Le Puits aux Trois Vérités (1961)

Er bestaan er heel veel van : Rashomon varianten...dit blijkt er weer een te zijn, al weet ik niet of dat een idee van de makers was of dat de mij verder ongekende roman waarop hij is gebaseerd ook reeds deze structuur had. De film komt trouwens totaal niet over als een romanverfilming maar als boulevardtoneel, waar de pochade achtige inhoud natuurlijk ook aan bijdraagt.
Hoewel pochade een farce suggereert en zowel IMDB als MM ons wijs trachten te maken dat dit een komedie is, is dat absoluut NIET het geval, in tegendeel. Ik geef toe dat je om alles moet kunnen lachen in het leven, maar zelfmoord is doorgaans eerder een reden tot melancholische bespiegelingen, of in dit geval tot een whodunnit, hence de spoiler.
Whodunnit zeg ik, we zien in het begin Brialy wegrennen , duidelijk in paniek, en we hebben net daarvoor een schot gehoord. Daar is iets niet pluis...terwijl Brialy vervolgens uithuilt bij zijn maitresse Gabel in een shabby pension, leren wij dat het pistoolschot een slachtoffer heeft gemaakt : niemand minder dan Catherine Spaak helaas.Ook leren wij dat haar mammie Morgan wel erg snel ter plekke is op de locus delicti...
Dan arriveren de flikken en kan het Rashomon spelletje beginnen met 3 verhalen, 3 POV's en 3 verklaringen van het gebeurde, en wat er aan voorafging. POV Brialy die uithuilt bij Gabel, POV cougar Morgan die Brialy verlinkt bij de flikken- al dan niet terecht- en POV Spaak. Maar die was toch dood ? Ja, maar gelukkig hield ze een poeziealbum bij . Niet verwonderlijk, want Spaak was pas 16 hier ! En moet dus de eega van Brialy voorstellen, al tegen de 30...rare jongens, die Fransen.
Het wordt nog bevreemdender als je bedenkt dat Spaak er hier uitziet als...14 of zo, duidelijk een kind nog en dat gekwijl is hier verder niet nodig. Maar met dat al gaat ze toch nog even naakt, en blijkt ze verhip al weer een cockteasing nymphette te vertolken ! Zij het stiekem een beetje gevoelig- hence het poeziealbum.
Voor de duidelijkheid: de 3 POV's overlappen elkaar continu en vaak heb je geen idee naar welk POV je nu weer zit te kijken, deed Kurosawa toch iets beter. Bovendien : we leren hier wel degelijk wat er zogenaamd "echt " en objectief met Spaak gebeurd is, hoe en waarom.
Zoals ik al suggereerde komt dit alles zeer toneelmatig over, vrijwel geheel in interieurs spelend en volstrekt dialooggericht. Er waren dan ook wel figuren van het kaliber Morgan of Brialy nodig om het geheel kijkbaar te houden. Dat lukt net, maar met een beter regisseur had hier een stuk meer in gezeten. Die Villiers is dan ook tamelijk vergeten.

Is bij mijn weten niet uitgebracht met anderstalige onderschriften, werd echter in onze contreien uitgebracht onder de titel "de put der 3 waarheden " en ongetwijfeld vaak op teevee te zien zijn geweest. Wie heeft gekeken ?