Intimni Osvetleni (1965)

Hee? Niemand nog wat neergezet bij dit stukje Tsjechische New Wave? De film is jarenlang verboden geweest, mij is het een raadsel waarom, waarschijnlijk alleen om Passer te narren, die veel samenwerkte met dissident Milos Forman. Het is zijn enige Tsjechische film gebleven.

Het gaat hier om een heel klein filmpje met, op Kresadlová na, louter amateurs als acteurs. Het plot stelt niet erg veel vol, meer een slice-of-life, is nergens politiek getint en gaat vooral om de interactie tussen de verschillende personages. Alles blijft luchtig en de dialogen zijn vaak grappig.

Karel Blazek, de man op de poster hier, had al tijdens het filmen leukemie in vergevorderd stadium en stierf enkele weken na het schieten van deze film.

Vanaf 12 december in de bioscoop (re-release via Contact Film)

Fijne film, die misschien iets te zwaar op de Franse voorbeelden leunt, maar desalniettemin erg vermakelijk is. Het gaat in mijn beleving niet om de verschillen tussen de twee mannelijke personages. Na een ietwat onwennig begin zijn ze meteen weer de beste vrienden en smeden ze plannen om samen de wereld te veroveren.

De film komt wat langzaam op gang, of misschien moest ik er gewoon even in komen. Daarna is het feest. Prachtige scènes die nergens over lijken te gaan, maar met kleine gebaren stiekem heel veel vertellen over menselijke (mis)communicatie. Je ziet vier mannen muziek maken, twee vrouwen praten over het gezinsleven en ouder worden, een familie kip eten, twee vrienden dronken worden; vermakelijk aan de oppervlakte, diep en gevoelig daaronder.

Minder experimenteel dan wat ik ken van de Franse nouvelle vague, maar qua sfeer vergelijkbaar en qua kapsel van de vrouwelijke hoofdpersoon ook.

Momenteel te zien op Vitamine van Cineville.

De film lijkt nergens over te gaan: we zien gewoon een paar muzikanten en krijgen een inkijkje in hun leven en hun relaties. De film oogt realistisch en er wordt verbluffend goed geacteerd zodat het wel een documentaire lijkt (ze spelen ook zo goed hun viool dat ik me niet kan voorstellen dat het acteurs zijn). Je merkt nauwelijks dat het een film is die in het Oostblok in de jaren ’60 afspeelt (afgezien van dat er in bakstenen wordt uitbetaald voor een concertje): het leven is er opmerkelijk gewoon of herkenbaar en zelfs zorgeloos en zo ook is het kijken ernaar vooral een gezellige ervaring.

Komedie staat hierboven, maar dat is nadrukkelijk glimlachend en licht. Dit is geen schaterlachfilm en het zoekt vooral de lichte noot in het alledaagse leven. ER gebeurt ook niets groots. Gaat een beetje over ambitie en je vleugels uitslaan vs. op je geboortegrond blijven en of muziek op een dorpsbegrafenis nu meer betekenis heeft dan muziek in een concertgebouw. Maar gaat daar ook niet zo diep op in. Op papier een film die me wel zou moeten liggen, maar het deed het me niet zoveel eigenlijk Hoewel ik het ook niet vervelend vond. Ik verkies de Forman films waaraan Passer meeschreef ver boven dit.