The Paradine Case (1947)

Een weinig optimistische Hitchcock die het voor een groot deel moet hebben van de cast: naast een prima Peck en een monstrueuze Laughton is het Valli die met haar charismatische verschijning voor het mysterie zorgt. Zet daar muurbloempje Todd tegenover en de onprofessionele fascinatie van Peck voor zijn cliënte is wel voor te stellen. Al was de hopeloos ouderwetse opofferingsgezindheid van Todd voor haar echtgenoot ergens ook wel hartverwarmend. Stand by your man! Enfin, niemand kan beweren dat deze film het instituut "huwelijk" promoot, integendeel. Minder vond ik overigens de inbreng van "LaTour", een weinig geloofwaardig personage en ook weinig subtiel neergezet.

Verder een verzorgd en bij tijd en wijle mooi geschoten film, met een camera die letterlijk om Valli draait. De rechtbankscenes zijn oerdegelijk en de ontknoping, hoewel niet verrassend, best knap gedaan. Tranen en angstzweet als alles ineenstort op het eind (zou het geen sisser willen noemen). Behoort misschien niet tot het beste wat Hitchcock heeft gemaakt, maar bovengemiddeld.

Aan het draaien van de film gingen wat perikelen vooraf tussen Hitchcock en producent David O. Selznick. Selznick stond erop dat Gregory Peck, Alida Valli en Louis Jordan de hoofdrollen voor hun rekening zouden nemen. Hitchcock vond geen van allen geschikt, maar ging akkoord. Selznick bleef vervelend doen door het draaiboek steeds aan te passen, zodat Hitchcock het juiste script pas steeds op de draaidag zelf tot zijn beschikking had. Een onwerkbare situatie voor de perfectionist en Master van de planning die gewend was zijn scripts veel eerder onder ogen te krijgen.

Uiteraard had deze werkwijze consequenties. Het draaien van de film duurde veel langer dan gepland en de productiekosten rezen de pan uit. Tot ergernis van Selznick. Nadat de film gereed was, werd de jarenlange samenwerking tussen regisseur een producer beëindigd.

De film dan. Aan de film valt niet af te zien dat onenigheid ten grondslag lag aan zijn ontstaan. Over de acteerprestaties van de ongewenste acteurs niets dan goeds.

Het script is natuurlijk niet ideaal. Veel te veel gericht op dialoog en dat werkt vertragend. De film kent niet het gewoonlijke narratieve tempo dat Hitchcock hanteert en waarin de suspense met stilistische zorg wordt opgebouwd. Daarentegen past het verhaal dat een mengeling van thriller en romantiek is en tragische en psychologische componenten bezit, wel weer prima bij de regisseur, die zijn praatzieke karakters redelijk onder de duim houdt en er heel behoorlijk in slaagt plukjes suspense te laten doorsijpelen.

De film ziet er technisch mooi uit. Met creatief en schitterend camerawerk. Neem bijvoorbeeld de scène waarin de rollende camera secondenlang Louis Jordan volgt als hij de rechtzaal betreedt en helemaal om Alida Valli moet heenlopen terwijl hij haar onderwijl heel ongemakkelijk negeert. In een paar seconden voltrekt zich daar een technisch en dramatisch prachtig stuk film. Prachtscène.

The Paradine Case is niet de spannendste Hitchcock. De grote hoeveelheid dialoog staat onvervalste suspense in de weg. De film is ook niet één van de meest temporijke. En ook niet één van de meest humoristische. Visueel, dramatisch en acteertechnisch echter zeer bezienswaardig.

duidelijk meer een drama met veel rechtbank scenes dan de suspense die we van Hitchcock gewend zijn .

het drama plot tussen Peck en zijn vrouw is redelijk , maar dat hij zo emotioneel verstrikt lijkt te raken in zijn gevoelens voor zijn client kwam bij mij vrij zwak en ongeloofwaardig over .

Buiten dat ene minpunt verder een redelijk drama .

Hitchcock maakte deze film om onder zijn contract met David O. Selznick uit te komen. Er was onenigheid over het script en over de hoofdrolspelers: Hitchcock had Laurence Olivier en Greta Garbo in gedachten en vond Lous Jourdan volstrekt ongeschikt als de staljongen die een sleutelrol speelt in de rechtszaak over een weduwe [Alida Valli] en haar advocaat [Gregory Peck] die verblind wordt door haar schoonheid. Praatziek drama met een smeuïge bijrol voor Charles Laughton als de rechter en een paar visuele vondsten - waaronder de introductie van Jourdan - maar toch één van de zwakkere films van Alfred Hitchcock.

Zeer saaie Hitchcock dit!

De realisatie van deze productie heeft behoorlijk wat voeten in de aarde gehad maar uiteindelijk is het zeker niet slecht geland met deze cast en regisseur aan het roer. Van begin tot eind was ik geboeid door dit drama dat gekruid werd door allerlei dubbelzinnige relaties. Verder geen blingbling maar vooral degelijke acteerprestaties. Hoofdrollen Gregory Peck en Alida Valli doen het prima maar het geldt eigenlijk voor iedereen. Vooral keek ik in de rechtszaalscenes telkens uit naar de tussenkomsten van rechter Charles Laughton. Hoewel de nadruk ligt op dialoog heeft de meester toch ook zijn handtekening gezet met enkele mooie camerabewegingen en bepaalde fotografie.

Film die ik nog niet eerder had gezien. Goede rechtbank-film met een uitstekende Gregory Peck en Alida Valli waar ik nog niet eerder van gehoord had. Een dame die nogal bewonderd werd door Mussolini, maar dat terzijde. Het gaat op bepaalde momenten wel net iets te snel voor mij, zoals het verwijt van zijn vrouw dat Peck verliefd is op zijn cliente. Dat komt nogal uit de lucht vallen en alhoewel van belang voor de film is die opbouw wel wat haastig. Verder veel dialogen en toch wel een aparte wending op het einde.