Jeremy (1973)

Ach gut, ach gut, 'and they called it puppy love'...

Een romantische film tussen twee jonge tieners waar vanzelfsprekend de tissues noodzakelijk zijn. Oude koek?? Ja, zie bijv. En Kärlekshistoria. Maar zeker ook nee. Eens een keer twee buitenstaanders die elkaar vinden. Jeremy is een echte nerd (haalt allemaal tienen) en draagt natuurlijk een bril en geruite spencers. Susan heeft geen vrienden, valt niet echt op.

Geen vervelend Hollywood sausje te bespeuren. De twee 16-jarigen lijken wel voor de eerste keer verliefd te worden. Kleine gedragingen, zenuwachtigheid, gespreksonderwerpjes, het is aandoenlijk (maar ook herkenbaar natuurlijk). Dit naturel-gegeven is de grootste kracht van de film.

En cheesy, natuurlijk. De twee acteurs mochten een liedje inzingen. Benson zingt 'The Hour Glass' dat meerdere malen voorbij komt, en O'Connor het liedje 'Jeremy'. Vreselijke teksten, maar toch werkt het.

Hoe voelt het om voor het eerst echt verliefd te zijn, en hoe pak je dat aan? That's the question.

Curieuze cult-waarde.

Tedere tiener-romantiek. Puik, geloofwaardig acteerwerk van de youngsters en aangepaste, evenzeer romantische muziek.

Prille liefde natuurlijk mooi in beeld gebracht.

Twee tieners, een cellist en een balletdanseres, worden verliefd, beginnen een (seksuele) relatie en dan loopt het door onvoorziene omstandigheden toch spaak. Aanvankelijk nog best een aardige film, realistisch geschreven en acceptabel gespeeld... maar de seksscène is een absolute draak en de film zakt op dat moment volledig door het ijs. Het afgrijselijke 'The Hourglass Song', gezongen door Robby Benson, is vals gezongen en, net als de rest van de film, onuitstaanbaar. Maar wacht! Glynnis O'Connor mag ook nog het even tenenkrommende 'Jeremy' zingen. Winnaar van een Gouden Palm voor beste debuut, wat het hele filmfestival van Cannes met terugwerkende kracht volstrekt ongeloofwaardig maakt!