To Live and Die in L.A. (1985)

Met terugwerkende kracht toch wel enigzins een klassieker, al dateert de muziek van Wang Chung het geheel behoorlijk. Neemt niet weg dat de soundtrack sporadisch wel effectief en nog steeds best cool is, zoals bij de begincredits. De plot is vrij simpel maar intrigerend genoeg, vooral door de aanwezigheid van zoveel compleet immorele figuren, aan beide kanten van de wet. William Petersen is prima in de hoofdrol; naast hem zijn het vooral Willem Dafoe en John Turturro die opvallen als bad guys. Het camerawerk is na al deze jaren nog steeds indrukwekkend en het is nu duidelijk te zien hoeveel hedendaagse filmmakers door de look van de film zijn geïnspireerd. Regisseur Friedkin mag dan zijn autoachtervolging uit The French Connection niet kunnen overtreffen, maar cool is die aktiescene tegen het verkeer in in ieder geval wel!

gewoon een goeie film

Inderdaad een dijk van een film. Ook gekeken naar aanleiding van Drive, de overeenkomsten lijken me wel duidelijk qua stijl, sfeer en inhoud.

Het begint eigenlijk al behoorlijk flitsend, eerste stuk vond ik bijzonder sterk al, waarna het vooral een kwestie van sfeertschepping is. Lang hangt het verhaaltje een beetje aan de zijkant, tot het laatste halfuur ongeveer, waarin de fouten en risico's zich uitbetalen.

Erg coole (foute) soundtrack ook, erg sfeervol. Ook erg cool geschoten en de personages spreken tot de verbeelding.

Memorabele film, erg leuk om een keer gezien te hebben. 4*

Voor de snelle handelaars, alleen vandaag en morgen nog gratis te bekijken via MGM On Demand!

Mooi sfeervol 80's politiefilmpje. Lekkere sountrack! kleine 4*

Gaaf 80's filmpje dit zeg, die hier toch wat meer waardering zou mogen krijgen. Wist niet dat dit een inspiratiebron voor Refn's Drive zou kunnen zijn, maar tijdens het kijken was dit direct mijn eerste gedachte. Coole foute intro, verdorven personages, keihard geweld, een geweldige autoachtervolging en zelfs die soundtrack deed het hem wel (hoe fout die muziek van Chung ook mag klinken). Met het eigenaardige en duistere sfeertje zat het ook wel goed. Deed verder ook denken aan Mann qua sfeer, personages en locaties.

Dikke 3,5*, film blijft toch wel hangen na een nachtje slapen, dus kans op verhoging sluit ik eerlijk gezegd niet uit.

Thuiswedstrijd voor Friedkin. Misdaadverhaal met een verbeten cop en dan mag bij hem een loeiende autoachtervolging natuurlijk niet ontbreken. Een herhalingsoefening is het dan weer niet, daarvoor is de film sowieso al veel te sterk. De tijd heeft ook niet stil gestaan en zo zit je al rap in de onmiskenbare tachtiger jaren. Prachtig gekleurde letters tijdens de optiteling, een typische score die af en toe nog eens verrassend sterk is en een cast vol met inmiddels bekende koppen.

Wat misschien nog wel het meest opvalt, is Los Angeles, die bijna (of helemaal) een hoofdrol opeist. Met een stad in de titel ben je uiteraard min of meer verplicht het eens goed onder de loep te nemen, maar desalniettemin de complimenten aan de locatiescout en Robby Müller's fotografie. Verder stoer, sexy, hard en compromisloos met een plot dat geen grammetje vet om het lijf heeft. Friedkin's keuze voor het slot is de kers op de taart. Zo hoort een misdaadfilm te zijn. Hulde.

Verouderde film, maar heerlijke 80's sfeer. Vette achtervolgingsscene ook. 3.5*

Erg rauwe 80's misdaadfilm. To Live and Die in L.A. ademt het tijdperk uit en doet in dat aspect vaak denken aan Miami Vice en Manhunter. Laatstgenoemde komt uiteraard door de (sterke) rol van Petersen. Wat vooral opvalt is de onconventionele aanpak en het vermijden van elke vorm van romantiek. Zelfs de agent komt er hier erg slecht vanaf. Erg fijn. Hoogtepunt is uiteraard de magnifieke achtervolgingsscène.

3,5*

Mooie analyse. De film ademt inderdaad 1 en al 80's uit, maar onderscheid zich vooral door de donkere, nihilistische toon, itt de meeste leeftijdsgenoten.

YouTube - Alternative ending for TO LIVE AND DIE IN LA

Wat een klote-alternatief-einde... geef me maar het schitterende originele einde... een hoofdpersonage laten ombrengen is net een gigantisch goede zet . Dat was ook één van de redenen dat ik deze film nooit ben vergeten.

Verschrikkelijk inderdaad, lijkt wel het einde van een komedie of buddyfilm. Treffende omschrijving die men er van geeft 'the Eddy Murphy ending to 'To Live and Die in L.A.'.

Vreemde opmerking, eigenlijk. Iets wordt door de jaren heen een klassieker of niet. Dat bepaalt niet 1 iemand en dus ook niet 'met terugwerkende kracht'.

En persoonlijke klassiekers mag je ook niet hebben, potver!

Topfilm, heb hem nu op Blu-ray en ik moet zeggen dat de film op VHS mijn voorkeur geniet, vooral omdat ik hem ooit zo voor het eerst gezien heb.

Sentiment speelt bij deze film een grote rol maar de Blu-ray is op en top helder, geluid is een beetje achterhaald maar een kniesoor die daar over valt.

Toffe film, goede sfeer, fijn gefilmd en nergens saai. Maar eigenlijk is alles nadat Chance doodgaat kut, het feit dat hij doodgaat vond ik in principe wel sterk. Gewoon erg jammer van de laatste paar minuten, die hebben zo goed als alles voor me verpest. Zinema zei het al eerder zag ik op pagina 2, sluit me volledig bij hem aan.

De soundtrack is erg cool en de actie- en achtervolging-scenes zijn op niveau.

Hier tegenover staat een wel erg pover 'Cop'-scenario , en dit geeft deze culthit niet de inhoudelijke substance die je normaliter toch mag verwachten van een Friedkin.

Een buiging wil ik wel gemaakt hebben voor William Dafoe. Wat is die man toch een genot op het witte doek (met die nasty smile).

Zojuist op blu ray gezien. Aardige transfer maar had beter gekund. De muziek is helaas een grote spelbreker in deze film. Was het maar iets van Miami Vice. Film begint wat rommelig, van de hak op de tak, maar is verder goed te volgen. Geen bijster verhaal, maar alles kijkt lekker weg. De auto achtervolging was leuk. Eind was verassend. De laatste minuten een beetje jammer. Al met al lekkere jaren 80 film, maar niet hoogstaand. Black Rain uit 89 vond ik een heel stuk beter.

Die muziek vond ik net echt nice in deze film. In retrospect een beetje een rare keuze van realist Friedkin om eendagsvlieg Wang Chung te kiezen voor de soundtrack, maar het werkte wonderwel. Echt zo'n film om vingers en duimen van af te likken. De combinatie van Friedkins obsessie met het praktische/realistische plus zijn zijn cynische inborst, met het uitbundige 'dit is NU'-gevoel van de jaren '80 in één film... Daar leef ik bijna voor.

Black Rain heb ik dan weer uitgezet.

Uitstekende prent van regisseur Friedkin. Los Angeles als locatie; altijd goed. Petersen in de hoofdrol, met o.a. Dafoe ernaast. Helemaal goed. En verdorie, 'Wang Chung' die de soundtrack doet, dat kon toch echt niet mis gaan vanavond. En nee zeker niet, ik heb me heel erg vermaakt met deze heerlijke 80's prent.

De sfeer is uitstekend, ook in december en januari is L.A. heerlijk vertoeven. De typische soundtrack is uitstekend en past precies in het totaalplaatje. Bij Petersen krijg ik altijd flashbacks naar 'Manhunter', dus dat is sowieso goed en Friedkin weet er verder gewoon een puike politie-misdaad van te maken. Een film met verrassende wendingen, vooral de dood van Chance komt hard aan, maar is wel érg sterk.

Cinematografisch sterk met veel mooi geschoten plaatjes en de achtervolging is heerlijk. 'To Live and Die in L.A.' is een film die dicht bij mijn smaak ligt. Ik hou van de jaren 80 en vooral in L.A. Op zoek naar meer.

Misschien wel de beste politiefilm uit de jaren 80. Vind deze veel beter dan het geliktere broetje Maimi Vice (de tv serie) dat veel meer succes oogstte.

Sterk verhaal, goede karakters en prachtig eind. Enorm fijn sfeertje ook. Heb genoten!

4,5

Colors en Manhunter (mits je hem als politiefilm rekent) vind ik sterker.

Ik niet. Ben nooit echt onder de indruk geraakt van Manhunter. Colors zou ik eensmoeten herzien.

Broeierige jaren '80 nostalgie. Het heeft z'n charme dat het onzinverhaaltje, over het oppakken van een moorddadige valsemunter, bloedserieus wordt gebracht. Alles straalt namelijk een compleet gedateerde eighties coolheid uit. De manier waarop de twee machomannetjes William L. Petersen (hardboiled detective) en Willem Dafoe (psychopathische kunstschilder) elkaar steeds bij de kloten hebben in een venijnig kat en muis spel. De twee acteurs spelen met de intensiteit alsof het een zwaarmoedig holocaustdrama betreft. De geflipte actiescènes worden volledig over the top gebracht. Enerverend en energiek, omdat het schokkerige camerawerk de hectiek en de adrenaline maximaal overbrengt.

Dan klinkt er nog de soundtrack van new wave band 'Wang Chung'. Populaire hits gemixt met het gebruikelijke synthesizer gedreun van weleer. De gekozen achtergrondmuzak is natuurlijk wansmakelijke kitsch, maar de smeuïge foutheid ervan is een perfecte omkadering bij de beelden van stoere mannen, mooie vrouwen en snelle auto's. Een fijne onderdompeling in de jaren tachtig cinema van toen mannen nog hopeloos probeerden om stoer te zijn door hun biceps te showen tijdens hun fitness oefeningen. Toen CGI nog niet de actie glad streek maar het beeld gevuld kon worden met een groots opgezette autoachtervolging, waar nog veel op het spel leek te staan voor de personages en de uitkomst niet al lang en breed in de lijn der verwachtingen lag. Smullen!

De titel klinkt erg bekend maar de film zelf laat nou niet zo snel een belletje rinkelen. Ziet er erg 80s uit, dus ik denk dat de film eens op ga zoeken.

Arrow !!

Knap zeg, het eerste uur van een film volproppen met een onzinnige introductie dat ook in 5 minuten had gekund.

Elf goede voetballers zijn nog geen goed team, en zo zijn 11 'goede' factoren nog geen goede film blijkt; het komt namelijk erg geforceerd over. Zo van: Ach, laten we een populair genre van dit moment filmen in Los Angeles, lekker muziekje op de achtergrond, Willem Dafoe een tof rolletje geven en dan moet het goed komen. Missie gefaald.

Overeenkomsten met Drive? Ik zie toch echt het lompe tegenovergestelde. Het lijkt wel een parodie.

Concluderend is het een inhoudsloze politiefilm met een niet-pakkende sfeer, die zelfs geen karakter kent die minpunten doet vergeten. Het plot had de gemiddelde scholier kunnen schrijven in een tussen uurtje.

Blu ray review: To Live and Die in L.A.