Shi Gan (2006)

Ki-duk Kim is de enige van mijn favoriete regisseurs waarbij ik vaak niet zo warmloop om zijn films te mogen aanschouwen, alhoewel ze mij uiteindelijk bijna allemaal iets bijzonders weten te brengen.

Ki-duk Kim is een meester in het overbrengen van emoties, zonder van veel verbale communicatiemiddelen gebruik te hoeven maken. Juist daarom is het apart en jammer om te zien dat hij na zwijgzaam, wat meer ingetogen werk als Bin - jip en Hwal, kiest voor een wat andere aanpak met veel meer dialoog in de film, i.p.v. te putten uit non - verbale communicatie.

Shi Gan voelt echter nog steeds aan als een Ki-duk Kim film. Ingetogen en persoonlijk genoeg om van Shi Gan een film te maken waar het niet zozeer te doen is om een moralistisch oordeel te vellen over algemenere, maatschappelijke kwesties als plastische chirurgie. Centraal staat een vrouw wiens jaloersheid, haar er toe drijft om haar aard te verloochenen opdat haar vriend niet gaat tornen aan haar houdbaarheidsdatum. Het is allemaal mooi uitgewerkt, vooral die scenes bij dat beeldenpark vlakbij de zee gecombineerd met vaak rustige, op de achtergrond aanwezige muziek. 3,5*

Hmm aardige film. Misleidend mysterieuze poster. De film heeft zeker zo zijn mysterieuze tintjes, maar zo mystiek als de poster word het nergens.

Nu kan ik me geen visuele herkenningspunten van ki-duk herinneren (wel verzorgd hoor), maar vooral in Bin jip en Dream die ik heb gezien, daar vond ik veel sfeer in zitten. Sfeer miste ik hier een beetje af en toe.

In het begin was er wat liefdesverdriet, wat verwerking, maar het voelde wat koud. Later werd het wat mysterieuzer, (nergens geheimzinnig) wat minder dramatisch ook en dat lag me al een heel stuk beter.

Tsjah, aardige film en vooral wel redelijk onderhoudend, maar zeker niet heel bijzonder. Ik heb ze wel eens beter geschreven, I know!

Voor mij de minste van Kim-ki Duk en dat komt voor mij voor het grootste gedeelte vanwege het absurde plot. Je gezicht veranderen in de hoop aantrekkelijker gevonden te vonden komt bij mij zeer onvolwassen over. Ik kon daarom ook niet in de verste verte sympathiseren met de hoofdpersonen. De muziek was mooi, dat wel!

2,0*

Net als in Spring, Summer ... is er sprake van een tijd cyclus die zich herhaalt. Wat mij betreft had dat niet gehoeven, voor de rest prachtige film.

Zit nog maar op vier films van Ki-duk Kim, maar vind dit ook de minste. Of dat echt aan de dialogen ligt weet ik niet, in ieder geval mis ik een beetje de rust en het mystieke. In dat opzicht vind ik de film vergelijkbaar met Bin-jip. Verder springt de thematiek die Ki-duk Kim hier presenteert in het oog. Best boeiend en relevant, met een duidelijke stellingname van de regisseur, zo lijkt het. Daarnaast duiken er ook in deze film weer de gebruikelijke relationele strubbelingen op. Het camerawerk en de muziek tenslotte zijn niet niet meer dan degelijk. Past wel bij de rest dus eigenlijk. Drie sterren.

Nogal gemengde gevoelens. Ki-Duk maakt ineens een film die echt propvol dialogen zit en dat loopt bij vlagen zelfs compleet uit de hand, met als duidelijkste voorbeeld wanneer de nieuwe Seh-hee op het bed zit en naast haar slapende Ji-Woo uitroept hoe ongelukkig ze wel niet is . De film is ook vooral een niet al te subtiele morele vertelling en doet de film een wat makkelijke en misplaatste poging om het verhaal cyclisch te maken. Verder is de muziek nogal oversentimenteel en cliché en de film voor Ki-Duk begrippen wat degelijk en glad,

Misschien wel de minste van Ki-Duk (van de elf die ik er inmiddels heb gezien), ware het niet dat een stuk van de film erg sterk is. Namelijk het laatste half uur, het deel waarin Seh-Hee op zoek is naar Ji-Wong maar geen idee heeft hoe hij eruit ziet. Helaas zakt de film als we echt op het einde zijn weer stevig in met een nogal flauw einde met het ongeluk en de eerder genoemde poging er een cyclische vertelling van te maken En dat geeft zomaar het idee dat ik vooral naar een potentieel geweldige film met heel veel mankementen heb zitten kijken.

En daarmee kom ik ik nipt nog op 3.0* uit.

Goed.

Na Spring, Summer etc. was ik toch wel benieuwd geraakt naar meer regie, maar heb ik me aan de ene kant nogal voorgehouden niet te gaan overhaasten zoals ik met sommige regisseurs doe. Ik had een gevoel alsof deze film echt de ruimte nodig hadden om mij te raken, aangezien ik de stijl niet heel persoonlijk vind moet het geen standaard-molecule worden, maar juist een bijzondere stijl.

Film is erg mooi, vooral heel goed geacteerd, onderhoudend verhaaltje en eigenlijk ook nog best ontroerend en wat ik altijd leuk vind, is dat het zo recent en modern is. Weer zo'n film die onze tijd kenmerkt! Ik had wel wat moeite met het begin en eind, snapte de clue er niet echt van, maar zal wel weer aan mij liggen haha.

Audiovisueel is het ook erg mooi, wat ik al zei: het heeft is onpersoonlijks, maar daardoor is het wel bijzonder. Kim gaat echt voor de mooie plaatjes en dat is dan ook vaak te zien. Het park waar de geliefdes elkaar telkens treffen bevatte ook eigenaardige beelden die ik ook wel leuk vond om te zien haha. Zo kan iets simpels als ''iets leuks'' filmen al werken bij de kijkers. Trek er je voordeel uit zou ik zeggen.

Gewoon een goede film die erg toegankelijk is en ook lekker vlot gaat. Zeker de moeite waard, 3,5 ster.

Mooie film, al is hij een beetje onevenwichtig. Hij moet namelijk op gang komen. Ik heb me an sich niet echt gestoord aan de pratende mensen, maar het werkt niet echt bevorderlijk voor de mysterieuze sfeer die normaal in de films van Kim Ki-duk hangt. Het verhaal is niet meeslepend, maar kabbelt wel rustig voort. Het betekent vooral genieten van de rare beelden in de beeldentuin, ook vanwege de wijze waarop ze in beeld gebracht worden. Visueel zijn dat toch de aardigste scenes, de rest is over het algemeen degelijk, maar niet overweldigend.

Naar het einde toe wordt het alleen maar beter, als ook de kijker in het ongewisse wordt gelaten en waarbij er een sterke sfeer van vertwijfeling en wanhoop gecreëerd wordt. Soms een simpele maar doeltreffende manier van filmen waardoor ik als kijker ook het gevoel kreeg dat ik je bekeken werd, bijvoorbeeld als er gefilmd wordt door een raam. De personages winnen hierdoor ook aan kracht. Komen ze eerst over als psychisch in de war, dan krijgt dit toch een kader door de sfeer.

Verder schreef ik drie jaar geleden, na mijn eerste kijkbeurt, dat ik de twist niet zo kon waarderen. Nu hangt de film er nog steeds niet op, maar ik kom er wel op terug. Ik vond het eigenlijk wel een leuke toevoeging. Het geeft wel te denken over hoe de film te interpreteren. Een aantal gedachten komen bij me op, die echter filosofisch redelijk uitgekauwd zijn, en de film lijkt ook niet echt antwoorden te geven. Dat is niet erg, want als je het allemaal over je heen laat komen is het ook een prettige film. Een kleine 4*.

Aardige film nu geen zin meer, nu naar bed.

Een film van Kim navertellen is bij voorbaat kansloos, maar als je het toch probeert gaat het ongeveer zo: een vrouw is bang door haar vriend gedumpt te worden omdat hij is uitgekeken op haar uiterlijk. Ze verdwijnt uit zijn leven en laat haar gezicht veranderen door een plastisch chirurg. Met haar nieuwe uiterlijk wil ze haar vriend terugveroveren. Dat lijkt ook te lukken, maar ze drijft het spel te ver door, waardoor ze haar vriend alsnog van zich vervreemdt.

Dit is nog maar het uitgangspunt. Er gebeurt heel veel meer. Een beetje te veel naar mijn smaak. De film leidt aan een overdaad aan verwikkelingen, misverstanden en verwisselingen, waardoor de hoofdlijn uit zicht raakt. De film zit ook boordevol woede, agressie en geweld. Er wordt wat afgemept, tot bloedens toe, vooral als ze dronken zijn. Dat begon me gaandeweg de film behoorlijk tegen te staan.

Er is niet veel ruimte voor poëzie in deze film. Al zijn de opnamen van de beeldentuin op het strand fraai. In die tuin zou ik wel eens een kijkje willen nemen. Time is beter dan Dream, maar minder dan Kim’s latere films.

Niet veel van verwacht door de mindere kritiek van sb, maar toch verrast. Aangename film. Klein van opzet , maar toch met grote liefde en idealen, vergelijkbaar met Soom.

Ja, die Ki-duk is toch een van mijn favorieten geworden.

Niemand die naar Tanin no Kao (1966) refereert ?

Mooie poster

Naar mijn gevoel een wat vreemde eend in de Ki-duk Kim bijt. De film is net als het nieuwe gezicht van See-hee: mooi maar het voelt niet lekker aan. Vooral in het laatste deel volgen de verwikkelingen elkaar zo snel op, dat ik niet aan de indruk kan ontkomen dat regisseur Kim het min of meer zag als een tussendoortje waar hij zo vlug mogelijk vanaf wilde zijn. Hoe dat ook zij, ik vind het zeker niet zijn beste film.

Niet slecht, maar ik vond het verwarrend en zeurderig overkomen. De chemie/magie van Kims eerdere films is ook veel minder aanwezig.

Minste Kim die ik tot nu toe zag. Het concept over obsessieve jaloezie is nog wel aardig, maar de hysterische hoofdpersonen en de bizarre acties maken dat ik me geen moment in kon leven. Het is geen vervelende film om naar te kijken, er zaten een aantal mooie scenes in ook, maar na afloop voelde het vooral leeg. Half punt aftrek bovendien voor het einde, dat nergens op slaat en de film een onverdiend mystiek tintje probeert mee te geven.