken aan Ladri di Bicicleta , gelukkig maar want ik had persoonlijk niet zo veel met dat magisch-realistische uitstapje.

Die sociale dramaatjes van De Sica doen het altijd goed bij mij. De ontberingen van brave burgers, de romantiek tussen de bakstenen, de hartverwarmende solidariteit die getoond wordt, het greintje medeleven dat het verschil maakt... Heerlijk gewoon. Het pasgetrouwde koppeltje dat op zoek is naar een eigen huis is nu eens droevig dan weer teder. De Sica zag veel maatschappelijke problemen in dit naoorlogse Italië waarmee zijn medeburger werd geconfronteerd en heeft dit in heel wat van zijn films verwerkt. Il Tetto zit chronologisch nog steeds in die interessante periode van hem voor hij zou overstappen naar meer lichtere komedies. Wat mij betreft is deze zeker een aanrader voor wie reeds genoten heeft van films als Shoeshine en Umberto D.