Art School Confidential (2006)

Goedkoop te bestellen bij play.com:

Play.com - Art School Confidential

Met NL ondertiteling!

Toch wel een beetje onderschatte film. Het verhaal was best goed en was eigenlijk ook wel origineel. De film staat betiteld als een Drama/Komedie maar ook de ingrediënten romantiek en misdaad zijn van toepassing op deze film. Het verhaal begon eigenlijk als een soort van Komedie maar al gaande verandert het langzaam naar een drama met de andere twee ingrediënten erin. Buiten dat het verhaal best goed was, was de uitvoering ook meer dan goed en dat kwam vooral door de leuke cast en de bijrol figuren. Zo deed Max Minghella het als hoofdrol speler best leuk en goed en was hij voor die rol ook wel geknipt. Sophia Myles deed het ook goed en bovendien zag ze er zeer fraai uit. De bijrollen van de bekende acteurs zoals John Malkovich, Anjelica Huston en Steve Buscemi waren overigens ook goed en ook overtuigend, vooral die van John Malkovich. Hij had dan ook de grootste bijrol. Al met al heeft deze film mij aangenaam verrast en heb ik er ook wel van genoten.

P.S. De rol van Joel David Moore is ook meer dan de moeite waard om te vernomen want hij deed het ook zeer leuk en hij was misschien ook wel de meest grappige persoon in deze film.

Dat is het probleem van deze film: het is een halfslachtige poging om diverse genres met elkaar te verweven, waardoor geen enkele verhaallijn echt tot zijn recht komt.

Ik heb Sophia Myles onlangs gezien in Tristan + Isolde (2006) en daarin komt ze als actrice toch veel beter tot haar recht en hetzelfde geld voor Max Minghella in Elvis & Anabelle (2007).

Matig.

ik vond 'm wel goed! erg om kunnen lachen.

zwigoff en daniel clowes (striptekenaar en scenarist) vormen een gouden combinatie... al is ghost world wel beter.

Aardige film waarin een jongen een bekende kunstenaar wil worden en begint op de school voor kunsten. De humor is lekker zwart, vergelijkbaar met de eerdere films van Terry Zwigoff. Het plot krijgt pas laat in de film echt vorm en komt hierdoor wat geforceerd over, maar vormt wel een belangrijk onderdeel van het verhaal (wat maakt een kunstenaar goed?).

Zeker niet zo meesterlijk als Ghost World maar toch: een onderschatte film met genoeg satirische steken richting de kunstwereld en wat er aan schort...het had allemaal wat gerichter en scherper gekund maar het is zeker vermakelijk. Ik ergerde me niet aan de hoofdpersoon, zeker gezien zijn leeftijd worstelt deze zich door een begrijpelijk lastige leerperiode heen, het is eerder Audrey die duidelijk een bord voor de kop heeft, net als de andere kunststudenten. En het einde is een mooi statement dat duidelijk maakt dat het meer gaat om (op het goede moment) slim scoren dan om goede kunst maken. Is iemand bijvoorbeeld nog echt geinteresseerd in Micha Klein?

Het lijkt er op dat ik niet jaloers hoef te zijn op die lui die een kunstopleiding gedaan hebben...ik kan me voorstellen dat er inderdaad een hoop wannabe's en gestoorde prutsers in rondlopen, tussen de jaloezie opwekkende getalenteerden, of de nepstudenten die vooral op zoek zijn naar vrije seks...

Zwigoff's wereldbeeld is gewoon te duister en somber voor de meeste mensen om voor realistisch door te mogen gaan...maar zij moeten dat roze brilletje nog leren afzetten. Als de film daar met zichtbaar plezier een paar extra scheurtjes in aanbrengt heeft deze zijn werk gedaan.

Precies, ik vond het ook een heel goed bedacht symbolisch (en terecht cynisch) einde dat helaas aan te veel mensen voorbij gaat. Ik heb deze film al 5 of 6 keer gezien en hij is elke keer alleen maar beter geworden. Er zit zoveel humor en satire in de dialogen, typetjes en situaties, net als in Ghost World. Wie klaagt over die karikaturen...dat zijn allemaal bijrollen die je enkel in een lang lopende serie wat meer diepgang kunt geven. Bardo geeft het zelf al toe, hij is een wandelend cliche net als de andere studenten. Maar ik vind de vertolkingen door de acteurs van die kleinere rolletjes erg leuk. Minghella vind ik de hoofdrol van Jerome ook erg goed spelen, overtuigende emoties.

Wie de film vaker ziet valt bepaalde dingen misschien ook eerder op. Zo geeft Malkovich eerst allerlei tips aan Jerome, dat hij gewoon lekker allerlei stijlen moet uitproberen. Bij zijn eindopdracht krijgt juist weer kritiek van Malkovich dat hij niet stijlvast genoeg is en "all over the place" is. Met een badinerend stemmetje van Malkovich erbij (als Jerome de beoordeling leest), geweldig!

Mensen die een kunstopleiding gedaan hebben zijn verdeeld over de film, maar er zijn er genoeg die onder andere het maaiveldmechanisme erg herkenbaar vinden (de getalenteerden krijgen relatief veel meer kritiek dan de prutsers).

Dat klopt niet helemaal, want zij viel al voor hem voordat hij vastzat, ze moest alleen nog even doorkrijgen dat die 'weirdo' ( ) een nepperd was...

Die ene advocaat kan hem zo vrij krijgen (dus als hij zou willen, kan hij zo bij haar zijn), de schilderijen die hij op het einde maakt, leveren ook goud geld op, maar alles berust op zijn leugen dat hij die andere schilderijen ook gemaakt heeft. In die zin kiest hij ervoor een 'lijdend' kunstenaar te zijn - geen liefde, wel de faam. Lijkt me dat zij daar niet zo blij mee zal zijn, op den duur... Kortom, het is allemaal een beetje krom, net als de hele film, die meer een beeld schetst dan een gedegen verhaal vertelt. Wat ik niet zo heel erg vind.

Heerlijke rol ook voor en door Malkovich.

Uit de titel kun je alvast het belangrijkste basiselement uit de film herkennen. Plaats van handeling is een kunstacademie waar zich een neurotische kliek van studenten en leraren heeft verzameld. Een school waar bovendien een seriemoordenaar rondwaart. En de school waar protagonist Jerome als eerstejaarsstudent in het middelpunt staat van een typisch coming of age-verhaal. Tussen arrogante medestudenten en gefrustreerde en narcistisch aangelegde professoren die een geheel andere opvatting van kunst hebben dan Jerome, slijt hij zijn dagen.

Art School Confidential is een satire. De film drijft de spot met het kunstwereldje en met de mensen die er in vertoeven. De spot geldt de hoogdravende ernst waarmee zij gepruts als echte kunst waarderen. We ontmoeten heerlijke stereotypen. Een schizofrene beatnik, een nichterige modestudent, een improductieve betweter, een als kunstenaar mislukte professor. Om maar wat te noemen. Ze vertegenwoordigen een wereld die zichzelf veel te serieus neemt. De figuren zijn dusdanig herkenbaar gemodelleerd dat je hartelijk om hun zielige, kneuterige of stompzinnige houding kunt lachen.

Als absoluut hoogtepunt figureert John Malkovich als geaffecteerde en cynische professor in de schilderkunst. Een man die nauwelijks interesse in zijn studenten kan opbrengen. Zijn interesse geldt zijn eigen persoon. Malkovich speelt een verrukkelijke karikatuur die heel vermakelijk is en die en passant de paradoxale wereld waarin de kunstenaar zijn kunst moet maken, blootlegt. Een wereld waar de kunstenaar het gevecht aan moet gaan met de gecompliceerder scheidslijn die bestaat is tussen de productie van onafhankelijke, eigen en originele kunst en de kunst die minder uniek maar meer marktgericht is en dus goede kans maakt om galeriehouders en investeerders te interesseren. Verkoop je je ziel of niet. De kwestie is een satirische bijzaak, maar zorgt wel voor enkele smeuïge scènes.

De film functioneert eigenlijk beter als je hem ondergaat als puur amusement en minder als ideologische spotternij. De vele verhaallijntjes zorgen ervoor dat de film niet verveelt. Wel een beetje storend is het dat de diverse verhaallijntjes niet tot een mooi afgerond geheel komen. Ze versmelten niet met elkaar. De lijntjes liggen daarvoor te ver uit elkaar en vertegenwoordigen bovendien uiteenlopende genres die in de film niet natuurlijk samenvloeien. De kracht van de film ligt in de satirische kijk op de dagelijkse gang binnen de kunstacademie en minder in de liefdesperikelen van Jerome of in de thrillercomponent die wordt vertegenwoordigd door de aanwezigheid van een moordenaar, waarvan je het bestaan voortdurend vergeet. Dat zegt ook wel iets.

Nou, volgens mij heeft hij welzeker een bepaalde interesse voor Jerome, let maar op zijn hand die hij op diens been legt en daarbij aangeeft dat hem graag in alles, maar dan ook álles, ter dienste wil zijn bij het experimenteren... en de onopvallende (nou ja) echtgenote die enkel even thee komt brengen en meteen weer verdwijnt... en al die schilderijen van driehoekjes...!

Die vorm van interesse heeeft hij inderdaad

Vermakelijke film over de strubbelingen van een kunstacademie-student die worstelt om zijn draai te vinden op school en de aarzelende pogingen zijn droomvrouw te versieren (gespeeld door de aantrekkelijke Sophia Myles).

De kijk op het kunstwereldje is lekker cynisch. Leuke rol van John Malkovich als docent en een bijzondere en excentrieke bijrol van Jim Broadbent.

Jammer dat deze Daniel Clowes verfilming zoveel minder goed is dan Ghost World, maar het kan ermee te maken hebben dat dit werk van Clowes maar 4 pagina's kent... Een marginale basis voor een film.

Het had alllemaal wel wat grappiger gemogen. Max Minghella komt wat meer streetwise over dan het personage dat hij speelt. Je denkt steeds dat hij wel meer succes zal hebben, maar dat valt tegen want hij blijkt een stuntelaar.

Het einde is een leuk commentaar op de ironie van de kunstwereld.