The Good German (2006)

Deze eens bekeken omdat de cast me wel aansprak, maar het was toch even wennen. Een zwart-wit film met dito oude muziek, zodat de film echt is geplukt is uit de jaren 50 of zo, terwijl hij uit 2006 is. Voor mij mocht de film gerust in kleur geweest zijn, maar soit.

Het verhaal kon me wel boeien, maar het einde was zo geplukt uit Casablanca. Er zullen waarschijnlijk nog wel verwijzingen naar andere films in zitten, maar 'k ben er niet zo in thuis.

'k vond vooral George Clooney de ster uit de film. Hij toont toch dat hij een veelzijdig acteur is, die meer kan dan koffie drinken

De film is niet echt een oorlogsfilm, maar eerder drama/thriller.

Tja 'k vond één kijkbeurt wel volstaan. De film is zeker niet waw, maar ook niet slecht.

Regisseur Soderbergh doet een poging om de sfeer van The Third Man (1949) na te bootsen, met op het eind nog een snufje Casablanca (1942). Hij had zich de moeite kunnen besparen, want hij vergeet een belangrijk ding. Namelijk om de film een beetje spannend te maken.

Behalve het slappe en rammelende verhaal is ook het acteerwerk allesbehalve om over naar huis te schrijven. Van George Clooney (in een soort Joseph Cotten rol) en Tobey Maguire vind ik dat niet zo vreemd, want die heb ik nog maar zelden echt goed bezig gezien. Dat ook Cate Blanchett meegesleurd wordt in deze mislukte thriller is zonde van haar talent, want zij weet meestal toch wel van wanten.

Een dikke onvoldoende.

Vond een aantal dingen niet echt kloppen (kan het mis hebben ) het scheld woorden gebeuren vond ik te hip vergeleken de tijd vlak 1939 ofzo waar de film in afspeelt.

Niet meer dan een aardige poging om een film noir te maken. The Good German (lamme titel zeg) speelt zich af in naoorlogs Berlijn. Een schitterend decor, ware het niet dat er met het decor en tijdsgeest erg weinig wordt gedaan. Voor een misdaadfilm wordt er overigens erg weinig spanning gecreëerd. Wat rest zijn de redelijk interessante ontwikkelingen tussen de hoofdpersonages en het op sterke wijze kopiëren van de film noirstijl. The Good German bevat veel prachtige shots. Daar heb ik me meer aan vergaapt dan het (soms erg) vergezochte plot. Toby Maguire is trouwens lachwekkend als lover met losse handjes.

In deze pre koudeoorlogsfeer had men met een veel beter verhaal (moeten) kunnen komen. Nu is het een halfbakken plot waarin de Amerikanen en Russen zoeken naar Duitse raketgeleerden, maar men gaat er nauwelijks op in. Soderbergh heeft veel rommel op de markt geslingerd, maar zo erg is The Good German niet. Voor goede film noir moet je hier gewoon niet zijn.

Vooral visueel sterk, deze duistere, interessante, maar ook koel overkomende en niet gemakkelijke film noir, die op een authentieke wijze de jaren veertig uitademt. Het gecompliceerde en verwarrende verhaal neemt uitgebreid de tijd om tot ontwikkeling te komen. Een nadeel van de zwart-wit beelden is dat in de donkere scènes nauwelijks nog iets te onderkennen valt. Daardoor raak je de draad van het verhaal ook nog eens gemakkelijk kwijt. Wel wordt er uitstekend gespeeld, ondanks dat de chemie tussen Cate Blancett en George Clooney ontbreekt.

Een poging ja, niet meer dan dat. Steven Soderbergh doet een poging maar slaagt niet. Het hele filmen in zwart-wit met de slechte belichting en ouderwetse muziek is leuk geprobeerd maar voelt onoprecht aan. Op de één of andere manier ziet het er echt uit als een film die er oud uit moet zien, in plaats van dat de film er echt oud uit ziet.

De 'veroudering' voegt dus niets toe, maar doet wel afbreuk aan de film. Ik had hier en daar moeite om sommige minder belangrijke personages uit elkaar te houden, omdat ze allemaal in uniform waren, in slecht licht en in zwart-wit gefilmd. Ook kon ik soms gewoon niet zien wat er gebeurde. Ik heb in principe niets tegen oude films maar deze film heeft alleen de nadelen ervan overgenomen.

Het plot is al niet veel beter. Het is vaag en hoewel niet bijzonder ingewikkeld was het me op het eind nog steeds niet duidelijk waar de hele film nou eigenlijk over ging. De personages deden me helemaal niks. Cate Blanchett acteert goed (zelfs haar Duits klinkt heel aannemelijk) als prostituee met een dubieus verleden, maar het kon me maar nauwelijks schelen wat er met haar gebeurde. Als je op het eind erachter komt wat ze precies heeft gedaan, maakt ook dat nauwelijks indruk. Het personage van George Clooney is zo karakterloos als maar kan en maakte dus geen enkele indruk. Toby Maguire is onverwachts snel uit beeld verdwenen, wat ik overigens helemaal niet erg vond.

Ik denk dat de film bepaalde thema's probeert aan te snijden, zoals wat nu goed en fout is in een oorlog, en of je mensen kunt aanrekenen wat ze hebben gedaan om in leven te blijven. De Amerikanen, Russen en Duitsers zijn allemaal geïnteresseerd in hun eigen hachje, maar ook de grootste onthullingen hierover maken geen indruk.

Ik heb me verveeld met The Good German. Omwille van Cate Blanchett nog twee sterren.

Jammere misser.

Soderbergh is zeker niet de eerste die de klassieke cinema probeert na te bootsen, wat mij betreft slaagt hij er hier net iets té goed in.

Tussen mij en 4:3 komt het nooit meer goed, maar ook die sceneovergangen en het camerawerk konden mij maar matig behagen. Het zwart/wit werk is bij momenten nog wel aardig, maar verder vond ik het visueel sterk ondermaats. Anderzijds is het wel zo dat Soderbergh de oude stijl erg dicht benadert. Hetzelfde geldt eigenlijk voor de soundtrack.

Clooney vond ik een miscast (iets te vlot), Maguire is vooral érg érg slecht. Was blij dat zijn rolletje uiteindelijk maar redelijk beperkt was. Verder ben ik zeker geen grootse Blanchett fan, maar zij was zowat de enige die haar rol een beetje naar behoren invulde.

Het verhaal mist spanning en intrige, Soderbergh weet met z'n acteurs nooit de juiste toon te vinden en de film gaat zeker een kwartier te lang door. Had er toch nog iets meer van verwacht.

1.5*

Terug naar de veertiger jaren in bijna alles. Niet alleen met zwart-wit, het is ook opgenomen zoals toen, veelal in een studio. Dat ziet er dan uiteraard niet zo mooi uit als bijvoorbeeld The Third Man, ook post war, maar ik kon er nog wel wat mee. Voordeeltje is wel dat je zo en met de huidige technieken iets als archiefbeelden kunt inmengen zonder dat het uit de toon valt.

Verder valt het ook niet tegen. Ik heb niet zoveel last van de reputatie van Maguire. Daarbij komt hij, net als de film, vrij pittig uit de startblokken. Anachronistisch, ja, maar daardoor raakt het wel snel het risico van een al te suffe imitatie kwijt. Een beetje althans, want in de manier waarop Soderbergh z'n cast laat acteren, zit dat stevig opgesloten. Iets losser had best gemogen.

Het verhaaltje kan er mee door. Een moordzaak waar meer en meer smerige zaken achter schuil blijken te gaan. Als Clooney eens een keertje niet in elkaar wordt getimmerd, loopt hij achter de feiten aan, die vervolgens met enige subtiliteit uit de doeken worden gedaan. Zo is de film bijna altijd onderweg, al is het iets te koud om de onthulling als een mokerslag te ervaren.

Met veel plezier deze film nog eens opnieuw bekeken.

En nog steeds niets op aan te merken. Puike prent !!!

Een fraaie poging om een neo-noir te maken, inclusief de zwart-wit-fotografie, close-ups met schaduwen, geheimen uit het verleden, melodramatische muziek, het geëigende beeldformaat en de achtergrondprojectie met historische beelden, inclusief alle puinhopen die me meteen weer terugvoerden naar A foreign affair, Germania anno zero, The third man en Witness for the prosecution. Toby Maguire maakt prachtig gebruik van zijn vriendelijke babyface voor het neerzetten van een onaangename ritselaar van wie je al na twee seconden weet dat het niet goed met hem gaat aflopen, hoewel ik niet gedacht had dat dat al zó vroeg in de film zou gebeuren, en Clooney en Blanchett spelen naar behoren. Misschien iets te lang om de spanning steeds vast te kunnen houden en daardoor achteraf minder effectief dan ik na pakweg een half uur kijken dacht.

Het was twaalf jaar geleden dat ik deze gezien had. Vandaag weer gekeken en ik blijf bij vier sterren en verbaas me nog steeds over het lage gemiddelde.

Blijft een prachtige ode aan film noir.

Ondanks vele anderen, kan ik deze film, zelfs met zijn acteer- en plotfouten, wel waarderen. Een film die geheel is opgenomen met oude camera's en licht- en geluidsapparatuur om de eenvoudige stijl van de jaren veertig zo veel mogelijk te benaderen, en waarbij archiefbeelden uit het decennium worden gemengd met zwart-wit nieuw materiaal.

Het verhaal wordt in drie delen verteld door de ogen van jonge chauffeur Tully (Tobey Maguire), oorlogscorrespondent Jake Geismer (George Clooney ) en de Duitse Lena Brandt (Cate Blanchett) en speelt zich af tijdens de Conferentie van Potsdam in Berlijn tussen Truman, Churchill en Stalin na de overgave van Duitsland. De drie raken verzeild in een rustig noir-moordmysterie dat ze naar alle uithoeken van Berlijn brengt.

Je ziet een naargeestige en kille wereld. Visueel weet het de sfeer van jaren veertig studiofilms als The Third Man en Casablanca (al overtreft het die klassiekers nergens) goed op te roepen. Kortom de film werkt als eerbetoon aan een vervlogen genre of stijl. Misschien zelfs wel te goed waardoor het voor kijkers van vandaag te ouderwets en langzaam was. Je moet eenvoudigweg, wat langer wachten tot het mysterieuze plot zich uitbetaald.

Grootste struikelblok zijn de optredens van de hoofdrolspelers. Clooney weet blijkbaar niet zo goed wat hij aan moet met een held-tegen-wil-en-dank. Tobey Maguire lijkt soms meer te denken dat hij Peter Parker speelde. Het is Cate Blanchett die als enige een overtuigende vertolking geeft. Echter ook de magie tussen Clooney en Blanchett ontbreekt. Hoewel het dus een paar gebreken kende, is het zeker een interessante meeslepend amusant experiment.

Het is al door verschillende users benadrukt dat de gelijkenissen met Casablanca treffend zijn. Niet alleen het einde dat visueel een kopie lijkt te zijn maar ook bv de poster van The good German als een kopie van de poster van Casablanca incluis de rode letters. Nochtans is er inhoudelijk wel degelijk een verschil zeg maar contrast met Casablanca. Deze Ilsa (Blanchett) is een dame die niet beroerd is om in de prostitutie te duiken om te overleven en is direct betrokken geweest in de vervolging van 12 joden tijdens de WOII. Deze Rick (Clooney) is een stuntelige verliefde puber die meermaals rake klappen krijgt maar er zelden één uitdeelt. De morele integriteit van deze personages uit The good German zijn opportunistisch of zelfs ronduit dubieus. Als dus op het eind Blanchett op het vliegtuig stapt is dat een goede zaak en Clooney zelf mag blij zijn dat die al uit zijn leven is. Vermits de connectie tussen Cloony en Blanchett geen vonken geeft, kan het ons als kijker geen barst schelen. Het is niet het geromantiseerde einde van Casablanca. The good German is dus meer een vergiftigde Casablanca. Het past in het grotere plaatje dat Soderberg wou brengen nl een morele ambiguïteit als mentaliteit tijdens de vredesgesprekken in Potsdam die Berlijn opdeelden in 4 zones. Iedereen is moreel verwerpelijk zowel de Russische als de Amerikaanse gezagsdragers want ze willen kost wat kost een wetenschapper binnenhalen die hen kan een militair overwicht bezorgen en zijn bereid om een aantal foute zaken onder de mat te schuiven. Met deze kennis in het achterhoofd heb ik slechts maar één vraag : wie is nu die Good German ?