To Live and Die in L.A. (1985)

Lees jij de hele dag reviews, de grunt?

Ik doe niets liever

Arrow Video Story

Toch wat teleurgesteld in deze neo noir film. Duurde een beetje lang, vooral in het eerste uur kon ik mijn aandacht er vrij moeilijk bijhouden. De muziek vond ik soms nog wel goed, buiten de synthesizer muziek dan want dat was niet bepaald bijzonder.

De vechtscènes zijn ook vrij lachwekkend te noemen. Het einde kon er mee door vooral omdat er een hoofdpersonage doodgaat. Het absolute einde waarin Vukovich transformeert in een nieuwe personificatie van Chance (Petersen) vond ik eigenlijk niet erg geloofwaardig. Verder is dit een film waarin zowel Dafoe als Petersen een vrij degelijke homme fatale neerzetten. Niet slecht, maar ik heb al betere films in dit genre gezien.

"I'm gonna bag Masters, and I don't give a shit how I do it."

Als de beruchte valsmunter Masters zijn oude partner vermoord, zet Chance van de Secret Service alles op alles om hem te pakken te krijgen.

To Live and Die in L.A. moet het vooral hebben van het fijne jaren '80 sfeertje. Het plot heeft niet heel veel om het lijf, maar is toch zeer degelijk voor een standaard Misdaad-Thriller. Zowel qua plot als qua uitstraling heeft de film veel weg van Miami Vice. Allemaal erg mooi geschoten en nachtscènes die van Michael Mann hadden kunnen zijn. Het namaken van de dollars was ook erg mooi in beeld gebracht. Ze hadden hulp gekregen van een echte valsmunter uit de gevangenis en hebben daadwerkelijk biljetten vervalst, die gewoon in de circulatie zijn gekomen en door de echte secret service moesten worden opgespoord.

William Friedkin is natuurlijk bekend van The French Connection, de film met de beste achtervolgingsscène aller tijden. Dat evenaren is natuurlijk moeilijk, maar To Live and Die in L.A. heeft toch weer een zeer aardige achtervolgingsscène, waar er zelfs door de kanalen en tegen het verkeer in word gereden (wat dat betreft ook een aanrader voor mensen die wel eens Grand Theft Auto hebben gespeeld).

De muziek van Wang Chung was ook geslaagd met mooie jaren '80 synthesizer-klanken. De drumcomputer die ze hebben gebruikt is volgens mij precies de zelfde als die in Crockett's Theme te horen is.

De film heeft een paar goede shot-outs waarbij lekker veel bloed is gebruikt. William L. Petersen en Willem Dafoe spelen hun rollen erg goed. Het einde van de film was ook veel origineler dan ik had verwacht.

Net als Manhunter, Thief en Scarface weer een erg sfeervolle en vermakelijke Misdaad-film uit de jaren '80. Een aanrader voor de liefhebbers.

To Live and Die in L.A. moet het vooral van zijn jaren 80 sfeer hebben, en dit in combinatie met de stad Los Angeles maken de film. Vooral scenes als de rit van Chance in de haven van L.A. naar zijn informant/vriendin zijn een genot om naar te kijken. Het plot is voldoende en het einde is verrassend te noemen. Verder is de film nogal slordig op momenten, editing is soms al over the place en dit haalt je nogal uit de ervaring. Chance zijn karakter is misschien wat te cool en overdreven maar dat past wel in het sfeertje wat de film uitademt. Friedkin op zijn beurt gooit er nog een car chase scene in zoals we van hem kennen, en dat maakt dat de film zijn speelduur voldoende eer aan doet.

Krappe 3,5 Puur voor de 80's sfeer en soms prachtige shots van L.A.

Redelijk onderhoudende politiefilm met in het begin een plotgat: Hoe wisten de collega´s van de neergeschoten Jim Hart waar ze moesten zijn?

Ik weet dat The French Connection & The Exorcist (en misschien zelfs Killer Joe) 'objectief gezien' beter zijn, maar dit is mijn lievelingsfilm van deze magnifieke regisseur. Tien op tien.

Oké vooruit na Sorcerer

crimineel ondergewaardeerd 80's meesterwerk met een auto achtervolgingsscène die bijna het niveau van Bullitt bereikt.

Cinemaatjes | To Live and Die in L.A.

Ik ben het helemaal met je eens!!

Dat het een culthit is verklaart voor mij ook dat ik het gemiddelde cijfer te hoog vind. Bijna elke culthit vind ik over het algemeen tegenvallen. Geen kuddedier willen zijn, maar het jammer genoeg dan toch gewoon wel zijn! Dit is trouwens niet op deze persoon gericht, maar hij kwam met het goede woord!

Cult is juist het tegenovergestelde van de kuddedier smaak, daarvoor heb je ‘mainstream films’, cultfilms hebben juist een kleine (fanatieke) aanhang. Of bedoelde jij het ook zo?

Die kleine fanatieke aanhang is een kleine kudde. Daar gelden vaak ook erg fanatieke regels, waardoor je volgens mij nog veel minder een eigen mening hebt, en dus eigenlijk nog veel meer een kuddedier bent! Nou wil ik niet zeggen dat iedereen die het een erg goede film vindt, hier ook bij hoort, want dat is natuurlijk onzin. In de muziek hoor je wel eens over guilty pleasures, en dat geeft dus precies het belachelijke fanatieke van cult aan, waardoor de eigen mening vervalt, en waardoor men dus toch kuddegedrag vertoont.

Nog even en je gaat het fanatieke individu een kuddedier noemen omdat me myself en I het eens zijn. Het zal zeker zo zijn dat sommige fans doorslaan in hun adoratie en sekte achtig gedrag gaan vertonen, maar dat is wel een hele kleine minderheid. Ik ken ze in ieder geval niet. Overigens zie je dit gedrag veel meer bij mainstream hits als Star Wars, Star Trek en Harry Potter. De eerste To live and die in LA fan meeting moet ik in ieder geval nog voor uit genodigd worden.

Als het goed is, dan maakt het mij niet uit of het mainstream of cult is, maar bij cult valt mij vaak op dat het een stuk hoger uitkomt, dan wat ik vind. Het valt me gewoon op, en als je niet zo bent, dan hoef je je ook niet aangesproken te voelen.De zogenaamde mainstream films die je hier noemt zijn wel speciale gevallen vind ik. Ik hou van alle 3 niet, maar ik heb wel het idee dat de liefhebbers werkelijk gepassioneerd van die films houden, en dat gevoel heb ik bij een heleboel cultfilms niet. Nou is dit geen waarheid, maar gewoon zoals ik denk dat het is. Ik weet ook zeker dat er genoeg zijn die deze film werkelijk prachtig vinden. Wel vervelend dat je voor mij wil gaan denken en beweert dat ik binnenkort een fanatiek individu ook een kuddedier ga noemen. Dat zijn jou woorden, en die moet je niet bij mij neerleggen, want dan ga je me persoonlijk aanvallen, en dat heb ik ook niet bij jou gedaan. Jij vindt het een goede film, en ik niet. Prima toch!?

Heerlijke jaren 80 misdaad feeling krijg je bij deze film, waarvan de openingscredits de lelijkste zijn die ik ooit gezien heb. Verhaal kijkt lekker weg maar morgen alweer vergeten.

Lethal Weapon is al een verrassend grimmige film, en dit is min of meer de serieuzere versie ervan. Petersen speelt overtuigend de op zich typische loose cannon en moreel corrupt geworden agent. Hij maakt een interessant figuur, niet in het minst omdat zijn nieuwe partner eerder zijn tegenpool is. Aanvankelijk komt de film nog wat oppervlakkig over, en meer als een soort beeld van de onderwereld in Los Angeles, maar tegen het einde blijkt alles toch nog wat complexer in elkaar te steken. Mooi doorbraakrollen ook van Dafoe en Turturro, en stijlpunten voor de cinematografie en muziek. De achtervolgingsscène en valsmuntscène verdienen een aparte vermelding. 3.5* ruim.

Weinig aan toe te voegen

Enorm genoten van deze misdaadfilm van Friedkin.

Wat blijft LA toch een fantastische film locatie.

4 dikke sterren

Draait 8 januari in Kino. Zal die dan naar de volle 5* gaan?

Ja.

Net terug van een uitverkocht Kino. Erg fijn om m op het grote doek te zien. Prachtige transfer ook.

4,5 blijft staan.

Wat had ik er graag bij geweest. Nu moet ik nog teren op mijn herinnering van 35 jaar geleden toen de film in de bioscoop was. Maar om mijn teleurstelling door te spoelen, heb ik de blu ray (uitgave : Carlotta) maar bekeken. Met een titel die meer weg geeft dan je op het eerste zicht zou vermoeden, opent Friedkin in zijn knap gestileerde film meteen op de hoogste versnelling. Prachtig gefotografeerd, pop soundtrack van Wang Chung, een snelle editing en unieke locaties die zorgen voor een fantastische rondleiding in LA. Jammer van het standaard verhaal, zeker de eerste helft is klassiek cop/robber maar gelukkig in de tweede helft donkerder (begint met de ontvoering van de Chinees) waar de hoofdpersonages gevaarlijk dicht bij de criminaliteit komen om de slechte te klissen. Goed en slecht vervagen. Ze komen arrogant en roekeloos en het geniale einde dat in feite toegeeft dat er geen verandering inzit. Precies zoals ik me het herinnerde : To live and die in LA is een tikkende bom die pas op het einde in je gezicht ontplot. Wervelende cinema !

Deze film ziet er fantastisch uit . De fotografie van Robby Müller is fenomenaal en in het bijzonder het gebruik van de kleuren geel , oranje , rood en groen . De fotografie lijkt een beetje op Paris, Texas (1984) , maar als film is Paris, Texas wat mij betreft veel minder geslaagd . Paris, Texas is veel te traag , met verouderde montagetechnieken in elkaar gezet en veel te ' arty-farty ' ( meuk ) voor mijn smaak . Natuurlijk kun je beide films niet echt met elkaar vergelijken , maar het is de cinematografie van Müller die beide films met elkaar laat verbinden .

Nu iets over To Live and Die in L.A. (1985) . Ik ben een groot liefhebber van ManN en deze film doet me denken aan de beste momenten van Mann . Wat maakt deze film toch net iets anders dan de films van ManN ? Dit meesterwerk is veel meer ' fast-paced ' , er gebeurt heel veel in minder tijd . Dit meesterwerk duurt veel korter dan de meesterken van ManN . De strakke ( avant-garde ) montage doet mij hier een beetje denken aan de nouvelle vague . Ook het gebruik van het geluid is zeer experimenteel van toon . Friedkin is ook de meester van het weglaten . ManN laat in zijn films veel meer zien dan het nodig is en zijn films zijn vandaar een beetje aan de lange kant .

To Live and Die in L.A. (1985) is beter dan de meeste films van Michael ManN .

***** / *****

Ik had één extra kijkbeurt nodig, maar het is gelukt.

Dank xgogax voor je inspirerende post. Ben het lang niet altijd met je eens, maar ik kan me volledig vinden in je lovende woorden over het kleurgebruik. En ja, Michael Mann kan sowieso een puntje zuigen aan het beste werk van Friedkin (overigens is dat Sorcerer wat mij betreft)

5 schijnende volle sterren voor dit hyperrealistische meesterwerk.

Rick Masters : You're beautiful.

Ik heb het niet eens gehad over de onvergetelijke personages ( Rick Masters , wat een naam , die veel sympathieker overkomt dan Chance en wat dacht je van zijn bi-vriendinnen , haha ) . Schitterende oneliners , fotogenieke locaties , geniale composities / dynamische cinematografie en de beste autoachtervolgingsscène ooit .

Ik houd van films die zich buiten en vooral in een grote stad afspelen en ik ben absoluut geen voorstander van de studiofilms . Ik geef een voorbeeld : Blade Runner (1982) ( of zelfs Citizen Kane (1941) ) is een meesterwerk , maar omdat Blade Runner voor een groot deel in een studio opgenomen is , zal ik Blade Runner niet meer in mijn top 10 plaatsen . Ik ben sowieso dol op films met unieke en voor mij exotische locaties en deze film bestaat alleen maar uit de mysterieuze locaties .

Verder voelt To Live and Die in L.A. (1985) heel erg ' Europees ' aan en is dit meesterwerk voor maar $ 6 miljoen gedraaid , maar deze film laat ook ziet hoe superieur de Amerikaanse cinema eigenlijk is in vergelijking tot de Europese cinema , laat staan de Aziatische ( actie , John Woo etc. ) meuk .

To Live and Die in L.A. (1985) is wat mij betreft de beste film van Friedkin , maar niet beter dan de beste films van ManN .

Public Enemies (2009) en Blackhat (2015) zijn beter . Ik vind To Live and Die in L.A. (1985) net zo geniaal als Manhunter (1986) , maar beter dan Miami Vice (2006) , Heat (1995) of Collateral (2004) en dan komt de rest . Heat heeft enkele legendarische scènes , maar de film duurt echt te lang . Ook Miami Vice heeft enkele zwakke punten .

Chance : Guess what? Uncle Sam don't give a shit about your expenses. You want bread, fuck a baker.

Ging wel. Na het meesterschap van Friedkin gezien te hebben in The Exorcist en Sorcerer was dit toch een schrale bedoening. Afgezien van een (redelijk, maar niet meesterlijk gefilmde) autoachtervolging krijg je gewoon een standaard politieverhaal voorgeschoteld, met een wraakthema en het gebruikelijke buiten het boekje moeten gaan daarbij. Tegenwoordig zou het in een paar afleveringen van een politieserie routineus afgehandeld worden. De gelikte 80s soundtrack hielp ook niet.

Wel is het merendeels fraai geschoten, vooral als het om de buitenlocaties gaat. Willem Dafoe speelt ook goed met een nog enigszins intrigerende rol, net als de rest van de cast (Turturro is ook altijd goed). Maar het blijft allemaal teveel op de oppervlakte.

Friedkin

Wat vooral opvalt aan deze film is hoe losjes het verhaal loopt. Het springt vrij hard van personage naar personage, zonder echt focus te verliezen. Daardoor is het tempo redelijk hoog. De film start wel wat loom en de soundtrack is even doorbijten vaak. Erg jaren 80tig het is een beetje jammer maar ik zat naar mate de film vordert er wel lekker in. De actie is hard en de achtervolging is spannend. Vond hoe het daar mis gaat ook erg goed werken. Je voelt Vukovich zijn schuld gevoel goed aan, en dan is Chance definitief onsympathiek geworden. Friedkin doet dat wel vaker lekker snel. Ook dat ze partners worden is niet ellenlang en ze worden ook nooit buddies along the way. Cast is fijn, met de eerste grote rollen voor Dafoe en Turturro.

Ik heb mij vermaakt, heeft paar ouderdom klachten maar Friedkin had wel wat durf. Toch maar eens wat meer van hem kijken.

3.5 sterren.