Kakushi Ken Oni no Tsume (2004)

De nieuwe van Yoji Yamada (Twilight Samurai). Ben ik eigenlijk best benieuwd naar.

Zeer duidelijk een film van de maker Twilight Samurai, dat vond ik volop te merken. Vooral vanwege hetgeen dat het in principe een samurai film is alleen zijn de gevechten (die je normaalgesproken toch wel in een samurai flick verwacht) niet volop aanwezig, wel wat meer in deze film dan in Twilight Samurai trouwens.

Ik vond dit in ieder geval wel een fraaie en warme film, goed acteerwerk en een mooi in beeld gebracht verhaal. Helaas was de film wat mij betreft iets aan de lange kant anders had ik zeker wel een 4,5* durven geven. Maar voor nu 4*.

Ook lijkt mij dit een ietwat realistischere film dan vele andere samurai films, in andere films hakken ze er direkt op los met hun zwaard en hierin doden ze liever geen mensen, zo lijkt mij het toch ook zijn gegaan, wat betreft wel een positief punt. Maar af en toe een hack 'n slash flick kan ik uiteraard ook best appreciëren.

Sluit me volledig aan bij killalot.

Zeer herkenbare film, weer erg warm en zachtaardig. Erg knappe rol van Nagase ook, die vorige week nog complete hipster was in Stereo Future. Man met talent.

En verder weer een erg mooi verhaal, stijlvol verteld en geschoten. Komt ook erg realistisch over, in ieder geval in vergelijking met andere samurai films. En al laatste, de film duurt inderdaad net te lang om hogere scores uit te delen. Niet dat het ergens verveelt, maar toch een beetje nodeloos gerekt.

4*

Voor de duidelijkheid: killalot heet nu Hemdale

Na Tasogare Seibei eerder deze week te hebben gezien, was ik meteen verbluft van Yoji Yamada's stijl van verhalen en filmen. Voor de Hidden Blade had ik dan ook vrij hoge verwachtingen die voor het grootste deel werden waargemaakt.

De eerste 5 kwartier waren pijnlijk mooi. Waar Kei en Katagiri op ongelooflijk mooie subtiele wijze met elkaar leefden.De humor en vertrouwdheid in de huiselijke sfeer was ontroerend en zeer fraai.
De 'poetry-scene' als een van de mooiste scenes ooit, gevolgd door een van de ontroerendste scenes bij de zee waar de samurai net als in Tasogare Seibei een zware beslissing moet nemen.
Alles zeer stijlvol gefilmd, en plaatje na plaatje volgt elkaar op. Weer ondersteund door een soundtrack waar je u tegen zegt. De schoonheid van deze film versterkt deze gevoelens op een fenomenale manier.

Echter miste ik in The Hidden Blade karakterdiepgang en dat breekt deze film na 5 kwartier op. Het gevecht doet me erg weinig en emoties (de afkeer tegen het vechten met een oude vriend) zijn ver te zoeken eigenlijk. Als klap op de vuurpijl wordt dit gevecht ook nog eens beeindigd door de al volop aanwezige westerse geweren. Waar in Tasogare Seibei de aanloop naar de ondergang van de Samurai zeer subtiel wordt verteld, heeft deze ondergang hier een te centrale plaats naar mijn smaak. Het levert wel een aantal grappige momenten op in de mars lopen, rennen..., maar ik stoorde me er vooral aan.

Wat deze film mist, en Tasogare Seibei wel heeft, is een hoofpersoon dat wordt uitgediept en waar je mee meeleeft. Deze film mist 2 schattige dochtertjes en een vader die alles voor ze over heeft.

Maar goed, ik ben nu veel te negatief bezig en het vergelijken met een meesterwerk is natuurlijk ook niet eerlijk. Het einde is prachtig en ontroerend mooi. De humor in deze film (die weer minder in Tasogare Seibei was) tussen de hoofdpersonen is vertederend.

Yoji Yamada zet ook in deze film 'de vrouw' prachtig neer. Subtiel, stijlvol, van grote schoonheid en klasse!

Een 4,5 ster meer dan waard en ik wil meer van deze man zien, als dit mogelijk is.

Ha, grappig. Was juist van plan hem gister avond te gaan kijken. Kwam helaas iets tussen. Wel toeval dus

Mooi, wat een toeval inderaad. Maar ik kan je toch aanraden eerst Tasogare Seibei te kijken, is een beter volgorde.

Die heb ik niet liggen Wordt moeilijk dus. Maar zal eens kijken of ik die ergens vandaan kan grissen.

Dit kan goed gezien worden als het vervolg op Tasogare Seibei inderdaad. Zelf zou ik het eerder een tweeluik willen noemen. Wederom tegen de achtergrond van het einde van een tijdperk, ligt de nadruk hier vooral op de verwesterlijking van de strijdkrachten. Plotsklaps moet men om leren gaan met de 'barbaarse' en brute krachten van de Engelse en Nederlandse (leuk om hier ook nog de Nederlandse taal te horen) geweren en de artillerie.

Yôji Yamada weet zware thema's (veranderingen, eer, broedermoord) mooi te relativeren met lieflijke humor en veel respect voor de personages (en inderdaad, zoals Nkyou aangeeft, veel respect voor de vrouw). Het huislijk leven wordt hier wederom erg mooi weergegeven en de liefde tussen de personages is vaak vertederend mooi (die dichtscène, die scène aan het strand, de sneeuwscènes en het einde). Wat mij ook hier weer wat tegenstaat is het gebruik van muziek (alhoewel het me hier beter beviel dan bij de vorige) en de vertelstijl (die soms ietwat te conventioneel is).
Ik kon wel merken dat Yôji film series heeft gemaakt.

Vond deze overigens net dat beetje beter dan Tasogare Seibei (waardoor dit komt is moeilijk aan te wijzen) en verlang naar het zien van zijn andere films.

Bestaat er dan de mogelijkheid om je naam te veranderen?

The hell is er met de mooie poster gebeurd?

Precies de kritiek die ik ook heb. Wat jammer is, want Yamada zet de lijn van Twilight Samurai op zeer fraaie wijze door. Hidden Blade is, net als zijn voorganger, een hele mooie, integere film. Ook deze film is erg traag, wat in dit geval een positief punt is, omdat het sterke verhaal op een rustig tempo verteld kan worden.

Visueel is het ook weer een plaatje, prachtige shots van het oude Japan volgen elkaar op met warm kleurgebruik en prachtige decors. Er worden geen gekke cameratrucjes uitgehaald, wat de sfeer in de film alleen maar ten goede komt.

Helaas miste ik dus ook wat diepgang in de personages, waardoor de magie van Twilight Samurai niet gehaald wordt en de film voor m'n gevoel net te lang duurde.

Neemt niet weg dat ik erg genoten heb van The Hidden Blade en toch nog op 4 sterren uitkom. Wat automatisch inhoudt dat ik Twilight Samurai moet verhogen.

PS. De liefdesverklaring aan het einde moet één van de allermooiste zijn die ik ooit gezien heb.

PS2. De vorige poster heb ik niet gezien, maar deze is inderdaad wel erg lelijk.

Deze (of een Japanse variant) stond hier origineel.

Als daar ook een Japanse versie van te vinden is, dan plaatsen we die gewoon lijkt me.

Dit is de Japanse versie, alleen kan ik hem niet zo meteen in bruikbare vorm vinden.

Hier is ie in goede kwaliteit, maar helaas is de tekst rechts en beneden afwezig. Deze wordt bij vergroten wel erg vaag.

De ingetogen films van Yôji Yamada blijven me bekoren. Ook hier heb ik weer ontzettend genoten.

Hoewel het heftigere samoerai hack 'n slashwerk mij ook best kan bekoren is deze film naturlijk veel beter qua realisme. Mensen die denken een film à la Zatoïchi of Lone Wolf & Cub te zien zullen hier op hun neus kijken. Slechts één zwaardgevecht moeten we het mee doen en die ziet er prachtig houterig gespannen - realistisch! - uit!

Centraal thema van de film is natuurlijk 'verandering' en dat dan zowel technisch (de introductie van vuurwapens en andere krijgskunst) als qua denken. Hazama is revolutionair, maar hoofdpersoon Katagiri op zijn manier ook. Prachtig hoe hij (met de duivelsklauw!) wraak neemt op de Chief Retainer (good old Ken Ogata in een voor hem bijna karakteristieke rol als geile bok!) en daarna gewoon breekt met de traditie en zijn positie opgeeft. Hij realiseert zich dat je beter gelukkig kunt zijn zonder status als ongelukkig mèt status.

Nu moet ik wel zeggen dat ik òòk al mijn status wel op zou geven voor Takako'tje, hoor! (zwijmel! ) Potdikkie!

Grappig om ook Yamada-muze Chieko Baisho te zien als moeder van Katagiri. Wat is ze oud geworden! Ik ken kaar voornamelijk als de zus van Tora-san!

Ook het tweede deel van Yamada's samoerai-trilogie kon me maar matig boeien. Een standaard geschiedkundig verhaal over een samoerai, zijn eed en de schande van het wel/niet uitvoeren van bevelen en het wel/niet kiezen voor harakiri. En de consequenties daarvan voor broederschap, verhoudingen binnen de gemeenschap etc.

Thematisch nog wel interessant en gedoseerd gebracht. Maar het is allemaal zo slaapverwekkend degelijk en weinig enerverend in beeld gebracht dat het een soort knieval lijkt naar een Wester arthouse decaf-cappuccino publiek. Nagase lijkt me toch een acteur die in wat kleurrijker en hoekige films is komen opdraven. Maar hij doet er hier ook weinig aan.

Dat publiek kan zich inmiddels vergapen aan een laagdrempelig filmpje over het feodale Japan, het landschap etc. Erg gemiddeld allemaal.

Het maakte niet zo'n indruk op me als Twilight Samurai. Misschien vanwege de nogal eenzijdige structuur soms. Ik hou er gewoon niet zo van als een verhaal alleen draait om een verborgen liefde (die wel prachtig wordt uitgebeeld) en een vriend die gek is geworden. In een paar opzichten ben ik het eens met Rokuro boven me, maar ook al is de film nogal een overdreven arthouse presentatie van Japan blijven de mooie Japanse omgevingen en de geweldige, trage manier van vertellen geweldig. Wat ik ook wel een beetje jammer vond is de nogal overdreven muziek. Soms is het wel mooie , rustige achtergrondmuziek maar als het in de voorgrond komt erger ik me er aan. Dan had ik liever traditionele Japanse instrumentele muziek in plaats van een emotioneel concert.

Toch een erg fijne, mooie (een beetje conservatieve) film

*3.5

Dit had ik eerlijk gezegd niet verwacht. Het zijn de karakters in de film, en dan met name Katagiri en Kie, die ervoor hebben ervoor gezorgd dat The Hidden Blade uitgroeit tot één van de beste films die ik de laatste jaren heb gezien. Hoewel het verhaal vrij voorspelbaar is, zijn het de kleine details die ervoor dat deze film anders is dan soortgelijke films die ik gezien heb van bijvoorbeeld Kurosawa of een aantal films van Ozu. Hier heb ik het niet over de samurai, maar eerder over de Japanse cultuur. Yamada laat duidelijk zien dat het ook maar mensen zijn, en dat zij ook wel eens handelen tegen de principes van het volk in.

Een humor is gek genoeg een essentieel onderdeel in de film van Yamada. Met name bij de onderlinge momenten tussen Katagiri en Kie is dit op subtiele wijze aanwezig. Hun onderlinge relatie is zeer en warm, zoals ik maar zelden in een film heb gezien. In de rest van de film is dit soort humor ook aanwezig, gelukkig zorgt Yamada ervoor dat deze humor nooit te slap wordt, al kan ik mij voorstellen dat de meningen daarover verdeeld zijn. Net als in Tasogare Seibei, zijn de beelden wederom prachtig. Maar net als die film, draait het hier ook om de karakters. Blijkbaar is Yamada hier zeer goed in, aangezien hij het voor de tweede keer is gelukt om mij de gehele speelduur te betoveren en mee te laten leven met het drama wat op het scherm verschijnt.

De poster geeft het idee dat het om een anime gaat.

Met deze film heb ik het zien van de samoerai-trilogie van Yamada voltooid. Weliswaar niet in de juiste volgorde, maar dat maakt volgens mij weinig uit want het zijn drie zelfstandige films. Naast actie laat ook deze karakterstudie weer de menselijke kant zien van een samoerai. Net als in de andere delen van de trilogie ruimt Yamada een belangrijke plaats in voor psychologisch drama en voor romantiek. Bovendien komt hij met de nodige humor: de kennismaking met westerse wapens heeft zelfs een slapstickachtig karakter. Wat mij betreft een waardige afsluiting van deze zeer onderhoudende trilogie.

Overigens is wel duidelijk dat degene, die bovenstaande synopsis heeft geschreven, de film zelf niet gezien heeft.

*had