Waterloo Bridge (1931)

Deze 1e pre-Code, versie van WATERLOO BRIDGE geeft een aardige sfeer weer van Londen tijdens WO-I. De remake uit '40 heb ik nog niet gezien, maar dit is een prima verhaal met een voortreffelijke, overtuigende vertolking van de prostitue Myra door Mae Clarke.

Er wordt sowieso frank en vrij geacteerd, wat je bij meerdere pre-Code films aantreft. Dit is de 5e film uit die tijdsperiode die ik nu gezien heb en ik wil er zeker nog meerdere uit zien, zeker nadat ook deze mij zeer goed is bevallen.

WATERLOO BRIDGE is prima gerestaureerd en zit met Engelse subs en nog 3 voortreffelijke pre-Code films in de onlangs uitgegeven "Forbidden Hollywood Collection Vol.1".

(Er is ook een sfeervolle filmposter, maar die is square en mag dus niet.)

Nu een 4*, maar verwacht een 4.5* na herzien.

Ik sluit me aan bij het gemiddelde.

Ik dacht een heerlijke Bette Davis film te zien, maar zij had een minirolletje. Ik snap de ophef over de film niet echt (in die tijd natuurlijk). Deed het onderwerp al doorslag om de film verboden te maken?

Mae Clarke was geweldig en het einde was geweldig! Een van de beste filmeindes ooit gezien. Topfilm!

Wat Dogie zegt, het is inderdaad heel los geacteerd. Nu maar meer gaan zien van die Mae Clarke

Mae Clarke was op slag “hot”, nadat James Cagney een halve grapefruit in haar gezicht had geduwd in Public Enemy (1931), een fameuze scène die in vrijwel elk geschiedenisoverzicht van Hollywood terug te vinden is. Universal wilde Clarke’s plotselinge roem zo snel mogelijk verzilveren en deed dat door haar de hoofdrol te geven in de verfilming van Robert Sherwood’s toneelstuk over een aan lager wal geraakte showdanseres.

Mae Clarke heeft de studio op zijn wenken bediend, want ze zet in deze film een uitstekende vertolking neer. Jammer dat haar tegenspeler Kent Douglass er eerder uitziet als een brave koorknaap dan als een soldaat, die elk moment teruggestuurd kan worden naar het front. Zijn beperkte mimiek en theatraal optreden doen de film geen goed, maar het acteren van Mae Clarke en het boeiende verhaal zorgen ervoor dat deze film toch een ruime voldoende verdient.

De remake uit 1940 met Robert Taylor en Vivien Leigh heeft weliswaar dezelfde personages en achtergronden, maar is feitelijk een heel andere film die ik zeker kan aanbevelen.