Les Soeurs Fâchées (2004)

Erg goede film!

Ik had even zin in een simpel filmpje en de poster en het plot deden me wel vermoeden dat dit zoiets zou zijn. Dus maar even gehuurd, ook al omdat ik de laatste tijd in een Franse filmstemming ben en Catherine Frot wel leuk vind.

De film bleek toch wel meer te zijn dan een luchtig filmpje. Luchtig is de film zeker, maar de film is ook erg knap gemaakt.

Isabelle Huppert en vooral Catherine Frot acteren erg goed.

Je ziet het wel vaker in families dat broers of zussen totaal tegengestelde karakters hebben. Dat is in deze film perfect uitgewerkt. De ergernissen over en weer zijn grappig en herkenbaar.

De film heeft wel wat weg van een Woody Allen film. Aan de oppervlakte erg luchtig, lichtkomisch en schijnbaar oppervlakkig, maar daaronder wel degelijk een diepere laag met sarcasme en diepgang.

Daarom vond ik de film ook meer een Drama/ Komedie.

Leuke film, die ontroerender en minder komisch was dan ik -na het zien van de trailer-verwacht had. Het pakte allemaal best nog dramatisch uit. Ook stiekem wel herkenbaar; op sommige momenten kon ik me heel erg in Louise inleven.

Huppert is prima op dreef als gedesillusioneerde trut met grote mond en klein hartje. Aanrader!

Hoe de levens van twee zusters - vanuit een gelijk uitgangspunt - door lot en karakter leiden tot totaal verschillende levenshoudingen. Er leiden vele wegen van LeMans naar Parijs, en weer terug. De contrasten, en de komedie en het drama, zijn in deze film behoorlijk vet aangezet. Dat kan een beperking lijken, maar hier is het een bewuste keuze, en biedt het de beide vrouwen de maximale ruimte om hun talenten ten volle te etaleren. De close-up van Hupperts gelaat tegen het einde van de film is zowat een icoon van bitterheid en verdriet, tot aan het randje van de kitsch, maar daar net niet overheen. Wat een geweldige actrice is dat toch.

Catherine Frot zag ik voor het eerst in het innemende 'Un Air de Famille'. Ook in de beperkte rol die ze daar speelde, was haar komische uitstraling zeer sterk.

Om te zeggen dat ze 'de lach aan haar kont heeft hangen', is wat overdreven, maar als je haar ziet, hoeft er niet zo gek veel te gebeuren, om vanuit je buik een onweerstaanbare giechel te voelen opkomen. Ze is overigens méér dan alleen een comédienne: in 'La Tourneuse de Pages' viel er niet zoveel te giechelen.

Neigt ze in deze film misschien iets teveel naar het kluchtige (dat hoedje, dat gestuntel met die plattegrond)? Is het soms niet iets te makkelijk en goedkoop effectbejag?Misschien, maar ook het kluchtige, de slapstick, is een kunst op zich. Zij kan het, van haar pik ik het. De scène waarin ze, zittend, met een snelle beweging van haar been voorkómt dat haar tas op de grond valt, is onbetaalbaar, Charlie Chaplin waardig.

Dit is geen heel grote film, omdat het verhaal nooit echt meer is dan een vehikel om de twee hoofdkarakters en hun relatie uit te spelen, maar méér was denk ik ook niet de bedoeling. Ik heb de indruk dat het dramatische en het komische niet helemaal symmetrisch zijn, dat wil zeggen: het drama van Huppert ligt relatief wat meer in haar omstandigheden, en het komische van Frot eigenlijk uitsluitend bij haar karakter. Het dramatische en het komische komen wel weer samen in hun onderlinge relatie.

Al met al een hele leuke, bij tijd en wijle ontroerende, en af en toe schrijnende film.

Zo'n film die (zeker de tweede helft) een bijna aanhoudende glimlach op je gezicht weet te houden. Louise (Catherine Frot) is leuk om naar te kijken, hoewel de spontaniteit die ze vertolkt er af en toe wel veel te dik bovenop ligt. Martine (Isabelle Huppert) speet een fletser en botter karakter, maar acteert wel overtuigender. Het eerste half uur heb ik me nog verbaasd over het geduld en tolerantie naar haar jongere zus en omgeving, en het niet vanaf de eerste minuten escaleren van de situatie. Gelukkig werd Martine's geduld wel steeds minder..
Van de muziek is me eigenlijk weinig bijgebleven, daar had wellicht veel meer ingezeten? Het reclamefilmpje voor Parijs had achterwege gelaten mogen worden, van die ansichtkaart-shots van de Eiffeltoren e.d., een beetje goedkoop en overbodig eigenlijk. Vooral genoten van het verhaal, camerawerk en karakters.

Was deze op tv? Ineens relatief veel stemmen erbij in korte tijd.

Eindelijk wat meer aandacht voor deze leuke Franse film!

Ja, afgelopen zaterdag.

Aardige film.

Geen meesterwerk.

Een erg leuke film die niet ontspoort in een onrealistische happy-ending. Huppert speelt geweldig (irriterend) als een verzuurd kreng dat niet alleen haar eigen leven vergald, maar ook nog dat van haar gezin. Frot is precies het tegenovergestelde; zij kan ook nog genieten van de kleinere dingen in het leven.

De film wekte bij mij geweldig sterk het gevoel op dat ik beide dames zó graag geluk zou gunnen! Toch een gevolg van het prima acteren van beide dames.

Jammer dat dit soort (niet Engelstalige) films toch zo vaak door veel mensen over het hoofd worden gezien, terwijl ze er veel plezier aan zouden beleven mochten ze deze wel een keertje kijken.

Een klein sympathiek Frans filmpje wat wel iets subtieler kon en ook wel iets meer de diepte in had gemogen. Helaas uit het komediegedeelte zich in het lichte overacting van de zussen, waardoor het moeilijk was om ze niet als typetjes te zien. Desondanks groeit de film aan je en is het erg fijn om naar te kijken, en zijn de beide rollen toch zeker overtuigend. Van mij mocht de film nog wel wat langer doorgaan, en wie weet met wat extra uitdieping van hun verleden. Maar de ingrediënten zijn er wel, door de regels heen. Daardoor weet de film alsnog te overtuigen, en behoudt het haar eerlijke karakter.

Voor een regenachtige zondagmiddag was deze film wel aardig om te kijken. Het eenvoudige verhaal over de twee zussen met totaal verschillende karakters, mentaliteit en instelling was best luchtig (het eerste gedeelte) maar er zitten ook wel wat dramatische momenten in. Zeker in het laatste gedeelte van de film wat eigenlijk ook het beste gedeelte van de film was. De twee zussen gespeelde door Isabelle Huppert (de totaal verbitterde zus) en Catherine Frot (de opgewekte zus) deden het leuk en dam name de laatste. Leuk om eens gezien te hebben maar meer ook niet en waarschijnlijk ben ik deze film over een paar weken totaal weer vergeten.

Uitstekende film waarin twee zussen elkaar na lange tijd weer zien. De ene zus is uiterst sympathiek en de andere onuitstaanbaar, maar omdat de personages zo goed uit de verf komen, begrijp je ze beiden. Onderhoudend, oprecht en vaak ook grappig. De film is vooral een genot om te kijken door de twee prachtige rollen vol nuances van Isabelle Huppert en Catherine Frot

Misschien is het wel wat karikaturaal en steken er heel wat klassieke komedie-clichés in maar het is ook vlot, menselijk en hartelijk met herkenbare toestanden en kan het bogen op een uitstekende Isabelle Huppert maar vooral een verbluffende Catherine Frot.

"Beaucoup aimé".

Sterk geacteerde film die wel wat vermoeiend is hier en daar door de manisch opgewekte Louise tegenover haar zure en blasé zuster.

Goed in zijn of haar eenvoud.

Niet elke Franse film is even bezienswaardig, maar deze mag er zijn. Dat komt natuurlijk met name door de beide hoofdrolspeelsters: Isabelle Huppert en Catherine Frot. Om met deze laatste te beginnen: net als in 'Un Air de Famille' zet de actrice ook hier in een vastberaden en naïeve onbevangenheid een innemend en evenwichtig personage neer (Louise) aan wie maar weinigen zich zullen of kunnen ergeren. Hoe anders is dat voor Huppert ( Martine) die vanaf het allereerste moment op ramkoers lijkt te liggen, niet alleen met haar zus, maar met alles en iedereen. In schaarse momenten van bezinning komt spijt naar boven en lijkt het weer even goed te gaan tot de volgende uitbarsting zich aandient en we weer terug zijn bij af. De film laat haar m.i. een beetje verweesd achter. Dat het met Louise en haar ambitie wel goed zal komen, maar hoe zal het Martine vergaan? Ik ben er niet gerust op.

Een fijne film met twee topactrices.

aanvankelijk lijkt het een komische luchtige film, parisienne haalt haar zus op van het treinstation, die komt logeren.

gaandeweg komt er een rijk palet aan emoties aan de oppervlakte: jaloezie, woede, verdriet en genegenheid.

het zit allemaal in het verhaal.

ik vond het erg knap geacteerd.

beide personages hadden wel mijn sympathie.

Misschien had ik dit twintig jaar geleden wel een goede film gevonden.

Ondertussen zijn we met z'n allen wel even zoveel jaren doodgegooid met Huppert in de ene rol na de andere, en haar acteerkunst blijkt toch wel erg vaak op wéér hetzelfde typetje neer te komen. Ze kan wel anders - of moet ik zeggen, ze kòn anders - maar dat komt er maar heel zeldzaam uit, en niet in deze film.

Wat natuurlijk ook niet helpt is dat ze ook nog eens uitermate onsympathiek is - en behalve dat ze dus zoals ik al zei eerst en vooral Huppert speelt, is het ook nog eens een sekreet van een Huppert, een etter dat de levensvreugde van iedereen binnen een halve mijl opzuigt. Het absolute tegenpool van haar filmzus Frot dus, die behalve een veel aimabeler karakter daarmee ook nog eens de betere actrice lijkt.

De rest is dan maar wat beeldvulling, lijdend voorwerp, hangt er bij. Ook dat maakt het tot een film die vooral steken laat vallen, want ook dat had de regie moeten oppakken. Nu was dit voor Alexandra Leclère pas haar eerste film, en ga er dan maar eens aan staan om zo'n over het paard getild fenomeen als Huppert in het gareel te houden. Wellicht dat haar latere werk beter gelukt is, dit is pas de eerste die ik van haar zie. Ik kan nog niet zeggen dat ze nu bovenop mijn lijstje staat, deze film beviel me allerminst. Tot en met het typisch-Frans ludieke muziekje bij de titelrol, yuk. In alle opzichten zo'n beetje de antithese van wat ik leuk vind aan de Franse cinema.