Summer of Sam (1999)

Leuke begin jaren 70 sfeer. Film is rond uit slecht en niets zeggend. Wat had de regisseur in zijn hoofd. Een 1,5

Mooie film met een lekkere jaren 70 sfeer. De film straalt een lekker broeierig zomer sfeertje uit en er wordt prima in geacteerd door John Leguizamo, Mira Sorvino, Adrien Brody en ook Jennifer Esposito. Vooral Adrien Brody die een soort van punker speelt vond ik goed opdreef. De film is boeiend en ook soms grof (als Sam Borkowitz weer een slachtoffer maakt).

Ik had het gevoel dat ze niks anders deden dan neuken met elkaar. Dat overschaduwde voor mij het goede acteerwerk en de toch wel rake sfeerschets die het ook is.

En hoewel ik dit een rotslechte film vond, is één ding me altijd bijgebleven: The Who!

Een goede vriend van me die al een jaartje of 10 ouder is en dus eind jaren '70 opgroeide beweerde altijd dat je in zijn tijd wel MOEST kiezen tussen disco aan de ene kant en punk/hardrock aan de andere kant. Na het zien van deze film kan ik me weer een beetje meer inleven in zijn jeugdtrauma.

Summer of Sam, een heel behoorlijke film over jongeren in een ruige buurt in NYC tijdens een bloedhete zomer eind jaren '70. De temperatuur doet de gemoederen al behoorlijk oplopen maar het rondstruinen van een soort NYC versie van de Zodiac-killer brengt het geheel helemaal aan de kook.

Een goed uitgewerkte film over paranoia en het spelen voor eigen rechter en dat het niet meevalt om anders te zijn.
De karakters zijn hoewel best stereotype toch erg aansprekend. Italiaanse patsertjes, zwoele latijnse vrouwen en een punker die zich verzet tegen het systeem. Toch weet Spike Lee van deze vleesgeworden clichés daadwerkelijke personen te maken met meerdere dimensies en dat is knap gedaan. Het is ook nodig, een film van 142 minuten moet genoeg interessants bieden om de kijker vast te houden.

Cinematografie is goed gedaan maar vind het net vaak iets te gladjes en te beschaafd. Het had van mij nog wel wat broeieriger en zweteriger gemogen. Desalniettemin bezit de film zeker een aantal prachtige scènes en boeiende confrontaties. Vooral de eindconfrontatie waarbij Richie door zijn maatjes en beste vriend verraden wordt is erg sterk en laat weinig aan de fantasie over.
Ook de scènes in en rond de disco zijn heerlijk sfeervol al was het alleen maar door de prachtige verschijning van Mira Sorvino

Goede film, verveeld nergens weet eigenlijk over de hele linie te blijven boeien maar blinkt ook nergens uitzonderlijk in uit. Ik hou het op een mooie 3.5*

Na erg lange tijd herzien en na The Village of the Damned van Carpenter, is dit weer een meer dan aangename herziening geweest.

Spike Lee laat hier definitief zien van uitzonderlijke klasse te zijn en levert gewoonweg een briljante film af. Summer of Sam werkt uitstekend op meerdere niveaus. Het New Yorkse sfeertje wordt geweldig geportretteerd en deed mij erg denken aan een Scorsese film. Vlotte dialogen en typetjes, veel 'fuck' en 'fuckin' en vooral audiovisueel geheel in het straatje van een Goodfellas e.d. Altijd prettig om te zien, vind ik. Maar buiten de typetjes om wordt er echt bijzonder goed geacteerd door voornamelijk John Leguizamo, die hier wat mij betreft veruit zijn beste rol ooit neerzet. Wat een overtuiging! Menig regisseur had de liefdesperikelen tussen hem en de wonderschone Mira Sorvino makkelijk om zeep zijn geholpen en gedreven tot misselijke melodrama, maar Spike Lee heeft deze twee tot hun uitersten gedreven waardoor de relationaire problemen behoorlijk echt en overtuigend overkomen. Erg knap.

Maar wat Summer of Sam tot hogen niveau tilt is de scherpe maatschappijkritiek. Werkelijk briljant hoe het verhaal van de Son of Sam als katalysator dient voor het analyseren van menselijke gedragingen in een situatie van angst, als deze uit de zomer van '77. Het volk dat het kwaad en zelfs een maniakkale serie moordenaar domweg relateert aan types die gewoon 'anders' zijn, niet passen in hun denkwijze en manier van doen en dan maar een heksenjacht opent op deze makkelijke prooi. Ik vond het behoorlijk treffend hoe dat clubje Italianen het volk moest voorstellen en het personage van de eveneens zeer overtuigende Adrien Brody de 'misfit'.

Naast al dit serieuzere werk werkt Summer of Sam ook ideaal als tijdsbeeld. Erg leuk om de dood van de disco en het opbloeien van de punk zo verwerkt te zien worden in een geheel dat al zoveel te bieden heeft. Hoe niemand bijvoorbeeld nog van CBGB had gehoord, een club dat nog wereldberoemd zou worden, is een leuke insteek geweest van Lee. Zeer sterk hoe hij al deze gegevens samensmelt tot een broeierig en zeer boeiend geheel, waarbij de 142 minuten echt om lijken te vliegen.

Audiovisueel is hier ook helemaal niets op aan te merken, behalve dat het sfeertje misschien nog nét iets heter en broeieriger had mogen zijn. Iets wat Lee perfect wist neer te zetten in Do the Right Thing. Verder een meer dan juiste muziekkeuze die het tijdsbeeld goed weergeeft en ondersteunt. Zo gaan we van Abba naar The Who en van Marvin Gaye naar Elton John. Een soundtrack die ik wel graag zou willen bezitten.

Geweldige film dus waarbij ik me echt met verbazing afvroeg wat er is misgegaan bij de eerste kijkbeurt. Dit krijgt van mij een zeer dikke 4,5* met optie nog op 5*.

Edit: Ik kom er net achter dat Spike Lee nog niet lager dan 4* bij me heeft gescoord. Nog een reden om eens meer werk van deze man te bekijken.

Goede review, dutchtuga! Zou ook 'ns wat meer Spike Lee joints moeten opdiepen. Hij heeft me nog niet teleurgesteld.

Zo ook niet met dit broeierig seventiesportret. Sterke prent, maar voor mij persoonlijk net niet het niveau van Do The Right Thing of 25th Hour. Summer Of Sam is veel zenuwachtiger van toon en "ademt" misschien iets minder in vergelijking met die 2 meesterwerkjes.

Toch is het serieus genieten van de (gespannen) sfeer die Spike Lee op het doek tovert. Dat "zweterige" waar iedereen het over heeft, wordt inderdaad nóg beter gedaan in Do The Right Thing. Maar niettemin is het één van de troeven van Summer Of Sam. Alsof de stad naar een kookpunt stijgt.

De moordenaar speelt eigenlijk maar mee vanop de achtergrond. De scènes op zijn appartement hoefden dan ook niet echt. In mijn ogen duurt de film iets te lang, en hier hadden ze misschien in kunnen snoeien.

Twijfel tussen 3,5 en 4*, maar hou het voorlopig even bij het eerste.

Fenomenale scène overigens op de tonen van Baba O'Riley. Wat een bom.

Mira Sorvino + Marvin Gaye = magic

Mira Sorvino dances in Summer of Sam

Ondertussen heb ik hem herzien en er blijkt zoveel meer in te zitten dan ik er bij de eerste kijkbeurt heb uitgehaald – grotendeels door de totaal foute verwachtingen. Aanvankelijk lijkt heel het Son of Sam-verhaal zich in de marge af te wikkelen, maar langzaamaan wordt duidelijk dat alle bewoners van de stad door angst verlamd zijn omwille van de terreur die hij zaait, zodanig zelfs dat ze uit pure wanhoop de verkeerde mensen gaan argwanen en beschuldigen. Regisseur Spike Lee neemt enkele van die bewoners onder de loep en registreert hun dagelijkse bezigheden.

Summer of Sam blinkt uit in het schetsen van een sfeervol tijdsbeeld waarin de verzengende hitte, de eindzege van de Yankees en de opkomst van de punk ten nadele van de disco mooi in beeld gebracht worden. Spike Lee’s sfeertekening blijft overigens niet gespeend van een flinke dosis maatschappijkritiek. Haat tegen vreemdelingen, tegen homoseksuelen en tegen andere subculturen, kortom, haat tegen iedereen die “anders” is, wordt hier flink op de korrel genomen. Maar ook al draagt deze film een bloedserieuze boodschap uit, door de karikaturale personages (met voortreffelijke vertolkingen van Brody en vooral Leguizamo) en de situaties waarin ze verzeild geraken, blijft alles erg luchtig.

Prima omschrijving van deze film trouwens.

De film begon vrij slecht. Goedkope discomuziek en een vrij irritante John Leguizamo. Dit zou niet echt mij film worden dacht ik. Toch maar verder gekeken zodat de echte essentie naar boven kwam. Wat leek als een thriller met een serial killer werd een verhaal dat de sfeer van 1977 wou brengen waarbij een dorpje in de VS bijkomend in de ban is van son of Sam. Wat met zich teweeg brengt dat iedereen wel eens verdacht zou kunnen zijn. Dat heeft gevolgen op alles wat zich voordoet. Ofwel met schrik vanwege de moordenaar, ofwel is m'n zo opgefokt dat men de daden goedpraat met son of Sam. Een sterke film die alleen te kampen heeft met een slecht acterende John Leguizamo. Lang geleden dat ik zo nerveus werd van een filmfiguur. Die man verdient echt een pak slaag. Gelukkig schittert Brody wel in de film. De muziek is ook verdeeld. Voor elk leuk nummer komt er wel een foute plaat langs die de sfeer weer naar beneden haalt. Conclusie is dat de film potentie heeft voor een geweldige film, maar door de foute mensen aan het roer van dit schip de film het niveau niet haalt dat het verdient.

Visueel sterke film beweegt zich tussen een thriller en een sociaaldrama. De gekozen thematiek (seksuele dubbelmoraal en vooroordelen tegen randgroepen) spreekt nauwelijks aan en het karakter van de seriemoordenaar blijft onduidelijk, daarnaast lijdt de film ook schipbreuk door de lengte van 142 minuten. Wel worden de zeventiger jaren gedetailleerd en met oog voor accenten weergegeven en is de muziekkeuze bijzonder effectief.

Ik zou deze film weer eens willen zien. Vond het toendertijd een erg goede film. Probleem is dat ik er niet aan kan komen in Nederland. Iemand een tip?

op CD Wow kun je hem bestellen voor 7 euro met gratis bezorging

CD WOW! Nederland - cdwow.nl

Dat was ook hoe het was eind jaren 70

stagevu.com

Bovenaan intypen. je hoeft hem niet perse te downloaden, gewoon op

play drukken en kijken. Wel zonder ondertiteling.

Prachtige sfeerschets waarin Spike Lee wederom de ontluikende massahysterie en lynch mob mentaliteit in een broeierig, dichtbevolkt klimaat aankaart. Ook al zijn de personages, de thematiek en het tijdsbeeld allemaal op z'n minst bovengemiddeld te noemen, is Summer of Sam toch een film die het meeste kracht uit zijn regie put: er zijn bijzonder weinig films met zo'n lange speelduur die over de hele lijn even wervelend, speels en inventief blijven.

dat vond ik een van de zwakke punten met de soundtrack in deze film.

Ik vind The Who geweldig, maar die songs van hun waren van de begin jaren 70 en hebben weinig of eigenlijk helemaal niks met de punk scene te maken wanneer deze film afspeelt in die zomer van 77

In de begin van de film is Richie (Adrien Brody) net terug uit Engeland, en is als een Britse punk gekleed, en geeft ook aan hoe het daar was, dus ik neem aan dat hij in die zomer daar op reis is geweest? En dan gaat hij The Who songs draaien uit de begin jaren 70

Terwijl in 1976, en zeker al in de zomer van 77 hadden bands zoals Sex Pistols, The Clash en Stranglers allemaal hits gehad. Dus wat zat die Richie dan te beluisteren?

Liedje staat voor revolutie en past erg goed in het geheel en in de scene

Half gebakken verhaaltje met ergens op de achtergrond het SoS-gebeuren. Ik had gehoopt op het verhaal over David Berkowitz en het politieonderzoek, maar niets van dit helaas.

Prachtige sfeerschets weer van Lee van de eindjaren 70 waar het kiezen was tussen punk of disco. Lee slaagt er wonderbaarlijk goed in om een overtuigend jaren 70 tijdsbeeld neer te zetten. Daarbovenop komt nog een element wat me zo bevalt aan Do The Right Thing en waar ik een enorm zwak voor heb, en dat is een genekt gaande aan een hittegolf en broerig klimaat schetsen.

Dat doet ie weer weergaloos, en net als in Do The Right Thing volgt er weer een climax waar een kookpunt onvermijdelijk is. Hier bovenop komt nog eens een uitstekende cast, muziekgebruik en heerlijke scenes (Sorvino en Gay ). Komt zeer dichtbij Lee's magnum opus Do The Right Thing. Moet nodig meer van Lee te gaan kijken.

Het prima tijdsbeeld en de originele invalshoek zijn de sterkste punten van deze redelijk goede film.Mooie rol ook van Brody en een uitstekende soundtrack houden het allemaal net interessant genoeg hoewel het af en toe wat langdradig werd.Mede dankzij de sterke regie van Lee toch een ruime voldoende.

Kijk dat verwachten we dan weer niet een Spike Lee film die begint met "Fernando" van ABBA.

Spelend in de zomer van 1977 in The Bronx op het moment dat de Son of Sam toeslaat, dat hele verhaal speelt overigens een beetje op de achtergrond, voornamelijk volgen we een aantal vrienden en kennissen in deze tijd in een zomer met record-temperaturen en zoals gebruikelijk slaat de vlam langzaam maar zeker in de pan.

Blijft makkelijk twee en een half uur boeiend, niet in de laatste plaats door de fijne soundtrack met voornamelijk de disco-hits uit deze tijd.

CBGB, Studio 54 en Plato's Retreat komen ook even voorbij al is de punk voor de gelegenheid bij elkaar gespeeld, alleen Psycho Killer komt even voorbij en een gay-stripper vraagt om de Dead Boys i.p.v. die disco-shit.

Spike Lee wil nog wel eens wat wisselvallig zijn, maar deze film is erg fijn.

Sterke film alweer van Spike Lee die dus ook gebasseerd op ware gebeurtenissen blijkt te zijn. Al lijkt het erop dat Lee zich hier liever wil verdiepen in de hele jaren 70-sfeer dan het daadwerkelijke verhaal over Sam, een doorgedraaide schyzofrene psycho die, naar eigen zeggen wordt gecommandeerd door een pratende hond, wat hem meteen de aanleiding geeft om vrijende tieners in auto's voor hun bakkes te schieten.

Om de hele psycho-story heen kabbeld de film lekker rustig een tiener-verhaal rond, waarin we kennis maken met de gelovige en koppige Vinny, en waarbij het ook behoorlijk leuk is om Adrien Brody in zijn jongere jaren te zien en hoe hij hier een rol neerzet van een punker die, na zijn studiereis door Engeland, alle inspiraties heeft meegenomen, waarbij je hem amper nog Amerikaans kan noemen. Terwijl de spanning over moordenaar "Sun of Sam" de zomer van 1977 in beweging houdt, neemt Lee ook een uitgebreide kijk in de groep vrienden, waardoor de film ook een soort van comming of age is. De film neemt ook een uitgebreide blik in de punk en disco-scene dat elkaars grootste vijanden blijken te zijn en de rouwe liefdesverhaaltjes en de geheime baantjes die Vinnie en Ritchie aannemen maken de boel ook niet bepaald vrolijker. De ontknoping echter ook niet...

De jaren 70 sfeer was wel prima te proeven, en Spike Lee is lekker creatief geweest, waarbij de 144 minuten prima te verhapstukken waren.

4,0*

Openingsnummer is een 'anachronisme'. Sam deed zijn werk in '77. Het nummer van Machine 'There but for the Grace of God'. komt uit '79. Kwam ik toevallig achter op YouTube. Niet geheel boeiende info overigens.

Redelijke film over een groep mannen die in New York wonen en daar loopt ook een moordenaar rond, die eigenlijk maar een kleine rol heeft. Ik had graag meer gezien van die moordenaar en minder over het wel en wee van de vriendengroep. Die drinken of gebruiken drugs of hebben seks, zo interessant is dat niet.

Dirty Dancing trok ik ook bij een tweede poging echt niet, dus dan maar deze 'zomerfilm' als alternatief: Spike Lee's Summer of Sam. Wederom is het een warme, verzengende zomer in New York, en wederom lopen de gemoederen hoog op. Summer of Sam speelt zich af in de zomer van '77 (grotendeels), en de hitte is niet het enige probleem: een seriemoordenaar die zichzelf Son of Sam noemt teistert de stad, en schiet willekeurige stelletjes en jonge vrouwen dood. Maar hoewel Sam en zijn terreur weliswaar een belangrijke bijrol innemen, is het niet waar de film over gaat. Summer of Sam is geen seriemoordenaarfilm, maar is vooral een schets van een wat lower class Italiaans-Amerikaans milieu in de Bronx in die tijd, naast dat het een beeld geeft van het vieze, onveilige New York van een paar decennia terug.

De meeste hoofdrolspelers kennen elkaar al van jongs af aan, en zijn samen opgegroeid. Maar dat betekent niet dat ze allemaal even goed met elkaar op kunnen schieten - sommigen van hen zijn de typische Jersey Shore gladjakkers die weinig op hebben met mensen die niet zoals zij zijn en het liefst eerst klappen uitdelen en dan vragen stellen, relationele trouw is ook niet een gegeven, en ze hebben over het algemeen ook geen steady bestaan met danwel kutbaantjes, danwel kleinschalige drugsdealerij en iets minder kleinschalig drugsgebruik. In de film zijn we hoe de relaties tussen hen langzaamaan op scherp komen te staan, waarbij de dreiging van de Son of Sam die ook in hun buurt actief is de boel verder kataliseert. Voor een groep figuren die, op een enkele uitzondering na (met name Adrien Brody als Richie), niet zo heel erg interessant zijn, is het best wel een boeiende film geworden. Vrolijk, nou nee. Vinny vergooit zijn leven met escalerend drugsgebruik, structureel vreemdgaan en naait op het laatst ook nog eens zijn beste vriend erbij, zijn vriendin neemt uiteindelijk de wijze beslissing om hem te verlaten maar wordt een film lang bedrogen en gemanipuleerd, Richie en Ruby lijken er nog het beste af te komen ondanks dat hij bij moet beunen als broodpoot en hij verrot geslagen wordt omdat een paar tokkies hem puur om zijn punker-zijn verdenken van de moorden, en die vriendjes van Vinny in de bijrol blijven een film lang dichtgetikte en agressieve aso's.

Uiteindelijk wordt de moordenaar gepakt, al zijn de scenes met hem beperkt, en we zien praktisch niets van de jacht op hem - hij is in deze film puur een katalysator die in New York de boel, die toch al op spanning staat, verder doet escaleren. Grotendeels inderdaad dus bij onze Italianen in de Bronx, maar Lee laat ook regelmatig beelden zien van chaos en paniek in andere delen in New York, zeker als een stroomuitval leidt tot grootschalige plunderingen. Kortom, best een interessant tijds- en sfeerbeeld, al had er wel een minuutje of twintig afgekund wat mij betreft.

Wat een gemiste kans.

Er bestaan weinig goede seriemoordenaarsfilms die gebaseerd zijn op feiten, Zodiac is eigenlijk de enige die ik kan bedenken. Misschien is Summer of Sam er ook wel eentje, dacht ik voor ik de film bekeek. Dacht ik.

Het uitgangspunt, dat de Son of Sam zijn moorden op de achtergrond uitvoert en de hoofdpersonages hun dagelijks leven trachten te leiden terwijl de stad geteisterd wordt, leek me fantastisch. Het idee van twee jeugdvrienden die elkaar terugzien terwijl de ene een huwelijk en een baan heeft waaraan hij tracht te ontsnappen en de andere een punk is die lak heeft aan alles, klonk als het begin van een fantastisch scenario.

Maar het scenario is nu net het probleem. Geen enkel personage komt ook maar een beetje uit de verf. Vinny is zo'n oliedomme klootzak die recht uit een slecht amateurtoneelstuk lijkt weggelopen, dat je geen sympathie of empathie voor hem kan opbrengen. Richie is een fascinerend personage, maar verdrinkt dan weer in de verhaallijnen die aan hem opgehangen zijn en die niet ter zake doen. En nergens krijg je het gevoel dat die twee ook echt vrienden zijn, of zelfs maar geweest zijn. De scène over de halsband had zo'n prachtig staaltje melancholie kunnen opleveren, maar doet dat niet. En dan is er nog de eindeloze rist nevenpersonages, met Vinny's naïeve vrouw Dionna op kop. Wat een belediging eigenlijk, dat de enige vrouw met een ietwat belangrijke rol in de film niet meer mag zijn dan de bedrogen echtgenote in (we zijn er weer) het gemiddelde amateurtoneelstuk. En terwijl deze soap maar blijft doorgaan, verdwijnt de zaak van de Son of Sam alsmaar meer op de achtergrond. De dreiging die hij voor de stad moet betekend hebben, het occulte kantje dat hem zo fascinerend maakt: hier komt het eindeloos belachelijk over. En ook het tijdsbeeld is weinig overtuigend: er is meer nodig om de jaren zeventig tot leven te wekken dan elke vijf minuten ABBA draaien. En dat het hier om de heetste zomer in jaren gaat, dat heeft Spike Lee ooit al beter weergegeven, in Do the Right Thing.

En dan duurt dit onding nog eens eindeloos. Eeuwig zonde. En de zoektocht naar goede waargebeurde seriemoordenaarsfilms gaat verder.