Ahobsal Insaeng (2004)

Erg leuke film om naar te kijken. Goed geacteerd door de kinderen ook waardoor je soms echt denk van dat het volwassen mensen zijn. Mooi uitgewerkt verhaal gebaseerd op een van korea's bestverkochte roman "When I turned nine"

3,5*

De eerste paar minuten moest ik even doorbijten vanwege het wat povere acteren van de kids, maar dit lijken ook wel chronologisch de eerst geschoten minuten, want het wordt later gelukkig beter. Toch niet de best acterende kids die ik uit Korea zag. Ook een minpuntje vond ik de scènes na de redding van Woo-rim uit het water (beide kinderen vallen meteen in katzwijm als ze uit het water komen? Slaat echt nergens op!)

Verder toch een mooie film met zeker zijn momenten en mooi verzorgd gemaakt en gefilmd.
De voor ons triviale, maar de in een kinderbeleving belangrijke issues worden goed verbeeld en uitgediept, zonder dat het een kinderachtige film wordt. De film deed me ergens ook wat denken aan het mooie(re) Sonagi.
Yeo-min is wel een echte coole, maar bescheiden gentleman en een zeer likeable iemand. De jongen speelt dit ook erg goed. Net als in vele andere Korenaanse films wordt er hier veelvuldig rondgemept. Vooral de scène waarin Yeo-min door de sadistische leraar (wat een lul met vingers, zeg, ook omdat hij Yeo-min dwingt om zijn liefdesbrief voor de hele klas voor te lezen!) geslagen wordt, zal bij velen ongemakkelijke gevoelens oproepen. Blijkbaar gaat/ging het er soms zo aan toe in Korea.

Geen perfecte film, maar zoals Papigiulio zegt zeker leuk om naar te kijken.

Een aandoenlijke film over schoolkinderen, hun vriendschappen, rivaliteit en ontluikende gevoelens. Dat ze in Korea losse handjes hebben en lijfstraffen toepassen, had ik al vaker gezien maar wennen doet het nooit volgens mij.

Ik heb kinderen wel eens beter zien acteren. Vooral de vechtpartijtjes zien er wat knullig uit. Dat mag echter niet verhinderen dat het een aardige film is, die nostalgische herinneringen oproept aan je eerste kalverliefde.