Dementia (2015)

Eentje om in de gaten te houden..

“Keeping him calm, will keep him alive.”

Alle elementen waren aanwezig om hier een gruwelijke en zenuwslopende horror van te maken. Hoe angstaanjagend is het wel niet voor iemand die hulpeloos in een levensbedreigende situatie terechtkomt, waaruit ontsnappen onmogelijk is. Geen mogelijkheid om hulp te vragen. Geen mogelijkheid om jezelf te redden. Zowel doordat je fysiek beperkt bent en doordat iemand dit sowieso onmogelijk maakt. Het aantal films over gedwongen opsluiting zijn legio. Van “The seasoning house” en “Mysery”, tot recent “Room”. De reden van opsluiting verschilt van film tot film. Om nu te zeggen dat dit genre films nu verzadigd is, is een beetje overdreven. Spijtig genoeg was het gebruikte thema in “Dementia” niet echt realistisch. Het feit dat iemand die aan dementie lijdt en opgesloten zit in zijn eigen psychologisch bewustzijn, is angstaanjagender dan datgene wat hier werd vertoont.

Het is vooral de vertolking van Gene Jones die in het oog springt. Op een schitterende manier laat hij de verschillende karaktertrekken zien van George. Enerzijds een stuurse man die de zware last van zijn verleden draagt. De ondraaglijke herinneringen van zijn gevangenschap met onmenselijke folteringen. Bij terugkeer vormde dit de basis van zijn alcoholprobleem, wat resulteerde in huiselijk geweld en terreur. Anderzijds zien we de gelouterde ex-alcohollist die tracht datgene wat hij in het verleden verkeerd heeft gedaan, terug recht te zetten. Er zijn de schuchtere pogingen om de gebroken familieband met zijn zoon Jerry (Peter Cilella) terug te herstellen en een toenadering te zoeken als de vader die er in het verleden niet was. Ook leert hij zijn kleindochter Shelby (Hassie Harrison) eindelijk kennen, voor wie het heden en verleden van haar grootvader grotendeels een raadsel is. Jones weet op een schitterende manier de waaier aan gemoedstoestanden te tonen. Het ene moment zien we een tegendraadse, stuurse betweter die doodgemoedereerd met een geweer rond zwaait. Het andere moment komt hij agressief uit de hoek omdat hij zijn kleindochter niet herkend. Maar het zijn die momenten dat George er hulpeloos en kwetsbaar uitziet, die de meeste indruk maken.

Maar dit is dan ook wel veruit het enige positieve wat ik zou kunnen aanhalen. Er is wel degelijk een geladen sfeer bij momenten, maar echt griezelig of angstaanjagend wordt het omzeggens nooit. Michelle (Kristina Klebe) heeft wel een schizofrene zijde en reageert redelijk hysterisch, maar door de voorspelbaarheid van het hele verhaal wordt dit een klein beetje ondermijnd. En er zijn ook enkele feiten die redelijk stupide overkomen. De manier waarop Michelle wordt aangesteld, is op zijn zachts gezegd compleet belachelijk. Het zou nooit in me opkomen om een totaal onbekende de taak te geven om te zorgen voor mijn vader, zelfs als ik geen zier meer om hem geef door zijn gedrag in het verleden, zonder informatie in te winnen over de desbetreffende persoon. Een simpele navraag bij de instantie waar ze werkt, was al voldoende. En als die aangestelde persoon zich grof en agressief opstelt, zou er zeker ingegrepen worden. Uiteraard speelt het verleden en de diagnose van dementie in het nadeel van George.

De makers slaagden er wel in om het verhaal op een degelijke manier in beeld te brengen. De verwarde beelden die George’s geestestoestand voorstelden en de naargeestige flashbacks. Dit in combinatie met het uitstekend acteren, zorgden ervoor dat het al bij al toch een boeiende film bleef. Alleen dat je al na een goede 30 minuten kan raden waar het over gaat. Daarmee vervalt het gissen of George effectief geestelijk achteruitgaat en een gevaar wordt voor zijn omgeving, of dat Michelle meer sinistere plannen heeft met deze bejaarde man.

2.5*

Beetje standaard, maar degelijk horrorthrillertje waarbij het einde nog redelijk verrassend was.

Waar ging het ook al weer over...? (;