Mercury Plains (2016)

De zoon 'van' , hmm?

Zoooooooooooooo...die filmpjes met Scott Eastwood schieten als paddestoelen uit de grond.

....en dat is geen goed teken.

Erg saai portret van sekteachtige buitenbeentjes onder het juk van een weinig tot nietszeggende kapitein. Jammer voor de carrière van Scott Eastwood. Ik heb toch het idee dat hij meer in zijn mars heeft en aan hem heeft het dan ook zeker niet gelegen. Dit is dan ook het enige pluspuntje van deze vooral trage en ongeïnspireerde film.

Vind het wel een leuke vent om te zien. Maar daar is dan ook alles mee gezegd. Saai verhaal .

Zwakke film. Het verhaal is matig en wordt zwak uitgewerkt. De karakters worden niet uitgediept en het verhaal wordt soms lang uitgerekt, maar stukken die er toe doen worden veelal afgeraffeld. De film wordt nergens echt spannend en de actiescenes zijn van een zwaar B niveau. Eastwood doet het nog niet zo heel slecht. 1.5

Iedere nazaat van een wereldberoemd iemand, kampt met dezelfde problemen. Ze moeten zichzelf steeds bewijzen, zodanig dat ze niet betiteld worden als “de zoon van” of “de dochter van”. Het predicaat dat het allemaal in hun schoot is geworpen en dat door vaderlief of moederlief het pad naar succes probleemloos bewandeld kan worden, is moeilijk te vermijden. Zo ook Scott Eastwood, inderdaad “zoon van”. Als je zijn filmografie overloopt, heeft Scott niet bepaald stil gezeten. Alhoewel het gros van de films voor mij redelijk onbekend in de oren klinkt (buiten “Diablo” die ik echter na 10 minuten reeds afzette wegens te ouderwets uitziend en het feit dat ik niet echt een western fan ben), wist hij ook een rol te versieren voor de film “Suicide squad”. Een film waar ik halsreikend naar uitkijk. Tijd dus om eens te zien of Scott het evenbeeld van zijn überkoele vader van zich af kan schudden.

“Mercury Plains” had ook probleemloos de alternatieve titel “Goonies meet Sicario” mogen krijgen. Want in wezen is deze film niets meer dan een verhaal over een scoutsbende die onder leiding van een (zogezegd) charismatische, welbespraakte leider ten strijde trekt tegen drugsbendes in Mexico. Na getuige te zijn van enkele amateuristisch uitziende schermutselingen met lokale drugsboeren en een razzia door de lokale politie gaat het verhaal over naar een soort overlevingstocht in de woestijn zoals ook al te zien was in “Beyond the reach”. “Mercury Plains” speelt zich af aan de Amerikaans-Mexicaanse grens in de buurt van beruchte Mexicaanse steden zoals Ciudad Juarez. Scott Eastwood speelt de werkloze, Amerikaanse tiener Mitch. Als hij kan overtuigd worden door een vriend om de grens naar Mexico over te steken en daar dan door toedoen van deze vriend in de problemen geraakt, word hij aangesproken door Jesse (Justin Park) die hem verteld over The Captain (Nick Chinlund).

Hoe neutraal ik me ook opstelde en Scott een kans gaf om zichzelf te bewijzen, kon ik er niet aan weerstaan om hem toch te vergelijken met zijn vader. En de gelijkenissen zijn toch wel griezelig treffend. Het leek alsof we de jonge Clint terugzagen. Diezelfde gelaatsstructuur en profiel. Dezelfde kalmte en beheerste gezichtsuitdrukking. Ook een man zonder al te veel woorden die telkens bedachtzaam voor zich uitkijkt en precies elke mogelijke optie in overweging neemt. Zelfs de intonatie van zijn stem en de gecontroleerde manier van antwoorden is gelijkaardig. Ik twijfel dan ook niet dat de toekomst voor Scott er rooskleurig uitziet. Mits dat de films waar hij in meespeelt van een hoger niveau zullen zijn wel te verstaan. Want in het algemeen mag je wel stellen dat dit een abominabel slechte film was, vol onwaarschijnlijkheden en belachelijke situaties.

Scotts acteren was veruit het beste dat je in deze film kon gadeslaan. Niet moeilijk als de rest van de cast er maar een zootje van maakt. Enerzijds is dit vanwege de leeftijd. Maar spijtig genoeg was Chinlund ook niet al te overtuigend. En Angela Sarafyan zag er dan wel begeerlijk uit, maar haar rol was echter betekenisloos en zielig. Verder vroeg ik me de hele film af of Mitch zijn stiefvader zich nu eigenlijk geen zorgen maakte over zijn verdwenen SUV. Meest lachwekkende fragment was de confrontatie met een zogenaamde drugsdealer, die zwaar bewaakt zou zijn. Hij leek eerder op een toevallige passant dan een levensgevaarlijke drugsdealer. De guerrilla operaties die groep jongeren uitvoerden op (veronderstel ik toch) doorgewinterde drugskartels, zagen er uit als fragmenten uit gedateerde B-films. De ontknoping in de zinderende woestijn zag er aanzienlijk beter uit, maar tegen die tijd vocht ik al tegen de drang om de film af te zetten. Hopelijk vind deze Eastwood zijn eigen weg en krijgt hij een rol aangeboden in een degelijke film. Zoals de oude Clint ooit zei : “Improvise, Adapt and Overcome!”

1.5*