Chichi to Kuraseba (2004)

Film die erg lang nodig heeft om eindelijk te overtuigen. Maar het lukt op de valreep.

Kuroki zet hier een apart sfeertje op. De hele film speelt zich hoofdzakelijk af op 1 locatie, met twee personen. Mitsue heeft het vallen van de atoombom duidelijk nog niet verwerkt, en komt door de lange gesprekken met haar vader eindelijk in het reine met zichzelf.

Audiovisueel gezien erg strak en afgewerkt, maar weinig overtuigend. Ergens ontbreekt er wat passie, niet alleen in de uitwerking. De film als geheel voelt redelijk droog aan, terwijl er toch duidelijk op drama gespeeld wordt. Misschien net iets erover, net niet subtiel genoeg aangepakt. De premisse is erg leuk, en houdt de film verder ook wel staande, maar de uitwerking laat soms wat te wensen over.

Behalve op het einde dus, waar een laatste confrontatie met de bom voor een erg mooie scene tussen Mitsue en haar vader zorgt.

Brengt de film uiteindelijk op een kleine 3.5*. Verveelt niet, ziet er erg aardig uit, maar weet niet echt te raken, behalve op het einde dan. Wel een mooi relaas over het vallen van de atoombom, maar zo zijn er al genoeg.

Vanavond gezien.

De film is op een toneelstuk gebaseerd en voelt ook zo aan.

Kille digitale beelden, weinig locaties en hoofdzakelijk dialogen zorgen voor een erg direct en minimalistisch beeld.

Daarom duurde het even voor ik werd meegetrokken in de emoties van de personages.

Als dit een normale film had betroffen zou de regisseur diverse filters hebben gebruikt om op de emoties van de kijker in te spelen heb ik het idee. Maar zoals gezegd, de regisseur heeft echt een toneelstuk sfeertje gecreëerd.

Maar geduld is een schone zaak, want hoe verder de film vordert hoe meer diepgang de personages krijgen en hoe meer je ze begint te begrijpen.

Qua score zou ik hem tussen de 7.5 en de 8.0 geven.

Overall vond ik het een goeie film. Maar niet zo goed als Black Rain. De andere film over Hiroshima die ik heb gezien.

Overtuigend

Een plaatje van een film. Prachtig afgewerkt decor met een heel warme en sobere bruine tint, alhoewel tint een groot understatement is. Inrichting van het huis waar het verhaal zich afspeelt is erg fijn. Klein bureautje, kussentje op de mooie bruine houten vloer om op te zitten, kleine kastjes overal, schuifdeuren; typisch Japans. Zonder er verder op in te gaan zien we dat het huis enorm is toegetakeld, stenen liggen overal en de muren zijn half afgeblakerd en vervallen.

Rie Miyazawa speelt een jongedame die kort na het vallen van de bom in Hiroshima zichzelf geen geluk gunt. Door gesprekken en discussies met haar vader, gestorven door de bom komt ze erachter dat er meer is dan het verleden. Erg duidelijk beargumenteerd en zonder haperingen wordt dit verhaal je voorgeschoteld. Meer dan goed spel tevens van beiden hoofdpersonages, Rie blijft mij overtuigen.

De korte flashbacks naar ’45 zijn heel sterk. Zwart-wit beelden voor vernietigd Hiroshima, bloedrode beelden voor brandend Hiroshima. De overgang van echte beelden naar schilderijen van brandende en lijdende mensen is fenomenaal toegepast. Herhalend hoog, schel en kort pianospel maken deze beelden nog treffender.

Leuk om Asano ook in deze film even te zien. Drie of vier korte scènes met haast geen tekst, en toch vraag je je af wie in godsnaam een sterkere bijrol had kunnen neerzetten.

Film die de hele tijd tussen de 4 en 4,5* zweefde, maar door de briljante eindscène (echt geweldig!!!) gun ik hem toch die 4,5 voor nu.

Trouwens, nog even dit. Ik lees nooit de synopsis eigenlijk voordat ik een film kijk. Het neemt gewoon een hele 'schok' als er iets verrassends en origineels in het eerste half uur gebeurd. Het feit dat de vader al is gestorven merk je pas na een aantal scenes met hem en een eigenaardige uitspraak van Rie. Ditzelfde had ik bij ook bijvoorbeeld bij Ober. Het neemt heel veel weg van de kracht van de betreffende scènes als je het mij vraagt.