Serving Sara (2002)

Ik ook niet!

Zie hier veel gemengde reacties, ga hem vanavond kijken. Zien wat ik er van vind.

Nou ik vind het een heel vermakelijke film, en Perry speelde juist heel goed in deze film. En ik las dat mensen zeiden dat hij z'n Chandler rol deed, vind ik onzin. Hij had hier een veel soepelere en meegaander karakter. Plus hij acteerde ook veel volwassener.

Prima film.

***

Sjah, Perry's humor is gewoon mijn humor. Sarcastisch, met zelfspot en een groot aantal scherpe opmerkingen richting Tony.

Stelt verder natuurlijk niets voor dit, maar 3* kunnen er best vanaf.

Ja, net als Phoenix is de humor van Perry ook mijn humor, ik zou zo een rol van hem kunnen overnemen, haha. Ik heb de film 1 keer gezien, een paar jaar geleden. Vind je de humor goed dan is de film ook goed. Ik geef hem een 3, want ik blijf neutraal, ookal vind ik hem misschien wel beter.

heel leuke film zeker de moeite waard

Grappige film!

Vond hem moeilijk te volgen qua verhaal, pas tegen het eind aan begreep ik wat er aan de hand was, en waarom ze half Amerika doorjoegen..

Desondanks wel een paar grappige scenes, die vooral Elizabeth voor haar rekening nam, maar ben toch niet helemaal overtuigd.

Ook van deze film heb ik zeker en vast genoten. Matthew Perry zet een schitterende acteerprestatie neer, maar dat zijn we ondertussen van hem wel gewoon.

Flutfilm, met misschien 2 of 3 momenten van enig humoristisch niveau. Moeilijk om niet in slaap te vallen. Hierbij kan men weer eens ontdekken, hoe het maken van een goede comedy eigenlijk het moeilijkste is voor een crew.

Leuke film!

Te vaak eerder gezien dit soort films.

Elizabeth Hurley lekker w**f.

Meer boeiends aan deze film is er niet.

Gekeken omdat ik Matthew Perry zo leuk vind als Chandler in Friends. Daar is hij echter een stuk vermakelijker dan in deze film.

De eerste helft is nog wel aardig met wat leuke gedeelten erin maar halverwege gaat het snel bergafwaarts en het resultaat is eigenlijk een vervelende film. Vanwege de eerste helft toch nog 3.0.

Vrij onschuldig tussendoortje, dat overal eigenlijk prima weet te vermaken. Het script is vrij vergezocht, maar desondanks een prima kapstok voor een reeks typetjes om hun ding te doen. Perry en zijn altijd vermakelijke cynische toon, onze beste Ash als Texaanse womanizer, Vincent Pastore in zijn standaard rol en een hoop bijrollen en cameo's van onder andere Jerry Stiller, Marshall Bell en Mike Judge. Wat dat betreft is Serving Sara geen straf om naar te kijken. Verder is de film kleurrijk, vlot en hier en daar best geestig. Toegegeven, veel grappen zie je mijlenver aankomen en bijzonder kun je de film nergens noemen. Maar daar krijg je anderhalf uur vrij aardig amusement voor terug. Ook leuk.

3 sterren.

Vrij leuke film niet bijzonder maar, soms best wel grappig.

Toch best goed geacteerd.

Verhaal was ook goed te doen.

Combinatie Matthew Perry, Elizabeth Hurley is wel leuk, daarom kijkt de film lekker weg.

Héél Amerikaans. Dat betekent dat de humorsoort van het flauwe kaliber is en dat kan óf goed óf vreselijk uitpakken. Er is zelden een middenweg mogelijk, maar Serving Sara weet hem zowaar te vinden. Er komen afschuwelijk slechte grappen voorbij, maar ook wel echt meerdere momenten waar ik hardop om heb moeten lachen, hetgeen niet vaak meer gebeurt. Veel is te danken aan Matthew Perry, die eigenlijk een iets grofgebektere en zelfverzekerdere versie van Chandler neerzet, maar - toegegeven - dat ligt hem dan ook wel goed. De chemie met Elizabeth Hurley is er niet zozeer op romantisch vlak, maar als (komisch) duo werkt het wel. De film gaat bij vlagen hysterisch over the top en de film is er ook zo eentje die je op de korte termijn weer vergeten bent, maar dat neemt niet weg dat ik me best goed geamuseerd heb.

3*

Ik ben altijd gefascineerd geweest door Matthew Perry. Terwijl de serie Friends haast een totalitaire verering is van de tirannie van extavert conformisme, was Perry in zijn privéleven een radicale eenzaat. Niet de soort dronkenlap die nachtclubs afschuimt en allerlei baldadigheden uithaalt, maar iemand die zich bedrinkt in isolement. Een radicale opt out uit onze decadente westerse maatschappij die puur om lege collectieve recreatie draait. Natuurlijk zou je kunnen stellen dat dit gedrag noodlottig en tragisch was, het noodzakelijke gevolg van een verslaving. Maar ook een verslaving kan een zekere schoonheid bezitten. De verslaafde leeft met dezelfde ascese als een monnik en verliest in het proces mogelijks al zijn waardigheid, maar daarom ook zijn ijdelheid. Begin mei 2021 bevind ik mij in een staat van absolute lethargie in kamer 401 van de Villa Panthéon. Ik lees enkele artikels over Perry, m.n. één dat stelt dat hij dakloos is, overwintert in New Yorkse penthouses van 15000 dollar per nacht en de barman van het hotel de enige levende ziel is die hij ooit te zien krijgt. Perry heeft zelfs een geheime gang waardoor hij in alle discretie een nieuwe lading alcohol kan gaan halen. Matthew Perry begrijpt de romantiek van te liggen wegkwijnen een een dure hotelkamer. Op een gegeven moment belt hij uit pure wanhoop zijn ouders. Misschien zou ik mijn ouders ook maar eens moeten inlichten.

In de nasleep van dit debacle besluit ik als hommage aan mijn zielsbroeder een kort Perry retrospectieve te houden. Noodgewongen kort, want omwille van de mans vele excessen is zijn carrière nooit echt van de grond gekomen. In de eerste drie films (Three to Tango, Only Fools Rush In en Numb) die ik kijk stel ik alvast een eigenaardige parallel vast: de drie films bevatten elk een verwijzing naar 'tuna melt', een diner delicatesse die ik voordien niet kende. Op basis van een recept van Sofie Lemaire probeerde ik de sandwich zelf te maken. Het smaakte behoorlijk lekker, hoor!

Vervolgens was ik aangekomen bij Serving Sara. De tuna melt in aanslag, begin ik hoopvol aan de vertoning. Helaas was de cyclus hiermee doorbroken, want Serving Sara bevat voor de goede orde géén verwijzingen naar tuna melts. Maar er is genoeg lekkers te proeven in dit niet te versmaden hapje.

Vooreerst is er de schoonheid van de mislukking. Serving Sara werd gemaakt tijdens een tijdperk van optimisme, waarin je overgebudgeteerde gross out comedies, geplaagd door productieprocessen, nog schaamteloos in de zalen kon jagen. Perry moest de set meermaals verlaten om in rehab te gaan tijdens het filmen. Hij ziet er eigenlijk permanent geradbraakt en suf uit. Host maar rond in zijn permanente all black outfit met leren jekker, alsof hij één of andere glazige ritselaar zou zijn ipv de charmante leading man die hij eigenlijk moet vertolken. Zijn gewicht neemt op onbegrijpelijke wijze toe en af, je kunt op basis van zijn nekkwab eigenlijk determineren hoe zijn Vicodin intake op moment van opname was. Perry als hoopje ellende zien, heeft iets heel tragisch, maar ook ontroerend. Door Friends heeft men het soort waanidee ontwikkeld dat Perry geschikt zou zijn als romantic comedy lead of prince charming, maar eigenlijk is hij hiervoor net niet 'dashing' genoeg. Je vraagt je ook af of zijn verslaving niet gestuwd werd door het besef dat hij eigenlijk nooit zou voldoen aan het verwachtingspatroon dat men hem had opgelegd. Dit creëert een buitengewoon vreemde interactie met zijn love interest Hurley, die veel te etherisch is om te kunnen matchen met een soort permanent sarcastische couch potato als Perry. Naast deze ongemakkelijke dynamiek is de film ook totaal remmingloos. Serving Sara kent een hele stoet van kleurrijke bijrolacteurs à la Terry Crews, Mike Judge, Jerry Stiller, Vincent Pastore en zelfs Amy Adams in een vroege rol als feisty Zuiderse del. De humor is buitengewoon platvloers en grotesk, scatologisch van een niveau dat het bijna een soort 'Ubu Roi' voor het MTV tijdperk wordt. De personages zijn allen hebzuchtige zondaars, alle verlossing voorbij, zelfs Perry die vaagweg sympathiek overkomt laat op een gegeven moment op de luchthaven een kwaaie hond los op zijn 'process server' rivaal.

Zoals het komedies van dit tijdperk betaamt, ontbreekt ook alle regie en mag Perry lekker freewheelen. Op een gegeven moment doet hij zich voor als boerse loodgieter uit Brooklyn, en imiteert hij werkelijk het slechtste New Yorkse accent allertijden. Iets daarna mag hij ook nog eens het Britse accent massacreren: plots begint hij zich overdreven verwijfd te gedragen en knoopt hij een foulard van Hurley rond zijn nek, wat geen verklaring krijgt. De gedesinteresseerde minachting van Amerikanen jegens het Verenigd Koninkrijk vond ik wel appetijtelijk, m.n. dat hij beweert dat de Londense wijk Hampstead zich bevindt op de hoek van Abbey Road en Penny Lane.

De combinatie van al deze elementen vervreemden de kijker van het 'It Happend One Night' achtig road movie romantisch reciet, wat natuurlijk wel een evergreen is van de romantische komedie. Tijdens de eindgeneriek begint bakvisje Abra Moore dan nog één of andere girl pop smartlap te kwelen, Someone's Else's Mess, alsof één of ander mellow nummertje plots zou volstaan om de kijker geloof in de romance tussen Perry en Hurley op te dringen. Maar wat als er écht iets zou bestaan tussen die twee, een metafysische schoonheid die niet gevat kan worden door onze voorbijgestreefde kaders van liefde. Misschien heeft dit tweetal elkaar net gevonden in de hijgerige manie van de eindeloze doldwaze capriolen van de film. Lijkt dat zo vergezocht? Wel nu, mijn laatste kijkbeurt van Serving Sara bleek profetisch. In de nasleep van de film heb ik zelf ook een uitzinnig liefdesverhaal beleefd, dat evenzeer begon met een rechtszaak en waarvan de climax zich ontvouwde in de arena van een monster truck spektakel - zoals het slot van Serving Sara. Recent probeerde ik de extase van het moment te herbleven, in het kader van een non-romance in Berlijn. Het bleek ijdele hoop. Mijn vluchtig voorwerp van affectie valt in slaap tijdens de film en terwijl ik de stad probeer te ontvluchten, neemt de airport security mijn gouden JT Dupont aansteker zelfs in beslag. Waar is die kwaaie hond als je 'm nodig hebt?