Trois Places pour le 26 (1988)

Deze laatste film van Jacques Demy is wel weer beter dan zijn voorlaatste Parking, maar lijdt ook onder de weinig aansprekende liedjes. Voor mij blijft het na het zien van deze film ook nog steeds een raadsel waarom die Fransen toch altijd zo wegliepen met Yves Montand.

Neemt niet weg dat er bij deze film ook weer voldoende te genieten valt: de schitterende felle kleuren waarvan we Demy zo goed kennen zijn na Parking gelukkig weer helemaal terug. Dat maakt het uiteindelijk toch nog een prettige afsluiting van een oevre.

20 en 28 augustus te zien in EYE in het kader van het Zomerprogramma Signoret/Montand.

De allerlaatste film van Jacques Demy en voor mij ook de laatste film die ik van hem nog te bekijken had. En het is een afscheid met een knal vind ik wel. De film combineert de visuele flair van zijn vroege successen (Les Parapluies de Cherbourg, Les Demoiselles de Rochefort), een gewaagd en in toenemende mate ongemakkelijk incestthema (kwam al voor bij Peau d’Ane), muziek van Michel Legrand … en het geloof in de liefde komt er toch ook wel uit. Het is zeker ook een hommage van Demy aan zijn inspiratiebronnen m.n. de Amerikaanse musical waarvan enkele nummers verwerkt zijn in de show van Yves Montand. Yves Montand is de grote ster van deze film. Hij was op dat moment fin de carrière maar het is toch voor het eerst dat hij danst en zingt in een Franse film. Het is in feite ook een hommage van Montand aan dezelfde Amerikaanse musical waarvan Demy adept is. Het is knap hoe realiteit en fictie hier verweven worden. Montand brengt op het podium op een bepaald moment een medley van Amerikaanse classics waaronder ook een nummer van Marilyn Monroe. Intussen zien we enkele lookalikes van haar op het podium, wetende dat Montand in het echte leven nog een relatie gehad heeft met Monroe. Demy heeft deze film dan ook speciaal geschreven voor Montand. De rest van de cast mag er zeker ook zijn met Mathilda May als prima sidekick. Bepaalde wendingen in het verhaal komen een beetje naïef over maar dat neem ik er verder wel bij. De muziek van Legrand kon me ook bekoren zelfs al ging zijn kenmerkende stijl door de jaren ‘80 molen.