To Live and Die in L.A. (1985)

Naar 3,5* gezet. Echt geen idee wat me bezielde toen. Cool sfeertje, lekkere auto-achtervolging, leuke foute muziek....

Ga hem ook maar eens herzien. Erg lang geleden en toch wel in m'n straatje.

Zulke klassiekers moeten ze meer maken, geweldige harde politie film.

Achtervolging scene is zo goed en spannend.

Andere actie was ook goed, en de film heeft toch ook wel een wending die je niet verwacht vandaar de titel ook.

Acteren was ook meer dan prima.

4 sterren

To Live and Die in L.A. is een zeer ambivalente film met inderdaad een nihilistisch mensbeeld.

Maar in plaats de film een vuile look te geven en de locaties voor te stellen als rattennesten (à la Abel Ferrara), kiest Friedkin voor een cleane, hypergestileerde aanpak: een frisse fotografie, vlotte editing, dynamisch camerawerk en natuurlijk de pop deuntjes van Wang Chung.

Het geeft de film iets erg dubbelzinnig, aangezien er gefocust wordt op enkele grimmige personages. Naast het feit dat ze allemaal egoïstisch zijn, zijn ze ook behoorlijk incompetent (tegen de conventies van het genre). Het personage van Petersen vind ik zonder twijfel het interessantst: hij lijkt het archetype van roekeloze flik te spelen, een personage dat meestal in cinema naar het einde evolueert als een gevalletje 'ruwe bolster blanke pit'. Hier blijkt niets minder waar te zijn: Petersen speelt een amoreel, egocentrisch, agressief personage die zijn leven en dat van anderen op het spel zou zetten voor wraak. Door afstand tussen de personages en de kijker, kan Friedkin het zich ook permitteren om ze erg bruusk van het toneel te laten verdwijnen. De film kent enkele erg gewelddadige scènes, die door de soepele regie van Friedkin nergens als 'shock value' overkomen.

Maar naast de personage ontwikkeling is dit gelukkig ook gewoon een uitstekende actiethriller met een razendsnel tempo.

Aardige 80er jaren film.

Beetje over de top maar daar hielden ze toen van.

Naar aanleiding van Drive, die hier toch heel wat mosterd heeft weggehaald, deze maar eens herkeken. En dat beviel goed. De film werd bij zijn release vooral verkocht als dat er een nog betere achtervolging in zou zitten als in The French Connection. Dat blijft ik ook na herziening onwaar vinden. En dat de film verder vrij traag verloopt zal mij in die tijd van een hoge score (3*) af hebben gehouden. Onterecht.

Want ruim 25 jaar later blijkt dit een prima film. Een heerlijk desolaat sfeertje, een all star cast (waren toen up and coming), een fijn soundtrack en fantastische fotografie va niemand minder dan onze eigen Robby Muller. Sterke politiethriller die liefhebbers van het werk van Mann zker zal aanspreken. Fantastisch eind ook.

Verhoogd met een vol punt naar een dikke 4*

O ja, deze moet ik ook nog eens aanschaffen.

Bluray toevallig binnen gehad vd week. Erg zin in herziening.

Die moet ik ook maar eens bestellen. Zag een matige dvd rip, denk dat er met optimale beeld- en geluidskwaliteit nog wel een 0,5 meer in zit. Echt tof filmpje dit.

Klopt, lijkt me het best tot zijn recht komen. Zelfde geldt voor bvb. een Cassavetes.

De herwaardering van deze lijkt aan de gang te raken .

omdat?

De populariteit van Drive mensen nieusgierig maakt naar Refn's inspiratiebronnen.

Nadat ik hier las dat dit een inspiratiebron is geweest voor het geweldige Drive, heb ik deze To Live and Die in L.A. bekeken. Zal allemaal best, behalve het openingsshot van een stad die van bovenaf gefilmd was zag ik niet veel vergelijkingen. Film zag er verder qua kleuren gewoon hartstikke lelijk uit en excelleert in drollige personages zonder enig charisma. Toch wel een vereiste voor dergelijke wraakfilmpjes.

Geef toe dat de personages wel wat scherper hadden gekund, maar de fotografie is toch echt prachtig en kent vele overeenkomsten met Drive. Zo ook de locaties en de voortdurende aanwezigheid van verkeer.

Ik ben gewoon absoluut geen fan van het fletse kleurenpalet dat gebruikt wordt in deze film. Veel producties uit de jaren '70 hebben daar in mijn ogen ook heel erg last van. Ik noem een Marathon Man en een French Connection (al moet ik die laatste wel eens herzien). Dan haak ik al gauw af, zo ook bij deze film.

Ok, maar de scenes met zijn vrouwelijke tipgeefsters zijn vaak wel warm en kleurrijk. Op dat vlak komt het overeen met Drive. Maar daar zijn de warme scenes in de overhand en zijn de scenes met de gangsters ook minder 'bleak'. Ik hou juist wel van die vale look. De films die jij noemt vind ik dan okok meesterlijk. Al kan ik ook genieten van het overall warmere Drive.

Ik zie niet in wat Drive met To Live and Die in LA te maken heeft. Ik vind beide films toch ver uit elkaar liggen met heel wat verschillen. Dat beiden zich in LA afspelen is dan nog één van de enige overeenkomsten die ik kan vinden.

No offense verder maar als je de raakvlakken niet ziet dan is er toch wel wat mis met je perceptie. Drive ademt Friedkin, Peckinpah, Hill, en ja ik durf het te zeggen, John Cassavetes uit.

Mijn gebrek aan perceptie verklaart natuurlijk alles... ik heb hier nog geen enkele keer gelezen wat de overeenkomst(en) zouden kunnen zijn.

Als je die overduidelijke overeenkomsten al niet opvallen houdt het op maar wat overeenkomsten zijn bvb: het dynamische camerawerk, de editting, de algehele stilering, de setting, het gebruik van muziek, een semi nihilistische protagonist etc.

Je leest het juist heel vaak terug van films die beiden gezien hebben en zien de raakvlakken die beide films hebben.

Buiten opnames met gangsters zijn kill, binnen opnames met vrouwen zijn warm geschoten. Kapsel en jasje van hoofdpersoon hebben dezelfde schnit. Nihilistische instelling, geweldsuitbarstingen zijn direct extreem geweldadig, gebruik dezelfde soort locaties, (Parkeren onder viaduct, rijden door lege rioleringsafvoer, overeenkomst binnenlocaties, kwa kleur). Gebruik (80's achtige) popmuziek om sfeer te creëren, constante aanwezigheid verkeer.

Dit shot had zo uit Drive kunnen komen.

POV autoruit (Niet helemaal goed kwa kleur, maar wel een stijlvorm die in beide veelvuldig voorkomt. Beide films spelen zich ook grotendeels in auto's af.)

LA vs Drive

Overeenkomstig kleurgebruik

LA vs Drive

OK, het zijn misschien niet allemaal perfecte voorbeelden, maar ik moet het met google doen. Zou ik zelf screenshots kunnen kiezen, dan zou het geen probleem zijn nog veel duidelijker de overeenkomsten aan te tonen. Efin, genoeg thematische overeenkomsten genoemd.

Ik kan me wel in enkele punten van jou vinden, maar om een paar dingen te noemen : de muziek, de POV's van achter autoruit en sporadische uitbarstingen komen wel vaker in films voor en zou ik ook niet representatief noemen voor een vergelijking. Tja, dan kan ik ook Drive met Ocean's Eleven gaan vergelijken omdat er een heist in zit, of met True Romance door de gewelduitbarstingen, of met Beverly Hills Cop omdat er 80s muziek in zit. Maar is voor mij te beperkt om de vergelijking aan te gaan. Net als NaomiWatts vind ik dan de vergelijking van Drive met werk van Peckinpah en Hill meer terecht.

True Romance komt ook voort uit de school waar ook deze uit voortkomt (ooit gestart door Peckinpah, waarvan ook Hill weer een leerling is). Ik stel ook niet dat Drive een remake is van L.A, enkel dat Refn (en dat geeft hij zelf aan) hier zich wel duidelijk door heeft laten inspireren.

Oceans Eleven en BHC zijn veel vrolijker van toon en zijn ook komedies, LA en Drive zijn beide vrij nihilistische misdaadfilms. De meest overtuigende overeenkomst vind ik toch wel de look van de hoofdpersoon en het gebruik van de stad.

Hier nog wat links die het ook aanhalen.

To Live and Die in L.A. - Film and Video - Baltimore City Paper - citypaper.com

http://filmstudiesandothershenanigans.blogspot.com/2011/09/drive-to-live-and-die-in-la.htmlhttp://www.nu.nl/filmrecensies/2657188/drive---nicolas-winding-refn.html

NICOLAS WINDING REFN, “DRIVE” | The Filmmaker Magazine Blog - filmmakermagazine.com

Drive | Movie Reviews | Rolling Stone - rollingstone.com

En daar worden ook andere bronnen van inspiratie genoemd, zoals Lynch en Mann. Ook die links vind ik duidelijk aanwezig.

Ik kan me eigenlijk alleen nog die scenes herinneren dat de crimineel geld in de open haard gooit. En een briljante achtervolgingsscène.

Dank Reinbo, zal die links eens rustig doornemen. Altijd interessante lectuur.

Als ik dit zo teruglees, kan ik het inderdaad allemaal wel beamen. Enkel voelt Drive gewoon veel warmer aan, maar dat zeg je zelf ook al.

Dit is dan ook best een nare en kille film. Ook in de stilering merk je dat: heel afstandelijk gefilmd.

Wat begon als een vrij standaard filmpje (op de uitmuntende rol van Dafoe na), sloeg in eens radicaal om en wist me toch aardig te bekoren...

3,5*

Een typische jaren tachtig politiefilm, bijtend, realistisch en absoluut niet standaard, al is niet alles even boeiend. Het hoogtepunt is een vindingrijke achtervolgingsscène en de beelden van Los Angeles zijn mooi. William Friedkin is naast het maken van actiefilms, bedreven in het schilderen van complexe personages. William L. Petersen is goed als de grauwe, koppige agent.