L'Iguana dalla Lingua di Fuoco (1971)

Klinkt als een fijna giallo.

Spectaculaire synopsis idd, maar de uitvoering is niet te denderend.Itt de titel is de setting origineel:Dublin.Helaas gebruikt Freda de couleur locale echter vrijwel niet,ook vanwege de internationale cast.Om het nog wat erger te maken:de dubbing is blijkbaar verzorgd door Engelsen die een ridicuul soort fop-Iers accent uitbraken.

Je zou van een gothicus als Freda de nodige visuele flair mogen verwachten,maar ook dat valt tegen.De cinematografie is sub-par,met enkel wat shots vd Ierse kust die aardig zijn.

Acteerwerk is met Pistili,Lassander en stock-nazi Pochath wel in orde,naar genre begrippen tenminste.

Qua sleaze valt er weinig te genieten en tot overmaat van ramp zijn de enige boobs die we uitgebreid te zien krijgen die van een minderjarige.De gore is eerder ridicuul door de slechte effecten,vooral die zuuraanval.Al wordt er op zich genoeg gemoord in de film.

De plot is niet zozeer absurd,als wel oninteressant te noemen.Nog wat comic relief in de vorm van een would-be Miss Marple,hoe grappig.

Om het af te maken een te nadrukkelijke soundtrack.

Deze kwam ik net tegen op marktplaats. Een giallo waar ik werkelijk nog nooit van gehoord had. Misschien dat ik hem wel oppik.

De plot is redelijk chaotisch uitgewerkt waarbij de clou uiteindelijk je een onbevredigend gevoel geeft. De gore valt ook wat tegen want de camera draait vaak weg van het gebeuren. Leuk vond ik wel de rol van de moeder van John Norton, de ex-politieagent, die vaak haar bril ergens liet liggen en daardoor niet goed zag. Uiteindelijk ook een heel bepalend detail later in de film. Matige film ! 5/10

Ierse Giallo

Het was met het succes van Dario Argento's The Bird with the Crystal Plumage dat er opeens wel meer Italiaanse Giallo's passeerden met een verwijzing naar één of ander dier in de titel. Soms werden die dan mee in het verhaal verwerkt zoals The Black Cat van Lucio Fulci maar soms was het ook gewoon compleet van de pot gerukt zoals in deze The Iguana with the Tongue of Fire. Halverwege de film geeft één van de personages wel een verwijzing naar iets met een iguana maar het is allemaal maar redelijk chaotisch en onnavolgbaar.

En dat is iets waar deze film in het algemeen wel wat onder heeft te lijden. Het begint nochtans allemaal nog wel leuk met die aanval met het vitriool en dan zit je met het gevoel dat regisseur Riccardo Freda weinig tijd verliest maar wat erna volgt is een ietwat onnavolgbaar plot over een lijk dat in de koffer van een ambassadeur wordt verstopt. Genoeg merkwaardige personages zoals Mandel die continu een zonnebril moet dragen, een oud dametje die zonder bril blijkbaar niet kan zien/horen of een flik die werk en privé niet echt gescheiden kan houden maar het kabbelt allemaal maar voort zonder tot een echte climax te komen. Tel daar dan ook nog eens bij dat een groot aantal van de moorden offscreen gebeurt en dan zit je gewoon met het gevoel van een lichte teleurstelling. Die Blu-Ray release van Arrow is wel weer de moeite trouwens maar ik verwachtte eigenlijk iets meer van een regisseur waar naar het schijnt Mario Bava veel van heeft geleerd.

Vreemde setting ook. Het is me al vaker opgevallen dat de Italianen niet noodzakelijk in hun eigen land bleven bij dit soort films maar het is denk ik de eerste keer dat ik Ierland voorgeschoteld krijg. Dublin is op zich nog wel een fijne en mistroostige setting maar het spreekt toch niet tot dezelfde verbeelding als bijvoorbeeld Suspiria met zijn balletacademie in het Zwarte Woud. Naar het schijnt wou Freda oorspronkelijk Roger Moore in de hoofdrol van John Norton maar is de keuze last minute op Luigi Pistilli gevallen. Ik had wel is willen zien wat Moore hier van had gebracht eigenlijk maar Pistilli is op zich ook nog wel een goede keuze. Verder wel weer de typische elementen die je in dit soort films terugvindt. Een aantal mooie vrouwen (Dagmar Lassander!) en merkwaardige figuren (Ruth Durley als de moeder van Norton) maar uiteindelijk leek ook Freda zelf te beseffen dat dit niet één van zijn beste films ging worden.

Hij weigerde dan ook om onder zijn gebruikelijke naam gecrediteerd te worden en daardoor krijg je de naam "Willy Pareto" te zien als regisseur. Het is inderdaad geen denderende film maar zo negatief als hij ben ik nu dus ook weer niet. Genoeg andere films in zijn oeuvre die me wel interessant lijken (de rip-off van The Blob genaamd Caltiki - Il Mostro Immortale maar ook L'Orribile Segreto del Dr. Hichcock) maar er op een legale manier aan geraken zal wel weer een lastige klus zijn vermoed ik.

Nipte 3*

Een stoere hoofdagent onderzoekt een groot aantal sterfgevallen waarbij de slachtoffers verminkt werden met zuur en hun kelen werden doorgesneden. Een Franse ambassadeur in Dublin genaamd Sobiesky, zijn grillige vrouw, zijn verleidelijke schoondochter en zijn van hem vervreemde zoon behoren tot de talloze verdachten waarbij het motief ontbreekt.

Er zijn veel valse aanknopingspunten en aanwijzingen die de zaak ingewikkelder maken om het mysterie te ontrafelen. De film boeide mij wel, maar de gore-effecten zien er echt belabberd uit, wat toch wel jammer is. Riccardo Freda vond zijn film blijkbaar niet zo denderend en besloot voor de gelegenheid een andere pseudoniem aan te nemen, en niet de gebruikelijke Robert Hampton, maar Willy Pareto.

De regisseur kiest voor een clair-obscur sfeer van de interieurs. De belichting is zorgvuldig gemaakt, met precieze lichtbronnen om diepte aan de opname te geven. De cinematografie is bestudeerd, wat een pluspunt is. Echt spijtig van de slechte gore.

Deze giallo haalt daardoor niet het niveau van Freda's gothics als I Vampiri, Lo Spettro of L'Orribile Segreto del Dr. Hichcock.

Een giallo die wil meesurfen op het succes van Dario Argento. Ziet het gebruik van een dierennaam in de titel - waar Dario mee gestart was - en de gore. De gore is nogal over the top moet ik zeggen. En op vlak van editing komt het bij momenten slordig over. Geen verzorgd geheel dus maar wel entertainend omwille van de ongeremde brutaliteit van bepaalde scenes. Dat compenseert ook de redelijk ongeloofwaardige plot.

Blijkbaar was Riccardo Freda zelf ook niet zo tevreden over zijn film want hij heeft zijn regiecredits onder alias Willy Pareto vermeld. Maar om nog met een positieve noot te eindigen. De soundtrack van Stelvio Cipriani heeft een prima niveau en laat je af en toe wat wegdromen.