Batalla en el Cielo (2005)

TV is een weergever, blu ray een bron. Dus ja, dat is iets heel anders. Zo ver kom ik ook nog wel.

TV is geen normaal geluid. Een TV is een weergever. Die heb je in alle maten en met alle soorten geluidweergevers. Dus je wordt enkel waziger.

Resenceer je nu de film of de blu ray? In geval van het laatste zou het helpen om aan te geven om welke blu ray het gaat en op wat voor set up je het beoordeeld. Laat screen caps zien om te tonen waar je op doelt. Verder is Dolby Digital niets meer dan decoding manier, zegt niks over de kwaliteit van de mix.

GGGGggeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeuuuuuuuuuwwww.

Veel moeite gedaan om hem uit te kijken en enkel de mooie generaalsdochter maakte dat ik hem niet af zette.

Voor mij was deze film te moeilijk en ik snap er echt niks van.

Maar somige weten hem te waarderen dus ligt het misschien aan mij. Dat ik niet intelectueel genoeg ben.

Zie het bericht van Olaf K. van 3 april 2007, 23:32 uur, daar staat het in een (niet al te positieve) notedop.

In Olaf K. zijn bericht staat weinig dat een zinvol nieuw perspectief op de film biedt (eigenlijk helemaal niks, maar dat klinkt zo vervelend). Lees liever Deleuze over het time-image in zijn boeken Cinema 1 en 2.

Film is niet moeilijk, wel dodelijk saai met veel onsmakelijke mensen

Ok, voor Meneer Bungel:

Een (poging tot een) Deleuziaans perspectief op Batalla en el cielo.

Volgens Deleuze is er een nieuw soort film ontstaan, met als belangrijkste exponent de Europese kunstfilm(neorealisme, nouvelle vague etc.). Eigenlijk kunnen de films van Hitchcock, waarin het filmische voyeuristische basisprincipe zelf centraal komt te staan (met name in Rear Window, de protagonist is niet voor niets een gluurder), ook als overgang naar dit nieuwe filmtype(time-image) worden gezien. Er is in dit nieuwe beeldregime (het time-image) geen sprake meer van een psychologisch eenduidig te verklaren protagonist die door een conflictsituatie tot nieuwe inzichten komt. Er komt ruimte voor ambiguïteit en voor reflectie. De protagonist wordt zelf een observator, gelijk het publiek. Het belangrijkste van de film wordt niet meer getoond, maar speelt zich af in het hoofd van de protagonist, is net buiten het beeld, maar vooral ook in het hoofd van de toeschouwer.

Deleuze biedt een cultuurfilosofische verklaring voor het ontstaan van dit nieuwe filmtype: de culturele transitie van na de Tweede Wereldoorlog, waarin het verlichte vooruitgangsideaal opeens niet meer zo vanzelfsprekend lijkt, brengt nieuwe esthetische vormen met zich mee die het morele kompas opnieuw moeten ijken. De filmkunst van die tijd reflecteert dus de samenleving.

Batalla en el cielo is volgens mij een duidelijk voorbeeld van het type film waarover Deleuze spreekt. De protagonist is een antiheld die geen grip heeft op de voortgang van zijn eigen leven. Wat overblijft is het verstrijken van de tijd; het registreren hiervan is waarin Reygadas met zijn regie en cinematografie (Vignatti) uitstekend is geslaagd. Daarom zien we vaak close-ups van een apathische Marcos. Daarom ook meandert de camera soms tergend traag door de omgeving, terwijl dit helemaal niet gelegimiteerd zou zijn vanuit narratieve noodzakelijkheid. Dat Marcos' enige handelingen van betekenis respectievelijk een ontvoering en een moord, aangevuld met banale seks zijn, lijkt haast een ironisch commentaar op de klassieke plotgedreven Hollywoodstijl.

Wat mij in de film zo aansprak is dat er daarentegen wel hoop op verlossing is. De film handelt in de Tarkovskiaanse traditie over de invulling van spiritualiteit in het leven als God uit beeld verdwijnt. Bij Reygadas is de spirituele dimensie onlosmakelijk verbonden met de alledaagse werkelijkheid, het is in die zin misschien geen transcendentale geloofsopvatting. Reygadas schetst de personages in zijn films daarom altijd uitdrukkelijk in hun omgeving en tradities.

Het plezier van het kijken naar een dergelijke film ontstaat anders dan bij een klassieke plotfilm. Dat is denk ik de reden dat mensen die niet veel ervaring hebben met dit soort contemplatieve films geen plezier aan Batallo en el cielo beleven. Daarvoor zijn ook hele andere redenen aan te dragen: smaak of interesse bijvoorbeeld. Het plezier van de plotfilm kan voortkomen uit identificatie met de protagonist, het oplossen van een narratieve puzzel, immersie in het verhaal als vlucht uit de alledaagse werkelijkheid. Dit zijn allemaal ook even legitieme redenen om een film te waarderen. Maar het werkt bij contemplatieve films anders, dat is het punt. Volgens mij is het plezier dan eerder een voldoening die voortkomt uit het gebruiken van de eigen vrije verbeelding, maar er kunnen ook die andere elementen inzitten (emotionele identificatie bijvoorbeeld). Overigens ben ik in de laatste twee paragrafen helemaal van Deleuze afgedwaald.

Deleuze ken ik niet en van filmgeschiedenis weet ik (te) weinig om de discussie voort te kunnen zetten, maar leuk om te lezen! Ik heb de film zo dus niet bekeken. Het duurde bij mij wel even voordat ik er in kwam (vond de eerste scènes veelal saai), maar jouw idee ''Wat overblijft is het verstrijken van de tijd ... Daarom zien we vaak close-ups van een apathische Marcos. Daarom ook meandert de camera soms tergend traag door de omgeving, terwijl dit helemaal niet gelegimiteerd zou zijn vanuit narratieve noodzakelijkheid.'' gaat naar verloop van tijd steeds minder op, althans in mijn beleving. Bij die 'tergend trage' scènes voelde ik dat de tijd begon te dringen voor Marcos en werd juist het steeds spannender - en daarmee van groot belang voor het narratief.

De 'spirituele kant' zit hem vooral in de katholieke achtergrond van de personages (maar misschien bedoelt Reygadas er wel meer mee) en de titel 'Strijd in de Hemel' lijkt mij dan ook meer betrekking te hebben op wat zich in het hoofd van Marcos afspeelt; de mentale strijd. Verlossing en hoop zie ik er niet echt in, ben benieuwd waar jij dat precies in terugvindt (het feit misschien dat hij na zijn bedevaart sterft en zijn 'strijd' voorbij is? - daar kan ik het op zich wel mee eens zijn, maar: Dan denk ik nog aan de dode baby, de achtergebleven van familie van de baby en Ana, waar is de hoop en verlossing voor hen?).

Ik vind het dus niet per definitie een contemplatieve film (dan krijg je als kijker toch meer ruimte om je eigen ideeën er bij te vormen?), maar eerder een narratieve die gebruik maakt van lange, real time scènes die de spanning voeden.

Anders dan Hollywood is het zeker, maar elke regisseur stuurt natuurlijk.

Wat ik van Marcos' aanpak vind... enerzijds probeert hij idd boete te doen, anderzijds ontkomt hij zo wel aan zijn 'andere' (gevangenis)straf (al zie ik nu wel dat juist in 2005 in Mexico de doodstraf werd afgeschaft...). En de slachtoffers hebben er ook nog steeds weinig aan...

Dank, goed stuk. Prima dwaling ook.

Ik ben overigens niet de enige die contemplatieve cinema benadert vanuit Deleuzes filosofie (jammer, zou een leuke Ba-scriptie zijn geweest denk ik).

Paar papzakken al dan niet naakt in beeld, veel prikkelend bedoelde shots van alledaagse dingen, wat religieuze en militaire parades, zo nu en dan een portie klassieke muziek en een lekker jong ding met dreads en tattoos. Kijk mij toch eens gewaagd artistiek zijn. Nou, poe hé, dikke doei, 1*

Zuurpruim!

Tsja. Ik zou met alle mogelijke liefde van de wereld net zo'n sophisticated, erudiet, elitair epistel als jij willen geven over een film met een lekker jong mokkel dat een vadsige gnoom pijpt, maar poep hoef je van mij nu eenmaal geen excrementen te noemen als het slechts poep is. Zoete groet!

Wat een lage rating voor dit Zuid-Amerikaanse pareltje..

Wat kunnen die Mexicanen toch films maken.

Het is toch weer een tijdje geleden dat ik zo’n waardeloze film heb gezien. Ik deel over het algemeen de stelling dat over smaak niet te twisten valt, maar misbaksels als deze brengen dat toch enigszins aan het wankelen. De film bevat een aantal scènes, die ik in ieder geval als onsmakelijk ervaren heb. En wat de functie van de close-ups van de geslachtsorganen in het geheel vormt, heb ik niet kunnen doorgronden. Net zo min als het plot trouwens, dat naar mijn mening goeddeels ontbreekt. Rommelig, smakeloos, pretentieus prutswerk.

Merkwaardig filmpje, vond hem wel aardig. In ieder geval lang niet zo slecht als sommige hier doen geloven. Bepaalde cijfers lijken dan ook vooral het gevolg te zijn van de verontwaardiging van menigeen, zodra er een penis of een vagina ten tonele verschijnt. Jakkie toch!

Anyway, een film over een nogal apatische loser die in een beslommering zit over van alles en nog wat. Hoewel zijn personage niet verkeerd vertolkt werd door Hernández, kon hij mijn interesse niet helemaal vasthouden. Zijn vrouw, die dikke pad, kwam me overigens aanvankelijk al de keel uit. Maar goed, ik denk dat de onsympathieke personages in zekere zin juist wel passen bij de film.

Verder is het voornamelijk de opvallende cameravoering die in het oog springt, tevens staat de goeie, maar helaas ietwat weinig gebruikte soundtrack me nog bij. De shots zelf zagen er vaak wat te kaal uit, met uitzondering van een paar fragmenten. Jammer ook dat de film af en toe (zeker tegen het einde aan) nogal in de slop raakt, want er zitten zeker scenes in de film die het helemaal waarmaken.

In ieder geval een aparte film, dat kun je Reygadas moeilijk ontzeggen. Had hier en daar een stuk beter afgewerkt kunnen zijn, maar niettemin wel een film met cojones. En da's al best wat. 3,0* dan maar.

Aparte film (hoewel?), die vooral wat zwak eindigt. Het eerste deel is nog een vrij normale film, met mooie lange shots en een fijne sfeerschets van een Mexicaanse stad (met nadruk op het onbepaalde 'een', welke doet er inderdaad even niet toe). Alleen al dat gedoe bij dat benzinestation waar niets gebeurt maar waar heel veel sfeer vanuit gaat. Heerlijk. Dan zit er heel veel expliciete en verstopte symboliek en motieven in, maar doordat de film zelf vrij normaal blijft is dat prima. Leuk voor later, niet hinderlijk tijdens het kijken. Maar tegen het einde gaat het wel wat lang duren en wordt het allemaal wat absurder, en daar kan ik niet in meegaan. Dan komt de symboliek voorop te staan en wordt de realiteit los gelaten. Verder wel prima acteerwerk, vooral van de vrouw van Marcos die met een enkele blik al heel veel zegt. Wel zijn die onsmakelijke dikkerds naakt niet echt fijn kijkvoer. 3,0*.

Virtuoos, hoe Reygadas hier het evenwicht bewaart tussen hemel en aarde. Het alledaagse, soms zeer opmerkelijke en nietsontziende realisme wordt slechts aangezet met bescheiden, haast nergens geforceerd overkomende middelen als wat langer als ‘normaal’ aangehouden shots, een langzaam ronddraaiende camera, en soms wat afwijkende perspectieven. Het inzoomen op het schilderij van de dode Christus in de armen van een engel, en Marcos dwalend in de mist, zijn zo’n beetje de enige echt ‘theatrale’ kunstgrepen.

Natuurlijk, de uiteindelijke ‘bedevaart’ van Marcos zou je bij uitstek ‘theatraal’ kunnen noemen, maar dat past naar mijn gevoel naadloos in de culturele setting. Bovendien blijft de sfeer – tot aan de allerlaatste scène dan – hier consequent realistisch, de blik van buitenaf, documentair zelfs.

En naar de ‘verlossing’ kun je wel verlangen, maar niet dwingen; ondanks vereende krachten slaagt men er niet in de kerkklok te laten luiden. Terwijl doorheen de film het onverbiddelijk doortikken van de tijd wél goed hoorbaar is.

Maar wat dit werk pas echt een ereplaats in de filmhemel bezorgt, zijn de personages. De engelachtige lellebel Ana natuurlijk, glorified door Marcos’ blik, en die van de camera; maar met name Marcos en Berta.

Reygadas slaagt erin om deze figuren niet te misbruiken als een soort kermisattractie, maar ze neer te zetten als liefdevolle partners in crime, levensecht, ontroerend en soms droogkomisch in hun schijnbare indolentie en gelatenheid, zonder het realisme uit het oog te verliezen.

Het brandpunt van de film is natuurlijk Marcos, met het perspectief beurtelings van buiten (de onbeduidende ‘hond’ van Ana, de zwetende ‘dikzak’) en van binnen (de opgeslotenheid in zijn wanhoop en verlangen).

Alles bij elkaar maakt dit Batalla en el Cielo een wonder der natuurlijkheid. Voor mij toch wel verrassend, want ik zag eerder Stellet Licht en Post Tenebras Lux, en in die films (die ik overigens ook zeer de moeite vind) permitteert Reygadas zich nogal wat mooifilmerij en een pietsie geforceerd, bizar surrealisme.

Dan moet ik toch concluderen dat mijn voorkeur uitgaat naar deze.

Een wat eigenzinnige ruwe maar ook lelijke en saaie film. Aparte figuren die liefhebbers van deze film wel interessant zullen vinden, maar zelf heb ik er niet echt iets mee. Een film met te weinig emotie die niet voor mij is weggelegd.

Met Post Tenebras Lux in mijn top 10 en Nuestro Tiempo als kanshebber voor de beste film van dit jaar, deze maar eens in de herziening gegooid.

Zag m ooit op het IFFR en was toen behoorlijk onder de indruk. Miste voor mijn gevoel nog wel een lange take door de straten van Mexico City, maar dat kan ook aan mijn geheugen liggen.

Het was in ieder geval weer een intrigerende en ongrijpbare kijkervaring. Niet altijd even mooi, maar het werkte wel hypnotiserend en de intermenselijke relaties blijven bijzonder bij Reygadas.

4* blijven staan. Het zal zeker niet ieders smaak zijn, maar ben je in een contemplative bui, dan zou ik deze zeker eens de kans geven.

Batalla en el Cielo

Vreemde, dromerige en expliciete film. De regie van Reygadas is erg sterk, met veel lange shots en fantastisch camerawerk. Het acteerwerk is ook goed, en de wat dromerige sfeer kan ik wel waarderen. Jammer genoeg zitten er ook nog wat onsmakelijke seksscènes in en duurt het wel erg lang voordat de film een beetje op gang komt. Om daarna met een belachelijk einde ook nog zijn eigen glazen in te gooien.

Reygadas is misschien wel één van de meest unieke filmmakers die ik ken, wat mede wordt onderschreven door deze film. Knap hoe hij z'n acteurs zo voor de camera weet te krijgen. Ik kon het contemplatieve karakter ook erg waarderen. Je moet er wel voor in de stemming zijn en ik snap dat niet iedereen dat tegenwoordig voor dergelijke films is. Helaas heb ik deze op dvd gezien (ooit aangeschaft voor het streaming-tijdperk), wat het visuele aspect van de film denk ik niet ten goede kwam. Zou dit graag eens op betere beeldkwaliteit willen zien.

4*

hoe je het draait of keert, Reygadas is een fascinerende filmmaker. Het begin (na de veelbesproken fellatio scene) is ronduit intrigerend zowel visueel als inhoudelijk. Visueel : close up van Marcos en zijn vrouw. Waar zijn we ? Langzaam krijgen we andere camera standpunten tot het na een (lange) tijd duidelijk wordt nl we zijn op een tunnel naar de metro en zij verkopen klokken en gebak. Inhoudelijk : ze praten over de dood van een baby, jammer van het geld, iemand zal doodongelukkig zijn ... tot Marcos na een (lange) tijd plots uitlegt : we hebben een baby ontvoert en die is gestorven. Die opbouw van details tot uiteindelijk het volledig plaatje : zo straf. Gaande weg wordt het minder en het laatste half uur (vanaf de moord) wordt het zelfs langdradig. Intussen een paar magnifieke scenes (die autorit doorheen Mexico city, de klassieke muziek bij een tankstation/autoservice met die wagen die stopt en hoeveel mensen daar niet uitkomen .., ) gezien maar de film verzinkt in religieuze symboliek (verlossing). Op het einde is het bijna een documentaire. Bij momenten is de filmtaal van Reygadas indrukwekkend maar als geheel te abstract voor mij.

Inderdaad een vreemde eigenaardige film met een plotverloop dat niet altijd duidelijk te plaatsen is. Marcos is nu niet meteen moeders mooiste en hij is bijna even vaak naakt te zien als met zijn kleren aan. En zijn vrouw is al niet veel beter. Een aantal close-ups zijn zelfs moeilijk functioneel te noemen.

Vond de film in het tweede deel interessanter waarbij verlossing en boetedoening centraal komen te staan. Prima beelden wel in het algemeen en de dikke vrouw van Marcos was fascinerend, om schrik van te krijgen als ze boos wordt.

Wat een moeilijke film om te beoordelen. Ik heb Koekebakker syndroom. Vond ik dit nou goed? Of....