Palindromes (2004)

Experimentele film over een gedaanteverwisselaar en haar 'onschuldige' honger naar sex wegens kinderwens. Hmmm. Het lijkt op coming of age maar het kan ergens ook een americana/road flick zijn. Waar ik vooral blij mee was is dat de film prettig gestructureerd is dat, ondanks alles, zorgt voor kijkplezier.

De sunshine kids scene is ergens briljant omdat hun performance echt heel goed is. Aan de andere kant kreeg ik wel een deja-vu; freaks van Todd's naamgenoot.

Pas op, velen zouden de film lelijk, grof en idioot kunnen vinden.

komedie? nou nou wat heb ik me rot gelachen.... Not...

Kweet ook niet wat ik van de film moet vinden. Erg bizar sowieso....

Hoe je het ook wendt of keert, dit is toch echt een komedie.

Na het fantastische Happiness had ik Todd Solondz erg hoog zitten, maar kon (door omstandigheden) zijn twee opvolgende films niet in de bios kijken. Gelukkig bestaat er zoiets als DVD's, zodat ik die twee later heb aangeschaft.

Storytelling was matig (moet hem nog wel herzien) en Palindromes bleef lang in de kast staan. Tot nu!

Palindromes is sterker dan Storytelling, maar mist toch wel de kracht die Happiness heeft. Het acteerwerk is matig en het camerawerk is nietszeggend. Wel bevat de film enkele sterke scenes met goede dialogen en is de muziek erg mooi. Toch zie je het vakmanschap van Solondz in de film terug.

Ik kan, en wil, deze film geen onvoldoende geven, want dat verdient hij niet. Maar een dikke voldoende kan ik hem ook niet geven. Toch maar een kleine 3,5!

3,5*

Welcome to the Dollhouse komt het meest in de buurt van het niveau van Happiness.

Palindromes; mijn favoriet van Solondz. Puur, mooi en duidelijk mijn favoriet van de reeks films die Solondz heeft gecreeerd.

Iets minder komedie en iets meer drama in vergelijking met Happiness vind ik. Solondz schopt met zijn laatste film weer lekker tegen de schenen van Amerika aan met onderwerpen als abortus, pedofilie en jesus freaks. Dit keer worden er niet meerdere personages gevolgd, maar ligt de focus op het lelijke eendje Aviva dat niets anders wil dan een kind krijgen. Naast een maatschappijkritische blik levert Palindromes dan ook een vermakelijk verhaal over de levenswandel van een jong Amerikaans meisje.

Hoogtepunt voor mij was het deel dat zich afspeelde bij de christencommune, geleid door Mama Sunshine die jonge 'misfits' probeert om te scholen tot brave christenen. Het gebruik van verschillende actrices vond ik wel geslaagd. Het acteerwerk bleef gelukkig redelijk consequent.

Het zes jaar oudere Happiness heeft iets meer en hardere humor en vind ik daarom nog een tikkeltje beter. Dit laatste werk is echter ook zeer de moeite waard. Hopelijk komt de man binnenkort eens met wat nieuws.

Ik vond de hoofdstukken met Barkin goed, die deden me denken aan de stijl van Happiness. Het (veel te) lange hoofdstuk van de Jesusfreaks vond ik meer een freakshow dan goede zwarte humor, het leek wel een soort van overtreffende trap van Happiness. Het is me ook ontgaan waarom er steeds een ander meisje Aviva (alterego's) moest vertolken en wat de meerwaarde hiervan moest zijn. Ik hoop dat Storytelling, die ik ook nog in de kast heb liggen, een stuk beter zal zijn, anders ben ik nu al uitgekeken op Todd Solondz.

Welcome to the Dollhouse is ook een aanrader.

Vannacht kijken, ben toch wel benieuwd!

"Welcome to the Dollhouse" heb ik ook nog liggen op DVD.

Niet zo goed, messcherp en grappig, als Happiness, maar toch nog altijd duidelijk herkenbaar als een Solondz en beter dan Storytelling, die ik wat langdradig vond voor een vrij groot deel.
Af en toe is de film weer enorm pijnlijk en zelf op een wat cynische manier grappig hierdoor, en Solondz zorgt voor originele invalshoeken en presentatie (montage). De film is regelmatig ook weer echt op het provocerende af, maar soms ook hilarisch absurd en onverwacht. Zoals wanneer Aviva bij de Sunshines is, en je in plaats van een gospelkoor of iets dergelijks opeens een performance in de stijl van *NSYNC te zien krijgt. Haha, briljant! Ik lag toen echt wel even in een deuk.
Palindromes bevat eigenlijk een heel apart sfeertje, maar zeker niet onprettig. Er is nog een verwijzing naar Welcome to the Dollhouse en misschien ook andere films van de regisseur, maar je hoeft de film niet gezien te hebben om deze te kijken. Wel moet je nog redelijk goed opletten doordat de vertelstructuur en het gebruik van totaal verschillende acteurs voor Aviva voor enige verwarring kunnen zorgen. Al valt dat laatste eigenlijk nogal mee, want ze praat elke keer even zacht en heeft steeds een bedeesde uitstraling en dezelfde kleren.
De acteerprestaties zijn puik in orde trouwens, maar vond ik wel wat vaag. De ene keer intens en geloofwaardig, de andere keer weer heel matig overgeacteerd, waarschijnlijk bedoeld voor een komisch effect.
Zeker niet Solondz' beste, maar toch eentje die zeer de moeite waard is als je van een film houdt met bijtende spot en diepgang, en ruimdenkend genoeg bent om je niet te laten provoceren door de regisseur. 3.5*.

Last year, our special daughter ran away. And she didn't even have any legs.

Vrij apart, maar wel heel erg leuk. Had een beetje mijn twijfels toen ik las dat dit de voorganger van Solondz eigen Welcome to the Dollhouse was, een film die ik persoonlijk beschouw als half gelukt. Mijn grote probleem daarmee was namenlijk dat ik nou niet wist of ik nu heel hard moest lachen of mee moest leven met het eigenzinnige hoofdpersonage en haar bizarre wereld. In deze film is dat dan toch een stuk makkelijker. Het kent (vooral in het eerste half uur) een paar ijzersterke stukken die zich (wat mijn beterft) moeiteloos kunnen meten met Happiness. Geweldig ook hoe Solondz het opnieuw weet te flikken om zulke controversiele/pijnlijke onderwerpen in zijn film op te nemen en het hem dan ook nog eens lukt mij als kijker er heel hard om kan laten lachen. Het is een aparte manier van humor, die je zeker moet liggen want ik kan me ook voorstellen dat er mensen zijn die ervan zullen walgen. Maar goed, dat is hun probleem natuurlijk. Ik vond het verhaal af en toe nogal moeilijk te volgen, vooral omdat het zo constant door elkaar liep, maar tegen het einde aan had ik gelukkig wel door dat het om hetzelfde personage ging die in ieder hoofdstuk door een andere actrice gespeeld wordt/van gedaante wisselt. Het mooiste stukje vond ik dat van het meisje dat zwanger was geraakt en door haar moeder gedwongen werd om abortus te plegen. Geweldig gespeeld vooral door Barkin en het jonge meisje. Maar ook hier ontbrak de humor weer niet ''It isn't even a baby, it's more like a tumor'' Maar ook de scenes met het meisje en de pedofiel en het gesprek tussen Alviva (Leigh) en Mark vond ik prachtig. Het grappigste moment uit de film is overduidelijk het stuk met de dikke zwarte mevrouw die in het huis vol Jesus Freaks terecht komt en kennis maakt met deze eigenzinnige familie. ''Hi, i'm Ell And i'm an epileptic'' ''Hahahaha'' Zo schaamteloos! Het einde kwam me een beetje uit het niets maar heb nog wel twee minuten verbaast na zitten staren om me te beseffen wat ik zonet gezien had. Zat aanvankelijk met een drie en een half in mijn hoofd maar die verhogen we lekker met een halfje. Heerlijk zo'n film! Binnekort WttD en Happiness ook eens herzien. Kijken wat ik daar na al die tijd van zal vinden.

4 sterren

Vreemde redelijke film, met een aantal sterke scenes en met een leuke gimmick (de palindroom die overal terugkomt), maar bij lange niet het niveau van Happiness.

Iets minder dan het geniale Happiness, maar toch weer een geweldig filmpje van Solondz. Het creëren van grote contrasten in thema en uitvoering is zijn trademark en ook hier zijn zijn typerende kenmerken in te vinden. De schaamteloze confrontatie met niet al te bevoordeeld volk is weer van de partij, waardoor er ook in Palindromes een stel parels van scènes zitten. De sequentie bij de Jesus-freaks is inderdaad magistraal, net als de types die daar rondlopen (die Peter Paul is echt een geweldig typetje), maar ook de relatie tussen een pedo en een kind wordt hier als een bijna doodgewone relatie neergezet, waardoor er een vorm van sympathie ontstaat voor deze 'losers'. Solondz zorgt er gewoon voor dat elke nieuwe scène interessant blijft, door zijn onconventionele aanpak van dit soort zaken en dat is wat ik graag zie. Een film die uitdagend en prikkelend is en nog wel even door je hoofd blijft spoken. Geen meesterwerk als het superieure Happiness, maar Palindromes verdient zeker een dikke 4*. Zwarte humor in optima forma.

Ik moet bekennen dat het bij mij even duurde voor het kwartje wilde vallen m.b.t. de diverse actrices die Aviva speelden, maar toen ik dat eenmaal doorhad vond ik het eigenlijk wel sterk gevonden en werd het verhaal me ook wat duidelijker. Wonderlijke film, waar eigenlijk geen één scène in zit die niet weet te boeien, mede dankzij het eerder genoemde. Wat ik jammer vind is dat Solondz weinig doet om zijn film een beetje aan te kleden, het is allemaal vrij sober gefilmd. Aan de andere kant komen zo de diverse personages wel sterk naar voren. Ik vond de voorvallen en mensen eerder triest en aandoenlijk dan dat ik er nou echt om moest lachen. Maar tragiek overdreven sterk uitvergroot en weinig (zeg eigenlijk maar rustig niet) subtiel gebracht zoals in deze film krijgt uit zichzelf desondanks wel degelijk iets komisch. Een ruime voldoende voor Palindromes.

Het verhaal is best aandoenlijk. En grijpt je op zich wel. Het is echter de artistieke vorm die afbreuk doet aan het verhaal. Ik vind het zeker een leuk idee om vele acteurs te gebruiken voor één persoon. Ook het palindroom idee is heel sterk voor in een film.

Maar in combinatie met dit verhaal van de film werkt het voor mij niet.

Door de vele acteurs kan je je namelijk niet echt inleven in de hoofdpersoon en het verhaal waar het omgaat en slaat de film zijn doel mijns inziens voorbij. Dat is jammer, want het is zeker geen slechte film.

Ergens een beetje jammer dat Solondz ooit Happiness maakte. Omdat zijn films veel terugkerende thema's en stijlmiddelen hebben ga je alles wat de men maakt daar toch onwillekeurig mee vergelijken en ook Palindromes haalt nergens het niveau van Happiness. Happiness was veel scherper, pijnlijker en grappiger.

Palindromes is toch helemaal geen slechte film. Duidelijk beter dan Storytelling ook. De film is misschien wel het scherpst in het de draak steken met een moeder die onder het mom van het belang van haar kind stevig over de gevoelens van de dochter heenwalst, maar ook als het allemaal wat absurder wordt (de familie Sunshine) is het regelmatig erg leuk. Toch voelt deze film softer aan dan Happiness en dat komt omdat alle situaties net wat dikker zijn aangezet en net iets verder van het dagelijks leven afliggen. Ook zijn de dialogen en vooral de timing van Happiness gewoon sterker. Al zitten hier ook wel een paar pareltjes van teksten in.

3.5*

Niet helemaal geslaagd en visueel niet bepaald geïnspireerd, maar interessant en onderhoudend genoeg voor een ruime voldoende. Bizarre personages, zwarte humor en een deprimerende kijk op het amerikaanse gezinsleven- het zit er weer allemaal in. De gimmick om Aviva te laten vertolken door een hele reeks actrices van allerlei leeftijden werkt verrassend goed en de film wordt sterker naarmate hij vordert. Origineel en maf, maar gelukkig vaak ook tot nadenken stemmend.

Gekke film, maar wel erg leuk. Sarcastische en zwarte humor, soms wel érg zwart. Vooral ook het Jezus-liedje in de aftiteling.

3,5*

Todd Solondz maakt met Palindromes weer een zeer degelijke film, zeker niet zo goed als Happiness maar ook niet zo slecht als Life During Wartime.
Had vooral in het begin van de film wat moeite om 5 verschillende meiden als 1 personage te zien, al was het idee erg origineel kwam het in de film niet altijd even sterk naar voren.
Vond het stukje met de dikke negerin wel hilarisch bedacht, ook het einde was leuk gedaan en zag je onder de vrij partij alle 5 de meiden terug komen, met als afsluiter weer het jonge donkere meisje die denkt zwanger te zijn

Kortom: zeker weer een leuke en bizarre Solondz film, die soms een beetje moeilijk te volgen is door dat 5 mensen 1 personage moeten voorstellen.

3,5 sterren.

Daar sluit ik me helemaal bij aan, Life during Wartime is mijn favoriete film van hem, met de meest snijdende conversaties, maar zelfs als is de film in die vergelijking wat minder, het blijft écht geweldig.

Mijn 3e film van Solondz, haalt niet de scherpte en het niveau van Happiness maar ook dit is een lekker eigenzinnig filmpje dat ver weg blijft van enige vorm van meligheid of braafheid.

Dat de hoofdrol wordt vertolkt door een handjevol verschillende jonge dames maakt de film eigenlijk niet lastiger om te volgen. De vertelling is ook netjes in hoofdstukken ingedeeld. Weet niet waarom Solondz precies hiervoor gekozen heeft maar misschien om aan te geven dat de uiteindelijke uitkomst niet van de persoon afhankelijk is? Dat het zoveel verschillende meisjes kan overkomen? Zoiets?

Geweldig is ook hier opnieuw Solondz visie op opvoeding. Die moeder en vader zijn echt hilarisch. Schitterende dialogen ook weer. Het absurde en surrealistische uitje bij The Sunshines zorgt voor een aangename break in de film.

Het geheel is niet echt stijlvast, soms wat lastig om aan te geven wat Solondz nu eigenlijk wil met deze Palindromes. Is het een Coming-of-Age drama, tragedie, komedie of toch een roadmovie? Het is van alles wat en itt Happiness voelt het allemaal wat minder solide.

Een nette 3.5* lijkt mij voldoende maar dat Solondz een filmmaker is om in de gaten te houden is me na 3 films wel duidelijk. Eindelijk weer eens iemand die lak heeft aan de geldende conventies en het risico durft te nemen om zijn neus te stoten.

Hulde daarvoor

Zeer slechte film waarbij je je af blijft vragen waarom de film gemaakt is en welk doel de film tracht te bereiken. Verschillende acteurs voor dezelfde rol is een leuk concept, maar voelt erg goedkoop zodra ik het idee had dat dit wordt gedaan om een grotere groep mensen zich ermee te laten identificeren. Ik miste nog een joodse aviva, een indiase aviva, aziatische en mexicaanse aviva, maar dat terzijde.

Acteerwerk van de donkere vrouwen is abonimabel, maar van de rest is het oke.

Helaas is de film nergens grappig of zwart. Het is slechts een weergave van de realiteit, die moeilijk te begrijpen is voor mensen die nooit de randstad hebben verlaten. Op geen enkel moment was het absurd.

Al met al kijkt het lekker weg, maar vraag je je na 100 minuten af waarom de film gemaakt is en waarom je 100 minuten van je leven hebt verspild. Waarschijnlijk is dat het hoofdthema van de film. Geniet van je leven, iedereen maakt fouten, en laat films als deze links liggen. (Mijn tip kijk ook eens Fat Girl-a ma soeur 2001. Zwarter en grappiger hoewel het geen komedie is.)

De zwarte humor greep me bij deze film wel héél erg naar de keel. Het verbaasd me dat ik het hieronder van niemand anders hoor, maar ik vond het maar een hele nare film. Om die reden weet ik ook niet zo goed hoe ik de film moet beoordelen.

Daarom maar zo:

2* als je niet in de stemming bent

4,5* als je in de stemming bent

Ikzelf ben nogal van het voordeel van de twijfel, dus ik beoordeel 'm maar met een 4,5, maar heel snel zal ik hem niet nog eens kijken denk ik zo :/ Dit staat denk ik ook wel onlosmakelijk verbonden met het feit dat ik er zo door omvergeblazen was.

Maar man, wat duister allemaal...

Een bijzondere film. Ten eerste wordt Aviva niet door één personage gespeeld, maar door een zevental. Gelukkig is het niet te verwarrend, maar 'k had wel een gevoel dat je er door minder meeleeft. Ook door in hoofdstukken (soms korte van misschien nog geen 10 min) te werken was dit toch wel wat wennen.

De film was aangeprezen als drama/komedie, maar 'k zou hem toch eerder onder drama klasseren, behalve dat de dialogen soms wat zwarte humor bevatten en natuurlijk die episode met die Christelijke familie , maar de thema's mochten van mij gerust wel wat subtieler geweest zijn, want die zijn vaak wel wat grof gebracht.

Tja een aanrader of niet? 'k vond hem eens goed om te bekijken, maar het zal bij een keertje blijven.

Dit is w.m.b. weer een flinke stap de goede kant op van Solondz. Echt een sterke film zelfs. Hoewel hij weer veel vaste thema's op een heel duidelijke Solondz manier behandelt, heeft dit w.m.b. echt voldoende eigen smoelwerk. Dramatisch sterk, zeer komisch en veel goede scenes. Ook trucjes als met de verschillende actrices werkte goed. 4 sterren, fijn om te zien dat deze regisseur door is gegaan en niet blijven hangen in het geweldige Happiness (wat een beetje het probleem van Storytelling was).

Aardig!

Hapiness vond ik behoorlijk grappig, Storytelling wat minder, en deze zit er tussenin. Het is nergens dat ik krom lig van het lachen, maar de situaties zijn wel dusdanig over the top, dat ik het erg vermakelijk vind, met name het christelijke gezin. Verder redelijk origineel om de hoofdrol door meerdere personen te laten spelen, waarbij etniciteit en geslacht geen rol speelt. Net als de eerder genoemde films van Solondz visueel niet al te sterk, desalnietemin is ook Palindromes vermakelijk. 3*.

Oei, wat git- en gitzwart! Het duurde even voordat ik doorhad dat Aviva door meerdere actrices wordt gespeeld, maar vond dit uiteindelijk geen ramp. Grappig dat dit eigenlijk een (zeer los) vervolg is op 'Welcome to the Dollhouse', dat ik overigens wel een betere en nog wrangere film vind.

Todd Solondz blijft uniek en van mij mag hij dit soort films blijven maken. Al halen ze wellicht niet het niveau van Happiness, ze blijven vermakelijk en zijn nooit saai. Zelden een filmmaker gezien die je zo met een enorm gevoel van plaatsvervangende schaamte laat zitten kijken.

Leuke film zeg. Leuk, inderdaad. Dat dekt de lading het beste. Ik heb van begin tot eind met een vertederde glimlach zitten kijken. En dat is best apart; het verhaal stemt niet per se tot vreugdedansjes, maar het wordt in een vorm gegoten die erg vrolijk maakt.

Dat hoofdpersoon Aviva telkens door een ander wordt gespeeld, vond ik een leuk experiment. Ik accepteerde het volledig, ook omdat die meisjes allemaal eenzelfde soort triestheid over zich hadden. Tegelijkertijd vroeg me af hoe het zou zijn geweest als de volgorde anders was. Als niet dat dikke zwarte meisje bij de Sunshines had gezeten, maar die rode die naar de abortuskliniek werd gereden. Heel anders, denk ik. Of toch niet? Ja, lieve mensen, een film die tot nadenken aanzet. Wat wil je nu nog meer?

Nou, een biertje zal er wel in gaan. Gelukkig heb ik Brugse Tripple in de koelkast. En melk, ik heb ook melk, maar dat is voor morgen bij het ontbijt.

Om de een of andere reden doet dit me heel erg denken aan de eerdere werken van Harmony Korine. (Vooral aan ‘Mister Lonely’) Solondz en Korine hebben meerdere raakvlakken. Beiden zijn ze zo extravagant dat ik benieuwd blijf naar hun films. Helaas hebben beiden naar mijn mening ook maar 1 echt meesterlijke film afgeleverd (Solondz met ‘Happiness’ en Korine met ‘Spring Breakers’) en valt de rest allemaal een beetje tegen. Zo ook deze Palindromes helaas.