La Setta (1991)

Visueel sterke horror-film van Michele Soavi. Vooral de hallucinante droomsekwensen zijn stijlvol in beeld gezet. De prachtige muziek van Pino Donaggio en de knappe vertolking van Herbert Lom dragen bij tot het scheppen van het juiste angstklimaat. "La Setta" is uit op DVD in Italië met een Engelse soundtrack, maar heeft helaas geen Engelse ondertitels.

Enkele meningen over de film vind je hier:

http://www.dvdtimes.co.uk/content.php?contentid=13185

http://www.dvdmaniacs.net/Reviews/Q-T/sect.html

Wat mij betreft: een aanrader, en zeker een must voor de fans van de maker van "Dellamorte Dellamore".

Inderdaad een aanrader Mac Hammer Fan!

Soavi is een meester in het creëren van surrealistische en dromerige taferelen. Om dit te bewerkstelligen gooit hij alles in de mixer: zweverige cameravoering, psychedelische muziek, bloedstollende horror, een handvol schrikmomenten, onlogische plotwendingen en een verbijsterend verhaal over een satanische sekte. Dit alles wordt met het juiste gevoel voor ritme en dosering uitgevoerd waardoor je je geen seconde verveelt. Vergelijkbaar met Soavi's eerdere film "La Chiesa" waar ook die cocktail van typische Argento/Soavi-ingrediënten in een bovennatuurlijk scenario wordt gegoten. Zo moet horror zijn!

goddomme ik al die jaren maar denken dat het een echte argento is.

maar zekers een goeie film.

Sterke horrorfilm met een geweldige sfeer en prachtige beelden. Het is duidelijk bij wie Soavi de mosterd vandaan heeft. Een prachtig verhaal, gesteund door goede acteerprestaties en een geweldige soundtrack, houden de film constant spannend. Eng zelfs.

Jazekers vascago, is zekers af en toe een donderse enge film.

Een heerlijk sfeertje

Spannend/mooi/eng/****

Mijn eerste Dario Argento die ik zag op een slechte VCC band, met tijdcodering er onder. Sindsdien groot fan van dit soort horror.

Vooral de droomsequenties zijn sterk in beeld gebracht en soms gewoonweg macaber.
De film opent ook aardig. Amerikaanse hippies die ineens bezoek krijgen van een vreemde reiziger. Dat dit ergens in Californië anno 1970 afspeelt en er een nummer te horen is dat pas in '72 uitgebracht werd (America - A Horse with No Name) kan ik de maker nog wel vergeven.
Met name in het camerawerk is de invloed van Argento duidelijk terug te zien. Hij zou ook betrokken zijn geweest bij het schrijven van de film, dus ik kan me voorstellen dat sommigen wel veel herkenningspunten terug zien. Zo word er in deze film uiteraard weer gebruik gemaakt van dieren, wat toch wel kenmerkend was aan de Argento films.
Sterk acteerwerk van een hier wat oudere Herbert Lom (zal tijdens deze opnames ergens in de 70 zijn geweest) en Kelly (Lee) Curtis zet ook een goede hoofdrol neer.
Een sterk verhaal, een aantal sfeervolle beelden en een degelijke soundtrack zorgen ervoor dat dit wederom een mooie Italo film is.
Wat mij betreft een aanrader voor de liefhebbers van Argento en/of het andere werk van Soavi.

Shameless Screen Entertainment have confirmed that they are planning to bring to Blu-ray Michele Soavi's film The Sect

Nice! Had deze al een tijdje op het oog.

Ik wil Soavi wel meer waarderen, maar zowel hier als bij Deliria lukt het nét niet. De ideëen zijn er wel, en hij heeft best een eigen stijl, maar de enige film waar het echt goed samenkomt is Dellamorte Dellamore. Deze ''Setta'' is mede geschreven en geproduceerd door Argento en dat is wel te merken. Ik mis allleen een natuurlijke connectie tussen Soavi's handtekening en de voorzetjes die Argento idea-wise geeft. Op zich levert het een hele interessante film op, met name tijdens de droomsequenties, maar het valt ook vaak genoeg dood. Opening is trouwens erg mooi met A Horse with no Name! En Curtis als protagoniste werkt hier prima.

Een sekte van duivelsaanbidders wil de wereld in duisternis storten. Op een dag rijdt Miriam bijna een oude man aan, ze neemt hem mee naar huis en laat hem overnachten. De oude man is echter in het bezit van een vreemd insect...

De hoofdrol wordt vertolkt door Kelly Curtis, de oudere zus van Jamie Lee Curtis (Halloween) en de dochter van Janet Leigh (Psycho). Kelly lijkt er op haar jongere zusje, maar klinkt ook vooral hetzelfde. Naast haar speelt de 74-jarige Herbert Lom een sterke rol als de oude man.

De mooie Zuid-Duitse setting doet erg veel denken aan Argento's Phenomena. Qua sfeer vond ik de film het midden hebben tussen Phenomena en Two Evil Eyes. Veel Argentoëske kenmerken zijn aanwezig; insecten, kostscholen en een speciale rol voor dieren bijvoorbeeld. Toch heeft Michele Soavi hier voor het eerst meer eigen inbreng. De helse put in de kelder was bijvoorbeeld een toevoeging ven Soavi aan het door Argento geschreven verhaal.

Soavi bewijst dat hij meer in zich heeft dan je zou denken. La Setta heeft mooi Argentoësk camerawerk en een erg prettige sfeer door het jaren '80 kleurgebruik. Met name de droomsequenties waren erg geslaagd door de Keltische symboliek en de angstaanjagende prehistorische vogel. Sommige scènes kregen een onwerkelijke sfeer door de sneeuwachtige bloesem die op de achtergrond neerdwarrelde. De muziek is verzorgt door Pino Donaggio, de vaste componist van Brian De Palma, die hier kiest voor een vrij minimalistische synthesizer-soundtrack.

Minder aan La Setta was dat er maar spaarzaam bloed wordt vergoten en dan met name off-screen. Er zat een erg toffe gore scène in waarin een gezicht wordt verwijdert door middel van allerlei weerhaken, maar dat was tamelijk goedkoop uitgevoerd. De animatronics voor de prehistorische vogel, het konijn en de insecten waren dan wel weer erg goed gemaakt. Qua verhaal is La Setta niet bijzonder origineel. Het doet vooral denken aan Rosemary’s Baby, The Omen en The Wicker Man. Het plot rond de insecten was niet helemaal uitgewerkt en verder bleef het verhaal vrij lang in het middenstuk hangen, waardoor het tempo er een beetje uitging.

Enkele absurde of opmerkelijke scènes waren een (halve) remake van de "Here is Johnny!"-scene uit The Shining, een remake van de slotscène van Rosemary's Baby, een remake van de "I am Your Father"-scene uit Star Wars: Episode V - The Empire Strikes Back en tot slot nog een zappend konijn dat tv kijkt.

Ondanks de overduidelijke invloed van Argento weet Soavi toch een eigen stijl in stand te houden. Dat komt waarschijnlijk omdat Argento hem hier veel meer zijn eigen gang heeft laten gaan dan bij zijn voorgaande projecten. Deliria was een goede (ietwat goedkope) stilistische slasher, La Chiesa had mooie beelden maar bleef qua kwaliteit teveel hangen in de Demoni-reeks en La Setta is tot nu toe het meest geslaagde werk van Soavi. Het verhaal is lekker mysterieus, het camerawerk erg sterk, de sfeer uitstekend en Kelly Curtis en Herbert Lom spelen sterke rollen. Ben nu super nieuwsgierig naar Dellamorte Dellamore geworden.

Hey, pas de eerste film van Michele Soavi die ik zie. Toch wel een interessante regisseur met Deliria, La Chiesa, Dellamorte Dellamore en deze. De (hier als producer optredende) Argento-invloeden zijn overduidelijk (Inferno, Suspiria, Phenomena) maar veel betere inspiratie kun je bijna niet krijgen in het genre.
Plot is dan ook zo geschift als drie Argento-films door elkaar, scary en een zappend konijn misstaat ook niet eens. Snel die andere Soavi-horrors maar eens checken.

Een niet bijster opwindend werk van Michele Soavi. De geboeidheid zit ‘m vooral in enkele prachtige momenten, die opvallen tussen de middelmaat. Dat is het en daar blijft het bij. Althans tot het moment dat het laatste kwartiertje een aanvang neemt.

De film is tot dat moment geen fraai organisch geheel van vloeiend ineengevlochten scènes. Er is geen dynamiek. Er ontbreekt schwung in het verhaal, in de handelingen, in de gebeurtenissen. Er ontbreken verbindingselementen tussen scènes en personages. Elementen die moeten zorgen voor emotionele betrokkenheid bij de gebeurtenissen. Stilistisch ziet het er af en toe dan wel mooi en ontroerend uit, het verhaal blijft zich monotoon gedragen en veroorzaakt geen innerlijke onrust bij het kijken. Het beweegt te weinig. Het is allemaal erg roerloos en erg vlak.

Gevolg daarvan is dat veel (acties en gebeurtenissen) in de film als overbodig worden beleefd. Dat veel in de film op los zand lijkt. Dat veel in de film zonder veel bezieling voorbij komt. De matige en middelmatige scènes waar je doorheen moet vooraleer er zich opeens weer iets prachtigs voltrekt, rekken de boel op een saaie manier op. Het is alsof we als kijker steeds in de wacht worden gezet. We wachten gedurende de hele film op iets dat afwezig blijft. We wachten op iets dat spanning komt genereren. Op iets dat het stilstaande water in beroering brengt.

En zo rolt de film met haperingen traag voorbij en kijkt taai weg. Tot het slothoofdstuk aanbreekt. Dan wordt het gematigde tempo opgevoerd, is er roering in de beelden, doen alle scènes er opeens toe en ontstaat er spanning. Doorbijten loont, maar de weg naar de beloning is lang en glijdt zonder veel mooie uitzichten voorbij.

Fijn einde, waarin realiteit en droom door elkaar gaan lopen. Een snelle, warrige en kleurrijke beeldenstroom die bijkans hypnotiserend werkt is het resultaat. Eindelijk gebeurt er iets opwindends en rolt er pinnige emotie de film binnen. Eindelijk.

Ja, een sfeervolle en spanning opwekkende apotheose, waarvan de beelden na afloop van de film nog door je kop razen. Ze doen je bijna de grootste rest van de film vergeten.

Inderdaad een zéér mysterieuze en sfeervolle prent. Alles is sterk doordacht met vaak oog voor detail en dit vooral op audiogebied. Visueel is de setting mooi uitgewerkt met vaak goede cameravoering die alles mooi nabij brengt. Het acteerwerk is best ok, zelfs ons konijn doet het best en heeft al zowat een hoofdrol gekregen .

Persoonlijk minder vond ik de vaak ontbrekende of wazige knooppunten in het gebeuren. Ook qua gore had ik hier meer verwacht, wel aanwezig maat te weinig expliciet met soms zwakke FX en vaak te donker of maar halfslachtig in beeld. Iets dat ik juist bij de gedetailleerde cameravoering miste.

3*

Het start met Satanaanbidders die in Zuid-Californie (1970) hippies afslachten (alsof ze Charles Manson waren) , verplaats zich naar Frankfurt, Duitsland (1991), waar nog meer moorden plaatsvinden om uit te komen bij Moebius Kelly oude, ziekelijke man met een vreemd pakket en Miriam Kreisl, een verlegen onderwijzeresje. De film bevat naast de occulte en esoterische elementen ook beelden die erg Alice in Wonderland-achtige aan doen. En ook hier net als bij Alice ...vertrouw nooit een wit konijn! Het is niet erg bloederig, maar het heeft wel meer dan genoeg geweldige en interessante scènes. De film zit vol met allerlei rare dingen; blauw spul, griezelige put in de kelder, beestjes, surrealistische dromen, een duivel gespeeld door een maraboe, een onheilspellende sekte, steekpartijen, lijken die weer tot leven komen, een zakdoek die verandert in een lijkwade, een ritueel in het maanlicht De praktische bloederige effecten van de jaren tachtig worden losgelaten en vervangen voor meer surrealistische jaren 70-creepy beelden. Uiteraard kan je genoeg invloeden terugvoeren naar andere films; zoals het werk van Dario Argento of Rosemary's Baby of noem ze maar op....Maar regisseur Michele Soavi brengt ze samen met zijn eigen ideeën en al deze elementen komen samen tot een geheel dat perfect bij elkaar past. Het is niet meteen de meest flitsende film, maar het is er wel één die nog dagen in mijn hoofd blijft hangen. Tja voor mij is dit een meesterlijke horrorfilm!

Toch een hoge gemiddelde score hier tot nu toe....
De film is zeker het kijken wel waard, maar deze score had ik wel niet gedacht.
Visueel ziet het allemaal ook erg goed uit, maar het verhaal is niet zo interessant als het lijkt. Echt spannende scènes ontbreken en qua gore is het wat mak. Dat hoeft op zich geen probleem te zijn, maar dan moet het verhaal toch iets meer spanningskracht bevatten en dat ontbrak wat. De hele uitwerking is wel mysterieus, maar laat ook kansen onbenut of wordt te vaag uitgewerkt. Een voorbeeld van dat laatste kritiekpunt is bijvoorbeeld die vage intro waarbij ik op een bepaald moment dacht aan Jezus die over het water loopt. Het duurt zelfs een tijdje eer je die mensen terug ziet. Ook het slot kwam bij mij wat flauwtjes over met die brommer in het vuur en daarna de wel zeer gemakkelijk uitweg om je op te offeren in het vuur om dan nog uit te pakken met een twist van god zelf. Voor mij iets teveel van het goede, maar nogmaals visueel, sfeer, acteerwerk, locatie (de put) en crazy dingen zoals de surrealistische dromerige beelden, het konijn, nare beestjes, blauw spul en de vogel...dat was wel echt tof gedaan. 6,5/10