Invisible Waves (2006)

Mijn Duits is ook erg roestig, had ik nu maar beter opgelet tijdens mijn lessen Duits Ik weet wel dat er over de Thaise titel van Last Life veel onduidelijkheid is. Noi betekend inderdaad klein of weinig, maar dat kan ik niet in connectie brengen met deze film.

Uit die recensie haal ik eigenlijk dit;

Daar wordt ik ook niet veel wijzer van Ook ben ik de naam Kyoji en Nid niet tegengekomen in Invisible Waves.. Het blijft apart, en zeker opvallend. Vind het ergens ook wel interessant .

Film die in elk geval mij heeft uitgenodigd om Last Life in the Universe nogmaals te bekijken en te waarderen. Daar heb ik duidelijk niet uitgehaald wat er in zit (denk ik).

Deze film vraagt ook wel wat. Was hele tijd nieuwsgierig en ingespannen om te kijken waar het heenging en het einde bevredigd in die zin ook wel. Vind het alleen altijd moeilijk om mijzelf helemaal te laten gaan in zo'n (standaard) misdaadomgeving waar het verhaal zich afspeelt.

Sfeer en design echter allemaal top! Twee minpuntjes (een grote en een kleine):

- nauwelijks hoorbare, maar daarom niet minder vervelende tingel-tangel muzak om het geheel te begeleiden, ik was bijna zonder geluid gaan kijken (de grote)

- de styling van Asano Tadanobu is toch wel erg nadrukkelijk in dit soort films (tenminste dat is mij vaker opgevallen), zodat zijn uitdossingen wel erg veel weg hebben van product placement. Maar als acteur mag ik m graag zien (de kleine)

Even over jou kleine en grote minpuntjes:

-De nauwelijks hoorbare tingel-tangel muziek deed juist bij aan kracht van de film, wat mij betreft. Het maakt het geheel wel tot heel erg gestileerd, aangezien de muziek (muzak..) constant op de achtergrond hoorbaar/voelbaar is. Maar juist het feit dat het constant aanwezig is, en op zo'n zachte toon maakt het echt onderdeel van de film. Het is daarom meer dan achtergrond muziek.

-De styling van Asano vond ik erg fijn in deze film. Echt uitgedost was hij toch echter niet? Gewoon fijn gekleed op het weer, stijlvol in een simpel pak met een fijnzittende broek, haar in een staartje.

Eerste, je hebt gelijk. Het was geen achtergrondmuziek, maar juist heel erg aanwezig en ik vond het misplaatst. Maar da's een kwestie van smaak.

Tweede. Klopt, maar nadrukkelijk ook inzoomen op de schoenen om die in beeld te krijgen en zo. Mmm, ik weet het niet. (er staat nota bene ook een aparte stylist voor Asanoin het credit racket (heet dat zo?) op de DVD hoes!)

Van dat "product placement" gedoe heb ik helemaal niks gemerkt. Wel iets om op te letten als ik de film nog een keer terugkijk, maar het zou me verbazen dat Ratanaruang daar een zoom aan zou spenderen. Asano is verder ook wel een (anti)modebeestje, dus het zou me niet verwonderen moest hij z'n eigen stylist hebben.

Wat de muziek betreft, heerlijk. Kan het tingel-tangel niet echt plaatsen, aangezien mij vooral een onderdrukte ambient soundtrack is bijgebleven. Ratanaruang gaat erg bewust met muziek om, iets waar de meeste regisseurs nog wat van kunnen leren. Maar misschien is het niet de meest makkelijke muziek om een hele film naar te luisteren.

Ondertussen de DVD ook al besteld, dus toch nog maar een keertje goed herkijken.

Een eigen stylist voor Asano heeft hier dus baat gedaan, het viel me namelijk best op (positief), ook in andere films. Er werd inderdaad op zijn schoenen ingezoomt (althans, hij liep met zijn schoenen langs de camera.) Of dit "product placement" is weet ik niet, ik heb namelijk geen merk onthouden, of het moet heel onbewust geweest zijn. Bij een film al The Island viel me dat bijvoorbeeld wel erg op, best vervelend.

En het was inderdaad een meer ambient soundtrack dan tingel tangel. Een prachtige soundtrack dan wel, zou geen straf zijn die eens in mijn cd(mp3)speler te mogen plaatsen.

Ambient genoeg ook in mijn eigen muziek collectie. Daar niks op tegen. Het ging me meer om het effect dat het hier had: bij mij irritatie. Ook klopt het dat er iets dreigends van uitging, maar evenzo vaak had stilte mij liever geweest.

Ik kan me het van jou kant ook wel goed voorstellen. Pen-Ek Ratanaruang is niet iemand die het heel subtiel aanpakt. Alhoewel de soundtrack een soort onderhuids gevoel weer moet geven, is deze toch zo vaak aanwezig dat het irritatie zou kunnen opwekken (het moet een onderhuids gevoel opwekken). Bij mij werkte het als een slaapwieg, iets waar ik erg van houd.

Een film die het vooral van zijn visualiteit moet hebben. Erg mooie shots en kleuren die schitteren in afwezigheid houden het uitzonderlijk minimale verhaal van Invisible Waves bijeen. Ik las hierboven de term 'droomsequentie': precies het woord dat bij mij op kwam tijdens het kijken. Vooral tijdens de vaart richting Phuket lijkt het alsof je als kijker in een nare droomwereld terecht bent gekomen, met de diepe shots en een Asano die door de lege gangen van het schip lijkt te slaapwandelen.

Wat de cinematografie betreft is de film dus erg sfeervol. Of eigenlijk moet ik zeggen "sfeervol door sfeerloosheid"! Toch ergerde ik me van tijd tot tijd aan de traagheid van het plotverloop; een film moet mij vaak meer bieden dan mooie plaatjes. Als Asano voor de zoveelste keer door door het schip waart heb ik het wel een keer gezien. De manier waarop Ratanaruang je als kijker in het duister laat tasten is overigens wel fijn uitgewerkt: ondanks het theoretisch simpele verhaal blijft de film tot het erg sterke einde mysterieus.

Verder passen de bijzondere/bizarre personages die ten tonele worden gevoerd uitstekend in de sfeer van de film. Semi-zombie Asano, Lizard de Karaoke man, de Baas, die intrigerende buurvrouw wiens rol ik nog steeds niet kan plaatsen, die 'monnik' die eerst alleen gewond was aan zijn hoofd maar later ook een gebroken arm had??. Alleen Hye-jeong Kang als Noi vond ik vervelend en zelfs wat overaanwezig.

Ik geef deze film drie sterren, maar ben voor rede vatbaar om het met 0,5 te verhogen! Edit: laat de rede maar zitten, ik doe die halve ster er zelf wel bij op

3,5*

vervelende film. Ploy was veel en veel beter.

Maar eigenlijk niet.

Prachtige film met prachtige sfeervolle en droge shots.

Het deed me een beetje aan de stijl van Gus Van Sant denken, van die lange dromerige shots tussen het verhaal door die normale regisseurs nooit maken, van die shots die onbelangrijk zijn voor het verhaal maar toch veel toevoegen als je het mij vraagt.

Het grote verschil is dat deze shots af en toe grappig zijn, zoals de scenes op de boot, dat was eigenlijk best wel heel grappig.

Het acteerniveau was ook prima.

Ik zit te twijfelen tussen een 4 en een 4,5, voorlopig hou ik het even op een 4 vanwege het einde, ik had echt zo'n 'AAAAH NEEEEEJ HE' gevoel aan het einde. Maar origineel was het einde wel.

Het verhaal dat op de hoes en hier staat klopt niet helemaal, in de eerste zin staat iets wat totaal niet klopt met het verhaal.

Edit (5 minuten later): Ik verhoog tot een 4,5 omdat deze film eigenlijk best wel briljant is.

Wat mij vooral opviel was dat deze film wat weg had van Stanley Kubrick `s The Shining. Niet alleen de lange gangen in het hotel spraken dit uit, alsmede de bekladdingen op de muur waar ' Redrum ' op prijkte. Ook de conversatie die Asano in de nachtelijke uren voerde met een barkeeper leken zo uit The Shining te komen. Mooi staaltje van een soort dromerig bewustzijn.

Het duurde overigens even voordat ik mij aan de film overgaf, maar eenmaal dit gebeurde was ik verkocht. Lange wat statisch in beeld gebrachte shots ogen dankzij het veelvuldig gebruik van de kleur groen toch best wel hypnotiserend. De muzikale intermezzo `s versterkten het wat absurde karakter van de film. Geweldig hoe luchtig een vlucht voor een bijna niet af te wenden afrekening binnen het criminele circuit, in beeld gebracht werd.

De scenes in het zwembad oogden echt magistraal qua kleurgebruik. Ietwat jammer, dat de scenes op de boot daarbij wat in het niet vielen. Qua muziek ook helemaal mijn stijl, een wat aanwezige soundtrack, zij het toch wat op afstand aanwezig. 4*

Interessant, is mij tijdens het kijken van de film totaal niet opgevallen. Vond de sfeer in Invisible Waves dan ook vrij anders, maar toch kan ik me wel iets voorstellen bij jouw vergelijkingen.

Mooie film met een maar matig en onlogisch plot (dat bovendien nogal op toevalligheden berust) en personages die of erg goed bedacht waren of me juist volkomen koud lieten.

Bijzonder sterke punt is het fenomenale camerawerk in deze film. Doyle laat zijn camera weer als een soort heimelijke spion door het geheel dwalen en weet de spanning op een rustige bijna Hitchcock-achtige manier op te voeren. De gedesatureerde kleuren deden me bv aan de films van Melville denken die ik gezien heb. Samen met de film-noir achtige personages en verhaal geeft dat een lekker sfeertje. Vooral dat de chefkok nogal aan waanbeelden lijkt te leiden zorgt soms nogal voor een vervreemdend effect die mij als kijker vooral in het begin wist te prikkelen.

Toch kon de film me niet geheel overtuigen... En dat komt vooral door het ontbreken van enige motivatie bij de hoofdpersoon (ik geloofde werkelijk nergens dat die onzekere en aardige kerel in opdracht van zijn baas zijn minnares had omgebracht. Waarom zou hij eigenlijk?). Verder is het natuurlijk allemaal wel erg toevallig dat hij net het weer verliefd wordt op het nieuwe vriendinnetje van zijn baas, die toevalliger wijs ook aan boord van hetzelfde schip zit. En zo zitten er wel meer dingetjes in die ik als ontwikkeling niet echt sterk vond (de ontsnapping, het briefje van 100 met telefoonnummer bv.) De film kent wel een sterke ontkonoping vind ik.

Verder vond ik de rol van de vrouw ook niet zo sterk, bij een film als deze past toch meer een echte "femme fatale". Daartegenover staat dan wel weer zo'n heerlijk figuur als The Lizard.

Film verdient wel gewoon een voldoende en is ook zeker de moeite waard om een bekeken te hebben (al was het alleen maar door de bijdrage van Doyle) maar had sterker uit de verf kunnen komen met een slimmer en beter doordacht plot.

3*

Zeer mooi internationaal Aziatisch fimpje met weer een mooie rol van Asano sinds Ichi the Killer. Het verhaal is wel een beetje puzzelen soms maar evengoed weet deze film je toch te amuseren. Het moet een beetje een film noir voorstellen. Verder was het sfeertje in de film ook mooi en de humor mocht ook niet ontbreken. Vooral die scenes op die boot zijn onvergetelijk waar ze ook op een ludieke manier laten zien dat Kyoji zich de tering verveeld en zich maar ergert aan de slechte onderhoud van de schip.

Ook de shots van Thailand zijn mooi en die "Redrum" actie was ook erg mooi verzonnen. Dan komt het verhaal ook een beetje naar boven dat het verleden Kyoji maar blijft achtervolgen en het ook net lijkt alsof die geest van zijn vermoorde vriendin hem blijft stalken alleen laten ze het hierin op een andere manier zien.

Het einde is ook erg onverwachts.

Maar al bij al een zeer mooi gemaakt Aziatische puzzelthriller. Het verhaal is wel veel focussen geblazen. Misschien kwam dat ook wel omdat ik best moe was toen ik de film bekeek en bijna in slaap viel. Moet de film ook maar weer eens herzien.

Maar tot nu toe een 4,5*

Vooral audio/visueel indrukwekkend. Het verhaaltje was niet super ingewikkeld of bijzonder maar de prachtige beelden en de mysterieuze muziek helpen de film boven de middenmoot uit te helpen. En hoe...

Het geheel deed me een beetje denken aan Twin Peaks. Lekkere zwarte humor met flink wat surrealisme en mysterie.

Vreemde, visueel prachtige mix van misdaad, thriller en slapstick komedie.

Probleem met deze film is dat het nogal rommelig oogt en daardoor mijn aandacht niet 100% weet vast te houden. Vergeleken met Ratanaruang's Last Life in the Universe is dit stukken minder.

Toch blijft de film boeien, wat voornamelijk te wijten valt aan Asano's acteerwerk. Hij is echt één van de betere acteurs in Japan.

Ik zal deze zeker nog eens bekijken, wie weet dat ik hem dan nog meer ga waarderen. Maar voor nu een dikke 3,5*

Mooie sfeervolle thriller. De eerst film die ik trouwens zie van Pan-ek Ratanaruang. Film straalt een enorme rust uit dat extra wordt versterkt door de tingel-tangel achtergrondmuziek, die hoewel het constant hetzelfde deuntje was, mij toch echt niet storend overkwam. Mooie van de film vond ik dat je ook lang in het ongewisse werd gelaten over de ware toedracht van de dood van de geliefde, zodat het gelukkig geen voorspelbaar einde werd. En dat wil nog wel eens bij dit soort films. Toch nog maar eens meer gaan zien van deze regisseur. "Last Life in the Universe" lijkt mij ook best een mooie film.

3,5*

btw Nu merk ik dat ik in de trailer scenes tegenkom die ik op deze DVD niet gezien heb, zoals oa de scene op de poster. Zou dat komen omdat deze DVD op MTV te zien geweest is en omdat dat zij daarom 'schokkende' scenes uit de film geknipt hebben? Of is er van deze film nog een andere versie in omloop?

Pen-Ek is een held.

Die geweldig subtiele muziek.. stiekem scheelt dat gewoon een halve ster, want wat een sfeer wordt er (wederom) gecreëerd. Achteraf denk je dan, waar ging deze film over? Samen te vatten in één, misschien twee zinnen, maar die grandioze sfeer zorgt ervoor dat ik niet om een hoge score heen kan. Ook de vertelstructuur is trouwens een pluspunt.

Verder nog wat leuke personages en dankzij de sfeer een heerlijke wegkijker. Weliswaar niet zo goed als Ruang Rak, maar er kan nog net 4.5* van af. Dit soort films mogen gewoon inhoudsloos zijn, hoewel inhoudsloos...

Ondanks diens groeiende bekendheid kent de Thaise cinema nog steeds vele geheimen voor mezelf. Ong-Bak en Shutter zijn weliswaar reeds de revue gepasseerd, maar beiden prenten enten te zeer op een beperkte en simplistische uitwerking van een standaard premisse. Efficiënt zonder meer, maar zelden tot nooit capabel om de zintuigen te prikkelen. Invisible Waves daarentegen levert binnen de contouren van een eenvoudig noir gegeven een op zijn minst verfijnde en bovenal bevreemdende audiovisuele beleving af. Ratanaruang vertoont echter een voelbaar gebrek aan narratieve ontwikkeling, waardoor het mystieke karakter van zowel protagonist als prent aan kracht moet inboeten.

De omvattende sfeer van een verloren, doelloos gewaande ziel kent nochtans een bijzondere aantrekkingskracht. En dat is dan ook het rechtstreeks gevolg van de audiovisuele opzet van het geheel. De muzikaal verfijnde geluidsband dringt met een sluipende efficiëntie in op het gemoed van de kijker. Terwijl in de gedempte fotografie van eeuwige estheet Christopher Doyle een brok mystiek schuilt. Toch is de hand van Doyle niet naar diens normen; de kleuren spatten voor de verandering eens niet van het scherm. De composities zijn dan wel feilloos, maar eveneens weinig verrassend en gevarieerd.

Meer nog dan Doyle is Tadanobu Asano een absolute noodzaak voor het slagen van Invisible Waves als intrinsieke ervaring. De emotionele kronkels van de protagonist zijn relatief ontoegankelijk, maar worden onder invloed van Asano's zichtbare twijfel alsnog treffend weergegeven. Ook inzake enkele humoristische kleinoden ontpopt Asano zich tot een begenadigd slapstickacteur, waardoor het personage voldoende bestaansrecht heeft en Invisible Waves de nodige fijnzinnigheid genereert.

3*

Vind de beelden en muziek mooi. De camera die op iets anders gericht is als het onderwerp, waardoor je maar een klein stukje ziet. Mooi gedaan. Helaas heb ik hem twee keer geprobeerd te kijken,maar iets te laat denk ik. Ben twee keer in slaap gevallen. Wacht nog even met stemmen dus, maar volgens mij komt er iets aller aardigst aan. De lange shots en dromerige muziek, maakt misschien wel dat je niet te moe moet zijn om hem te kijken.

Bijzonder filmpje.. zowel de decors als de muziek hebben een rare rustieke uitwerking, het sust je bij wijze van spreken 'in slaap' en laten de toestanden aan je voorbij trekken, dat je soms denkt iets gemist te hebben, althans je laat je dan meevoeren met het rustige camerawerk. Zelfde als met die muziek.. opeens besef je dat die relaxte klanken er nog steeds zijn.

De shots van de slingerende autoweg en die in het zwembad vallen me het meest op, en de fraaie woonomgeving van de baas. Verder veel evenwichtige vale tinten zoals allemaal al hierboven beschreven. Af en toe was het wat matig te verstaan en ik geloof niet eens dat ik alles precies doorheb, d'r mocht wat mij betreft soms ook wel een stroomversnellinkje komen.

Het einde is ook al zo opvallend tegenstrijdig door de kalme houding van Kyoji, onderstreept door de rustig deinende shots op het water. Best een aparte beleving die misschien snel wegzakt in de herinnering maar dat is dan maar zo.

Trage film met een saai boottochtje waarin weining gebeurt en verder gebeurt er gewoon veel te weining om echt te boeien.

Zeer sfeervolle film van Pen-Ek.

Het verhaal is niet altijd even makkelijk om te volgen maar dat maakt opzich niet zo veel uit vind ik. De wijze waarop het verhaal wordt weergeven vind ik wel erg sterk gedaan. De structuur houdt het namelijk erg boeiend. Daarnaast valt er nog zoveel meer te genieten zoals van de geweldige personages waaronder een zeer overtuigende Asano en geweldige muziek waardoor de visueel schitterende beelden nog sfeervoller worden. Dit alles maakt het toch wel tot een erg fijn sfeervol plaatje.

4* en binnenkort Last Life of the Universe maar eens opzetten.

Blijft prachtig.

Blijft voor mij ook beter dan Last Life. Op alle gebied overtreft Ratanaruang z'n vorige film. Visueel strakker, soundtrack is mooier en het acteerwerk sterker.

Wel taaier, want romance is doorgaans beter geschikt dan crime voor dit tempo. Het blijft een erg trage film en het eerste half uur gebeurt er opvallend weinig. De tweede helft is iets geanimeerder, al weet ik eigenlijk niet welk deel ik nu het beste vond.

In ieder geval een boeiende en unieke film, Ratanaruang's beste wat mij betreft en een aanrader voor iedereen die eens wat anders wil.

4.5* en een uitgebreide review

Een erg rustige film met een verhaal dat op papier veel geweld en actie doet vermoeden, maar het tegenovergestelde is echter het geval. Dat levert in ieder geval een aparte kijkervaring op.

Ik las hier ergens dat je soms het idee hebt iets gemist te hebben, omdat je jezelf af en toe meer focust op het visuele, i.p.v. het plot. Dat gevoel had ik zelf ook af en toe. Het sfeertje is daardoor soms best relaxed, terwijl daar niet altijd reden voor is. Best knap gedaan. Visueel ziet het er sowieso wel goed uit. Mooie kleuren, niet te scherp en opvallend en fijn camerawerk. Toch werd ik er nooit zo in opgezogen, als ik bijvoorbeeld bij Pen-Ek Ratanaruang’s landgenoot Apichatpong Weerasethakul zijn films wel heb.

Dat komt ook door hoofdrolspeler Asano, die ik maar een matig acteur vind. Ook hier kon hij me weer niet overtuigen. Verder zijn de personages ook wat wisselend. Sommige, zoals de baas zijn goed, anderen zoals het hoofdpersonage zijn duidelijk minder. Inhoudelijk zijn de gebeurtenissen soms wat toevallig, maar het visuele aspect weet de film toch wel te redden. Het dromerige, tegenstrijdige gevoel dat de beelden oproepen is bij vlagen best lekker. Het eerste half uur was ook duidelijk inkomen, maar het einde was erg geslaagd.

Al met al een aardige kennismaking met het werk van Pen-Ek Ratanaruang.

3,0*

Toch wat minder dan Last Life in the Universe.

Veel overeenkomsten in soundtrack, cinematografie, meerdere talen die gesproken worden, en op sommige vlakken ook echt beter. De cameravoering is mooier wat mij betreft, een beter gevoel voor kadrering en de bewegingen van de camera zijn ook vaak mooi beheerst. Op het schip wordt het wel allemaal weer wat statischer, en staat de film ook wat meer stil. Jammer alleen dat de omgeving niet wat mooier is, zeker op het schip.

De soundtrack is ook hier behoorlijk sfeervol in al haar subtiliteit, en staat wat mij betreft op hetzelfde niveau. Plot vind ik hier wel minder. Er gebeurt erg weinig, en het is allemaal gericht op een enkel persoon, de interactie met anderen gaat minder diep dan in Last Life in the Universe, wat het behoorlijk pittig maakt. Uiteindelijk zit het hem hier in dat ik de film wat minder waardeer. 3,5*.

Thriller die zich o.a. afspeelt in Hong Kong en Phuket, een cruise, het zijn details uit de plot die een heel ander soort film doen vermoeden, maar vond dit eigenlijk wel erg fijn. In het begin was ik nog wat te veel op zoek naar de samenhang, de plot lijkt ingewikkelder dan hij uiteindelijk blijkt te zijn, maar al snel zat ik er best in. Er wordt dus niet gekozen voor beelden van de Hongkongse skyline of de stranden van Phuket, je ziet vooral non-descripte gebouwen en omgevingen tegen een grauwe lucht, en de cruise is beter te omschrijven als een anti-cruise, ongemakkelijk en oncomfortabel- gelukkig (maar verrassend) was er nog wel een telefoon die bovendien werkte.

Het ingetogen acteren van Asano past prima bij zijn personage- alsof hij voor een foto poseert wacht hij zijn executie af. Vond Kang Hye-jung hier wat minder sterk, maar dat komt denk ik vooral omdat al haar teksten in het Engels waren. De film heeft best wat humor, van het soort dat je 100 jaar geleden al in Chaplin's films kon zien, maar ook kleine visuele grapjes- en natuurlijk de karaokefan Lizard, die als hij even aanzet meteen een paar vrouwen aan het dansen krijgt die zich in een foute videoclip wanen.